ഉടലിന്റെ ദാഹമല്ലോമനേ പ്രണയം 

അതിനത്മാവിനോളം ആഴമുണ്ട് 

ജനിമൃതികളോളം പഴക്കമുണ്ട് 

പ്രതീക്ഷയുടെ ഭാരമില്ലാതെ അതൊഴുകി നടക്കും 

ഓരോ ജന്മവും കൂട്ട് നിൽക്കും

കവിയ്ക്കൊരു കാമുകിയായി

 കവിത എഴുതാൻ

അവളുടെ അഴകളവുകളെ വേണമായിരുന്നു 

വാക്കുകളിലേക്ക് ചാലിച്ചെഴുതാൻ

അയാളൊരു കാമുകിയെ തിരഞ്ഞു......

ഭാര്യയെ വർണ്ണിച്ചെഴുതാൻ അയാളുടെ കൈകൾ വിറച്ചിരുന്നു......

അവൾ തനിക്കു മാത്രം ആസ്വദിക്കേണ്ടവളാണ്....

പങ്കുവെയ്ക്കാനായൊരു കാമുകിയെ തേടി അയാളലഞ്ഞു....

അവളുടെ തലമുടിയിൽ മുഖം അമർത്തി കിടന്നപ്പോൾ അവനിൽ പെയ്ത രാമഴകൾ പ്രണയത്തിന്റേതായിരുന്നില്ല....

 അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽനനവായ് മാറുമ്പോഴും അവനവളെ പ്രണയിച്ചിരുന്നില്ല

ഏതോ രാത്രിയിൽ നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്കുകളെണ്ണിയപ്പോൾ ശൂന്യതയിൽ 

അവൻ പ്രണയം കണ്ടെത്തി.....

അവളപ്പോൾ മറ്റൊരു മുറിയുടെ അലങ്കാരമായി മാറിയിരുന്നു.....