അയ്യോ പാവം, കഷ്ടമീ കാലം,

നമ്മുടെ നെഞ്ചിൻ നോവാണ് ഈ ഭൂമി! 

ആരുടെ മടിയിൽ കാലൂന്നി നിന്നുവോ,

ആ നെഞ്ചു പിളർക്കും നമ്മുടെ ചെയ്തികൾ; 

ഊട്ടി വളർത്തി നമ്മെ ഈ ഭൂമി, 

വെള്ളവും വായുവും ജീവനും നൽകി; 

തീയേറ്റു പുകയേറ്റു വിഷമേറ്റു വാടി,

നമ്മെ പോറ്റുവാൻ പാവമീ അമ്മ; 

ഞാനും നീയും നമ്മളെല്ലാവരും, 

ചേർന്നു നിർമ്മിച്ചതി നോവിന്റെ താളം; 

ചിന്തയില്ലാത്തവർ ചിന്തിപ്പാൻ ഇനിയും,

വൈകരുതരുതേ താമസമിനിയും; 

ധാത്രിതൻ കരുതലിൻ തണലൊന്നു മങ്ങിയാൽ,

ഓർക്കണേ മനുജനു ക്ലേശം സുനിശ്ചയം; 

ഒന്നു പിണങ്ങിയാൽ കലിയൊന്നു തുള്ളിയാൽ,

ജീവനും മാർഗ്ഗവും പോകുമെന്നോർക്കണേ; 

കരുണയും കരുതലും സമയവും നൽകി, 

ഈ ഭൂമിയെ ജീവനായി കരുതി മുന്നേറാം; 

നമ്മുടെ ഭൂമി, പാവമീ ഭൂമി, 

നമ്മുടെ നെഞ്ചിൻ തുടിപ്പായി തീരണം!