മഴയെന്റെ മനസ്സിന്റെ വാതായനങ്ങളിൽ
നിണമണിഞ്ഞൊരോർമ്മയായ്  മുട്ടിടുമ്പോൾ
പകൽവെളിച്ചത്തിന്റെ നേർത്തൊരു കിരണങ്ങൾ
നൂറു മോഹങ്ങളായ്  വിടർന്നിടുന്നൂ ...

എന്തിനെന്നറിയാതെ കാറ്റിന്റെ മർമ്മരം 
എൻ കാതിലെന്തോ മൂളിടുമ്പോൾ
ദൂരെയെവിടെയോ പാണന്റെ തുടികൾ
കേവലം മരുപ്പച്ചയായ് മാറിടുന്നൂ ...

കണ്ണൊന്നു ചിമ്മുമ്പോൾ ഒരു മഴത്തുള്ളിയെൻ
നെഞ്ചിലൊരു മഴവില്ലു വരച്ചിടുന്നൂ
പേടിപ്പെടുത്തുന്ന മിന്നലിൻ വർണ്ണങ്ങളാൽ- 
ഉണർന്നുപോയ് തെല്ലൊരു ഞെട്ടലോടെ...

കാർമേഘം മൂടിയ മനസ്സിലെന്തോ
വെള്ളിവെളിച്ചമായ് ഞാൻ കണ്ട സ്വപ്നം... 
ഒരു മഴക്കാലത്തിൻ സ്‌മൃതിയെത്തിയെന്നെ- 
നീ എന്ന മിഥ്യതൻ  വാതിൽക്കലെത്തിച്ചൂ

ഹേമന്തം പോയിട്ടും വസന്തം വന്നിട്ടും
പെയ്തൊഴിയാത്ത ശ്യാമമേഘങ്ങളേ
ഇടവപ്പാതിക്ക് തോരാതെ പെയ്തിട്ടും
കണ്ണുനീർ വാർക്കുന്നതെന്തേ ....