നിലാവിൻ കാലൊച്ച 

കേട്ടു മയങ്ങുമീ 

പൂവിനിന്നറിയുമോ 

പൂഴി തൻ തേങ്ങൽ 

 

കാട്ടിൻ ചിലമ്പഴിച്ചൊഴുകി 

അകലുന്നൊരു കാറ്റി-

നിന്നറിയുമോ രാവിൻ 

തേങ്ങലോളങ്ങൾ 

 

നിന്നുടലിലും ചോര, 

അവനുടലിലും ചോര, 

മർത്യാ നമ്മൾ തൻ 

ഞരമ്പുകളിൽ ചോര 

 

നാനാവിധം മഹത് –

വ്യക്തികൾ ഘോഷിക്കും 

നാനാവിധം മഹത് –

വചനങ്ങൾ മന്ത്രിക്കും 

 

ജീവൻ തുടിക്കും 

ഈ നാഡീഞരമ്പുകളിൽ 

ഒഴുകുന്ന ചോര തൻ 

നിറമൊന്നു തന്നെ 

 

സ്വർഗത്തെ തേടി 

അലയുന്ന നിങ്ങളോ 

അറിഞ്ഞീടുക 

സ്വർഗ്ഗമീ മണ്ണിലാണെന്നും 

 

വണങ്ങീടുകിൻ 

നിൻ മാതാവിനെ 

വണങ്ങീടുകിൻ 

നിൻ ഭൂപ്പെറ്റ മക്കളെ 

മതമല്ല ജീവൻ 

മതമല്ല ലോകം 

മതമല്ല നിൻ 

പ്രാണനിൻ ആധാരം 

 

സ്നേഹമാണീ ഭൂമി തൻ 

പ്രാണനും ശോഭയും 

ജാതിയല്ല ഇന്നീ

വായുവിൻ ഉറവിടം 

 

മതമെന്ന വാളാൾ 

മമതയെന്നൊരു ചിന്തയെ 

വേർപ്പെടുത്തീടല്ലേ 

മർത്യാ നിൻ ഉടലിൽ നിന്ന് 

 

സ്നേഹിച്ചിടൂ നിങ്ങൾ, 

സേവിച്ചിടൂ നിങ്ങൾ, 

മനുഷ്യത്വമെന്ന കണ്ണിയാൽ 

ബന്ധിതർ നാം 

 

സമുദ്രം തൻ തീരം,

പൂവ്  തൻ ഗന്ധം,

മാനവരാശി തൻ 

കർമ്മമിന്നു സ്നേഹം 

 

അറിയൂ  നിങ്ങളിന്ന് 

വരും തലമുറതൻ 

അറിവിനായ് പകരൂ 

നിങ്ങളിന്ന് 

 

സാഹോദര്യത്തിൻ 

മഞ്ഞുബാഷ്പങ്ങളാൽ 

പണിതിടു സ്വർഗ്ഗമിന്ന് 

മാനവഹൃദയത്തിൽ