I think most of my memories
I believe to be true
are dreams that have occurred to me
time and again.
.
"My feet in a muddy puddle;
the fingers peeking out
and curling in.
Foggy eyeglasses
and hair that smells like petrichor.
The sky against a flock of doves swooping in sync.
A ladybug sliding along a leaf with brown whiskers,
falling into a half-filled coconut shell
and wiggling its wings
until my little finger comes to its rescue."
.
I think most of my nightmares
I believe to be real
are memories I've refused to feel.
.
"My feet cracking open
to something in its entirety.
Broken eyeglasses
and hair that smells like a polluted road map
leading to graveyards
where I've buried the skin I shed
every time I feel violated.
The sky gaping at me; drawing my soul into a trance.
A carcass floating on a half-empty coconut shell."
.
I'm just trying to find what's what
and nothing makes sense;
just like how it has always been- like
a breath trapped in a coffin.
Tangible, but strangely unreal.
 

I fixed the ruler straight on the page and carefully tore it away. It was my second attempt at writing the assignment in a better handwriting and I was pretty much sure of my third attempt too. Looking at what I wrote–letters arranged in a not-so-straight line, leaning towards the left and right as they felt like– I thought of Aneetta Mary’s italic letters, neatly noted down in a straight line.

That was enough for me to lose motivation but what I had in my other hand was an incomplete math homework which even Amma couldn’t solve. She told me that Aneetta would help me solve it if I go to her place in the evening. Little did I bother to correct her that Aneetta and everybody else in my class were enjoying the picnic today while I was clinging to the minute hand of the clock, deliberately trying to rotate it.

I wasn’t keeping well since the past week or else I would have been one among them. But no matter how much I tried, I wasn’t able to brush away the images of my classmates making the most of the day, enjoying the serene beauty of the Thattekad bird sanctuary and finding considerable bliss in the boating trip. Appa told me that he would take me there if I had my medicines properly but every time I held the cough syrup bottle, I thought of sacrificing the trip–they tasted so bitter that I’d started to flinch at the very sight of the bunch of juicy strawberries in its label.

Leaving behind the assignments and homework, I grabbed one of my Tinkle digests and walked to the hall. Amma was watching her favourite serial and Ammachi was sitting beside her, with her head bowed down; I wondered how she dozes off so easily sitting on the sofa, in front of the television. “Ammachi,” I whispered in her ears. Startled, she looked at me for a moment and asked me to lie on her lap.

The quietness of that afternoon was interjected by a telephone call. Amma seemed agitated after hanging up and rather than answering to Ammachi’s queries, she asked us to go inside the room. In a little while, Sunil uncle and his wife, our neighbours, came home and were mumbling things that looked very serious. Standing behind the slightly parted door, I tried to overhear the conversations, but the shrill ringtone of the frequent phone calls ruined my efforts. Ammachi was kneeling down beside me, nudging me and kissing the rosary every so often. She was giving me the creeps; I closed my eyes and searched for Appa’s face.

Within an hour, half of our neighbourhood were at our place. I could see anxiety, fear and concern plastered on their faces.
Taking a quick look at the TV screen, I pulled away Ammachi’s hands that were gripping my forearm and ran to have a closer look. All this while, I hadn’t noticed why we were running the news channel; I’d always considered it as an obsession of the grown-ups.

‘Thattekad Tragedy- Boat Capsized,’ the news read. I shook my head, pushing the woman who was trying to drag me back and stood there picking up a few more words like excursion, overload and death.

Subsequently, someone else scooped me up as I kicked them, calling out for Amma, who was talking to Appa, standing in the veranda.

**********

I was sitting next to Aneetta, listening to her brittle voice and adoring the sparkle in her eyes as she was giving me an account on the excursion. From the number of ice creams they had over the entire journey to the humorous bit where Johnny Jose had an irresistible urge to pee seeing an enormous elephant in the forest; she vividly explained everything. When the bell rang, she grabbed her bag and stormed off.

“You should have been there..,” she yelled. I flashed an awkward smile and followed her to find that she’d disappeared the moment she crossed the door.

“Aneettaa...,” I called out, running after her and hit upon the fact that the floor beneath me was no longer solid.

After letting myself go through an absurd count of seconds, hearing the water bubble out through my mouth, kicking to uncover a surface, experiencing the struggle of holding on a little longer against what I had my mouthful, shuddering to the sense of drowning against someone’s push on my head for them to survive and finally coming out of it screaming and spewing out water, I lay on my bed wheezing.

Amma cuddled me tight, stroking my forehead. “I’m here for you; you’re safe,” she repeated.

“You should have been there...” a voice played in my head.

 Its been almost midnight, Abraham is walking down a dark alley in a hood with his hands resting inside the pockets . There has been a lot going on in his life lately.Clouds drifted through the sky as doubts in his mind. He is in desperate need of money. The scene of him standing at the hallway of the hospital looking at his daughter's pale face through a tiny visible hole on the ICU door while the doctor saying" its already been too late"is flashing in loops in his head.  His young girl "Ruby", is  the only family he have, And now her  life is at stake. Rubi is diagnosed with a rare kind of heart disease. Abraham has to arrange Five lakhs before sunrise, otherwise his daughter's surgery cannot be carried out.Abraham had lost so much through the years and he can't afford to loose the only family he has.His mind is always filled with doubts and second thoughts but today its determined. 

He had asked for help to many, but none were willing. Abraham is rushing in the direction of his former employer's house hopping that john would understand his current situation. Abraham found himself standing at john's yard, suddenly doubts clouded his mind along with the fear of another turn down. The only thing he could ever loose now is in the hospital bed so he walked up to the door and rang the bell once.He couldn't wait for someone to hear it, rang the bell twice. His impatience has grown from the fear of knowing every second he spends  is a brick  to the wall which is rising in between him and his daughter. 

'Who is it' john's wife lily answered the door.

'Am abraham , i used to work for john, is he home? Abraham replied along with a question. 

'John",  someone called abraham is here to see you, he said he used to work for you' lily called out.

' Coming honey' john replied. 

On the next moment , doubts on lily's face vanished and she let abraham in. Lily's daughter is sitting on the cauch  playing with lego.Abraham sat on the cauch near nathasha and curiously watched her play.Rubi used to love building lego houses,  abraham was brought back to those memories .Rubi is only a little bit older than nathasha. john rushed through the stairs and when he saw abraham, he was surprised. Because he didn't had any follow up on abraham since he left the job without a word.

' What is it, what brought you here, if its about the job we are not having this conversion'. Said john with a bumby voice. 

'No, its my daughter, she is in the hospital bed'. With a slightly fractured tone abraham continued 'She needs surgery, and i dont have the money for that'.while abraham was explaining, he was rudely interrupted by john

 'So, thats your problem not mine infact you don't even work for me anymore '.

Abraham couldn't contain those self centered words of john.

 'Don't say that, i used to work for you for years and you owe me money that come of the allowances '.said abraham with a hard tone.

' I don't owe you shit, there are no legal closure for you to get that money' said john impatiently. 

Abraham knew john was right.lily's face is getting wrinkled and she is not happy with abraham's appearance on this peaceful evening.abraham had to step down as he is the one who in need of help.

'sorry john, i know i wasn't there for you when you needed me and i couldn't alarm you about my resignation either but try to understand, you are my last chance, the only hope to get my daughter out of that hospital bed alive ' said abraham in a pliable manner. 

'Maybe i can but i won't, go learn how to talk to your ex-boss and come back after, then i may consider your fund sanctioning ' said john with edginess.Maybe john is just irritated by abraham's dominant voice or maybe its because he is guilty of bankrolling abrahams fund illegally thinking abraham would never come asking for it.

' Am sorry john for being rude but my daughters life is at stake, lend me money, give me a loan and i will repay you with interest'...'just let me save my daughters life' abraham begged .

 But john has already taken it up to ego' i don't have any money with me and legally you can't get that pf too'.Suddenly lily's voice dominated the room.

'John, can i talk to you for a minute'.john looked at lilly and then abraham.lilly walked into the dinning room and stopped beside the door.john followed her scraching his head because he knew exactly what's going to happen next. 'John", i want that man out of our house now, give him his money or what ever you do i don't care, am not letting you have this conversation anymore infront of our daughter '.john just stood still, didn't spell a word.when lily came back to the leaving room the site she show was shocking. John is holding a gun to natasha's head. Lily didn't knew what else to do, she called out for john with a tremulous voice.john rushed to the living room and he was dismayed and furious at the same time by the sight of abraham pointing a gun at his daughters face.

'You should have understood john, Am a desperate father who would do anything to save my daughters life' said abraham with  determination.lily cautiously walked towards abraham and try to disarm him with words'abraham its a stupid thing to do, she is only a kid, put down the gun and we can talk'.In a split second abraham grabbed natasha and hold her tight towards his body with his left hand.' Just give me the money and i will let her live' said abraham. 

John couldn't control his temper 'You won't do shit, leave my daughter before i break you to the ground'.

 "John" lilly yelled with a shrill voice ' have some sense'. After giving john a strong look she faced towerds abraham 'just put down the gun, we will give you whatever you want'.

john jumped in 'we don't have that much cash with us now but we can arrange it by tommrow '. With a wicked smile on his face abraham replied ' Oh John",Don't you have any concern  on your daughters life. Both john and lily didn't understood what abraham was talking about. With a dramatic look on his face abraham continued  ' The consignment arrives tommrow and the nigerians don't accept anything other than cash, So you already have the cash with you right now'.with a deep look into john's eyes abraham continued ' i worked for you for 15 years and i know everything about you,  but you,  you dont know anything about me'. 

'Ok, ok give him the goddamn money 'said lily out loud to john.Because, of all others in the room she could really see the maniac  behind abrahams eyes and what he have become.He was not the man who walked through that door minutes ago.

When john was about to turn abraham stopped him'No, not you' He pointed the gun in his right hand towards the direction of lily and said ' You'.lily raised her arms about her chest hight and said 'Ok, ok'. 

' And one more thing, dont do anything stupid if you love your daughter' lily was warned by abraham. Lily rushed towards upstairs and came down with the money in her hand.Abraham received the money with his left hand by holding natasha tight with his right arm in which he has the gun.

'you have the money now, let our daughter go' said john.When abraham was about to leave nathasha, her bright pearl necklace stuck on his gun.Right after he saw the necklace greed invaded his mind.

All he could think was "it will look beautiful as ever on ruby's neck,it will be the perfect comeback gift for my daughter, she would love it".

 ' I want this too' said abraham wrapping his wrist around the necklace. That proposal of abraham was denied by nathasha herself 'No' she said. 

'Honey,  let him have it ' said lily. But still natasha's answer was a no. Abraham tried to snatch that necklace from natasha's neck. In the blink of an eye john jumped in and grabbed abraham's right hand and lily tried to save her daughter. Suddenly the sound of a gun shot heard out loud. It all happened during convulsions, abraham accidentally fired the gun. The bullet punched its way through john's stomach, causing a gaping hole in its way that quickly filled with blood and gushed out. John fell to the ground, a pool of blood forming around him and socked into his clothes as he chocked and blood came out of his mouth.Within a split second that room became the worst nightmare and traumatic experience for all four of them.

lily rushed towards john raising him up in her hands looked back to abraham and said 'what have you done, you monster '. Without a second thought john pointed the gun towards nathasha because now the rest of the john's are loose ends.But he couldn't pull the trigger as he saw the same fear in her eyes as his daughter, when she said" I don't  want to die daddy". The sound of her voice resonated in his ears.Abraham look at both of them back to back, hold tight the necklace in his left arm and ran out.

when he was fleeing away from john's house he could still hear the bawl of his family. Abraham ran till his stomach hurts and after that too. While he cross each ascending street light, a glimse of distressed moments he lived crossed his mind. He is full of guilt but there was something more in him that helped him to cast out the guilt."The feeling of entirety ".  

Abraham never took rest before he got to the hospital and ran straight towards the bill section. He paid the whole amount with that blood money and right after that the whole process began to pace up. Nurses and doctors fleeing towards the operation theatre. Attenders transferred ruby to the theatre just after the payment. Abraham couldn't even see the face of his little girl before surgery.  The red bulb of fate burned bright infront of the operation  theatre. 

Abraham waited outside beside the door restlessly. During this time nothing crossed his mind but his daughters innocent smile when she see's the pearl necklace. Seconds passed like hours and hours like decades, finally the wait was over with. The fate bulb has changed colour. 

Abraham dashed towards the door when the doctor came out. When abraham saw that destitute look in doctors eyes, his hopes were burned to ashes. The doctor didn't say a word but took his hand and gave an impotent look to his face.

suddenly abraham felt like wiped out of existence.he couldn't find his conscious. His eyes were flooded with darkness. Finally tears burst out.it was more than crying, it was the kind of desolate sobbing that comes from a person drained of all hopes.he sank to his knees and then to the floor. Tears rolled down his cheeks.His gasping wails echoed arround the hallway.The pain that flowed from him was as palpable as the frigid fall wind and soon the only person at his side was his shadow. Struggling to keep his tears silent, looking out through the window he saw a nest on the adjacent building's ledge . 

He saw a bird feeding her offsprings with something, maybe trash. With the necklace in his left arm his body and mind sunk into numbness. He told himself with shivering words"what was it for, What was it all for".Just before his body became totally irresponsive, he could hear the sound of boots approaching. One thing for sure he will never know the truth that ruby was gone way before he remitted the fees for surgery.

   I love the rainy season so much, that I feel so happy. It brings memories alive even though they may not be bound to rain. It was during one of those wet and cool monsoon nights, I happened to be home alone. After having dinner I was reclining in an easy chair listening to the mesmerizing music of rain. I was particularly happy that, we didn't have a power cut that night, which was not the case usually on a rainy night.

     I was aware of the fact that I had not yet ironed my shirt that I had to wear the next day. But I was already feeling sleepy and was not in a mood to even get up and get to bed. I wanted to slowly slip into sleep listening to the tune of rain.

     Suddenly, I heard a knock on the door followed by the sound of the calling bell. I was too hesitant to get up. I didn't move. But the calling bell rang again. I slowly got up and opened the door. I saw someone walking back to the gate. I called out to him and he turned around. It was a shopkeeper who runs a store in the town. He was a friend of my dad and was familiar to all of us. I asked him to come in. We walked into the living room and sat down facing each other.

     I asked him: "Did you have too many customers tonight? You usually shut the store by 8 pm, right? It's 11 pm now!

"No no. Something is wrong with my scooter. The mechanic was checking it for a long time. But he couldn't figure out the problem. And then it started to rain heavily. I was stuck in the shop. The mobile network seems dead too. As the rain stopped I decided to walk home. But the rain started again when I reached here. So I thought of meeting your dad."

"He is not here. Mom and Dad are traveling. They will reach here by tomorrow morning. By the way, did you eat anything?"

"No, I haven't. I couldn't even inform my wife that I will be late."

"Oh, you can use my phone if you want to make a call."

     I passed my phone on to him and walked to the kitchen. I was thinking about not having met him for a long time. I realized how much time was I spending at work. I would come home well after 10 pm every day, yes, after all the shops in our area were closed. But I had fond memories of this man. He used to give me a lot of chocolates every time I visited his shop as a little boy. He was so kind to me unlike some of the other shopkeepers who used to be angry towards children for no reason.

     I handed over a plate of chappathi and curry to him. He gave my phone back and thanked me. While he was eating, I talked about those old memories. He smiled at me and told me about his friendship with my father and grandfather. We continued to talk for about an hour. By that time the rain had stopped. He thanked me again and bade adieu. I offered to drop him, but he politely declined and told me: "That's ok dear. It's just 10 minutes walk from here to reach my place". We smiled at each other. He waved at me and left.

     I was happy to have met him again, that too after a long time. It was already half past midnight by then. So I just kept the plate near the kitchen zinc and went to bed.

     I woke up at 7 in the morning. My family had already arrived. I went up to Dad and enquired him about the trip. As he was talking to me, Mom peeked out of the kitchen and shouted: "Why didn't you wash your plate last night?"

"Oh, I forgot to tell you. Sam uncle came to meet you guys last night. He had dinner from here. I thought of washing it in the morning as it was too late when he left. Sorry!"

"What? Which Sam uncle are you talking about?", asked Dad.

"Well, I think there is only one Sam uncle whom we all know. The man who runs the stationery store in the town."

"What?! Are you crazy??", shouted Dad.

"Why are you shouting, Dad? He is your friend and he used to come here occasionally too, right? He was stuck in the rain and he had some trouble with his scooter. That's why he..."

"He passed away a year ago! How can he come here last night? Are you still dreaming?", yelled Dad.

I was startled and clueless. Mom chipped in immediately and said: "When did you start lying to us? If you had not washed the plate, just admit it. Why are you cooking up stories?!", Mom made a sarcastic face.

"Mom, please believe me. He had really come here. We talked for some time and he even called someone from my phone!"

Dad quickly snatched my phone and checked my call list. He took out his phone and dialed the number that was on my phone. His phone displayed, 'Calling Sam'.

Everyone was shocked. Mom sighed in disbelief. I never knew his number nor did I ever save it on my phone. I realized that my theory about ghosts was wrong. I never believed in them. But one of them visited me last night!!

Yonder it shines the never-ending horizon of my newer choice

Where flowers bloom and rivers flow, full many a moment to rejoice.

Plunged into wanderlust, I woke up to behold those mighty rays

Glimmering over the bland remnants of foregone days.

Thirty years it took to crack the glossy cocoon and come to light

Better it’s late, and before fake merriness hits life’s twilight.

I geared up to see the world, smothering the sleeping kid in me

A far cry from my archaic self it was, for kith and kin to see.

Into the woods and up the hills, I walked like an innocent child

Mesmerized by nature’s hues and bewildered by the pristine wild.

Free concerts by hidden cascades that lengthened to several streams,

All my emotions spread out more vividly than in lucid dreams.

Spring and Autumn I saw, the beauty of green and yellow leaves

Followed by snow, the summer rain, and the petrichor it leaves.

Rodents ran their errands, so do the ants and bonny rabbits

Over the wet morning mosses, spread like green velvet carpets.

Summoned by serene beaches, where crabs take their lazy crawl

And waves steadily do their job, sank my feet on white sand as I stroll.

Breaking waves and among coral reefs, I swam into the nether world

Around me in colorful patterns anchovies and sardines whirled.

Amidst those towers and well-lit skyscrapers rushed the pricey car

Through its glass window I gazed, with no worries, biting a chocolate bar.

Stories of toil and torture they said, the alien city and its walls...

Pompous ladies walked the shining floors of posh shopping malls.

Busy walking streets, filled with careless footprints of the night

Flesh wrapped in flawless skin put on sale, enhanced by red red light.

In museums are paintings of damsels; ornate gowns they wore

Like queens they lived, knew not the woes of a hapless whore

Away from the city lies deceiving mirages and vast sand dunes

Camels took me where feast is served and violins play Arabic tunes.

Bare bellies on chiseled pelves danced and men put their skin on fire

Exotic wines on brass goblets were served and meat cooked on raw fire.

Vast is the Earth and short is my life, I have “miles to go” as well

Lands, waters, and skies left to uncover, there rings the bell.

Like the American poet, on birches “toward heaven” I long to swing

Or from the real world for good, let a lonely albatross take me on the wing.

അയാൾ

അയാൾ ഒരു ചുവരെഴുത്തുകാരനായിരുന്നു. പള്ളിക്കൂടത്തിൽ പോയി പഠിച്ചിട്ടില്ലാത്ത, മലയാളം എഴുതാനും വായിക്കാനും അറിയാത്ത ഒരു മലയാളിയായിരുന്നു അയാൾ. വരയ്‌ക്കാൻ മാത്രം അറിയുന്ന ഒരു മലയാളി. പേപ്പറിൽ എഴുതിക്കൊടുക്കുന്നത് നോക്കി ചുവരിൽ വരച്ചു വെക്കുന്നവനെ എന്നിട്ടും എഴുത്തുകാരൻ എന്ന് അവനു ചുറ്റുമുള്ളവർ വിളിച്ചു.

ദിനം ദിനം പുതുമയുമായി ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ലോകത്തിനുമുന്നിൽ ഓടാൻ കഴിയാതെ നടന്നു നടന്നു പകച്ചു ക്ഷീണിച്ചു നിൽക്കുന്ന പഴഞ്ചനായ ചുവരെഴുത്തുകാരൻ എന്ന് അയാളെ നാട്ടിലെ ബുദ്ധിജീവികൾ വിളിച്ചു. ചുവരെഴുത്തിന്റെ ബാല്യവും കൗമാരവും കടന്ന് യൗവ്വനത്തിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും അയാൾ എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തത്ര അക്ഷരങ്ങൾ വരച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. കവിതകളും, മുദ്രാവാക്യങ്ങളും, പരസ്യങ്ങളും, രാഷ്ട്രീയ സൂക്തങ്ങളും, പാർട്ടി ചിഹ്നങ്ങളായും അങ്ങനെ ഒരുപാട് ചിത്രങ്ങൾ.
അക്ഷരങ്ങളുടെ മേൽ ഇത്രെയേറെ അഭ്യാസം നടത്തിയിട്ടും അയാൾ മലയാളം വായിക്കാനും, നോക്കാതെ എഴുതാനും പഠിച്ചില്ലേ എന്ന ഒരു സംശയം നാട്ടിലെ ബുദ്ധിജീവികൾക്കും, സാധാരണക്കാർക്കും വന്നു തുടങ്ങി.

വൈകിട്ടത്തെ പതിവുള്ള ഉഴുന്നുവട കഴിക്കാനായി കയ്യിൽ പുരണ്ട നീലം കഴുകിക്കളഞ്ഞു കൊണ്ട് നില്ക്കുംമ്പോഴാണ് ചായക്കടയ്ക്ക് പുറത്തെ ബഞ്ചിലിരുന്ന ആസ്ഥാന ബുദ്ധിജീവി ബാലൻ നാട്ടുകാർക്ക് വേണ്ടി ആ സംശയം അയാളോട് ചോദിച്ചത്.

“നിനക്കിപ്പോഴും എഴുതാനും വായിക്കാനും ഒന്നും അറിയില്ലേടാ? വേറെയാരെങ്കിലും ആയിരുന്നേൽ ഈ കാലംകൊണ്ട് വല്ല എഴുത്തുകാരനുമായി സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡും വാങ്ങി വീട്ടിൽ വെച്ചേനെ”

കൈക്കുമ്പിളിൽ വെള്ളം പിടിച്ചു വായിലൊഴിച്ചു കുലുക്കുഴിഞ്ഞു നീട്ടിതുപ്പിയിട്ടു അയാൾ ബാലനെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു. അവിടെ നിന്ന് കഴിക്കാതെ പതിവുള്ള വടയമെടുത്തു അയാൾ വേഗത്തിൽ നടന്നു.

അന്ന് രാത്രിയിൽ വീട്ടിലെത്തിയ അയാൾ അമ്മയുറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി തന്റെ ട്രങ്ക് പെട്ടി തുറന്നു ഒരു കെട്ട് വെള്ളക്കടലാസുകൾ പുറത്തെടുത്തു വെച്ചു.ചേർത്തുവെച്ചാൽ രണ്ടുനോട്ടുബുക്കോളം വരുന്ന കടലാസുകൾ. തറയിൽ ചമ്രം പാഞ്ഞിരുന്ന് നടുവളച്ചു കുനിഞ്ഞിരുന്ന് അയാൾ ആ കടലാസുകെട്ടിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. കെട്ടഴിച്ചു ഏറ്റവും മുകളിലിരുന്ന് കടലാസെടുത്തു നോക്കുമ്പോ അയാളുടെ കണ്ണുകളും ചുണ്ടുകളും വിരിഞ്ഞിരുന്നു. കണ്ണിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ട പ്രകാശത്തിലെന്നോണം കടലാസിലെ അക്ഷരങ്ങൾ തെളിഞ്ഞു വന്നു

“….അരിവാളോ? അതെന്തെന്നു ചോദിച്ചൂ ചെറുമകൾ,
ചെങ്കൊടിയിൽ പാറുന്നൊരാ സൂത്രമെന്ന് ചൊന്നു മുത്തശ്ശി
…..”

പതിഞ്ഞ താളത്തിൽ, പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ആ വരികൾ ചൊല്ലുമ്പോ അയാൾ നിലത്തുനിന്നും ഉയർന്നു ആകാശവീഥിയിൽ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്ന ചെമ്പരുന്തായി മാറിയിരുന്നു.

താനെഴുതിയ കവിതകൾ, താൻ മാത്രം കണ്ട കവിതകൾ ഇതൊക്കെ താനെഴുതിയതാണെന്ന് ലോകത്തോട് വിളിച്ചു കൂവണമെന്ന് തോന്നി. താനെഴുതിയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അവർ വിശ്വസിക്കുമോ.

“……ദൈവമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും സത്യമല്ലെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവരാണ്
ഇരുട്ടുകൊണ്ട് ഓട്ടയടയ്ക്കുന്നവരാണ്
ഇന്നലെ കണ്ടത് ഇന്ന് കണ്ടില്ലെന്നു പറയുന്നവരാണ്
പറയരുതേ അവരോടൊന്നും…..”

ആ രാത്രി മുഴുക്കെ അയാൾ ഉണർന്നിരുന്നു. കടലാസുകൾ ഒന്നൊന്നായി വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. വായിച്ചവ വീണ്ടും വീണ്ടും വന്നതും അയാളറിഞ്ഞില്ല. രാത്രി മാറി പകലായപ്പോൾ കടലാസ്സുകളൊക്കെ ഭദ്രമായി പെട്ടിയിൽ തിരിച്ചുവെച്ചു.

പഞ്ചായത്തു വഴിക്കിണറിൽ എം എൽ എ യുടെ പേര് വരയ്ക്കാനുള്ള പണിയായിരുന്നു അന്ന്. വൈകുന്നേരം കിണറു കാണാൻ വന്ന മെംബർ വറീതാണ് ആദ്യം ആളെക്കൂട്ടിയത്

എന്ത് തോന്ന്യാസമാണ് ഈ കാണിച്ചുവെച്ചേക്കുന്നത്, പഞ്ചായത്തീന്നു കാശ് കൊടുത്തു അവനെ പണിക്കു നിർത്തിയത് അവനു തോന്നിയത് എഴുതിവെക്കാനാണോ. വറീത് ഉറഞ്ഞു തുള്ളുകയായിരുന്നു.
വന്നവർ വന്നവർ കിണറിനു ചുറ്റും കറങ്ങി നടന്ന് വായിച്ചു

“ബന്ദിയാക്കിവന്റെ മതം നോക്കാൻ ഞരമ്പ്
മുറിച്ചു രക്തത്തിന്റെ നിറം നോക്കിയവരെ,
രക്തത്തിനു ചുവപ്പു പോരെന്നു പറഞ്ഞവരെ,
തൊട്ടാൽ കറുപ്പ് പുരളുമെന്നു പറഞ്ഞവരെ നിങ്ങൾ കുടിക്കാതിരിക്കാൻ
തുപ്പിയിട്ടുണ്ട് ഈ കിണറ്റിൽ, കോരികുടിച്ചോളൂ”

അയാളെ അവിടെയെങ്ങും കണ്ടില്ല. മെമ്പറും കൂട്ടരും അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു . അയാളെ വിളിച്ചു പുറത്തിറക്കി തെറിപറഞ്ഞു, ശകാരിച്ചു. പഞ്ചായത്ത് വക മുതലുകളിലൊന്നും ഇനി മേലാൽ സ്വന്തം സൃഷ്ടികൾ പാടില്ല എന്ന നിയമം അയാളെ അറിയിച്ചു. എല്ലാം മായ്ച്ചു കളഞ്ഞു സ്വന്തം ചിലവിൽ എം എൽ എയുടെ പേരെഴുതാൻ ആജ്ഞാപിച്ചിട്ട് വറീതും കൂട്ടരും പിരിഞ്ഞുപോയി.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ നാട്ടാർക്ക് വഴിമരങ്ങളിലും, മതിലുകളിലും, ചായപ്പീടികയുടെ ചുവരുകളിലും, ദേവീ ക്ഷേത്രത്തിലെ ചുവരുകളും ആൽത്തറയിലുമൊക്കെയായി അയാളുടെ കവിതകൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. പ്രണയവും, വിശപ്പും, ആവേശവും, ആദർശവും, ഭക്തിയുമെല്ലാം അയാൾ വരച്ചുവെച്ചു.

ക്ഷേത്ര ചുവരുകളിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവ ചിന്തുകൾ എഴുതിയതിനെ വിശ്വാസികൾ ആൽത്തറയിലിട്ട് ചോദ്യം ചെയ്തു. ഇനി മേലാൽ ക്ഷേത്രത്തിൽ കയറിപ്പോകരുതെന്ന് ഒരു വിഭാഗം വിശ്വാസികൾ വിലക്കേർപ്പെടുത്തി. ക്ഷേത്രത്തിൽ കയറിക്കോട്ടെ, പക്ഷെ ദേവീ സ്തുതികൾ ചുവരുകളിൽ എഴുതിക്കോളൂ എന്ന് ഒരു കൂട്ടം പുരോഗമന ചിന്താഗതിക്കാരായ വിശ്വാസികൾ അലിവുകാട്ടി. ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ അഭിപ്രായത്തെ മാനിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾക്ക് ക്ഷേത്ര വിലക്കേർപ്പെടുത്തി.

ചായക്കടയുടെ ചുവരുകളിൽ കവിതയെഴുതിയത് തോന്ന്യാസമാണെന്ന് ചായകുടി സംഘങ്ങൾ വിലയിരുത്തി. അയാൾക്ക് ചായയും വടയും വിലക്കി!

വഴിമരങ്ങളിൽ കവിതയെഴുതുന്നത് നിയമവിരുദ്ധമാണെന്ന് വില്ലേജ് ഓഫീസർ രമണൻ നാട്ടുകാരെ അറിയിച്ചപ്പോഴാണ് തങ്ങൾ വിട്ടുപോയ പഴുത് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. വഴിമരങ്ങളുടെ തണൽ അയാൾക്ക് നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു.

ചിത്രം വരക്കാനുള്ള ചുവരുകൾ തേടി അയാൾ നടന്നു. കൃത്യമായ നിർദേശങ്ങളുടെയും, കൃത്യമായ മേൽനോട്ടത്തിന് കീഴിലും അയാൾക്ക് ചെറിയ ചെറിയ ചുവരുകൾ കിട്ടി. പട്ടിണി കിടക്കേണ്ടി വന്നില്ലല്ലോ എന്ന ആശ്വാസം അയാളെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു. പിന്നെയെന്താ ഉച്ചക്കത്തെ ഊണ് പൊതിഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് പണിക്കു വരേണ്ടത്. വൈകിട്ടത്തെ ചായയും വടയും അമ്മയുണ്ടാക്കിയത് കഴിക്കാം, അത് പണി കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലെത്തിയിട്ട്. താൻ ഭാഗ്യവാനാണ് ലോകം മുഴുവൻ തന്നെ വിലക്കിയിട്ടില്ല. ലോകത്തിനു വിലക്കാൻ കഴിയാത്ത കൂടാണല്ലോ വീട്, അവിടുത്തെ നിയമം അമ്മയാണല്ലോ.

ഇങ്ങനെ ദിവസങ്ങൾ പകലുകളായും രാവുകളായും കൊഴിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. വീടിന്റെ ചുമരുകളിലെല്ലാം കരിയിൽ തീർത്ത കവിതകൾ പിറന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. മകന്റെ അവസ്ഥയിൽ അമ്മക്ക് നല്ല മനോവിഷമം ഉണ്ടായി. മകന് പറ്റിയ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കണ്ടുപിടിക്കാൻ ദല്ലാൾ കൃഷ്ണനെ ഏർപ്പാടാക്കി.

“എന്റെ കൃഷ്ണൻ കുട്ടി, ഒരു പെണ്ണൊക്കെ കെട്ടി സ്വസ്ഥമായാൽ അവന്റെ മനസ്സിനൊരു സമാധാനം കിട്ടും. കരയ്ക്കു പിടിച്ചിട്ട മീനിനെ പോലെയുള്ള അവന്റെ ഈ പിടച്ചിൽ എനിക്ക് കാണാൻ വയ്യ. നീ എങ്ങനെങ്കിലും ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടുപിടിക്കണം” അമ്മ തന്റെ ആധി കൃഷ്ണൻ കുട്ടിയോട് പറഞ്ഞു സമാധാനം കണ്ടെത്തി.

ഒന്നരമാസത്തെ തിരച്ചിലിൽ അയാൾക്ക് പെണ്ണിനെ കണ്ടുപിടിച്ചു. പത്തുവരെ പഠിച്ച പെണ്ണിനെ പള്ളിക്കൂടത്തിൽ പോയിട്ടില്ലാത്ത അയാൾക്ക് കെട്ടിച്ചു കൊടുക്കുന്നതിൽ നാട്ടുകാർക്ക് എതിർപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

അവനെ കെട്ടിയാൽ മൂന്നുനേരം ചോറുണ്ണാൻ പറ്റിയില്ലെങ്കിലും എന്റെ കുഞ്ഞിന് രണ്ടു നേരം കഞ്ഞികുടിച്ചു കിടക്കാല്ലോ എന്ന് പറഞ്ഞ് അവളുടെ അച്ഛൻ നാട്ടുകാരെ നിരാശരാക്കി.

ആദ്യരാത്രിയിൽ അയാൾ തന്റെ ട്രങ്ക് പെട്ടി തുറന്നു അവളെ കാണിച്ചു. താൻ കവിതയെഴുതും എന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞു.

“ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ക്ഷേത്രത്തിലെയും, ആൽത്തറയിലെയും, വഴിയയിലെയും കവിതകൾ ഞാൻ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്.” അവൾ മുഖത്ത് നോക്കാതെ മുഖം കുനിച്ചിരുന്നു പറഞ്ഞു.

അയാൾ വീണ്ടും നിലത്തുനിന്നും ഉയർന്നു പൊങ്ങി, അങ്ങ് ദൂരെ ആകാശവീഥിയിൽ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്ന ചെമ്പരുന്തായി മാറി.

ആയാളും അവളും ആ കടലാസുകൾ നോക്കിയിരുന്നു ആ രാത്രി വെളുപ്പിച്ചു.

അടുത്ത ദിവസം മുതൽ അയാൾക്കുള്ള പൊതിച്ചോർ അവൾ തയ്യാറാക്കി കൊടുത്തു. വൈകിട്ട് അവൾ ചായയും വടയുമായി അയാൾ ജോലികഴിഞ്ഞു വരുന്നതും കാത്തിരിക്കും. രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങും മുൻപ് അയാൾ അവൾക് കവിതകൾ ചൊല്ലിക്കൊടുക്കും. അവൾ പാരിതോഷികമായി ചുംബനങ്ങൾ നൽകും. അവർ പരസ്പരം ശരീരവും മനസുംകൊണ്ട് കവിതയെഴുതും. എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപോകും.

അയാൾ അനുസ്യൂതം കവിതയെഴുതികൊണ്ടിരുന്നു.

ഇത് ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു, വിലക്കുകളില്ലാതെ.

അയാളുടെ കവിത അവൾക്കും, അവളുടെ കവിത അയാൾക്കും വേണ്ടിയായിരുന്നതിനാൽ കവിതകൾക് താഴെ അവർക്ക് പേര് വെക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ അവർക്ക് പേരില്ലാതെയായി

'അമ്പിളി അമ്മാവനെ' സ്വന്തം കൈകളിലൊതുക്കാൻ കൊതിച്ചിരുന്ന, നേടിത്തരാമെന്ന പൊള്ളയായ വാഗ്‌ദാനങ്ങൾ നിഷ്കളങ്കമായി വിശ്വസിച്ചിരുന്ന ബാല്യത്തിലൂടെ കടന്നു പോയിട്ടുള്ളവരാണ്‌ മനുഷ്യനായി പിറന്ന ഓരോരുവനും. ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ആവാസവ്യവസ്ഥയെ തന്നെ നിലനിർത്തുന്ന സൂര്യനും ചന്ദ്രനും നക്ഷത്രങ്ങളുമൊക്കെ അവന്റെ കഥകളിലെയും കവിതകളിലെയും കൗതുകമുണർത്തുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളായിരുന്നു. അതിൽനിന്നും മെനഞ്ഞെടുത്ത സങ്കല്പങ്ങളും, സ്വപ്നങ്ങളും പകർന്ന അടങ്ങാത്ത അഭിനിവേശം അവനെ പ്രപഞ്ചോല്പത്തി തേടിയുള്ള തീരായാത്രയിൽ ചന്ദ്രനെന്ന ഇടത്താവളവും കടന്നു മുന്നേറുന്നതിന് പ്രാപ്‌തനാക്കി. ഇത്തിരിക്കുഞ്ഞനായ അവന്റെ ഭാവനയ്ക്ക് മുന്നിൽ പ്രപഞ്ചം പോലും എത്രയോ ചെറുത്.

നമുക്കിന്ന് അറിവുള്ള അല്ലെങ്കിൽ നാം ഇന്ന് അനുഭവിക്കുന്ന ഓരോ മനുഷ്യനിർമിതിക്കും പിന്നിലുള്ള അക്ഷീണ പ്രയത്‌നത്തിന്റെയും നിരന്തര പഠനങ്ങളുടെയും ചരിത്രം നമ്മിൽ ഊർജ്ജമുള്ളവാക്കുന്നവയാണ്.എന്നാൽ അതിനും പിന്നിൽ അത്തരമൊരു ആശയത്തിന് മുള പൊട്ടിയത് എങ്ങുനിന്നെന്ന് നാം ചിന്തിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ആദിമകാലത്ത് യാതൊരു പ്രായോഗികതയും അവകാശപ്പെടാനില്ലാതിരുന്ന ‘പറക്കുന്ന മനുഷ്യൻ’ എന്ന വെറുമൊരു ഭ്രാന്തൻ ആശയമാണ് ഇന്ന് ശിരസ്സിനുമീതെ നമ്മെ നിഴലിലമർത്തി പരിഹസിച്ചു പറന്നകലുന്ന വിമാനം. പറക്കുന്ന യന്ത്രത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളായി റൈറ്റ് സഹോദരന്മാരെ ലോകം വാഴ്ത്തുമ്പോഴും അത്തരമൊരു കാല്പനിക സൃഷ്ടിയെ മനസ്സിൽ താലോലിച്ചു, ചിറകുവിടർത്തി പറക്കാൻ കൊതിച്ച ഭ്രാന്തന്മാർ മുൻതലമുറകളിലും ജീവിച്ചിരുന്നു.സീതാദേവിയെ അപഹരിച്ചുക്കൊണ്ടുപോകുവാൻ പുഷ്പകവിമാനം വിഭാവനം ചെയ്ത വാല്മീകി പോലും ആ സംഘത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ എന്തുകൊണ്ടാവും രാമായണം ഹൃദിസ്ഥമാക്കി പരിലാളിക്കുന്ന നമ്മുടെ പൂർവികർ സംഭവ്യമല്ലാത്ത ഇത്തരമൊരു മണ്ടൻ ആശയത്തെക്കുറിച്ച് ആകുലപ്പെടാതിരുന്നത്? മൃഗങ്ങളാൽ വലിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന വാഹനങ്ങളല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ചിന്തനീയമല്ലാതിരുന്ന കാലത്ത് ഇത്തരത്തിലുള്ള നുണപ്രചാരണങ്ങൾ പടച്ചുവിടുന്നതിൽ പണ്ഡിതരായ ഗുരു ശ്രേഷ്ഠർ നടുക്കം രേഖപ്പെടുത്തേണ്ടതായിരുന്നില്ലേ? തപശ്രേഷ്ഠനായ രാവണന് ദൈവം പ്രസാദിച്ചു നൽകിയ സമ്മാനമാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നതു പോലുള്ള അന്ധമായ ഉത്തരങ്ങളിൽ നിന്നും അല്പംകൂടി ലളിതവും വിശ്വസിനീയവുമായത്, നർമബോധമുള്ള സമകാലീന ആസ്വാദകരിൽ നിന്നും കടംകൊള്ളാം - “കഥയിൽ ചോദ്യമില്ല !”. അതെ, ഇതിഹാസമാണ്, വാല്മീകിയുടെ മഹത്തായ ആവിഷ്കാരമാണ്, സർവ്വോപരി കലയാണ്.

എഴുപതു ശതമാനത്തോളം ജലത്താൽ ചുറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന വിശാലമായ ഈ ഭൂമിയുടെ ചെറുതുരുത്തുകളിൽ രൂപപ്പെട്ട മാനവിക സംസ്കാരം പൈതൃകമായി കൈമാറിപ്പോരുന്നത് വാമൊഴികളിലൂടെയോ വരമൊഴികളിലൂടെയോ മാത്രമല്ല, തനതായ കലാരൂപങ്ങളെയും ആശ്രയിച്ചാണ്. അങ്ങിനെ രൂപപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ് ഇതിഹാസങ്ങളും അനുഷ്ഠാനകലകളും നാടൻപ്പാട്ടുകളും. അവയെല്ലാം അടുത്ത  തലമുറയോട് സംവദിക്കുന്നത് പൂർവ്വികരുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും ആ സമൂഹത്തിന്റെ അതിജീവനത്തെക്കുറിച്ചുമാവാം. അവരനുഭവിച്ച യാതനകുളം വേദനകളും അവരറിഞ്ഞ നന്മയെയും തിന്മയെയും സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഉപദേശങ്ങളും തങ്ങളുടെ പിൻഗാമികൾക്കായി പൂർവ്വികർ ഈ കലാരൂപങ്ങളിൽ വരച്ചിടുന്നു. സമ്പന്നവും വിഭിന്നവുമെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന ഭാരതീയസംസ്കാരവും അത്തരത്തിൽ കലാരൂപങ്ങളോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് വിസ്‌മൃതിയുടെ പടുകുഴിയിലേക്ക് തള്ളപ്പെടുവാൻ ഊഴം കാത്തുനിൽക്കുന്ന പല കലാരൂപങ്ങളെയും ജീവവായു നല്കി നിലനിർത്തേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ അവ നല്കിയ സേവനമെന്തായിരുന്നു എന്നും, അവയ്ക്ക് പകരംവയ്ക്കാൻ മറ്റെന്താണ് നാം കരുതിയിരിക്കുന്നതെന്നുമുള്ള വിഷയങ്ങൾ ഒഴിവാക്കുന്നത് ആ സൃഷ്ടി പേറിയ സംസ്കാരത്തിനെ അടക്കുന്ന ശവപ്പെട്ടിയിൽ ഉറപ്പിക്കുന്ന അവസാനത്തെ ആണിയാവുന്നു.

സംസ്കാരങ്ങളിൽ നിന്നും ഗോത്രങ്ങളും, ഗോത്രങ്ങളിൽ നിന്നും ഗ്രാമങ്ങളും, അവയിൽ നിന്നും രാജ്യങ്ങളും വളർന്നപ്പോൾ കലാരൂപങ്ങളുടെ ചുമതലകളും വർദ്ധിച്ചുവന്നു. സഹജീവികൾ തമ്മിലുള്ള കലഹങ്ങളും തർക്കങ്ങളും നിയന്ത്രിക്കാൻ ശക്‌തനായ മൂന്നാമതൊരാൾ എന്ന ബോധ്യത്തിലാവും ഭരണകൂടങ്ങൾ നിലവിൽവരുന്നത്. ശക്‌തനെന്ന സ്വയം ബോധ്യത്തിനപ്പുറം സഹജീവികളെയും ബോധ്യപ്പെടുത്തേണ്ടത് അത്യാവശ്യമെന്ന വെളിപാടിൽ നിന്നും രാജ്യങ്ങളും രാജാക്കന്മാരും രൂപപ്പെട്ടു. ഇംഗിതാനുവർത്തികളായ ജനങ്ങളോട്  വിശദീകരിക്കേണ്ട വിഷയങ്ങളില്ലാഞ്ഞിട്ടാവാം കലാരൂപങ്ങൾ ക്ഷേത്രങ്ങളിലും രാജ്യസഭകളിലും അന്തപുരങ്ങളിലും നയനസുഖമുള്ള അനുഭവങ്ങളായി പരിലസിച്ചു. വേദങ്ങളും പുരാണങ്ങളൂം ദൈവങ്ങളും രൂപവും ഭാവവും പ്രാപിച്ചു. കാലാന്തരത്തില്‍ കനലെരിഞ്ഞുതുടങ്ങിയ ചില ഹൃദയങ്ങളിൽ കലയുടെ വേറിട്ടൊരു മുഖം തെളിഞ്ഞു, പ്രതിഷേധത്തിന്റെ. ചാരംമൂടികിടന്നിരുന്ന നെരുപ്പോടുകളെ അത് ഊതിക്കത്തിച്ചു. ചിത്രങ്ങളും കവിതകളും ആക്ഷേപഹാസ്യധാരകളും തെരുവ്‌നാടകങ്ങളും രക്തരഹിതവിപ്ലവങ്ങൾക്ക് മൂർച്ചയുള്ള ആയുധങ്ങളായി. അധികാരസ്ഥാനങ്ങളിലും ലൗകീകസുഖങ്ങളിലും ഭ്രമിച്ചമർന്നവർ എതിരെ പാഞ്ഞടുക്കുന്ന ഇരമ്പം കേട്ട് പരിഭ്രാന്തരായി. സുബോധത്തിലേക്കുണരുന്ന ജനത അധികാരവർഗ്ഗത്തിനെന്നും ദുസ്വപ്നമായിരുന്നു. അത്തരം സാഹചര്യങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കുവാനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങളെല്ലാം ചെന്നുചേർന്നത് ജനത്തെ ഉത്ബോധിപ്പിക്കുന്ന കലാസൃഷ്ടികളെയും കലാകാരന്മാരെയും അടിച്ചമർത്തുന്നതിലേക്കായിരുന്നു. പക്ഷെ വെട്ടുംതോറും ഇരട്ടിക്കുന്ന വ്യാളിയെ പോലെ കലാരൂപങ്ങൾ തീ തുപ്പിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു, കാരണം കലാകാരന്മാർ അത്ഭുതം തീർത്തത് പ്രേക്ഷകന്റെ സാമാന്യ ബുദ്ധിയിലല്ല, ഹൃദയത്തിലായിരുന്നു. ലോകചരിത്രത്തിൽ സ്ഥാനംപിടിച്ച വിപ്ലവങ്ങളിലെല്ലാം കലാകാരന്മാർ അവരുടെ ധർമ്മം നിറവേറ്റിയതായി കാണാം. രാഷ്ട്രീയമാവട്ടെ, വർഗ്ഗീയമാവട്ടെ സമൂഹത്തിന്റെ നേർക്കാഴ്ചകൾ ഉയർത്തികാട്ടുവാൻ അവർ മുന്നോട്ട് വന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും അർത്ഥവത്തായ സത്യം തുടിക്കുന്ന സൃഷ്ടികളും സൃഷ്ടാക്കളും ഇന്നും പ്രതിപക്ഷം തന്നെ.

എന്തുകൊണ്ട് കല?

ഭാഷയും ശൈലിയും ആചാരങ്ങളും മാനവികസംസ്കാരത്തിലെ നൂലിഴപിരിയാത്ത ഘടകങ്ങളായി നില്ക്കുമ്പോൾ കലാരൂപങ്ങൾക്ക് ഇത്തരം ബന്ധനങ്ങളൊന്നുമില്ല. ആശയങ്ങൾ പങ്കുവെയ്ക്കാൻ അടിസ്ഥാനപരമായ മാനുഷികമൂല്യങ്ങളാണ് കലാസ്വാദനത്തിനുള്ള ആധാരം. അർത്ഥവത്തായ ഒരു ചിത്രത്തെ അപഗ്രഥിക്കാൻ ഭാഷ ആവശ്യമില്ലെന്നതുപോലെ നൃത്തരൂപങ്ങളും അവയുടെ മൂലഭാവത്തെ ചുവടുകളിൽ ആവാഹിക്കുന്നു. കലയുടെ വിമർശനാത്മക ശക്തി ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ ഏറ്റവും മികച്ച മറ്റൊരുദാഹരണമാണ് കാർട്ടൂൺ. സ്‌ത്രീപീഡന കേസിൽ ആരോപണവിധേയനായ ഒരു ക്രിസ്തീയ മതമേലധ്യക്ഷനെയും അദ്ദേഹത്തെ സംരക്ഷിക്കാനുള്ള സഭയുടെ ശ്രമങ്ങളെയും നിശിതമായി വിമർശിക്കുന്ന കാർട്ടൂൺ ലളിതകലാ അക്കാദമിയുടെ പുരസ്കാരത്തിനർഹമായതിനെ തുടർന്നുണ്ടായ വിവാദങ്ങൾ നേർസാക്ഷ്യം. ഭാഷാഭേദമന്യേ വർഗ്ഗ-വർണ്ണവിവേചനമന്യേ ഏറ്റവും സംവേദനക്ഷമമായ മാധ്യമമായിവേണം കലയെ പരിഗണിക്കേണ്ടത്. വളരെ വ്യക്‌തമായും ലളിതമായും ഉദ്ദേശിക്കുന്ന സന്ദേശം തന്റെ കലാസൃഷ്ടികളിലൂടെ ആസ്വാദകരിലേക്ക് എത്തിക്കുന്നവർ മികച്ച കലാകാരന്മാരാവുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ശക്തിയുടെ മൂർച്ചയറിഞ്ഞ നേതാക്കന്മാരിന്ന് സൃഷ്ടികള്‍ ജനത്തിലേക്ക് എത്തുന്നതിനുമുമ്പ് തന്നെ തങ്ങൾക്ക് അപ്രിയമായതെല്ലാം മുറിച്ചുനീക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. പലപ്പോഴും സർക്കാരിന്റെ എല്ലാവിധ സംവിധാനങ്ങളും അതേ ലക്ഷ്യത്തിനായി ദുരുപയോഗപ്പെടുത്തുന്നു. അങ്ങനെ പിറവിക്കുമുന്നെ കൊല്ലപ്പെട്ട്‌ ചാപിള്ളയായി തീരുന്ന സൃഷ്‌ടികളുമിന്നനേകം.

കലാകാരനെന്തിന് സ്വാതന്ത്ര്യം?

കലയെ വാക്കുകൾകൊണ്ട് നിർവചിക്കുവ്വാൻ അസാധ്യം. ഓരോ സൃഷ്ടിയും അതിന്റെ സൃഷ്ടാവിനെ സംബന്ധിച്ച് കലയുടെ പ്രതിഫലനമാണ്. ജീവിതത്തിലെ ഏതൊരു മേഖലയിലെ എന്തു പ്രവർത്തിയിലും താളാത്മകത കണ്ടെത്തുവാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതിൽ ആസ്വാദകനൊരു ഇമ്പം തോന്നുന്നുവെങ്കിൽ അത് കലയാണ്. പരിമിതികളില്ലാത്ത തുറന്ന വിഹായസ്സിൽ പരന്നൊഴുകുന്ന മനുഷ്യകല്പനയെ സർവ്വേക്കലിട്ട് നാലതിരുകൾ നിർണയിച്ച് അതിൽ തളച്ചിടുവാനുള്ള ശ്രമം ഒരു മനുഷ്യനെ അന്ധനും ബധിരനും മൂകനുമാക്കുന്നതിന് തുല്യമാണ്. രാജ്യത്ത് സംപ്രേഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന വിദേശവാർത്തകൾ നിയന്ത്രിക്കുവാനും അതിന്റെ ഉള്ളടക്കത്തിൽ ഇടപെടലുകള്‍ നടത്തുവാനുമുള്ള ചൈനയുടെയും റഷ്യയുടെയും നീക്കങ്ങള്‍ ഇത്തരം ശ്രമങ്ങളോട് ചേർത്തുവായിക്കേണ്ടതുണ്ട്. സ്വതന്ത്രമായി ചിന്തിക്കുവാനും വായിക്കുവാനും അഭിപ്രായം രേഖപെടുത്തുവാനും അനുവദിക്കാതെ  ഭരണകൂടങ്ങള്‍ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന അടുത്ത തലമുറ മാംസത്തിനുവേണ്ടി വളർത്തുന്ന ഇറച്ചിക്കോഴികളെ പോലെ ഭൂമിക്ക് ഭാരമാവാനെ തരമുള്ളു.

സമൂഹത്തില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന അനാചാരങ്ങളെയും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെയും തൂത്തെറിയാൻ നാടകവും സിനിമയും പോലുള്ള കലാരൂപങ്ങൾ എക്കാലവും വഹിച്ചിട്ടുള്ള പങ്ക് നിസ്തുലമാണ്. ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിലും തുടർന്ന് കേരളത്തിലെ ഒന്നാം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സർക്കാർ രൂപീകരണത്തില്‍ വരെ ജനപ്രിയ നാടകങ്ങള്‍ക്കുണ്ടായിരുന്ന പ്രാധാന്യം വിസ്മരിക്കാവുന്നതല്ല. കേരളത്തില്‍  മാത്രമല്ല ലോകമെങ്ങും വിപ്ലവകാരികളും അവരുടെ ആദർശങ്ങളും ജനമനസ്സുകളിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ടത് കവിതകളുടെയും നാടകങ്ങളുടെയും ചിറകിലേറിയാണ്. ജനങ്ങള്‍ നേരിടുന്ന പ്രയാസങ്ങള്‍ പലപ്പോഴും ജനപ്രതിനിധികൾ പോലും കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുമ്പോഴും ക്രിയാത്‌മകമായ സൃഷ്ടികളിലൂടെ കലാകാരൻമാർ അധികാരികളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെടുത്തുന്നു. എന്നാൽ ആരോഗ്യകരമായ വിമർശനങ്ങൾ പോലും ഇന്ന് അസഹിഷ്ണുതയുടെ കണ്ണാടിയിലൂടെയാണ് അധികാരികൾ വിലയിരുത്തുന്നത്. തുടർന്നുണ്ടാകുന്ന പ്രതികാരനടപടികളുടെ ആക്കംകൂട്ടുവാൻ രാജ്യദ്രോഹ നിയമങ്ങൾ പോലും കലാകാരന്മാർക്കുനേരെ നിർലോഭം പ്രയോഗിക്കപ്പെടുന്നു.

ഓരോ കലാസൃഷ്ടിയും അതുല്യമാണ്, അതിന്റെ പൂർണ്ണത എന്നത് സൃഷ്ടാവിന്റെ തൃപ്തിയാണ്. അതിൽ പല കോണിൽ നിന്നുമുള്ള നിയന്ത്രണങ്ങളും കൈകടത്തലുകളും ഉണ്ടാവുമ്പോൾ സൃഷ്ടിയുടെ തനിമയും വ്യക്‌തിത്വവും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ചുരുക്കത്തില്, വേറിട്ട കലാസൃഷ്ടികളെല്ലാം കപടമൂല്യങ്ങളുടെ കത്രികകളിലൂടെ കടന്നുവരുമ്പോൾ ഒരച്ചില് വാർത്തെടുത്തപോലെ സമാനമായിത്തീരുന്നു.

ഇന്ന് ?

ഇരുപത്തിയൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലേക്കെത്തുമ്പോൾ കലാകാരന്മാർക്കെതിരെയുള്ള അധികാര കേന്ദ്രങ്ങളുടെ നരനായാട്ട് അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലാണ്. 2018 - 19 കാലഘട്ടത്തില്‍ ലോകമെങ്ങും രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന കേസുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ‘ഫ്രീമ്യൂസ് ’ എന്ന സ്വതന്ത്ര സംഘടന തയാറാക്കിയ റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം സ്വന്തം സൃഷ്ടികളുടെ പേരിൽ നാല് കലാകാരൻമാർ കൊല്ലപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, പതിനാല് പേർ വധശ്രമത്തിന് ഇരയായി, 60 പേർ തടവിന് ശിക്ഷിക്കപെട്ടപ്പോൾ 97 പേർ അനിശ്ചിതകാലമായി ജയിലില്‍ കഴിയുന്നു. രേഖകളില്ലാത്ത പീഡനങ്ങളുടെ കണക്കുകള്‍ നീളും. വികസനമെന്ന ദിശയില്ലാ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് മത്സരിക്കുമ്പോഴും അതിർത്തികൾക്കും അധികാരത്തിനും വേണ്ടി പരസ്പരം പോരടിക്കുമ്പോഴും വ്യത്യസ്‌ത തത്വങ്ങളും പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളും  മുറുകെ പിടിക്കുന്നവര്‍ പക്ഷെ കലാകാരന്മാർക്ക് നേരെ തിരിക്കുന്ന മുഖവും നയവും ഒന്നാണ്, അടിച്ചമർത്തുക. അതിന്റെ അടിസ്ഥാനം രാഷ്ട്രീയമല്ല, അരാഷ്ട്രീയതയും അസഹിഷ്ണുതയുമാണ്. വിമർശനങ്ങളെയും സത്യത്തെയും ഭയക്കുന്ന അരാഷ്ട്രീയവാദികളാണ് കലാകാരന് സ്വാതന്ത്ര്യം നിഷേധിക്കുന്നത്. കലയുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റെയും കൈപിടിച്ചു അധികാരത്തിലേറിയ ചൈനയിലും കൊറിയയിലും റഷ്യയിലുമൊക്കെ ഇന്ന് അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം പോലും നിഷിദ്ധമാണ് . അലിഖിത നിയമങ്ങൾ ലംഘിക്കുന്നവർക്കെന്ത് സംഭവിക്കുന്നെന്നു പോലും മാലോകരറിയാത്ത സ്ഥിതിവിശേഷം ഉന്മൂലന രാഷ്ട്രീയത്തെ വാരിപ്പുണരുന്നു.

ജനാധിപത്യരാജ്യങ്ങളിൽ പോലും ക്രിയാത്‌മകവും ഭാവനാസമ്പുഷ്ടവുമായ സൃഷ്ടികളെ അശ്ലീലമെന്ന് ചാപ്പകുത്തി രാഷ്ട്രീയ -മത ദലാളന്മാർക്ക് കപടസദാചാരവാദികളെ പ്രീണിപ്പിക്കുവാനുള്ള അവസരം സർക്കാർ ഒരുക്കി കൊടുക്കുന്നു. ‘മീശ’ എന്ന നോവലിലെ രണ്ട് സ്ത്രീ കഥാപാത്രങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണത്തിന്റെ പേരിൽ കുറേ ജാതിക്കോമരങ്ങൾ നിറഞ്ഞുതുള്ളിയപ്പോൾ സർക്കാർ കൈകെട്ടി നോക്കി നിന്നതേയുള്ളൂ. സ്വന്തം കുടുംബത്തിന് നേരെ പോലും അസഭ്യവർഷം നീണ്ടപ്പോൾ തകർന്നുപോയ ലേഖകന് നോവൽ പിൻവലിക്കുകയാണുണ്ടായത്. ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ കാവൽഭടന്മാരെന്ന് സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന വർഗ്ഗീയവാദികളുടെ പേക്കൂത്തുകൾക്ക് ഭരണകൂടം തന്നെ കുട പിടിക്കുന്നു. സാഹിത്യജീവിതം തന്നെ അവസാനിപ്പിച്ച പെരുമാൾമുരുകനും ഗത്യന്തരമില്ലാതെ തന്റെ സിനിമയുടെ ‘സെക്സി ദ്ദുർഗ്ഗ’ എന്ന പേര് പോലും മാറ്റേണ്ടിവന്ന സംവിധായകനുമെല്ലാം ഇവരുടെ എണ്ണമറ്റ ഇരകളിൽ ചിലർ മാത്രം. എം. എം. കൽബുർഗിയുടെയും, ഗൗരി ലങ്കേഷിന്റെയും, ഗോവിന്ദ് പൻസാരെയുടെയും മരണങ്ങൾ, ധീരമായി കലാപ്രവർത്തനം നടത്തുന്നവർക്ക് വഴിക്കാട്ടുവാൻ തീവ്രവലതുപക്ഷ സർക്കാരും, എളുപ്പം ‘വ്രണപ്പെടുന്ന’ മതഭിംബങ്ങളും ചേർന്നു സ്പോൺസർ ചെയ്തിരിക്കുന്ന ചൂണ്ടുപലകകളായി വേണം കരുതുവാൻ. സദാചാരത്തിന്റെ കാര്യസ്ഥന്മാർ പൂജിച്ചു നൽകിയ പുണ്യപദങ്ങളുടെ നീണ്ട പട്ടികയുമായി കത്രികപിടിച്ച് സിനിമകളെ കാത്തിരിക്കുന്ന CBFCയും അവരുടെ കടമകൾ ഏറ്റവും കൃതാര്ഥതയോടെ നിർവഹിച്ച് വർഗ്ഗീയ പോഷക സംഘടനകളോട് മത്സരിക്കുന്നു. ഭാരതം അഭിമാനിക്കുന്ന ആരാധിക്കുന്ന ഇതിഹാസങ്ങളായ മഹാഭാരതവും രാമായണവും പോലും ഈ കാലയളവിലാണ് ഇറങ്ങിയിരുന്നതെങ്കിൽ, ഇത്തരം അരാഷ്ട്രീയവാദികളുടെ കത്രികയ്ക്കതും ഇരയായേനെ.

സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് കലയുടെ ആത്മാവ്. ഏതു ചിത്രം വരയ്ക്കുവാനും കറുപ്പ് ചായം മാത്രമേ ഉപയോഗിക്കാവു എന്ന് ശഠിക്കുന്നത്ര ബാലിശമാണ് കലാസൃഷ്ടികള്‍ക്ക് സ്വയം പ്രഖ്യാപിത തമ്പ്രാക്കൾ ഏർപ്പെടുത്തുന്ന നിബന്ധനകള്‍. വിമർശനങ്ങളും ചിത്രീകരണങ്ങളും മറ്റൊരു വ്യക്തിയെയോ പ്രസ്ഥാനത്തെയോ അപമാനിക്കുകയോ ആക്ഷേപിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പിക്കുന്നതിനപ്പുറമുള്ള ഏതൊരു ഇടപെടലും ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു മേലുള്ള കടന്നുകയറ്റമാണ്. അത്തരം പ്രവണതകളെ ഭരണകൂടങ്ങള്‍ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന കാലത്തോളം നാട്ടിൽ അരാജകത്വം പിടിമുറുക്കും. വാല്മീകിക്കും വ്യാസ മഹിർഷിക്കുംമൊക്കെ അനുവദിക്കപ്പെടുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യം പോലും അർഹതപ്പെട്ട സഹജീവിക്ക് നൽകുവാൻ വിലപേശുന്ന മനുഷ്യാ - നിനക്ക് നല്ല നമസ്ക്കാരം !

കുഞ്ഞി

"കുഞ്ഞി... വായോ. പാപ്പം കഴിക്കാൻ ഓടി വായോ.. അല്ലെങ്കിൽ ഇപ്പൊ ഞാൻ കാക്ക ക്ക് കൊടുക്കും കേട്ടോ... കാക്കെ..ഓടി വാ" ഇത് കെട്ടതും കുറുംബി ഓടി അമ്മേടെ അടുത്തെത്തി . പാപ്പം കഴിക്കാൻ അല്ല, കാക്കയെ കാണാൻ.

അപ്പോഴേക്കും ഗേറ്റിന്റെ കമ്പിയിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു ഒരു ബലിക്കാക്ക. തട്ടിയെടുക്കാൻ തക്കം നോക്കാതെ ദൂരെ മാറി ഇരുന്നു എന്റെ കുഞ്ഞിയെ നോക്കുന്ന കാക്ക.

വായിൽ വച്ചത് തുപ്പിയും കൈയ്യിൽ കിട്ടിയ ദോശ എറിഞ്ഞും കാക്കക് കൊടുക്കാൻ ആരുന്നൂ കുഞ്ഞിന് ശ്രമം. എന്നാൽ, ഒന്നും കൊത്താത്തെ, വാവയെ ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞും നോക്കി ഇരുന്നു ആ കാക്ക.ഭക്ഷണം കണ്ടിട്ടും കൂട്ടരെ ഒന്നും വിളിച്ചു വരുത്താതെ നിശബ്ദമായ ആ നോട്ടം അമ്മയുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു വേദന ഉണർത്തി.

കളിച്ചും കഴിച്ചും വയറു നിറഞ്ഞു കുഞ്ഞു വീട്ടിനുള്ളലേക്ക് പോയപ്പോൾ പതിയെ താഴേക്ക് പറന്നു കുഞ്ഞിക്കൈകൾ വിളമ്പിയ സ്നേഹ തുണ്ടുകൾ കാക്ക കൊത്തി എടുത്തു. വാതലിൽ മറവിൽ അത് നോക്കി നിൽക്കെ അമ്മക്ക് തോന്നി ആ കാകൻ കണ്ണുകളിൽ സന്തോഷമോ സന്തപമോ നിറച്ച നീർ തുള്ളികൾ തിളങ്ങുന്ന പോലെ... തൊന്നലാവും.. മനസ്സിൻറെ വെറും തോന്നൽ... ജീവിതത്തിൻറെ വഴിത്താരയിൽ നമ്മെ വിട്ടു പോയവർ ബാലിക്കാക്ക യായ് വരും എന്ന കുഞ്ഞു നാളിലെ നാട്ടു കഥകളിൽ ഉള്ള വിശ്വാസം ആകാം... അല്ലെങ്കിൽ അത് സത്യം ആകാൻ ഉള്ള ആഗ്രഹം ആകാം...

Man will but dead one day.
His body decays to the soil,
And make it fertile.
His memories will energize the soil,
And make seed to sprout to a plant.

One day, that plant will blossom,
Flowers are his beautiful memories of his love.
All unsatisfied love is more romantic,
That romance is the aroma of the flowers.

Those aroma from the flowers dissipate to air,
And announce to the world, 'He too had a love story'.
Those flowers yet not turn to a fruit,
Lost in mid of heavy rain and thunder.

ദാഹവും പേറി ഞാൻ പോകയാണോ 

ദിക്കറിയാതെ അനന്തമായീ... 

മഴയൊന്നു താണ്ഡവമാടിയപ്പോൾ 

വഴിതെറ്റി എല്ലാം കവർന്നെടുത്തൂ...  

അവളങ്ങു മാനത്തു പെയ്തുമറഞ്ഞപ്പോൾ 

വിണ്ടുവരണ്ടുപോയ്  കേരളഭൂമിയും 

ഇന്നില്ല പുഴയൊന്നും നീർത്തടാകങ്ങളും 

മണ്ണിട്ടു മൂടിയീ ശാപഭൂവിൽ 

നിത്യമാം ഹരിതവനങ്ങൾ പോലും 

ഓർമകളായങ്ങു മാഞ്ഞുപോകേ... 

എങ്ങോട്ടു പോകേണ്ടു ഞാനിന്നെൻ -

വ്യാകുലമായ മനസ്സുമായീ 

കൊയ്‌ത്തും മെതിയും വിളവെടുപ്പും 

കാലത്തിൻ ജല്പനമായിടവേ..

അറിയുന്നതീലയോ  മർത്യാ, ഇന്നു 

നിൻ ചെയ്തികൾ നാളെ തൻ നാശമാം..

ജാതികൾ മതങ്ങളും, പലവർണ്ണക്കൊടികളും 

അത്യാഗ്രഹത്തിൻ പ്രതീകങ്ങളാകവേ...

മീതോഷ്ണമായൊരെൻ ഭൂമിമാതാവിനേ 

മരുഭൂമിയായിന്നു  മാറ്റിടവേ..

എന്തിനു വേണ്ടി നീ വിലപിച്ചിടുന്നൂ 

നീ തന്നെയല്ലയോ 

സർവ്വനാശത്തിൻ നാരായവേരുകൾ...

ഉണരുവിൻ മക്കളേ നിങ്ങൾ,

മാവേലിനാടിൻ സ്‌മൃതികളുമായ്.. 

ഒരുമതൻ ചങ്ങലക്കണ്ണിയായ്... 

പൂവിളിയുമാതിരയും  വിഷുക്കണിയുമായ്  

നല്ലൊരു പുതുയുഗപ്പിറവിക്കായ്..

കർമ്മനിരതനാം ചിത്രഗുപ്തൻ ഞാൻ, ബ്രഹ്‌മാവ്‌ പണ്ട് പടച്ചുവിട്ടോൻ

പാപഭാരംപേറി ആത്മാക്കളെത്രയെൻ കൈകളിലൂടെക്കടന്നുപോയി.

നാരായമേന്തിയിക്കാലമത്രയും കണക്കുകൾ കൃത്യമായ് കുറിച്ചുവച്ചു

ആശയുണ്ടവധിയെടുക്കുവാനെങ്കിലും, ഏൽപ്പിച്ചു പോകുവാൻ ആരുമില്ല.

വന്നവർ വന്നവർ പറഞ്ഞുകേട്ടെത്രയോ ഭൂമിതൻ സൗന്ദര്യമൊന്നു വേറെ തന്നെ

മനോഹരമത്രേ പൂക്കളും, പുഴകളും, കാട്ടിൽ വിലസുന്ന പക്ഷിമൃഗാദിയും

കാണണം, അറിയണം, ഒരുവട്ടമെങ്കിലും മാനവൻ വാഴുമാവിശിഷ്ടഗ്രഹം

സവിനയമുണർത്തിച്ചു യമദേവനോടായ്, ശങ്കകൂടാതെയെൻ ഇങ്കിതങ്ങൾ.

തൽക്ഷണം അനുവാദമേകിയദ്ദേഹം, പോയ്‌വരൂ സോദരാ എന്നനുഹ്രഹിച്ചു.

വിശാലമാം ഭൂമിയിൽ എവിടേക്കു പോകണം? ഒരു പകലും രാവുമേ കയ്യിലുള്ളൂ.

ദൈവത്തിൻ സ്വന്തം നാടത്രേ കേരളം, അതുതന്നെ ഉചിതമെന്നോർത്തുപോയി

വൃശ്ചികമാസം പുലർന്നൊരാവേളയിൽ സന്തോഷത്തോടെ ഞാൻ യാത്രയായി.

മനോഹരമീ സുപ്രഭാതവും, അർക്കരശ്മികൾ ചിന്നിച്ചിതറിയ സാഗരവും

തിരമാലകൾ പുൽകിയ പുളിനങ്ങളിൽ കടൽപ്പക്ഷികൾ എന്തിനോ കാത്തുനില്പ്പൂ.

വലയിൽ കുടുങ്ങിയ മീനങ്ങളുംപേറി തോണികൾ ഒന്നൊന്നായടുത്തിടുന്നു

അണയുന്നു മാനവർ ആമോദത്തോടെ, ഓടിയൊളിക്കുന്നൂ ഞണ്ടുകൾ അങ്ങുമിങ്ങും.

പാലപ്പൂവിൻ ഗന്ധം വഹിച്ച മാരുതൻ എന്നെയും ആശ്ലേഷിച്ചു കടന്നുപോയി

മഴത്തുള്ളികൾ എന്നിൽ വീണലിഞ്ഞ നേരം അറിയാതെ കോരിത്തരിച്ചുപോയി

കാണുന്നു ദൂരെ മേഘങ്ങൾ മകുടമണിയിച്ച മലനിരകളും ഭൂരുഹങ്ങളും

പറയാതെ വയ്യാ, ഭാഗ്യവാന്മാർ ഇവർ, സ്വർഗ്ഗതുല്യം ഈ ലോകത്തു ജനിച്ചുവല്ലോ.

എന്താണെന്നറിയീല മാനുഷർ ആരും സന്തോഷവാന്മാരായ് കാണുന്നീല

പുഞ്ചിരിയാം മൂടുപടത്തിനുള്ളിൽ കാണുന്നു പ്രകടമായ് ഭയവും ജിജ്ഞാസയും

സുന്ദരദൃശ്യങ്ങൾ കാണുവാനാരും അന്ധമാം മിഴികൾ തുറക്കുന്നീല

പാപപുണ്ണ്യങ്ങൾ എനിക്കന്ന്യമല്ലെങ്കിലും വിചിത്രമായ് തോന്നുന്നു ഇവരുടെ ജീവിതം.

തിളങ്ങുന്ന താലങ്ങൾ കൈകളിലേന്തി നോക്കിനിൽക്കുന്നൂ ചിലർ കണ്ണെടുക്കാതെ

മൃത്യുഭയം തെല്ലുമില്ലാതെ ശകടങ്ങൾ മിന്നൽപ്പിണർ പോലെ പാഞ്ഞിടുന്നു

അദൃശ്യനായ് ഇവകണ്ടു നിന്നൊരെൻ നേർക്ക് ചുഴറ്റിയെറിഞ്ഞാരോ ആ ധവളവസ്തു

ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന മാലിന്യമാണത്, പഴകിയ മാംസമോ അതോ വിസർജ്യമോ?

തീർത്ഥാടനത്തിനായ് പോകുന്നു ഭക്തർ, ശരണം വിളികളാൽ ഭൂമി മുഖരിതമായ്

ആവില്ലെനിക്കിനി അയ്യപ്പദർശനം, പോകാനൊരുങ്ങി ഞാൻ ആ കൂട്ടരോടൊപ്പം

തേങ്ങയില്ല, മലരില്ല, പൂക്കളില്ല, ഇരുമുടിക്കെട്ടിൽ കല്ലും കഠാരയും

ഭയന്നുപോയ് ഞാൻ ഒരു മാത്ര നേരം, ആക്രമിക്കുന്നൂ അവർ സ്ത്രീകളേയും.

ഇതിൻ പൊരുൾ എന്തെന്നറിയുവാനായില്ല, എങ്കിലും ‘തത്ത്വമസി’ അവർ മറക്കയാണോ?

പോകുവാൻ എനിക്കു നേരമായി, പ്രാർത്ഥിച്ചൂ ഞാൻ ലോകനന്മക്കായി.

കാണും ഞാൻ ഒരു നാൾ ഏവരെയും, കല്ലെറിഞ്ഞവരും ഏറുകൊണ്ടവരും

വരുമവിടെ മതവും വിദ്വേഷവുമില്ലാതെ, മറ്റൊരു പ്രളയം വിദൂരമല്ല...

ജനാധിപത്യ റിപ്പബ്ലിക്കിലെ വിശ്വാസ സംരക്ഷണം

“ഭാരതത്തിലെ ജനങ്ങളായ നാം ഭാരതത്തെ ഒരു പരമാധികാര സ്ഥിതിസമത്വ മതേതര ജനാധിപത്യ റിപ്പബ്ളിക്കായി സംവിധാനം ചെയ്യുവാനും അതിലെ പൗരന്മാർക്കെല്ലാം: സാമൂഹ്യവും സാമ്പത്തികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ നീതിയും; ചിന്തയ്ക്കും ആശയപ്രകടനത്തിനും വിശ്വാസത്തിനും മതനിഷ്ഠയ്ക്കും ആരാധനയ്ക്കും ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യവും; പദവിയിലും അവസരത്തിലും സമത്വവും; സംപ്രാപ്തമാക്കുവാനും; അവർക്കെല്ലാമിടയിൽ വ്യക്തിയുടെ അന്തസ്സും രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഐക്യവും അഖണ്ഡതയും ഉറപ്പുവരുത്തിക്കൊണ്ട്  സാഹോദര്യം പുലർത്തുവാനും; സഗൗരവം തീരുമാനിച്ചിരിക്കയാൽ; നമ്മുടെ ഭരണഘടനാ നിർമ്മാണസഭയിൽ ഈ 1949 നവംബർ ഇരുപത്താറാം ദിവസം ഇതിനാൽ ഈ ഭരണഘടനയെ സ്വീകരിക്കുകയും നിയമമാക്കുകയും നമുക്കുതന്നെ പ്രദാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.”

നൂറായിരം വ്യത്യസ്ത മാനുഷിക വികാരങ്ങളെ ആവാഹിച്ച് ഭാരതം എന്ന ചട്ടക്കൂടിൽ ഒതുക്കുന്ന ഈ വാക്കുകൾ മറ്റൊരു ജനതയ്ക്കും അവകാശപ്പെടാനാവാത്ത സുരക്ഷയും ബഹുമാനവും ഓരോ ഭാരതീയനും പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. ജാതിക്കോമരങ്ങൾ നിറഞ്ഞു തുള്ളിയ രാജഭരണക്കാലത്തെ വേദപ്രമാണങ്ങളിൽ നിന്നും സമത്വത്തിന്റെ ഈ ജനാധിപത്യസംഹിതയിലോട്ടുള്ള ദൂരം നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ അടിമത്തവും അവകാശലംഘനങ്ങളുമായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന അടങ്ങാത്ത മോഹം മനസ്സിൽ താലോലിച്ച ഭരണഘടനാ ശില്പികൾക്ക് നവഭാരതത്തിന്റെ തലക്കുറി എഴുതുവാൻ മഷി പകർന്നത് അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട വലിയൊരു സമൂഹത്തിന്റെ രക്തചൊരിച്ചിലായിരുന്നു. വർണ്ണക്കടലാസുകളിൽ ചേരാത്ത ആ വാക്കുകൾ രചിക്കപ്പെട്ടത് അവരുടെ ശവകൂടീരങ്ങൾക്കു മീതെയും.

കശ്മീർ മുതൽ കന്യാകുമാരി വരെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന വിഭിന്നങ്ങളായ സംസ്കാരങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളുക എന്നത് തന്നെയാവും ഭരണഘടനാ ശിൽപ്പികൾ നേരിടേണ്ടി വന്ന ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളി. എന്നിരുന്നാലും ഭാരതത്തിന്റെ അന്തസ്സത്ത ഈ വൈവിധ്യത്തിലാണെന്ന ബോധ്യത്തോടെ ഓരോ പൗരന്റേയ്യും വിശ്വാസവും അവ ആചരിക്കുവാനുള്ള അവകാശവും എക്കാലവും സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതാണെന്ന് അവർ നിർദ്ദേശിച്ചു. ഒപ്പം തുല്യതയും നീതിയും പരമപ്രാധാന്യത്തോടെ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ശതകോടി ഭാരതീയരുടെ അനുഗ്രഹാശ്ശിസുകളോടെ നിലവിൽ വന്ന ഭരണഘടന ഇന്ന് നമ്മുടെ മുന്നേറ്റത്തിന്റെ നട്ടെല്ലായി വർത്തിക്കുന്നു.

ഭാരതത്തിന്റെ നവോത്ഥാന ചരിത്രം പരിശോധിക്കുമ്പോൾ, ഭരണഘടന അനുശാസിക്കുന്ന അടിസ്ഥാന പ്രമാണങ്ങളെ ആധാരമാക്കി ദുരാചാരങ്ങളും പലവിധ വിവേചനങ്ങളും തരംതിരിച്ച് തുടച്ചു നീക്കിയ ജനനായകരുടെ നാമങ്ങൾ പല താളുകളിലും കാണാം. അവരുടെ പിന്നിൽ ഉറച്ചുനിന്നിരുന്ന ബഹുജന രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ പങ്കും വിസ്മരിക്കാവുന്നതല്ല. എന്നാൽ കാലം ചെല്ലുന്തോറും, അധികാരത്തുടർച്ചയ്ക്ക് ഏതാനും  പ്രാദേശിക വോട്ടുബാങ്കുകളെ ഏകോപിപ്പിച്ചാൽ മാത്രം മതിയെന്ന കണ്ടെത്തൽ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളെ മത മേലാളന്മാരുടെ ചരടുപ്പാവകളാക്കിതീർത്തു. തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഭരണകൂടത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിനതീതമായി സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളായി മതങ്ങൾ മാറി. രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ വർഗ്ഗീയതയ്ക്ക് ചൂട്ട് പിടിച്ച് അധികാരകേന്ദ്രങ്ങൾ കയ്യടക്കിയ്യപ്പോൾ പെരുകി വരുന്ന ദുരാചാരങ്ങൾ കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു. മതേതര റിപ്പബ്ലിക്കായ ഇന്ത്യ മതങ്ങളുടെ റിപ്പബ്ലിക്കായി മാറി.

ബാല്യകാലം തൊട്ട് പുരാണങ്ങളിലും ഇതിഹാസങ്ങളിലും പ്രാർത്ഥനകളിലും അഭിരമിച്ച് കഴിയുന്ന ഭാരതീയരുടെ രക്തത്തിൽ മാതൃസ്നേഹം പോലെ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിട്ടുള്ളതാണ് വിശ്വാസവും. പഴകുംത്തോറും വീര്യം കൂടുന്ന ആ വിശ്വാസത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്ന മതനേതൃത്വം, ദൈവത്തെപ്പോലും വെറുമൊരു മതനേതാവാക്കുന്നു. വാമൊഴിയായോ വരമൊഴിയായോ തലമുറകൾ കൈമാറിപ്പോരുന്ന ആചാരങ്ങളിലെ ശരിതെറ്റുകളെ വേർതിരിച്ചു വിശ്വാസികളെ ബോധ്യപ്പെടുത്താതെ അവ ഓരോന്നും ശിരസ്സാവഹിക്കേണ്ട ആജ്ഞകളായി തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുന്നു. സ്വകാര്യാവശ്യങ്ങൾക്കുപ്പോലും ഭരണകൂടവുമായി വിലപേശാൻ വിശ്വാസികളെ ദുരുപയോഗപ്പെടുത്തുന്നു. അടിസ്ഥാന മില്ലാത്തതും മനുഷ്യന് ഹാനികരവുമായ പല ആചാരങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും സമൂഹത്തിന്റെ നന്മയെ കരുതി ഭരണകൂടത്തിന്റെ ഒപ്പം നിന്ന് നിയന്ത്രിക്കേണ്ട മതനേതാക്കൾ ഇന്ന് വർഗ്ഗീയവാദികളായി തരം താഴുന്നു. ഭരണഘടനാ അനുശാസിക്കുന്ന ആരാധനാസ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ച്   എന്നും വാചാലരാകുന്നവർ സ്വന്തം വിശ്വാസാചാരങ്ങൾ മറ്റൊരുവന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലുള്ള കടന്നുകയറ്റമായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടപ്പെടുമ്പോൾ ഭരണഘടനയെത്തന്നെ തള്ളി പറയുന്നത് നിലപാടുകളിലെ അവരുടെ ഇരട്ടത്താപ്പ് വെളിവാക്കുന്നു.

വിശ്വാസങ്ങളെ വ്രണപ്പെടുത്തി നിഗൂഡമായ അജണ്ടകൾ നടപ്പാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങളിൽ കോടതികളും പലപ്പോഴും നിസ്സഹായമായ ഉപകരണമായിത്തീരുന്നു. തെളിവുകളെ ആധാരമാക്കി പ്രവർത്തിക്കുന്ന കോടതി സംവിധാനങ്ങളിൽ വാക്കുകളാൽ വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിയാത്ത വിശ്വാസങ്ങളും എഴുതപ്പെടാത്ത കീഴ് വഴക്കങ്ങളും പരാജയപ്പെടുമെന്നതിൽ അത്ഭുതമില്ല. പക്ഷേ ഒരു മഹാഭൂരിപക്ഷത്തെ ബാധിക്കുന്നതാണെങ്കിൽ ഹർജ്ജിയുടെ പിന്നിലുള്ള താല്പര്യങ്ങളും അടിയന്തരമായി വിധിക്കേണ്ട ആവശ്യകതയും ജനഹിതവും പരിശോധിക്കുന്നത് നീതിപീഠത്തിന്റെ ശോഭ വർധിപ്പിക്കും. രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണസംവിധാനത്തിൽ നിക്ഷിപ്ത താൽപര്യങ്ങളില്ലാത്ത ഒരേയൊരു തലം കോടതികളായതിനാൽ നാട്ടിൽ അരാജകത്വം സൃഷ്ടിക്കുവാനുള്ള ഗൂഡശ്രമങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുവാനും ചെറുക്കുവാനും കോടതികൾക്ക് സാധിക്കും.

രാഷ്ട്രീയത്തിനതീതമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഭരണകൂടത്തിന് മാത്രമേ ഭരണഘടനയോട് ചേർന്ന് നിന്ന് വിശ്വാസികളുടെ ആരാധനാ സ്വാതന്ത്ര്യം സംരക്ഷിക്കുവാനും ആചാരങ്ങളെ ക്രമപ്പെടുത്തുവാനും ദുരാചാരങ്ങളെ തുടച്ചു നീക്കുവാനും സാധിക്കുകയുള്ളൂ. പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിലോ മാർഗദർശികളാലോ പരാമർശിക്കപ്പെടാതെ പോയ പല സവിശേഷ സാഹചര്യങ്ങളിലും സംയമനത്തോടെ എല്ലാ വിഭാഗം ജനങ്ങളെയും വിശ്വാസത്തിലെടുത്ത് നയപരമായി നീതി നടപ്പാക്കുന്നതിലാണ് ഒരു ഭരണാധികാരിയുടെയ്യും സർക്കാരിന്റെയ്യും ഭരണനിപുണത വെളിവാകുന്നത്. അപ്പോഴാണ് ജനങ്ങൾക്ക് ഉദ്യോഗസ്ഥ ഭരണത്തിന്റെയ്യും ജനാധിപത്യ ഭരണത്തിന്റെയ്യും വ്യത്യാസം വ്യക്തമാകുന്നത്. മറിച്ച് വ്യക്തിപരമായ നിലപാടുകൾ ഒറ്റപ്പെടുന്ന വിഭാഗങ്ങൾക്കുമേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ നാട്ടിൽ അരാജകത്വം സൃഷ്ടിക്കുകയും വർഗ്ഗീയവാദികൾക്കത് കലാപത്തിന് തിരി കൊളുത്താൻ തീപ്പന്തം കൈമാറുന്നതിന് തുല്യവുമാവും.

രാഷ്ട്രീയ തൊഴിലാളികളുടെയ്യും സാമുദിയിക ദല്ലാളന്മാരുടെയ്യും ആജ്ഞാനുവർത്തികളായ ചിന്താശേഷിയില്ലാത്ത ഒരു വലിയ വിഭാഗം ജനങ്ങൾ ഏതു നടപടിയുടെയും ആക്കം കൂട്ടുന്നു.  നേതാക്കന്മാരുടെ സ്വാർത്ഥതാല്പര്യങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കുവാൻ പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം പോലും നിഷേധിച്ച് അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ കുത്തിനിറച്ച് ജനങ്ങളെ ദാരിദ്ര്യത്തിൽ നിലനിർത്തുന്ന സംവിധാനം ഈ ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലും ശക്തമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. ദുരാചാരങ്ങളെ എതിർക്കുന്നവരുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പലപ്പോഴും ഇത്തരം പരമ്പരാഗത ‘ആചാരങ്ങൾക്ക്’ സ്ഥാനമില്ല.

നവോത്ഥാനം ഒരു തുടർപ്രക്രിയ ആണ്. കാലഹരണപ്പെട്ട നിയമങ്ങളും കീഴ് വഴക്കങ്ങളും മാറേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ അത് വിശ്വാസത്തെ സംബന്ധിച്ചാവുമ്പോൾ ഓർക്കേണ്ടത് കാലപ്പഴക്കം ആചാരങ്ങളുടെ തീവ്രത കൂട്ടുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. വേണ്ടത് ദുരാചാരങ്ങളെ തിരിച്ചറിയുവാനുള്ള സൂചകങ്ങളാണ്. ഒരുപക്ഷേ ഭരണഘടനയിലെ നിർവചനങ്ങൾക്കാണ്ടുമാത്രം ആചാരങ്ങളെ വേർതിരിക്കുവാൻ സാധിച്ചെന്നു വരില്ല. ഭരണഘടനയുടെ ന്യൂനതയായി അതിനെ കാണുന്നതിനു പകരം മാനുഷിക വികാരങ്ങളുടെ തുറന്ന വിഹായസ്സിനെ അക്ഷരങ്ങളിലേക്ക് പകർത്തുന്നതിലുള്ള പരിമിതിയായി കണക്കാക്കുന്നതാണുചിതം. അതിനാൽ മറ്റൊരുവന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യവും സ്വൈര്യജീവിതവും ഹനിക്കാത്തിടത്തോളവും വിശ്വാസികൾ സുരക്ഷിതരായിരിക്കുന്നിടത്തോളവും ആചാരങ്ങൾ ആചരിക്കപ്പെടട്ടെ. മറിച്ച് സംഭവിക്കുമ്പോൾ സമൂഹത്തിൽ എല്ലാ തലങ്ങളിലുമുള്ള ചർച്ചകൾക്കും ശരിയായ ബോധവൽക്കരണത്തിനും ശേഷം ദുരാചാരങ്ങൾ അവസാനിക്കട്ടെ. അത്തരത്തിൽ.. വാഴട്ടെ.. നമ്മുടെ ഭരണഘടന നിർവചിക്കുന്ന ജനാധിപത്യ റിപ്പബ്ലിക്ക് !