രാത്രികൾക്ക് നിറമില്ലായിരുന്നു 

എങ്ങും ഇരുട്ട് മാത്രമായിരുന്നു 

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ സ്ഥലങ്ങളിൽ 

പകലും രാത്രിയായിരുന്നു 

അത് നിഴലിലേക്ക് 

 വ്യാപിക്കുകയായിരുന്നു 

 

ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ഇരുട്ടിൽ 

ഓരോതവണ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്ന് 

ഇരുട്ടിലേക്ക് പോകും തോറും നിഴൽ 

വികൃതമായി കാണപ്പെട്ടു 

സഞ്ചരിക്കാൻ അതിനു ഭയമായിരുന്നു 

വെളിച്ചം മങ്ങി   മങ്ങി  വന്നു 

 

നീല നിറമുള്ള ആകാശം 

 കാർമേഘം   നിറഞ്ഞു കാണപ്പെട്ടു

ആർത്തുലച്ചു  പെയ്യാൻ അലറി വിളിച്ചു കരയാൻ ,  കരയിക്കാൻ 

തയ്യാറെടുത്തു 

 

ഏതോ ഇരുണ്ട കോണിൽ 

നിഴലിനെ മുടിയിൽ പിടിച്ചു ഇരുട്ടിലേക്ക്

വലിച്ചു

പിന്നെ എങ്ങും അന്ധകാരം ആയിരുന്നു 

നിഴലിന്റെ  ശ്വാസം ആ വാനിൽ 

കലർന്ന്  മഴയായ് പെയ്തു.

നിഴലിന്റെ  അന്ത്യo സംഭവിച്ചു 

ഇരുട്ടിനു  അന്ത്യo ഇല്ലല്ലോ................ 

ടെക്നോപാർക്കിലാണോ???

രാത്രി 8 മണി വരെ നീളുന്ന ഷിഫ്റ്റിനിടയിൽ നിന്നും മാനേജറുടെ കയ്യും കാലും പിടിച്ച് നേരത്തെ ഇറങ്ങി ഞാൻ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു. 

എന്തിനായിരിക്കും അച്ഛൻ വിളിച്ചു ഇന്ന് വീട്ടിലേക്ക് വണ്ടി കേറാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുക. രാവിലെ വിളിച്ചപ്പോ അമ്മ ഒന്നും പറഞ്ഞതും ഇല്ല. 

ആർക്കും അസുഖം ഒന്നും ആവരുതേ ഭഗവാനേന്ന് ഉള്ളുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു. അല്ലെങ്കിലും നാടും വീടും വിട്ട് ദൂരെ വന്ന് നിൽക്കുന്നവർക്ക് അസമയത്ത് നാട്ടിൽ നിന്നും വരുന്ന ഓരോ ഫോൺ കോളും, മുഴുവനാക്കാതെ പോകുന്ന സന്ദേശങ്ങളും ഉണ്ടാക്കുന്ന ആധി എത്രത്തോളം ആണെന്ന് അവർക്കേ അറിയൂ.

 

നിർത്തേണ്ടതും നിർത്തേണ്ടാത്തതും ആയ എല്ലാ സ്റ്റേഷനിലും നിർത്തി ട്റയിൻ സഹകരിച്ചു തന്നതുകൊണ്ട് നേരം നല്ലപോലെ വെളുത്തപ്പോൾ ആണ് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ എത്തിയത്. വീട്ടിലേക്ക്  കൂട്ടികൊണ്ട് പോകാൻ അനിയൻ നേരത്തെ തന്നെ പുറത്തു വന്നു കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

വീട്ടിലേക്കുള്ള  യാത്രയിൽ ആവുന്നത്  ചോദിച്ചിട്ടും എന്താ കാര്യംന്ന് അവനും പറഞ്ഞില്ല. നെഞ്ച് കിടന്നു പെരുമ്പറ കൊട്ടാൻ തുടങ്ങി. വീടിനു വെളിയിൽ ആൾക്കൂട്ടം ഒന്നും കാണാഞ്ഞപ്പോൾ അപകടം ഒന്നും അല്ലെന്ന് മനസ്സിലായി. സത്യം പറഞ്ഞാൽ അപ്പോഴാണ് ശ്വാസം നേരെ വീണത്.

 

"അമ്മേ ചായ", ന്നും പറഞ്ഞു നേരെ സെറ്റിയിൽ കേറി ഇരുന്നു. അവരിങ്ങോട്ട് കാര്യം പറയാതെ അങ്ങോട്ട് ഒന്നും ചോദിക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല എന്ന ഭാവത്തിൽ. ആ ഇരുപ്പ് കുറച്ചധികം നീണ്ട് വരുമ്പോളാണ്,

"അല്ല കാത്തൂ ഇങ്ങനെ ഇരുന്നാ മതിയോ? അവരു വരുമ്പോൾക്കും കുളിച്ചു ഒരുങ്ങി നിക്കണ്ടേ." എന്നൊരു ചോദ്യം. അമ്മമയാണ്. ഇപ്പൊ സംഭവം ഏതാണ്ട് പിടികിട്ടി. പെണ്ണുകാണൽ ചടങ്ങാണ്. എല്ലാരും കൂടി ഒത്തു കളിച്ച് എന്നെ വിഡ്ഢിയാക്കി.

 

"അല്ലെങ്കിലും ഞാൻ എപ്പോഴും പുറത്തു തന്നെ ആണല്ലോ. നിങ്ങളൊക്കെ ഒറ്റക്കെട്ടും." ക്ളീഷേ ഡയലോഗും അടിച്ചു ചവിട്ടിത്തുള്ളി മുറിയിൽ കയറി വാതിൽ ആഞ്ഞടച്ചു. ഒരു പ്രഹസനം. 23 വയസ്സു തികയാത്ത മകൾക്ക് കല്യാണപ്രായം കഴിഞ്ഞ് മൂക്കിലും വായിലും പല്ല് വന്നു എന്ന ഭാവം ആണ് വീട്ടിൽ ഉള്ളവർക്ക്.  പിന്നെ നാട്ടുകാരെ പറഞ്ഞിട്ട് വല്ല കാര്യവും ഉണ്ടോ..

 

ഒരു വിധം ഒരുങ്ങി എന്നാക്കി റൂമിൽ തന്നെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. മുറ്റത്ത് ഒരു കാറ് വന്ന്  നിന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ രാവിലെ  വരുമ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന പെരുമ്പറ കൊട്ടിന്റെ രണ്ടാം ഘട്ടം ആരംഭിച്ച പോലെ തോന്നി. ആളുകളുടെ എണ്ണം കണ്ടു ഇവരെല്ലാം ഇന്ന് തന്നെ കല്യാണം നടത്തി പോവാൻ ആണോന്ന് ഉള്ള അനിയൻറ്റെ കമന്റിന് അമ്മ അവനെ നുള്ളിയപ്പോൾ ആ ടെൻഷനിടയിലും ഒരു മനസുഖം തോന്നി. ചായ അവർക്ക് മുന്നിൽ വെച്ച് കൊടുത്ത് പേരെന്താ, എത്ര വരെ പഠിച്ചു, തുടങ്ങിയ സ്ഥിരം ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം നൽകി ഞാൻ  അമ്മയ്ക്കടുത്തായി വന്ന്  നിന്നു. 

 

എന്നോട് സംസാരിക്കേണ്ട ആൾ കൂട്ടത്തിൽ ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ പെണ്ണിന് അധികം റോളില്ലാത്തൊരു പെണ്ണുകാണൽ ആയിരുന്നു അത്. പയ്യന്റെ സഹോദരിയുടെ മടിയിലിരുന്ന് എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന കുട്ടിയെ ചിരിപ്പിക്കാൻ ആരും കാണാതെ ഓരോ ഗോഷ്ഠികൾ കാട്ടുന്നതിനടയ്ക്കാണ് എന്റെ നേരെ വീണ്ടും ഒരു ചോദ്യം വന്നത്. ഇത്തവണ  അമ്മയും സഹോദരിയും അല്ല. അമ്മയുടെ സഹോദരിയാണ്.

 

"മോള് ടെക്നോപാർക്കിൽ ആണല്ലേ..?" 

 

"അ..അതെ." 

 

"എന്റെ ഇളയ നാത്തൂന്റെ മോനും അവിടെയാ.. കിരൺ. വല്യേ എന്തോ പോസ്റ്റ് ആണു. അറിയോ?"

 

ഈ ചോദ്യം താൻ നേരത്തെ തന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതിനാൽ അതിശയം ഒട്ടും തന്നെ തോന്നിയില്ല.

 

" ഇല്ല. അവിടെ ഒരുപാട് കമ്പനികൾ ഉണ്ട്. എല്ലാവരെയും കാണാൻ  പോലും സാധിക്കില്ല."

 

"ആഹ്.... അവൻ പറയണത് കേൾക്കാം അവിടുത്തെ ഓരോ പെണ്ണുങ്ങൾടെ വിശേഷങ്ങളു... ഹോ തരിച്ചിരിക്കും കേട്ടാൽ. ശരത്തിനു പിന്നെ അവന്റെ അതെ ജോലി ഉള്ള കുട്ടി മതീന്ന് പറഞ്ഞോണ്ടാ. ഇല്ലെങ്കിൽ ഡോക്ടറും ടീച്ചറും ആയി വേറെയെ നോക്കിയിരുന്നുള്ളൂ ." 

അതും പറഞ്ഞു ഒരു ആക്കിയ ചിരിയും. എന്തോ ഒന്നും പറയാതെ കൃതൃമമായി ചിരിച്ചു തല താഴ്ത്തി നിൽക്കാനെ അപ്പോൾ സാധിച്ചുള്ളു.

 

ചർച്ച മുറുകുന്നുണ്ട് . ചെവിയടഞ്ഞു പോയതു പോലെ. അവ്യക്തമായ പലതും കാതിലൂടെ കേറിയിറങ്ങി. ഇറങ്ങാൻ നേരം ആരോ പറഞ്ഞു. "ഇനി അവൻ വന്ന് കണ്ട് ഇഷ്ടായാ നമുക്ക് ഇത് ഉറപ്പിക്കാം ല്ലേ".

 

"ശരത്ത് ബോംബെയിൽ ആണെന്നല്ലേ പറഞ്ഞേ. വരുമ്പോൾ എയ്ഡ്സ് ഒന്നും ഇല്ലാന്ന് തെളിയിക്കണ സെർട്ടിഫിക്കറ്റ് കൂടി കരുതാൻ പറയണേ. വ്യഭിചാരം തൊഴിലാക്കി നടക്കുന്ന ഒരുപാട് പെണ്ണുങ്ങൾ ഉള്ള നാടാ. ടെക്നോപാർക്കിനേക്കാൾ കഷ്ടം ആണെന്നാ കേട്ടിരിക്കുന്നത്. പിന്നെ പെണ്ണിനു ഒറ്റക്കു വ്യഭിചരിക്കാൻ പറ്റാത്തതു കൊണ്ട് ഇമ്മാതിരി അസുഖം വരുമ്പോ ആണിനും വരുംന്ന്." 

 

ഇത്രയുമേ പറഞ്ഞുള്ളു. ഇതും പറയാതെ പോയാൽ സ്വന്തം കുടുംബത്തിനു വേണ്ടി രാപ്പകൽ വ്യത്യാസം ഇല്ലാതെ അധ്വാനിക്കുന്ന താനുൾപ്പെടുന്ന സമൂഹത്തെ സ്വയം നിന്ദിക്കുന്നതിനു തുല്യമാണത്.

 

വിളറി വെളുത്ത് ചോരവറ്റിയ പല മുഖങ്ങൾക്കും അതിശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കുന്ന കണ്ണുകൾക്കും ഇടയിൽ  ഞാൻ  തേടിയ ആ ഒരു മുഖം പ്രകാശിച്ചു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. താൻ നേടികൊടുത്ത വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ശക്തിയിൽ ജയിച്ചു നിൽക്കുന്ന മകളെ അഭിമാനത്തോടെ നോക്കുന്ന അച്ഛന്റെ മുഖം. 

 

---ശുഭം---

Together, we breathed and swayed around, with utmost care,

Down the memory lane, the journey was miraculous,

Two hearts beating in unison, two minds anxiously awaiting,

Lost in thoughts though, about the life altering moment,

Waves of anxiety intensifying, brought me back to reality.

 

 

And the day had arrived, it's exuberance lasting for an eternity.

Those gentle eyes opening to a world so strange and complex,

Incredible and splendid, snowflakes of joy flared into the air. 

Never have I seen a single moment, even remotely beautiful,

Overwhelmed, the tears of joy found its way down the cheeks.

 

 

The strain, exhaustion and the plethora of worries are history,

Wonderment of this instance is worth all the pain and agony,

A new life - a tiny bundle of bliss, the choicest blessing ever,

A part of me, she was and now those little eyes blinking back,

Miracle it is, nothing less than that, awe inspiring moment!

 

A while ago, the naïve self had thought, - Life was about ambitions!

Visualized oneself draped in the colours of success, glory and pride,

Yearned and strived for hours on end, perseverance indeed,

Kept dreaming about staying in the spotlight and tried-

To find meaning to the mere existence and call it "life"!

 

There came an instance, threatening the career prospects ahead,

Stress peaked and uncertainty crawled in with its venomous sting,

Staggered under the heaviness of a few dreams that shattered,

Ever so hard the mind did try, to remain calm and composed,

It hit harder and stabbed a bit inside, as hope started fading away!

 

A gentle chuckle from behind, ‘ba..ba..’ mumbled a tiny voice,

A smile found its way to my face, and warmth filled my heart,

Looked up once to see the moments of revelations unveiling itself,

Everywhere else it is replaceable, my existence in here, 

Except for my little one, the bundle of happiness crawling around.

 

The times, spend for passion and money are good, satisfactory too.

But, the time to hold our family close, necessity is for those moments.

Indispensable as well, to share some fun, laughter and thoughts,

To let go of the emotional baggage and feel a bit lighter inside,

Making the memories sweeter, as long as the happiness cloud stays!

Artificial intelligence, which used to be a theme of science fiction until two decades ago has become a major transformative force in our planet at the moment. With or without our knowing we use some form of AI in our life and work every day. A machine learning based predictive model makes sure that all unwanted emails go to your spam folder without bothering you. When you login to Amazon or Netflix, they show you recommendations based on your behaviour patterns which they learned with the help of Machine learning.

 

With the arrival of deep learning algorithms which makes use of Artificial neural networks, the growth of AI acquired a pace none ever imagined. Many marvellous achievements including Sofia, the intelligent robot, self-driving cars were made possible by this.

 

These changes which are already happening in a rapid pace are further expected to speed up, once we start making use of Quantum computing technology, which is still in its early stages.

 

What will happen to our jobs as AI continue to enhance its capabilities?

To answer this question sensibly, let us look at it from a long-term perspective. If we imagine our future after two or three decades, we can see that it is unavoidable that AI powered programs and robots will replace majority of the "jobs" that are carried out by human beings today.

 

 Jobs that may go extinct first would be the repetitive tasks, tasks that require physical labour and tasks that are hazardous in nature. But as AI algorithms evolve further, it is possible that it may replace even the tasks that require critical thinking and creativity.

 

Human computer programmers could become redundant with the arrival of advanced AI powered programs that are capable of enhancing themselves as required.

 

Even parts of a Doctor's job can be taken over by AI. With the arrival of sophisticated learning and prediction algorithms, an AI doctor would be able to diagnose diseases with more accuracy than a human doctor. Also, AI powered robots would be able to perform critical surgeries with no room for human errors. Not only that, an AI doctor program would be able to diagnose and treat hundreds of patients all at the same time, while a human doctor can practically address only one patient at a time. Once we reach this stage of technological advancement, there is no reason why we should not use the AI doctor just to keep the human doctor employed. Because, the reason why we have doctors is to keep the society healthy, and not for the sake of keeping the profession.

 

Another example is the job of drivers, which would be replaced by self-driving vehicles. This is a major employment concern in a country like India. The Road transport minister of India has recently made a statement that the country has no plan to introduce driver-less cars in the industry anytime soon, because the government is concerned about the jobs of around 4 million drivers in the country. Though this is a humanitarian stand, it is yet to be seen how any country can resist the onslaught of this fast-evolving technology in long run. A major share of road accidents is caused by human errors which includes road rage, drunk driving, sleep deprived drivers, use of mobile phone during driving etc. An advanced AI driver will never have these problems. This means a drastic reduction in the number of road accidents. Think about a complicated intersection where the self-driving cars approaching from different directions talk among themselves and create a right of way protocol before they reach the intersection. Such a solution can even save the cost of setting up traffic lights.

 

AI is going to be an unavoidable element in various sectors including Defence, Agriculture, Retail, Banking etc. Even if some country or community decides to keep away from this, they will not be able to do that for long, because they will be at a disadvantage compared to the early adopters. So, it is a probable assumption that everyone will end up welcoming AI in almost every sphere of life sooner or later.

 

Should we worry about our jobs?

My opinion is that once all the hard labour has been taken over by AI systems, humans will be able to focus on the kind of activities associated with their creative self-expression. There may be more scientists, innovators, philosophers, artists etc. I am making a broad assumption that this society will be a prosperous one because of the efficient labour and service provided by the machines, augmented by absence of corruption. So humans should have the necessary resources to meet their needs without working. Such a society is called "Post work society".

 

To make sure that people in a post work society have income, policy makers across the world are discussing a concept known as the Universal Basic Income (UBI). If this is implemented, the Government should make sure that every citizen receives sufficient income to meet his or her basic needs.

 

The point I was trying to say is that it is inevitable that most of our jobs will go obsolete in the next two or three decades. We and our children need to be prepared for it.

 

How will we prepare for this change?

The kind of education we receive in our Schools and Colleges may become insignificant in long run.  We are living in a world of information deluge. It is very easy to find the information we need when we need it without having to memorize much. What the world needs are people who knows how to make use of the available information, rather than someone who remembers so many information in his or her head.

 

The skills humans would require most in the age of AI would be learning, unlearning and relearning on demand.

 

There is a widely accepted notion among educational experts about what should be the focus of education in 21st century. That is known as the 4 Cs of education - Creativity, Collaboration, Communication and Critical thinking.

 

Conclusion

I would like to conclude this article by pointing out that it is inevitable that AI will disrupt our life styles and work environments drastically in the coming decades. We have to be prepared for the changes by mastering the art of learning, unlearning and relearning. And for our children, even if we are not able to change the educational system, we would be able to make conscious effort to make sure that they master the 4 C's of education for 21st century, which are Creativity, Collaboration, Communication and Critical thinking.

ഒരു നല്ല കലാസൃഷ്ടി ഉടലെടുക്കുവാൻ കടിഞ്ഞാൺ വീഴാത്ത ചിന്താശേഷി അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. സർഗാത്മകതക്കു നിയന്ത്രണം ഏർപ്പെടുമ്പോൾ ഏതൊരു കലാസൃഷ്ടിയും അതിന്റെ പൂർണവികസനം പ്രാപിക്കുന്നില്ല. ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിക്കുമ്പോൾ, കലാകാരനിൽ നിന്ന് ആകർഷണീയവും തന്മയത്വം നിറഞ്ഞവയുമായ കലാസൃഷ്ടികൾ ഉടലെടുക്കുന്നു. അവയിലൂടെ, വൈവിധ്യമാർന്ന സംസ്കാരങ്ങൾ അഭിവൃദ്ധിപ്പെടുന്നു.

 

സാംസ്കാരികവും, സാങ്കേതികവും മറ്റുമായ വികസനങ്ങൾക്കും, അനിയന്ത്രിതമായ ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യം വഴിയൊരുക്കുന്നു. പ്രശസ്ത സർഗാത്മക ചിത്രകാരന്മാരായിരുന്ന ലിയോർണാഡോ ഡാവിഞ്ചി, പാബ്ലോ പിക്കാസോ, മൈക്കലാഞ്ചലോ എന്നിവർ, കാലാതീതമായ ചിന്തകൾ കൈക്കൊണ്ട്, ആദ്യകാലങ്ങളിൽ തന്നെ വിമാനത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ വരച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ, അന്നത്തെ ആളുകൾക്ക്, മനുഷ്യനു പറക്കാൻ കഴിയും എന്ന വസ്തുത സ്വീകരിക്കാൻ പ്രയാസമായിരുന്നു. കാലങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, ഇന്ന് വിമാനം എന്നത് സർവ്വസാധാരണമായ ഒരു യാത്രാമാർഗമായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

 

ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യം എന്നത്, ഒരു കലാകാരന്, ചിത്രരചന, കലാസാഹിത്യം, സംഗീതം, സിനിമ, ശിൽപ്പകല, എന്നു തുടങ്ങി ഏതൊരു കലാമേഖലയിലും, സ്വന്തം കാഴ്ചപ്പാടുകളെ നിയന്ത്രണരഹിതമായി ലോകത്തിനു മുൻപിൽ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള പൂർണ്ണമായ സ്വാതന്ത്ര്യം, എന്നു വിവരിക്കാം. ഒരു പരിധി വരെ, ഇവയുടെ മേൽ ഭരണകൂടം നിയന്ത്രണം ഏർപ്പെടുത്താത്ത പക്ഷം, സാർവകാലീനമൂല്യമുള്ള കലാസൃഷ്ടികൾ ലോകത്തിനു ലഭിക്കുന്നു. കലാകാരന്മാർക്ക് അവരുടെ ആശയങ്ങൾ വിലക്കുകൾ കൂടാതെ ആവിഷ്കരിക്കാൻ അനുമതി നൽകുന്ന ഒരു ഭരണകൂടം ആ സമൂഹത്തിന്റെ തന്നെ വികസനത്തിനു പരോക്ഷമായി വഴിയൊരുക്കുന്നു എന്നു ചരിത്രം തെളിയിക്കുന്നു.

 

അടുത്തയിടയ്ക്ക്, ഉത്തർ പ്രദേശിലെ, ബൽബീർ കൃഷ്ണൻ എന്ന ചിത്രകാരന്റെ 'മൈ ബെഡ് ഓഫ് റോസസ്' എന്ന സ്വവർഗരതിയെ പറ്റി പരാമർശിക്കുന്ന ചിത്രപ്രദർശനം, ഏതാനും സദാചാരികളുടെ ഭീഷണിയെത്തുടർന്ന് ഹൈദരാബാദിലെ മ്യൂസ്‌ ഗാലറിയിൽ നിന്നു റദ്ദാക്കുകയുണ്ടായി. 'സ്വവർഗരതി' എന്നത് ഭാരതസംസ്കാരത്തിനെതിരാണ് എന്നു പരാമർശിച്ചാണ് സദാചാരികൾ ഭീഷണി മുഴക്കിയത്. എന്നാൽ, ഒരാളുടെ ലൈംഗികത സ്വയം തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടതല്ലെന്നും, ജൈവജനിതകഘടകങ്ങളുടെയും, വളരുന്ന ചുറ്റുപാടുകളുടെയും മറ്റും അടിസ്ഥാനത്തിൽ നിർണയിക്കപ്പെടുന്നതാണെന്നും ശാസ്ത്രം തെളിയിക്കുന്നു. ഈ തിരിച്ചറിവ് ലോകത്തിനു പകർന്നു കൊടുക്കുക എന്നതാവാം ചിത്രകാരൻ തന്റെ ചിത്രങ്ങളിലൂടെ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നത്. ഇത്തരം നിയന്ത്രണങ്ങൾ മുഖേന, മികച്ച കലാസൃഷ്ടികളാണ് സമൂഹത്തിനു നഷ്ടമാകുന്നത്.

 

"ഓരോ കുട്ടിയും ഒരു കലാകാരനാണ്. വളരുമ്പോഴും കലാകാരനായി തുടരുക എന്നതാണ് പ്രയാസം." പ്രശസ്തചിത്രകാരനായിരുന്ന പാബ്ലോ പിക്കാസോയുടെ വാക്കുകളാണ് ഇവ. ഇന്ന് കലാകാരന്മാർ നേരിടുന്ന നിയന്ത്രണങ്ങൾ കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, ഈ വാക്കുകളുടെ പ്രാധാന്യം നമ്മൾ തിരിച്ചറിയുന്നു. 'പദ്മാവത്', 'മദ്രാസ് കഫെ', 'രാം ലീല', 'ആൻ ഇൻസിഗ്നിഫിക്കൻറ് മാൻ' തുടങ്ങി നിരവധി ചിത്രങ്ങൾ ഈയിടെ അനേകം വിവാദങ്ങൾക്ക് ഇരയാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ഏതാനും ചിലർ കലാസൃഷ്ടികൾക്കുമേൽ നിയമപരമായ മേൽനോട്ടത്തെ അനുകൂലിക്കുമ്പോൾ, മറ്റു ചിലർ കലാസൃഷ്ടികളുടെ നിയന്ത്രണരഹിതമായ ആവിഷ്കരണത്തെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നു.

 

ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യം ഉത്കൃഷ്ടമായ കലാസൃഷ്ടികൾക്കു ജൻമം നൽകുവാൻ ഒരു പരിധി വരെ അനിവാര്യം തന്നെയെങ്കിലും, അപൂർവ്വം ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ ഇത്തരം സ്വാതന്ത്ര്യം വിപരീതഫലങ്ങളിൽ കലാശിക്കുവാൻ ഇടയാകാറുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, സിനിമ മുതലായ മാധ്യമങ്ങൾ മുഖേന, പുകവലി, മദ്യപാനം, മയക്കുമരുന്ന് എന്നീ അനാരോഗ്യകരമായ ശീലങ്ങൾ വ്യാപിപ്പിക്കുമ്പോൾ, ഭരണകൂടം അവയുടെമേൽ നിയന്ത്രണം ഏർപ്പെടുത്തേണ്ടത് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. അതു പോലെ തന്നെ, ശാരീരികവും, മാനസികവുമായ വൈകല്യങ്ങൾ നേരിടുന്നവരെ പരിഹസിക്കുകയും, അവഗണിക്കുകയും ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുംവിധം കലയെ ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ, കുട്ടികളടക്കമുള്ള, സ്വാധീനഭേദ്യമായ ഒരു സമൂഹത്തിന്മേൽ തെറ്റായ പ്രഭാവം ചെലുത്തപ്പെടുന്നു. മറ്റു ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ, സാമൂഹ്യവിരുദ്ധർ, കലാസൃഷ്ടികൾ എന്ന ഭാവേന ഭരണകൂടത്തിന്റെ അനിയന്ത്രിതനിയമസംവിധാനം ചൂഷണം ചെയ്യുകയും, തെറ്റായതും, രാജ്യദ്രോഹകരവുമായ ആശയങ്ങൾ ഹിതകരമായ ഭാവങ്ങളിൽ വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിനായി ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

 

ഭാവന എന്നത് വിജ്ഞാനത്തേക്കാൾ മൂർച്ചയേറിയതാണ്. ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യം അനുവദിച്ചു കിട്ടുമ്പോൾ, കലാകാരനു സൃഷ്ടികളെ പക്വതയോടെ സമീപിക്കുവാൻ കഴിവുണ്ടായിരിക്കണം. കലാസൃഷ്ടികൾ മതപരവും രാഷ്ട്രീയപരവും ആകുമ്പോൾ, അവ സമൂഹത്തിന്റെ മതവികാരത്തെയും, രാഷ്ട്രീയബോധത്തെയും വ്രണപ്പെടുത്താത്ത വിധം രൂപം കൊടുത്തവയായിരിക്കണം. അല്ലാത്ത പക്ഷം, അവ സാമൂഹികസ്ഥിരത താറുമാറാക്കാൻ കാരണമായിത്തീരുകയും, അതു മൂലം ഭീകരമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, തീവ്രമായ ഈശ്വരവിശ്വാസം നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിൽ, ഒരു ചിത്രകാരൻ അവരുടെ ഈശ്വരസങ്കല്പത്തെ നഗ്നമായി ചിത്രീകരിച്ചത് കനത്ത സാമൂഹികകലാപത്തിനു വഴിയൊരുക്കിയിരുന്നു.

 

പൊതുജനവികാരങ്ങൾ വ്രണപ്പെടാതിരിക്കുവാൻ കലാസൃഷ്ടികളുടെ മേൽ നിയമപരമായ മേൽനോട്ടം ആവശ്യമാണ് എന്നതിൽ സംശയമില്ല. എന്നിരുന്നാലും, അത്തരം മേൽനോട്ടം ഒരു കലാകാരന്റെ വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തെ എത്രത്തോളം ഹനിക്കുന്നു  എന്നതും കണക്കിലെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഇരുപക്ഷാഭിപ്രായങ്ങളും കോർത്തിണക്കുമ്പോൾ, ഒരു കലാകാരൻ കലാപരമായ പക്വത കൈവരിക്കുകയും, ആവിഷ്കാരകലയിലെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളുടെ സ്വയം തിരിച്ചറിവ് നേടുകയും, അവയ്ക്കനുസൃതമായ കലാസൃഷ്ടികൾക്കു രൂപം കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് ഉത്തമം. ഇത്തരത്തിൽ രൂപപ്പെട്ട ഉത്കൃഷ്ടമായ കലാസൃഷ്ടികൾക്കുമേൽ മത, രാഷ്ട്രീയ താത്പര്യാർത്ഥം, കലാപരമായ അവകാശങ്ങൾക്കെതിരായി നിയന്ത്രണം എൽക്കാതിരിക്കുവാൻ ഭരണകൂടവും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

Unable to live or unable to leave,
I’m stuck in the midst, can only believe!
Believe that things to be alright,
When life makes you squall, I will hold you tight!
 
The time we spent, the moment we shared,
The love I poured, the things I cared!
Let-go your banes, which makes you fright,
When life makes you squall, I will hold you tight!
 
People won’t try and later they’ll cry,
It’s easy to run-away and to say good-bye!
Come hold my hands, let’s together fight,
When life makes you squall, I will hold you tight!

You’re my destiny; dear, you’re my fate,
I know; you know, it’s never too late!
Darkness will go, I can see the light,
When life makes you squall, I will hold you tight!

 

I struggled to stay happy,

But they tried to judge me. 

I found my joy in glass bangles, 

But they broke it in front me. 

Running hands through my hairs, 

Adjusting my duppatta, 

I smiled at my own goodness,

When people laughed at my existence. 

But not conforming to the societal norms, 

Leaving the mirror that lied,

I embraced my inner self.

There hangs from the rafter, a few pounds of

Young meat in the butcher shop, drained out of

Blood, the thud of heart and any signs of life;

Tumbled about the stooping head is the tress,

Which flows in the wind as ends the duress,

As well as the hard-pushed journey and its strife.

 

Before this was a flutter, during the elope,

As the frail skin warded off the grating rope,

An effort which only tightened the knot more,

While hands try to grasp something, even the air,

Many times before ending the show of gore,

And then slowly coming to a halt inside the snare.

 

And before this crept a fear, in every slumber,

In the crackle of dry leaves when beasts lumber,

Or in the creak of the makeshift door unbolting

In the wind, proving it had swallowed all of us,

That what had happened was a tremor, jolting

Everyone out of normality and pushing into ruckus.

 

And before this was a run, followed by lustful

Steps, through the spooky estates, on the path full

Of lewd tongues, paused only to gasp and pluck

Shards from the feet, and retrograded by a clasp,

Which tore up the fleece, dragged it in the muck

And faded away in the bush while claws made a rasp.

 

It is time for yet another prey, for sure it’s them

With the same foul breath and the disgusting sperm;

In the flock, another young one they will be after,

And if men ask me how on earth I have a clue,

For before all of this, from the very same rafter,

Two months ago, on a gruesome day I was hung too…

 

 

“In memory of the death of siblings in Walayar”

As usual, Saturday evening was crowded at London Bridge. Indistinct voices of people, cacophony of horns and loud noises of trains filled the atmosphere with pandemonium. With majority being tourists, London Bridge makes acquaintance with new faces every day. A young Indian was roaming around the place after his regular shift at Mark and Spencer's. Unlike tourists, he was not flabbergasted by this place's charm. The interest in him no longer exists due to the innumerable visits to its every nook and corner. Though the Big Mac meal he had earlier from McDonald’s was enough to fill the tummy, an insatiable urge for a cigarette left his appetite incomplete. Being locked up with cigarettes for years, he had taken the hard decision to quit smoking a year ago. Surprisingly, he succeeded in cutting down the daily intake from two packets to one or two cigarettes. Thus, spending 10 quid for a packet of cigarettes will only put him back in the fuming road. Instead, he decided to borrow it from pedestrians. Finally, after half a dozen of failed attempts, he managed to get one from a passer-by, a Marlboro Red. Expressing the gratitude, Aadil Fateh kept the cigarette between the fingers, lit it, took a deep puff and held it in the lungs for a few seconds before expelling the cloud of poison out. As the nicotine hit the brain, he was re-energized and continued walking, by gazing the river Thames.

 

The Thames was flowing unflustered and composed with deep undercurrents resembling a person totally unperturbed by the events occurred in life. The walkway was paved with medium sized concrete blocks. At regular intervals, seats were placed and blocks were removed in rectangular shape allowing trees to grow in order to provide shade to the visitors. A few ships and boats were anchored at the harbor while some river cruises were sailing through the water carrying tourists for sightseeing. Overseeing all these, the magnificent Tower Bridge hung above Thames heralding Victorian London’s majesty. Despite adverse weather and series of war attacks, the mega structure stood intact. That could be the reason for it to still remain as the most famous and recognizable landmark in London.

 

Summer was intensifying. Amidst the scorching heat, people were taking photographs against the spectacular backdrop of Tower Bridge. Unlike in the East, summer is precious for Europeans. It is warm, gorgeous and people normally celebrate a sunny day with beers, whiskies and different delicacies. Momentarily, everyone's attention got distracted when Tower Bridge raised its two equal bascules to allow a big vessel to pass. Since Fateh is accustomed to this phenomenon multiple times a week, he took his gaze away and walked further down the pavement to find a place free from the ruckus.

 

An indistinct guitar strumming was to be heard a few yards away. With every step forward, the strum became more audible and a soothing song touched the ear drum replacing the raucousness. An old man with a long moustache and wrinkled face was strumming a white guitar, hung across his torso, with a red pick. A hat was placed in front of him. Fateh dropped a pound in the hat, and stood nearby listening to the song. The old man looked at him with a smile and gave a slight bow.

 

“Thank you, Thank you everyone", he says amidst the applause. "Next song is Bob Marley's No Woman No Cry”

The old man started with the C major chord, strummed it a few times, then to G major, A minor and back to C major before starting with the vocal.

"Said, Said, Said I remember when we used to sit

In a government yard in Trench town,

Oba oba-serving the hypocrites. Yeah!

As they would mingle with the good people we meet”

 

Fateh was clapping along with others until he got distracted by a phone call. Janine calling, the screen said. He answered the call ensuring that others were not disturbed. The conversation didn’t last long. She wanted to inform that she is on the way and will reach there soon. By the time he hung up, the spectators were singing the chorus along with the old man.

 

"No woman, no cry

No woman, no cry

Oh my little sister, don't shed no tears

No woman, no cry”

 

While thinking about the political and social relevance of the song, Fateh thought about his close friend, Janine. He met her when he was working at Marks and Spencers a year ago. She was a customer service assistant at that time. She was gorgeous. The lascivious eyes and curvaceous body had aroused his sexual desires the moment he got a glimpse of her. After a few days, he met her at the canteen. She was sitting alone at a table and filling some forms. This was the first time he was seeing her so close and realized that distance can hide many things from the eyes. Her skin was tan. There was a very visible scar on her forehead. Her eyes were greenish and iris was so vivid, red lipstick was meticulously placed over the lips, and hair tied behind into a ponytail. He watched her from a distance for a couple of minutes before approaching and introducing himself.

 

“Hi. I am Aadil”, He said sitting opposite to her table.

She lifted her head up, looked at him and said with a smile, “Hello, Janine”

“Seen you earlier inside, thought of just saying a Hi". He paused there for a moment and continued, "So, newly joined?”

“No. Actually I am from outer London. I got transferred to this branch”

“Oh I see”

 

Unprepared meetings can be detrimental for building a sound relationship. Fateh knew it. After a few talks, he tried to excuse by creating the feeling of a half-finished conversation so that he can use the incompleteness as a reason for the next catch up.

 

“I am off, Janine. My break is over. See you later”

“Bye, Aadil”

 

His intention was wrong. After the estrangement from his first lover, Fateh lost faith in relationship sanctity and sacredness and that may further influenced by his friends advice - 'fuck the girl first brother, then love her. Then she will stay with you'. For the first time, he was thinking of paying attention to his friend's words. “Fuck the girl first”.

 

Somehow he was trying to make a string-free relationship with Janine just to have sex and fathom if lust can overcome love. All day long, he satiated his sexual appetite by dreaming about fucking Janine and giving her a blow-job. By swapping shifts with colleagues and working on Janine's timings, he managed to see her at least five days a week. Gradually they became friends and their bond got stronger.

 

5.56 pm, the watch said. The crowd is increasing. It had been almost 20 minutes since he started waiting for her. Fateh took the phone and called her.

 

"I came out of London bridge station now" Janine said.

"I am sitting in front of the City Hall”

"On my way. And a surprise for you like you had given me", she chuckled saying this, saying this, but the way it sounded, whether it was scornful or sarcastic, was unable to be comprehended.

 

She had given similar response when he first expressed his intention to love her and sleep around with her. He gazed at the tourists entering the HMS Belfast. Their face had the excitement of fulfilling a dream like Fateh had when he entered Janine's room for the first time.

 

"Janine, the moment I saw you, I thought we can be together, make love and marry”

She looked into his eyes for two seconds and asked “Do you know where I come from?”

 

No, I don't, he said in mind. He should have asked this basic question before he was actually going to propose Janine. What an embarrassment. She caught me this time peeling off the sheep's mask I worn, he thought.

 

“Ahh, you said to me that you got transferred from Birmingham store to here. So I reckoned you are from Birmingham” He said without showing the predicament.

 

“No, I am not”, she replied.

“Then, where are you from?”

“I am a Palestinian”, she said.

“Palestine?”

"Yes", showing the scars on her forehead and arms, she continued, “you rarely see a Palestinian without one of these”

“How did you get it?” he enquired curiously.

“You don’t read newspapers?”

 

Janine is a Palestinian Arab from Ramallah in the West bank region of Palestine. She was supported by her parents and had three siblings. Janine's father was a glass-maker. When she was in tenth, tension between Palestine and Israel intensified. In 2000, Israel attacked Palestine. Many civilians were killed, villages were obliterated. On the third day of war, her village was hit by a Jerricho 2 missile carrying nearly 1500 Kilograms of payload turning her father's glass factory into rubble. He lost both his legs, suffered severe injuries. Two of her siblings were killed instantly. Her younger sister succumbed to wounds after three days of suffering at the Ramallah Hospital. Luckily her mother survived, though with grave injuries. While the family was recovering, she applied for the Asylum Visa and reached the United Kingdom in 2007. After arriving in the UK, she completed graduation in Journalism from Thames Valley University and is now pursuing Master degree in Journalism.

 

“I want to be a journalist, and one day I will start my own Newspaper in Ramallah”

“Wouldn't it be better if you become a doctor? Newspapers are already showing Palestinian's sufferings to the world”

“Those are just tip of the Ice Berg. And you believe them?”

"I do. Why? You don't?" She seemed to be a bit skeptic about the western media

“Well No, I am skeptical about their agenda, she continued, "because they are not showing real sufferings of the people”

He said nothing but waited for Janine to continue. After thinking something, she looked at Fateh and asked, "Did you hear any news about Palestinians in the last one year”

“No”

“You know why, TRP and Sales drive the Western media", she rebuked. "They would not dare to publish anything which affects their country's diplomatic relationship with Israel. If some other exclusive news emerges, they go behind it. We are ignored. The world should not know our problem based on somebody's priorities”

 

She lives by this dream to start an autonomous newspaper in Palestine that gives priority to Palestinians' sufferings and not to any TRP or sales. She has a long way ahead but she is determined, persistent and unrelenting. She says "to achieve some dreams, people have to wait for a long time. The doors to goals are always open. It's all about identifying the right path”

 

"My studies will finish in 2 months. After that I am planning to go back to Palestine”

Fateh was thinking about her determination and courage. The decision to give-up the comfort of a safe haven and returning to the war-hit country is nothing but bravery. He felt huge respect for her. However on the other side, the same man was standing in her room solely for having sex, with the pretension of love. It would be no different from molesting and ruining a woman’s dream. How such a person can be different from the Israelis who had killed thousands of innocent Palestinian people? he thought.

 

"Now you tell me,do you want to marry me?" She interrupted his thought.

He was looking for words to start without stuttering. "Janine, listen patiently", he says, "I didn't have any intention to love or marry you, I was lying". There was a moment of silence. He noticed the shock in her face but he continued. "My only intention was to have sex with you and get rid of".

 

She was tormented after hearing the unexpected intent of her dear friend. Her face turned to disappointment and then filled with sadness. Tears came in distress. She wept for a few moments without uttering a word. He was trying to justify and console, but she paid no heed. "I don’t want to see you anymore", she said controlling the sob. He thought of explaining further, but words didn't come out. "I don’t want to see you anymore, get out", she yelled closing her eyes.

 

“Hey Aadil”

Janine found him sitting in front of the City Hall. She looked more charming and more beautiful than ever. After the incident at her home, Janine had made no contact with him whatsoever until two days ago. When he picked up the phone, it was Janine on the other end. She wanted to meet him.

 

As the crowd kept increasing, the place became noisier. Ironically, an ocean of silence prevailed between them uninfluenced by the outside commotion. How strange it isn't that some moments can turn the most loquacious people to laconic, he thought.

 

"My studies are over. I Got my degree" She said breaking the silence.

"Good news and Congrats." The feeling of guilt made him wordless. Once again, silence began to build. "Is that the surprise?" he asked.

"No. I am going back to Palestine, for good.”

Though, he had no communication with her for the past six months, the news about her return touched him somewhere emotionally. Fondness and reverence still remain unblemished, he realized.

 

"Why so early?" He asked.

"I have nothing else to do here except this meeting." She turned her gaze away from the Thames and looked at Fateh'e eyes, she continues, "I came to say Good bye to you, I don't have any hard feelings. And sorry for responding in that way", she said with a smile.

 

"It's all my fault Janine. I deserve it. When are you leaving?”

"Today is my flight, at 10 PM"

They both spend around 30 minutes at London Bridge before she boarded Jubilee Line towards Green Park. While waving at her from the platform for the last time, the feeling of guilt subdued him. "An action in the past cannot be changed Aadil, no matter how much you wish for it. So do not over think about what you did" her words reverberated in his mind. Train moved into the darkness of underground. Fateh walked thinking the song sung by the old man.

 

"No woman, no cry

No woman, no cry

Oh my little sister, don't shed no tears

No woman, no cry”