ചിരപരിചിതമായൊരു വേദനയുടെ നെടുവീർപ്പിൽ ആലസ്യം കുടഞ്ഞകറ്റി രേണുക ഉണർന്നു. ഉള്ളിലെ നനവും പുറത്തെ കറയും കഴുകി വിരിച്ച്, ദൂരെ മറനീക്കി പുറത്തു ചാടുന്ന പ്രകാശകണങ്ങളെ സജല മിഴികളാൽ പുൽകി, നനഞ്ഞ അലക്കു കല്ലിൻമേൽ അവൾ അമർന്നിരുന്നു. തട്ടിച്ചിതറി അകന്ന് പോകുന്ന നിദ്രയുടെ ശേഷിപ്പുകൾ കറുത്തിരുണ്ട് കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും പറ്റിപ്പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. മലമുകളിലെ ഒഴിഞ്ഞൊരു മൂലയിൽ ആരും തേടിവരാനില്ലാത്ത തന്റെ ഉടലിന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ രേണുകയ്ക്ക് തന്നെ വല്യ നിശ്ചയമില്ല. കണ്ണാടിയിൽ തന്റെ മുഖം കണ്ട നാളുകൾ ഓർത്തെടുക്കാൻ പറ്റാത്തത്ര ദൂരെ പോയി മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഖാദറിക്കാന്റെ കടയിൽ സാധനങ്ങളെടുത്തു കൊടുക്കാൻ നിൽക്കുമ്പോൾ ആദ്യമൊക്കെ പല കണ്ണുകളും തന്റെ മുലയും അരയും അളന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നത് രേണുക അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പലരെയും തന്നിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിക്കാൻ അവൾ ഒരുപാട് മോഹിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. എന്നാൽ അവൾക്കതിന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഇന്ന് പലരും നോക്കാറുകൂടിയില്ല. അതിൽ ഇപ്പോൾ വല്യ വിഷമവുമില്ല. യാഥാർത്ഥ്യവുമായി എന്നേ താദാത്മ്യപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ ചുറ്റും വിരസത തളം കെട്ടി കിടക്കുന്നു. അതിൽ പോങ്ങു തടിപോലെ ശരീരം ഒരു കാറ്റിന്റെ ഉന്തലിൽ തെന്നി നീങ്ങി മർമ്മരങ്ങൾ തീർക്കാൻ വെമ്പുകയാണ്. നിശ്ചലം.

ചുവന്നു തെറിച്ച രശ്മികൾ മഞ്ഞിച്ചു പിന്നെ പതിയെ വെളുപ്പു പറ്റി. ചിന്തയുടെ കൂരമ്പുകൾ കുത്തിക്കയറി സമയം പിറകിലെവിടെയോ ഉടഞ്ഞു വീഴുന്നത് രേണുക അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. കാലിലെ നനവ് തുടച്ചു മാറ്റി അവൾ അകത്തേക്ക് നടന്നു. പൂക്കാൻ മറന്നൊരു മൂവാണ്ടൻ മാവിൽ ഓടിയും ചാടിയും അവിടവിടിരുന്ന് കലഹം കൂട്ടുന്ന അണ്ണാറക്കണ്ണന് കൂട്ടിനെന്ന പോലെ ഒരു ബലിക്കാക്ക കരഞ്ഞു തുടങ്ങി. 

“എനിക്കും വിരുന്നുകാരോ!” രേണുകയുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു മന്ദസ്മിതം മൂരി നിവർന്നു. 

ഉള്ളിലെ പിടച്ചിലിന്റെ ശബ്ദത്തെ കൂട്ടുപിടിച്ച് ഗതകാലങ്ങൾ സ്മരണയുടെ മുഖംമൂടി ചൂടി അവളിൽ പെയ്തിറങ്ങി. ഇരുപതു വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് തന്റെ പതിനാറാം വയസ്സിൽ ശുഹൈബിൽ നിന്നാണ് ആദ്യമായി അവളാ സുഖം അറിയുന്നത്. പേടിച്ചരണ്ട മുഖവുമായി മൂസാക്കാന്റെ കളപ്പുരയ്ക്കു പിന്നിൽ ഒളിച്ചിരുന്ന ശുഹൈബിന്റെ വിറയാർന്ന കൈകളിൽ ഇറുകെ പിടിച്ച് അവയെ തന്റെ മാറിലേക്ക് വഴികാട്ടി, അവന്റെ നനഞ്ഞ ചുണ്ടുകൾ തന്നിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിക്കുമ്പോൾ അവൾ ഉന്മാദത്തിന്റെ മറ്റൊരു വാതിൽ തുറക്കുകയായിരുന്നു. ഒരുപാട് പേര് വിരുന്നുകാരായി വീണ്ടും ആ വാതിൽ കടന്നു വന്നു. തന്നെ വാരി പുണരുന്ന കൈകളിൽ വല്ലാത്തൊരു സുരക്ഷിതത്വം അനുഭവിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ടാകണം ജനിപ്പിച്ച പുരുഷൻ തന്നെ അമ്മയെ ചവിട്ടി കൊന്ന് കുളത്തിലിട്ടപ്പോഴോ ഇരുപത് വയസാകും മുന്നേ ഒരു വീട്ടിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട് പോയപ്പോഴോ അവൾ തെല്ലും ഭയന്നില്ല. പണത്തിന്റെയും ശുക്ളത്തിന്റെയും ഗന്ധം കൊണ്ടവൾ മാളിക പണിഞ്ഞു. അവളെ കാണുവാൻ മാത്രമായി കൊടി വെച്ചതും വെയ്ക്കാത്തതുമായ ആഡംബര വണ്ടികൾ ആ മാളികയിൽ വന്നു പോയി. ഒറ്റപ്പെടാൻ അവൾക്ക് നേരമില്ലാതായി. 

പുറത്തു കേട്ട ശബ്ദം തൊടുത്ത ഞെട്ടലിൽ ഓർമ്മയുടെ തേരിൽ നിന്നും അവൾ താഴേക്ക് പതിച്ചു. അവൾക്ക് നൊന്തു. മാറിലെ കീറ തുണികൊണ്ടു വേദന തുടച്ചു മാറ്റി അവൾ പുറത്തേക്ക് വന്നു. മെലിഞ്ഞു നീണ്ട് കുറ്റിത്താടിയുമായി മുന്നിൽ പുഞ്ചിരിച്ച് നിൽക്കുന്ന സുമുഖനെ അവൾ വേഗം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. രവി. അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറയാർന്നു. തിരിച്ചറിവിന്റെ ആഘാതം തീർത്ത ചുഴിയിൽ അവൾ നിലയില്ലാതെ കൈകാലുകളിട്ടടിക്കാൻ തുടങ്ങി. രവിയുടെ ശക്തമായ കരങ്ങൾ അവളെ താങ്ങി വലിച്ചു കയറ്റി.

“നീ ഇവിടെ വരരുതായിരുന്നു.” രേണുക വിതുമ്പി.

“ഞാൻ വരില്ലെന്ന് നീ വിശ്വസിച്ചിരുന്നോ?”

രവിയുടെ ആ ചോദ്യം അവളിൽ തുളച്ചു കയറി. ഒരുപക്ഷെ അവൾ ഇനിയവനെ കാണുകയില്ലെന്ന് വിശ്വസിച്ചിരുന്നു.

രവി അധ്യാപകനാണ്. ആറ് വർഷങ്ങൾക്ക് മുന്നെയാണ് ആദ്യമായി രവിയെ കാണുന്നത്. തളർന്നു മാറിക്കിടന്ന ഏതോ ഒരു യാമത്തിൽ അവൻ അവളോട് പ്രണയം യാചിച്ചു. ഉടലിനു മുകളിൽ ഒന്നും നൽകാനില്ലാത്ത ദരിദ്രയാണവളെന്ന് അവനു മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. അവനിലെ പൗരുഷം പ്രണയമായി അവളിൽ പെയ്തിറങ്ങിയപ്പോൾ ആദ്യമായി അവൾക്ക് തണുത്തു. ശബ്ദമടഞ്ഞു. അവൾ മൗനിയായി. ഒരു പുരുഷന്റെ കരവലയത്തിനുള്ളിൽ സ്വയം തളച്ചിടാൻ അവൾക്ക് സമ്മതമല്ലായിരുന്നു. ദീർഘമായ നിശബ്ദത അവരെ അകറ്റി. അവൻ നീട്ടിയ ജീവിതം അപ്പുപ്പൻ താടി പോലെ പറന്ന് കാറ്റിലൂടെ ഒഴുകി വിഹായസ്സിലെവിടെയോ മറഞ്ഞു. അവൻ നൽകിയ ഓർമ്മ തുണ്ടുകൾ കണ്ണുനീരിന്റെ ധ്വംസനമേറ്റ് ചുവന്ന് മഞ്ചാടി മണികളായ് ഓർമ്മയുടെ ചെപ്പിൽ സുരക്ഷിതമായി. 

“നീ ഇപ്പോൾ എല്ലാം മതിയാക്കിയെന്നു ഞാനറിഞ്ഞു. പക്ഷെ ഈ ഒരവസ്ഥയിൽ…”

“തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലല്ലേ.” അവന്റെ വാക്കുകൾ മുഴുമിപ്പിച്ച് പരിഹാസം നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയുമായി അവൾ മുഖം തിരിച്ചു. രവി കണ്ണുകൾ താഴ്ത്തി.

“കൂടെ കൂട്ടാൻ വന്നതാണോ?” അവൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.

“അല്ല.” അവൻ നിർവികാരമായി പറഞ്ഞു.

“നന്നായി. അല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ സഹതാപത്തിന്റെ ചൂളയിൽ ഞാൻ എരിഞ്ഞില്ലാതായേനെ.” അവൾ അവനെ നോക്കി ദീർഘ നിശ്വാസമിട്ട് അകത്തേക്ക് പോകാനൊരുങ്ങി.

“ഞാൻ ചായ എടുക്കാം.” അവൾ ധൃതി കൂട്ടി.

“എനിക്ക് നിന്നെ ഒന്നൂടെ അറിയണം. നിന്നെക്കാൾ നല്ലൊരുവളെ എനിക്ക് പിന്നെ കിട്ടിയിട്ടില്ല.” രവിയത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ താഴ്ന്നു തന്നെയിരുന്നു. 

രേണുക കണ്ണുകളുയർത്തി അവനെ നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരി അണിയാൻ അവൾ വിഫല ശ്രമം നടത്തി. കുറെ നേരം രണ്ടുപേരും മൗനിയായി തുടർന്നു. 

“നീ പോ രവി. ഇനി ഇവിടെ വരരുത്.” ഉള്ളിലെ വിതുമ്പലിനു മുകളിലായി ഗൗരവത്തിന്റെ മൂടുപടം ചൂടി രേണുക ശബ്‌ദിച്ചു.

രവി കണ്ണുകളുയർത്തി അവളെ നോക്കി. അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഝടുതിയിൽ ചാടി എഴുന്നേറ്റ അവൻ തന്റെ ഇരുകൈകളും കൊണ്ട് അവളുടെ കൈയിലും കഴുത്തിലും പിടി മുറുക്കി അവളെ ഭിത്തിയോട് ചേർത്തു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു. അവൻ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ ചെവിയോട് ചേർത്തു.

“ഒരിക്കൽ പോകാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒഴിഞ്ഞു പോയവനാണ് ഞാൻ. ഇന്നെന്നെ പറഞ്ഞു വിടരുത്.” ശബ്ദം താഴ്ത്തി അവളുടെ കാതുകളോട് മാത്രം പറഞ്ഞ ആ വാക്കുകളിൽ ഭയാനകമായ വികാരങ്ങളുടെ ശേഷിപ്പ് ഒളിച്ചിരുന്നു.

രേണുകയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ച് ചുണ്ടുകൾ അമർത്തി കടിച്ച് വേദന നുണഞ്ഞു. കിതപ്പിൽ ഹൃദയം വഴിതെറ്റി ഓടനാരംഭിച്ച നിമിഷത്തിൽ അടഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അവൾ മുരണ്ടു.

“എനിക്ക് വേദനിക്കുന്നു രവി.”

അവൻ കുറച്ചു നേരം കൂടി അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു. എന്നിട്ടു പതിയെ പിൻവാങ്ങി. ശിഥിലമായ ഉടലോടെ അവൾ തളർന്നു താഴെ ഇരുന്നു. അവൾ വിതുമ്പി കരഞ്ഞു. രവി അവളെ തന്നെ നോക്കി കുറെ നേരമിരുന്നു. സ്വന്തം ചെയ്തികളിൽ അമർഷം തോന്നിയത് കൊണ്ടാകണം അവൻ കൈ വിരലുകൾ വാതിലിന്റെ മടക്കിനിടയിൽ വെച്ച് ആഞ്ഞടച്ചത്. വലത്തേ കൈയിലെ മൂന്നു വിരലുകൾ ചതഞ്ഞു രക്തം ചീന്തി. രവി കണ്ണുകളടച്ച് ആ വേദന ആസ്വദിച്ചു. ശബ്ദം കേട്ട് തലയുയർത്തി നോക്കിയ രേണുക മുന്നിലെ കാഴ്ച കണ്ട് നടുങ്ങി. അവൾ അലറി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അവന്റെ കൈകൾ എടുത്ത് മാറോടു ചേർത്ത് ചുംബിക്കാൻ തുടങ്ങി. ശേഷം ആ കൈകൾ മാറിൽ താങ്ങി അലറി കരഞ്ഞു.

“എനിക്ക് നിന്നെ വേണം രേണുക. ഞാൻ അത്രയ്ക്ക് ആശിച്ചു പോയി.” രവി അവളെ ചുംബിച്ചു.

“എനിക്കതിനു പറ്റില്ല രവി.” അവൾ അവന്റെയടുത്തു നിന്നും തെന്നി മാറി.

“പക്ഷെ എന്ത് കൊണ്ട്?” രവിയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.

എല്ലാം രവിയോട് പറയണം. അവൻ അറിയണം. ദീർഘ നേരത്തെ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കൊടുവിൽ ഇരുൾ നീക്കി ഒരു കടങ്കഥ പുറത്തു വന്നു.

അഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്ക് മുന്നേ, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ രവി തന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും നടന്നു നീങ്ങിയിട്ട് ആഴ്ചകൾ മാത്രം പ്രായമായ ഒരു ദിവസം. മാസമുറയ്ക്ക് സമയമാകും മുന്നേ തന്നിൽ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ചുവപ്പു അന്നവളെ തെല്ല് അത്ഭുതപെടുത്തിയിരുന്നു. ഏഴ് ദിവസം കൊണ്ട് തീരേണ്ട ഒഴുക്ക് പത്തും പതിനഞ്ചും ദിവസം നീണ്ടപ്പോൾ അവൾ ചെറുതായി ഭയന്നു. ആശുപത്രിയിൽ പോയെങ്കിലും ചുവപ്പിന്റെ തുടക്കം എവിടാണെന്ന് അവർക്ക് മനസിലായില്ല. മാസമുറയല്ല. ക്യാൻസറോ മറ്റസുഖങ്ങളോ ഒന്നും കണ്ടെത്താനായില്ല. ഉള്ളിൽ നിന്നും പോകുന്ന രക്തം ഏതോ അക്ഷയ പാത്രത്തിൽ നിന്നും ചോർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. വിദഗ്ധർ പലരും നോക്കി അവലോകന യോഗം കൂടി ഒടുവിൽ പരാജയം സമ്മതിച്ചു. രേണുകയുടെ അവസ്ഥ അവളുടെ സാമ്പത്തിക സ്രോതസ്സുകളെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചു. അറിയാവുന്ന പണി ചെയ്യാൻ പറ്റാതായി. മറ്റൊരു പണിയും അവൾക്ക് അറിയില്ല. മരുന്നിനും ചികിത്സയ്ക്കും മറ്റുമായി പണം ഒരുപാട് ചിലവായി. അവളിലേക്ക്‌ പ്രയാണം ചെയ്തിരുന്ന വിരുന്നുകാർ അവളെ എന്നെന്നേക്കുമായി ഉപേക്ഷിച്ചു. ഒടുവിലവൾ തീരാ നോവും ചോരുന്ന ഉള്ളുമായി ഇവിടെ തളയ്ക്കപ്പെട്ടു.

പറഞ്ഞു കഴിയുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു കലങ്ങിയിരുന്നു.

“നിനക്കിനി ഒരിക്കലും എന്നെ…” അവൾക്കു വാക്കുകൾ മുഴുമിപ്പിക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

വിടർന്ന കണ്ണുകളുമായി ഏതോ യക്ഷിക്കഥ കേൾക്കുന്ന അമ്പരപ്പോടെ അവളെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു രവി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. ചുണ്ടുകളിൽ മന്ദഹാസം പടർന്നു. അവൻ അവളുടെ കൈയിൽ ആഞ്ഞു പിടിച്ചു. അവൾ എതിർത്തില്ല. കാറിന്റെ മുൻ സീറ്റിലേക്ക് അവളെ വലിച്ചു കയറ്റുമ്പോൾ കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി നിസ്സഹായതയോടെ അവൾ അനുസരിച്ചു.

വണ്ടി ചെന്നു നിന്നത് ഒരു രണ്ടു നില വീട്ടിലായിരുന്നു. രവിയുടെ വീട്. അവൻ അവളുടെ കൈയിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് അവളെയും കൊണ്ട് വീടിനു മുകളിലേക്കോടി. ഏറ്റവും മുകളിൽ, മട്ടുപ്പാവിൽ, അവൻ അവളെയും കൊണ്ട് ചെന്നു നിന്നു. അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച്ച അവളെ സ്തംഭിപ്പിച്ചു. മട്ടുപ്പാവിലെ അയയിൽ നിറയെ ചുവന്ന കറ പറ്റിയ അടിവസ്ത്രങ്ങൾ. രേണുക രവിയെ നോക്കി. അവൾ ചിരിച്ചു. പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അവരുടെ കാലുകൾക്കിടയിൽ അപ്പോഴും ചുവന്നൊരു നനവ് ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു.

ട്രെയിൻ പുറപ്പെടുവാനുള്ള ഹോൺ മുഴങ്ങി. ഇപ്പോഴും ഉള്ളിലേക്ക് കയറാനുള്ള ആളുകളുടെ തിക്കും തിരക്കും. റിസർവേഷൻ ആഴ്ചകൾക്കു മുന്നേ ചെയ്താൽ പോലും ടിക്കറ്റ് കിട്ടാത്ത അവസ്ഥ. ഒടുവിൽ ഞെങ്ങി ഞെരങ്ങി ഹരി ഉള്ളിൽ കയറി. ഓരോ സ്റ്റേഷൻ കഴിയും തോറും അവൻറെ നിൽപ്പ് കൂടുതൽ അകത്തേക്കായി. ഒരു സീറ്റിനോട് ചേർന്ന് അവൻ നിന്നു. ജനലിനു പുറത്ത് വേഗത്തിൽ ഓടുന്ന കാഴ്ചകൾ തുറന്ന കണ്ണുകളിൽ യാതൊരു ചലനവും സൃഷ്ടിച്ചില്ല. മറിച്ച്, മനസ്സിന്റെ ജനലുകൾ ഓർമ്മകളുടെ തെമ്മാടിക്കുഴിയിലേക്ക് യാത്രയായി....

അറിവ് വെച്ച കാലം മുതൽ പട്ടിണിയും ദുരിതങ്ങളും മാത്രം. കൂലിപ്പണിക്ക് പോയി വരുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും എത്ര അരിഷ്ടിച്ച് ജീവിച്ചാലും ഒടുവിൽ കടം എന്ന വാക്കിൽ തന്നെ അഭയം കണ്ടെത്തുന്നു. ബാല്യകാലത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഭീതിപ്പെടുത്തിയ വാക്കുകളിൽ ഒന്ന്.. "കടം". സർക്കാർ സ്കൂളും ഉച്ചക്കഞ്ഞിയും അറിവിന്റെ ദാഹവും വിശപ്പിന്റെ വിളിയും അടച്ചപ്പോൾ നിറഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ട് കഷ്ടപ്പെട്ട് പഠിച്ച് നേടിയ വിജയങ്ങൾ. ഒന്നാം സ്ഥാനവും റാങ്കും നേടിയെടുത്തെങ്കിലും ഒരിക്കലും ഭാഗ്യം തന്നെ തുണച്ചില്ല. സ്ഥിരമായ ജോലി ഇന്നും ഏതോ ലോകത്ത് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അടുത്തുള്ള ധനകാര്യ സ്ഥാപനത്തിലെ തുച്ഛമായ ശമ്പളവും കുട്ടികളെ ട്യൂഷൻ പഠിപ്പിച്ചു കൈയ്യിൽ വരുന്ന വരുമാനവും അന്നത്തിനും വീട്ടുചിലവിനും കഷ്ടിച്ചു തികയുമെന്നായി. എന്നാൽ കഠിനമായ അധ്വാനം അച്ഛനമ്മമാരുടെ ആരോഗ്യത്തിൽ വെള്ളി വീഴ്ത്തിയപ്പോൾ ജീവിതത്തിൻറെ രണ്ടറ്റം കൂട്ടിമുട്ടിക്കാൻ നന്നേ പാടുപെട്ടു.

പ്രാർത്ഥനയുടെ ഫലമോ കഷ്ടപ്പാടിന്റെ നിറമോ ഒടുവിൽ പൂനെയിലെ ഒരു വലിയ കമ്പനിയിൽ നിന്നും വിളിയെത്തി. അങ്ങോട്ടുള്ള യാത്രയാണിത്. പുലർച്ചെ ട്രെയിനിൽ കയറിയതാണ്."ഏയ് താങ്കൾക്ക് ഇരിക്കണ്ടേ... സീറ്റ് ഉണ്ടല്ലോ. എന്താണ് ഇരിക്കാത്തത്". ആ ശബ്ദം എൻറെ ചിന്തകളുടെ കടിഞ്ഞാൺ പൊട്ടിച്ചു നേരെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു പെൺകുട്ടി. ഇരു നിറം. പക്ഷേ അവളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് എന്തൊരാഴം. ധാരാളം കഥകൾ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നത് പോലെ. "ഹലോ......" ഞാൻ അവളെ ഒന്നൂടെ നോക്കി. "അതേ മാഷേ താങ്കളോടാണ് ഈ ചോദിക്കുന്നത്. ഇരിക്കാൻ ഉദ്ദേശമില്ലേ. കുറെ നേരമായല്ലോ ഈ നിൽപ്പ് തുടങ്ങിയിട്ട്. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ വീണ്ടും തിരക്കാകും. പിന്നെ ഈ സീറ്റ് ഉണ്ടാവില്ല. വേണമെങ്കിൽ വന്നിരിക്ക്."

അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്. പുലർച്ചെ ഒപ്പം കണ്ട പലരും അവിടെയില്ല. ഞാൻ മാത്രം ഇങ്ങനെ നിൽക്കുന്നു. ഓർമ്മകളുടെ ഒരു ശക്തിയെ...... കാലങ്ങൾക്കും ചുറ്റുപാടിനും സമയത്തിനും അപ്പുറം അവ സഞ്ചരിക്കുന്നു. ആ കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചിട്ട് അവൾക്ക് അഭിമുഖമായി ഞാൻ ഇരുന്നു.

എന്തോ പരിചിതഭാവം എന്നപോലെ ഞാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു; "എവിടെക്കാണ്"? "പൂനെ". നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെയുള്ള മറുപടി. ഓ, അപ്പോൾ എനിക്കൊരു കൂട്ടായി. മനസ്സിൻറെ ഭിത്തികൾ ആ ശബ്ദത്തിനെ സൃഷ്ടിച്ചുവെങ്കിലും നാവിൻ തുമ്പിൽ യാതൊരു ചലനവും ഉണ്ടായില്ല. എന്തോ പിൻവലിക്കുന്നത് പോലെ. കണ്ണുകൾ അടച്ച് യാത്ര തുടർന്നു. വാട്ടിയ ഇലയുടെ മണം മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചപ്പോഴാണ് സ്ഥലകാല ബോധം വീണത്. അതെ.. ഉച്ചയായിരിക്കുന്നു. വിശപ്പിൻറെ വിളി തന്നെയും തേടി എത്തിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ കയ്യിൽ ഭക്ഷണപ്പൊതിയുമില്ല, പണവുമില്ല. ഉള്ള വിശപ്പിനെ കടിച്ചു പിടിച്ചിരുന്നപ്പോൾ വീണ്ടും ആ ചിരി എനിക്കായി ഭക്ഷണം നീട്ടി. ആത്മാവിമാനം പിറകോട്ട് വലിച്ചു. പക്ഷേ അതിനേക്കാൾ വലുതായിരുന്നു വിശപ്പ് എന്ന സത്യം.

അതും വാങ്ങി കഴിച്ച് യാത്ര തുടർന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഒടുവിൽ ധൈര്യം സംഭരിച്ചു ഞാൻ ചോദിച്ചു. "തന്റെ പേര് എന്താണ്?". "ഞാൻ ഗായത്രി". എൻറെ പേര് എന്ത് എന്ന മറു ചോദ്യം ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചു. പക്ഷേ അത് ഉണ്ടായില്ല. ചോദിക്കാത്തത് കൊണ്ടാവാം അങ്ങോട്ട് കയറി പറഞ്ഞു," ഞാൻ ഹരി". അതിനും ചിരി മാത്രം ഉത്തരം. നിമിഷങ്ങളുടെ നിശബ്ദതയെ കീറിമുറിച്ച് ഒടുവിൽ അവളുടെ ചോദ്യം എത്തി. "എവിടെക്കാണ്?" "പൂനെ, ഒരു ജോലിയുടെ ഇൻറർവ്യൂ ഉണ്ട്". "ഞാൻ അവിടെ നേഴ്സിങ് പഠിക്കുകയാണ്". ആ സംസാരം നീണ്ടു ...... രാത്രിയുടെ യാമങ്ങൾ കഥപറച്ചിലുകൾ ആയി. ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ നിറമുള്ള എൻറെ കഥയുടെ താളുകൾ മടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾക്ക് പറയാനുണ്ടായിരുന്നത് സ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ലായ്മയുടെ വേലിയേറ്റങ്ങൾ ആണ്.

അളവറ്റ പണവും സ്വത്തുക്കളും അവളുടെ സന്തതസഹചാരികൾ ആയിരുന്നു. പക്ഷേ ഒരിക്കൽ പോലും സ്വാതന്ത്ര്യം അറിയാൻ അവർക്ക് സാധിച്ചില്ല. പഠിക്കുന്ന നേഴ്സിങ് കോഴ്സ് പോലും അച്ഛൻറെ ഇഷ്ട്ടം. നൃത്തത്തെ സ്നേഹിച്ച ചിലങ്കയുടെ താളത്തിൽ ശ്വാസത്തെ നിയന്ത്രിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച അവളുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് മുകളിൽ "വേഗം ജോലി കിട്ടുമല്ലോ, അതുകൊണ്ട് നേഴ്സിങ് മതി" എന്ന അച്ഛൻറെ വാക്കുകൾ ഇടിത്തി പോലെ പതിച്ചു. പഠിക്കാൻ അത്ര മിടുക്കി അല്ല എന്ന വിശേഷണം അച്ഛൻറെ വാക്കുകൾ വീട്ടുകാർ തന്നെ ഉറപ്പിച്ചു. ദൂരെയാണെങ്കിലും പേരിൽ മുന്തിയ കോളേജിൽ പഠനവും റെഡിയായി. അങ്ങനെ ഒരു ജീവിതം. ശരീരം കൊണ്ട് ദൂരെയാണെങ്കിലും നിയന്ത്രണത്തിന്റെ നൂലുകൾ ഇന്നും അച്ഛൻറെ കയ്യിൽ ഭദ്രം.

അതെ..... തന്റെ ജീവിതം ഒരു പട്ടം പോലെ തന്നെയാണ്. ദൂരെ നിന്ന് നോക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് അതിർവരമ്പുകൾ ഇല്ലാത്ത ആകാശത്തിൽ പാറിപ്പറക്കുന്ന പട്ടം പോലുള്ള തന്നെ മാത്രമേ അറിയൂ. പക്ഷേ നിയന്ത്രണം മുഴുവനും നൂലുമായി താഴെ നിൽക്കുന്ന അച്ഛൻറെ കയ്യിൽ ആണെന്ന് മാത്രം. നിലപാടുകൾ പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന പെൺകുട്ടി കുടുംബത്തിൽ പിറക്കാത്തതാണെന്ന ന്യായശാസ്ത്രം. എൻറെ വിശാലമായ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിയന്ത്രണങ്ങളുടെ ചില്ലക്കൂട്ടിൽ അടച്ചിട്ടതിന്റെ പ്രതിഫലം "നല്ല കൊച്ച്" എന്ന ഒരു വിലയുമില്ലാത്ത സ്വഭാവ സർട്ടിഫിക്കറ്റ്. അത്രയും പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോൾ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും അടർന്ന അശ്രു മുത്തുകൾ യാതൊരു നിബന്ധനയുമില്ലാതെ തന്നെ കേട്ട ഒരാളോടുള്ള നന്ദിയായിരുന്നു. പൂനെ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ അവരുടെ യാത്ര അവസാനിച്ചു.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

പൂനെ നഗരത്തിലെ തിരക്കുള്ള പ്രഭാതത്തിൽ അകലെ ചിലങ്കയുടെ ചിലമ്പൽ കേൾക്കാം. മറാത്തി പേരുകളുടെ ഇടയിൽ മലയാളി തനിമ വിളിച്ചോതുന്ന ഒരു ഫ്ലാറ്റ്. പേര് "ഹരിഗായിത്രി". ഹിന്ദി അക്ഷരമാലയിലും കേരളീയത മണക്കുന്ന പേര്. അവിടെ അനേകം കുട്ടികൾക്ക് നൃത്തം അഭ്യസിപ്പിക്കുന്ന ഗായത്രി, അല്ല ഡോക്ടർ ഗായത്രി. നൃത്തത്തിൽ പി എച്ച് ഡി നേടി അനേകം വേദികളിൽ നടന വൈഭവം തീർക്കുന്ന നർത്തകി. ബിസിനസ് ന്യൂസ് കണ്ടുകൊണ്ട് ഹരിയും. അതെ... ഹരിയും ഗായത്രി ഇന്ന് ഒന്നാണ്.

ഗായത്രി സ്വന്തമായി എടുത്ത ആദ്യത്തെ തീരുമാനം, തൻറെ ജീവൻറെ പാതിയെ സ്വയം തിരഞ്ഞെടുത്തു. ആദ്യത്തെ എതിർപ്പുകളെല്ലാം കാലത്തിൻറെ കുത്തൊഴുക്കിൽ മാഞ്ഞു. ഇന്ന് ഹരി ഗായത്രിയുടെ കുടുംബത്തിന് മരുമകൻ അല്ല മറിച്ച് മകൻ തന്നെയാണ്. കമ്പനിയുടെ മാനേജിംഗ് ഡയറക്ടർ പോസ്റ്റ് ഹരിയുടെ ആത്മാർത്ഥതയുടെയും അർപ്പണമനോഭാവത്തിന്റെയും സമ്മാനം. ഇവരുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെ അടയാളമായി രണ്ടു പെൺമക്കൾ. അവർക്ക് പറക്കാം... യാതൊരു വേലികെട്ടുകളും നിയന്ത്രണങ്ങളും ഇല്ലാതെ... സ്വതന്ത്രമായി...... കാരണം അവർക്ക് പറക്കാൻ വഴി ഒരുക്കുന്നത് തുറന്ന മനോഭാവമുള്ള മാതാപിതാക്കൾ ആണ്. അതെ........ചെറിയ മാറ്റങ്ങളാണ് വലിയ തീരുമാനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനം.

I had no idea what it was like to be in love...

Then from across the sands of time

You came, my prince with gallons of love!

Our days together were blissful thereafter

Every thought shared, every smile treasured

Every tear wiped and every secret each other's'.

But isn't life anything but predictable?

Everything went wrong in an eye's blink

And you left as quietly as you came,

Without even telling me what to do

Without the world that was you!

 

Trust me, its hurts less to get killed

Than live this way...

You are really gone, aren't you?

As I rot in my own hell, I ask why?

As I choke on my own tears,

As I die a little every day,

I realize it was all a lie.

Yes, now I know that,

You didn’t even look back once.

 

I know I should hate you

For what you have done

For everything you took away.

For the heart you broke,

The soul you crushed,

The dreams you tainted,

The corpse you left.

But alas, I don't.

 

I still love you,

It is still your scent that I breathe,

Your face that I search in every crowd

Your eyes in which I hide every time

When I am scared to look ahead.

It hurts so much that I still love you

As you don't deserve it anymore.

 

Here, I am letting you go

Like you wanted...

I am forgiving you

Like you begged for...

Remember, I will never forget though...

Some day you will know what you lost...

Don't you dare, dare haunt me then...

As there is no going back now...

This is it - goodbye my love!!

 

പാതി കൂമ്പിയ മിഴികളിലെ

സ്വപ്നമായിരുന്നതിതാരോ

ഇരുൾ മൂടിയ ദിനരാത്രങ്ങളിൽ

ഒപ്പമിരുന്നതിതാരോ

തളർന്നു പോയ വഴികളിൽ

താങ്ങായിരുന്നതിതാരോ

 

മുളക് തേച്ച മുറിവുകളിൽ

തൊട്ട് തലോടിയതിതാരോ

മൗനം വിഴുങ്ങിയ മാത്രകളിൽ

സ്വരമായിരുന്നതിതാരോ

പുഴു അരിച്ച ചിന്തകളിൽ

പുഞ്ചിരി തൂകിയതിതാരോ

 

കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കൺകളിൽ

അഗ്നി നിറച്ചതിതാരോ

ഒന്നിലുമേതിലും തളരരുതെന്നു

കാതിൽ ഓതിയതിതാരോ

ആശിച്ചതെല്ലാം നേടാമെന്ന്

പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചതിതാരോ

 

പക്വത ഇല്ലാത്ത പ്രായത്തിൽ

പിഴച്ചു പോയ പരാക്രമങ്ങളിൽ

പഴി പറയാതിരുന്നതിതാരോ

വാതിലുകളെല്ലാം അടഞ്ഞപ്പോൾ 

മനസ്സിന്റെ മണിവാതിൽ

എനിക്കായ് തുറന്നിട്ടതിതാരോ

  

ജീവിത പാതയിലെന്നും

വെളിച്ചമായിരുന്നതിതാരോ

എനിക്കായി എന്നും ജീവന്റെ പാതി

പകുത്തു നൽകിയതിതാരോ

മുപ്പത്തിമുക്കോടി ദൈവങ്ങളുമല്ല

അമ്മയായിരുന്നു അത് അമ്മ.

 

2022 ഒക്ടോബർ മാസം 21 ആം തീയതി പ്രഭാതം വരെ പത്തനംതിട്ട ജില്ലയിലെ ഇലന്തൂർ ഗ്രാമത്തെപ്പറ്റി അധികമാർക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ അന്നത്തെ വാർത്താ മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ ആ ഗ്രാമവും  ഒപ്പം കേരളവും കുപ്രസിദ്ധിയുടെ നെറുകയിലെത്തി. അറബിക് മന്ത്രവാദിയുടെ ആഭിചാര ക്രിയയുടെ ബാക്കിപത്രമായി രണ്ട് സ്ത്രീകൾ കൊലചെയ്യപ്പെട്ടത്, സെൻസേഷനുകളിൽ പുതുമ തിരയുന്ന മാധ്യമങ്ങൾക്ക്  ഉത്സവമായി. എന്നാൽ സാക്ഷര കേരളത്തിന്റെ നടുക്കത്തിനും അതിശയത്തിനും അല്പായുസ്സായിരുന്നു. താലി കെട്ടുന്ന ആദ്യ പുരുഷൻ മരണപ്പെടുമെന്ന ജ്യോതിഷിയുടെ പ്രവചനത്തിന്റെ തീവ്രതയാൽ അധികം വൈകാതെ തന്നെ തലസ്ഥാന ജില്ലയിലെ പാറശ്ശാല താലൂക്കിൽ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ജീവൻ അപഹരിക്കപ്പെട്ടു.

 

ഇനി ഒരു കൊല്ലം പിന്നിലേക്ക് നോക്കാം. നാഷണൽ ക്രൈം ബ്യുറോയുടെ  റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം 2021ൽ ഇന്ത്യയിൽ നടന്ന നരബലികളിൽ രണ്ടെണ്ണം കേരളത്തിലാണ്. അതിലൊരെണ്ണം, മതാധ്യാപികയായ മാതാവ് ആറു വയസ്സുള്ള മകനെ ദൈവ പ്രീതിക്ക് ബലികൊടുത്തതാണ്.

 

അതേ! നമ്മൾ കേരളീയർ പ്രബുദ്ധരാണ്. സാക്ഷരതയിലും രാഷ്ട്രീയ പക്വതയിലുമൊക്കെ കുറെ മുന്നിലാണെന്ന് അഭിമാനം കൊള്ളുന്നവർ. അതിനെ സാധൂകരിക്കുന്നതാണ് ഇന്ത്യയിൽ നടക്കുന്ന പല കണക്കെടുപ്പുകളും. എന്തിനേറെ, ലോകാരോഗ്യ സംഘടന ആരോഗ്യ മേഖലയിൽ  ലക്‌ഷ്യം വെച്ച പലതും നമ്മുടെ സംസ്ഥാനം നേടിയെടുത്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ മനസികാരോഗ്യത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ എല്ലാ ലക്ഷ്യങ്ങളും തകിടം മറിയുകയാണ്. ആ ബലഹീനതയാണ് അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ മൂല കാരണങ്ങളിൽ പ്രധാനം.

 

ചില വിശ്വാസങ്ങളിലൂടെ..

 

കേരളം അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾക്ക് പണ്ട് മുതലേ നല്ല വളക്കൂറുള്ള മണ്ണാണ്. കാലങ്ങൾ മാറി സാങ്കേതികതയുടെ കുതിച്ചു ചാട്ടം നടക്കുമ്പോളും ആ വളക്കൂറിനു മാറ്റം സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്നുള്ളതാണ് യാഥാർഥ്യം . ഇന്നും ഏതൊരു മുഖ്യധാരാ പത്രം എടുത്തു പരിശോധിച്ചാലും പരസ്യത്തിനായി അവർ മാറ്റിവെച്ചിരിക്കുന്നതിന്റെ സിംഹ ഭാഗവും കയ്യടക്കിയിരിക്കുന്നത് ധനാകർഷക യന്ത്രങ്ങളുടെയും വ്യാജ സിദ്ധന്മാരുടേയുമൊക്കെ പരസ്യങ്ങളാണ്. 

 

ചൊവ്വാ ദോഷവും ജാതകത്തിലെ പൊരുത്തമില്ലായ്മയുമൊക്കെ യൗവ്വനങ്ങളുടെ വിവാഹ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് വിലങ്ങു തടിയാകുന്നത് ഇന്നും തുടരുന്നു. ജീവിത സമ്പാദ്യം ചെലവഴിച്ചു ഒരു വീടുണ്ടാക്കുന്നവന് കന്നിമൂലയും മുട്ടതിരും സൂത്രങ്ങളുമൊക്കെ തടസ്സങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നു. ജനിച്ചത് ആൺകുഞ്ഞെങ്കിൽ അവന്റെ ജനനേന്ദ്രിയത്തിൽ മുറിവേൽപ്പിക്കുന്ന ഗോത്രീയ ആചാരത്തിനു കേരള മണ്ണിൽ പോലും യാതൊരു മാറ്റവുമില്ല. 

ദിവസങ്ങൾ ഏഴുണ്ടെങ്കിലും ചൊവ്വയോട് എന്തോ പലർക്കും ഒരതൃപ്തിയാണ്. രാഹുകാലം നോക്കിയാലേ ശുഭകാര്യങ്ങൾ തുടങ്ങാനൊക്കൂ. ഒരുകൂട്ടർക്ക് അത് 'നഹ്‌സ്' ആണ്. രാഹുകാലത്തിന്റെ അറബിക് വകഭേദം.

 

13 ന്റെ കുപ്രസിദ്ധി കേരളത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നില്ല. 

 

എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത ഇനിയുമൊരുപാട് അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ നമ്മുടെ പ്രബുദ്ധ കേരളത്തിൽ നിർബാധം തുടരുന്നു. വിദ്യാഭ്യാസമുള്ളവൻ പോലും ഇത്തരം ചിന്തകളുടെ  പിറകെ പോകുന്നതാണ് ഏറ്റവും ഖേദകരം. 

 

മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താൻ ശ്രമങ്ങൾ നടത്തേണ്ടവർ പോലും അതിനു  മുതിരാത്തത് അതിലും ഖേദകരം. റോക്കറ്റ് വിക്ഷേപണത്തിന് മുന്നേയുള്ള പൂജയും, നാരങ്ങാ വെപ്പും, സ്കൂൾ ശാസ്ത്ര മേളയിലെ പാലുകാച്ചലുമൊക്കെ ചില ഉദാഹരണങ്ങൾ മാത്രം.

 

അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ വളർത്തുന്നതിൽ മതങ്ങളുടെ പങ്ക് 

 

മതം കടന്നു ചെല്ലാത്ത മേഖലകൾ ഇന്നില്ല. മതവിശ്വാസത്തിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നമ്മുടെ ഭരണഘടന നൽകുന്നുമുണ്ട്. എന്നാൽ വിശ്വാസവും അന്ധ വിശ്വാസവും തമ്മി ലുള്ള അതിർവരമ്പ് പലപ്പോഴും ഇല്ലാതാകുന്നു.. ഏറ്റവും വലിയ അന്ധവിശ്വാസമാണ് ദൈവ/മത വിശ്വാസം എന്ന് പറയാമെങ്കിലും സാധാരണക്കാരന്റെ പ്രശ്ന സങ്കീർണമായ ജീവിതത്തിൽ അവന് മാനസികമായ ആശ്വാസം നല്കാൻ പലപ്പോഴും ദൈവ/മത  വിശ്വാസത്തിന് കഴിയാറുണ്ട്, പ്രത്യേകിച്ചും ദൈവ വിശ്വാസത്തിന്. എല്ലാം ദൈവത്തിലർപ്പിച്ചു അതിലൂടെ  കിട്ടുന്ന ആത്മവിശ്വാസം ജീവിതത്തിലുടനീളം   കൈമുതലായി കൊണ്ട് പോകുന്ന നിരവധി പേരുണ്ട്.  തന്റെ ആരാധനയും വിശ്വാസവുമൊന്നും മറ്റൊരാൾക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാകാതെ അവർ ശ്രെദ്ധിക്കാറുമുണ്ട്.  എന്നാൽ ആ വിശ്വാസം അവനവനിലൊതുങ്ങാതിരിക്കുകയും മറ്റു വ്യക്തികൾക്കും സമൂഹത്തിനും ഹാനിയുണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ വിശ്വാസം അന്ധമായി മാറുകയാണ്. തന്റെ വിശ്വാസ പ്രമാണങ്ങൾ ശരിയാണെന്നും അത് മാത്രമാണ് ശരിയെന്നും മറ്റുള്ളവയൊക്കെ തന്റെ നിലനിൽപ്പിന് വിലങ്ങു തടിയാണെന്നുമൊക്കെയുള്ള ബോധത്തിലേക്ക് മത/ദൈവ വിശ്വാസി എത്തിച്ചേരുന്നു.

 

ഇവിടെ ദൈവ വിശ്വാസത്തെക്കാൾ  ഉപരിയായി മത ബോധവും അത് തലച്ചോറിലേക്ക് പലപ്പോളായി നിറച്ചു നൽകിയ സങ്കുചിതത്വവുമാണ്  കൂടുതലായി പ്രവർത്തിക്കുന്നത്.

 

ഒരു പുഴുവിനെ പോലും സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയാത്ത മനുഷ്യൻ ദൈവങ്ങളുടെ സൃഷ്ടിപ്പിൽ അഗ്രഗണ്യനാണെന്നു ഒരു ചിന്തകൻ പറഞ്ഞതോർക്കുന്നു. എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത മതങ്ങളും അതിന്റെയൊക്കെ തലപ്പത്തു ഓരോരോ പേരിലുള്ള ദൈവങ്ങളുമൊക്കെ ഒരു പക്ഷെ ഓരോ കാലഘട്ടത്തിലും കുറേപേർക്കൊക്കെ സാന്ത്വനം നല്കിയിട്ടുണ്ടാകാം.

 

പ്രകൃതി ശക്തികളോടുള്ള ആരാധന, അവരെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനുള്ള ബലികൾ, ഇതൊക്കെ മിക്കവാറും എല്ലാ സമൂഹത്തിലും ഉണ്ടായിരുന്നതാണ്. എന്നാൽ ശാസ്ത്രം വികസിച്ചപ്പോൾ, ഓരോ പ്രകൃതി പ്രതിഭാസത്തിനും വിശദീകരണം നല്കാൻ ശാസ്ത്രത്തിനായപ്പോൾ  പല വിശ്വാസങ്ങളും അന്ധമായിരുന്നെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവ് മനുഷ്യന് കിട്ടിത്തുടങ്ങി. മനുഷ്യാവകാശങ്ങളെ പറ്റിയും മറ്റും കൂടുതൽ ബോധവാന്മാരായപ്പോൾ മനുഷ്യത്വരഹിതമായ പലതും പരിഷ്‌കൃത സമൂഹത്തിനു അന്യമായി തുടങ്ങി. 

 

പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ രണ്ടാം പകുതിയിലും ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലുമൊക്കെ നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിലും അത്തരം സാമൂഹിക മാറ്റങ്ങളുടെ അലയൊലികളുണ്ടായി. ഗുരുദേവനും, തൈക്കാട് അയ്യയും, അയ്യങ്കാളിയും  ചട്ടമ്പി സ്വാമികളുമൊക്കെ അത്തരം മാറ്റങ്ങളുടെ വക്താക്കളായിരുന്നു. അവർ കാട്ടിത്തന്ന വെളിച്ചത്തിലാണ് വർത്തമാനകാല കേരളം പ്രബുദ്ധതയുടെ മേൽക്കുപ്പായം അണിഞ്ഞത്. പക്ഷേ ആ വെളിച്ചത്തിന്റെ തെളിച്ചം മങ്ങാതെ കൊണ്ടു പോകാൻ നമുക്ക് സാധിക്കുന്നില്ല എന്നത് സങ്കടകരമാണ്.

 

ഭാരതത്തിന്റെ ഭരണഘടനയിൽ ശാസ്ത്രാവബോധം വളർത്തേണ്ടത് മൗലിക കടമകളിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതിനു നമ്മുടെ  ഭരണ കർത്താക്കൾ വലിയ പ്രാധാന്യം നൽകുന്നില്ല. പൂർണ സാക്ഷരത കൈവരിച്ച ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യ സംസ്ഥാനമെന്ന പദവി കേരളത്തിനുണ്ടെങ്കിലും അന്ധവിശ്വാസ നിർമാർജനത്തിലോ ശാസ്ത്രാവബോധം വളർത്തുന്നതിലോ നമ്മൾ ഒട്ടും മുന്നിലല്ല.

 

സാക്ഷരതയിൽ വളരെ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ബീഹാറിൽ, കൂടോത്രം മന്ത്രവാദം എന്നിവയ്ക്കെതിരെ 1999 ലും തുടർന്ന് ജാർഖണ്ഡ്, മഹാരാഷ്ട്ര, കർണ്ണാടക തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാനങ്ങളിലും അന്ധ വിശ്വാസങ്ങൾക്കെതിരെയുള്ള നിയമനിർമാർജനം നടത്തിയെങ്കിലും നമ്മളിപ്പോലും ദശാബ്ദങ്ങളായി അത്തരമൊരു നിയമത്തെ കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകൾ മാത്രമാണ് നടത്തുന്നത്. കല്ലെറിയുമ്പോൾ  പുഴകളിലുണ്ടാകുന്ന  ഓളങ്ങൾ പോലെ നടുക്കുന്ന സംഭവങ്ങൾക്കു പിന്നാലെ ചർച്ചകളുടെ ചൂട് കൂടും.. പിന്നീടത് അടുത്ത വാർത്തയുണ്ടാകുന്നത് വരെ തണുത്തു മരവിച്ചിരിക്കും.

 

വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രസക്തി

 

എന്ത് കൊണ്ടാണ് നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു അന്ധവിശ്വാസങ്ങളിൽ നിന്നും  രക്ഷ നേടാൻ നമ്മളെ സഹായിക്കാനൊക്കാത്തത് ?

 

ഉത്തരം ലളിതമാണ്.

 

പരിണാമ സിദ്ധാന്തം സ്കൂളിൽ പഠിപ്പിക്കുമെങ്കിലും  കുട്ടികൾ കേട്ട് വളരുന്നത് കൂടുതലും ചെളി കുഴച്ചു മനുഷ്യനെ സൃഷ്‌ടിച്ച കഥയാകും.!

വിമാനം റൈറ്റ്   സഹോദരങ്ങൾ കണ്ടു പിടിക്കും മുന്നേ പുഷ്പക വിമാനം  ഉണ്ടായിരുന്ന കെട്ടുകഥകളിൽ അവൻ അഭിരമിക്കും .

 

പ്രകാശ വേഗം  സെക്കൻഡിൽ മൂന്ന് ലക്ഷം കിലോമീറ്റർ എന്ന് പഠിച്ചാലും അതിനേക്കാൾ വേഗത്തിൽ പാഞ്ഞു പോയ അസ്ത്രങ്ങളോടാകും അവനു താല്പര്യം..

നാലു പാളികളുള്ള അന്തരീക്ഷത്തെ പഠിച്ചാലും പതിനാല് ലോകവും ഒറ്റ രാത്രി കൊണ്ട് സഞ്ചരിച്ച പ്രവാചകന്മാരുടെ പ്രബോധനങ്ങളോടാകും അവർക്കു താല്പര്യം. 

കോർണിയയും റെറ്റിനയും ഉൾപ്പെടെയുള്ള സങ്കീർണമായ നേത്ര  ഭാഗം വിശദമായി അറിഞ്ഞാലും ഒറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് കുരുടന്റെ കണ്ണിനു തെളിച്ചമേകിയ ഫാന്റസി കഥകളിൽ അവൻ അത്ഭുത പരതന്ത്രരാകും.

മെഡിക്കൽ സയൻസിന് പഠിച്ചവർ പോലും കൃപാസനങ്ങളുടെയും ഊതൽ ചികിത്സയുടേയുമൊക്കെ വലയത്തിൽ നിന്ന് മുക്തരാകുന്നില്ല.

അതെ! ശാസ്ത്രം പഠിക്കുന്നെങ്കിലും ശാസ്ത്രബോധം കുട്ടികളിൽ ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കാൻ നിലവിലെ വിദ്യാഭ്യാസ രീതിക്കു സാധിക്കുന്നില്ല. 

 

ആത്മവിശ്വാസമാണ് ഏറ്റവും വലിയ  വിശ്വാസം എന്ന് പഠിപ്പിച്ച   സ്വാമി വിവേകാനന്ദന്റെ നാടാണിത് . അനാചാരങ്ങൾക്കും അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾക്കും മേലെ കുട്ടികളിൽ ആത്മവിശ്വാസം വളർത്തിയെടുക്കാൻ നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് സാധിക്കണം. അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ യുക്തിരാഹിത്യം കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കുന്ന അദ്ധ്യാപകർ നമുക്കുണ്ടാകണം. നെല്ലും പതിരും തിരിച്ചറിയാനുള്ള വിവേകമുള്ളവരായി അവരെ വളർത്തണം. അതിനുള്ള സാഹചര്യം സമൂഹത്തിലുണ്ടാക്കണം. സമൂഹത്തിന് ഗുണകരമായ  തീരുമാനങ്ങളെടുക്കാൻ ഭരണാധികാരികൾക്കും അത് ആർജവത്തോടെ നടപ്പാക്കാൻ ഉദ്യോഗസ്ഥർക്കും സാധിക്കണം. വരും തലമുറകളെയെങ്കിലും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ തടവറയിൽ തളച്ചിടാനനുവദിക്കാതിരിക്കാൻ ഓരോ മാതാപിതാക്കളും ശ്രമിക്കണം. വിശ്വാസത്തെ അന്ധ വിശ്വാസത്തിൽ നിന്നും  വേർതിരിച്ചു മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കുമ്പോളാണ് പ്രബുദ്ധതയുണ്ടാകുന്നത്.  അപ്പോൾ മാത്രമാണ്  യഥാർത്ഥ പ്രബുദ്ധത അവകാശപ്പെടാൻ നമ്മൾ കേരളീയർക്ക് സാധിക്കുന്നത് .

അന്ധതയിൽ നിന്നും വെളിച്ചത്തിലേക്ക്

 

        മനുഷ്യൻ, മനനം ചെയ്യാൻ കഴിവുള്ളവൻ. ശരിയും തെറ്റും വിവേകത്തിന്റെയും ബുദ്ധിയുടെയും ഉറപ്പിൽ തിരിച്ചറിയുന്നവൻ. വിശ്വാസങ്ങൾ ആകട്ടെ സാഹചര്യങ്ങൾ കൊണ്ട് മനസ്സിൽ വേരുറപ്പിച്ച് പോകുന്നവയാകുന്നു. വിശ്വാസം..... മാനവികതയുടെ മൂല്യങ്ങളിൽ തന്നെ ഒന്ന്. ഒരു വ്യക്തിക്ക് സ്വന്തമായി ഉണ്ടാകുന്ന അവനവനിൽ ഉറപ്പിച്ച് നിൽക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഒന്ന്.കോൺഫിഡൻസ് അഥവാ സെൽഫ് കോൺഫിഡൻസ്, ആത്മവിശ്വാസം, അതാണല്ലോ ലോകത്തെ തന്നെ മാറ്റിമറിച്ച പല തീരുമാനങ്ങളുടെയും, കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളുടെയും തന്നെ നട്ടെല്ല്. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ വിശ്വാസം നല്ലതല്ലേ? "അധികമായാൽ അമൃതും വിഷം" എന്നാണല്ലോ പഴമൊഴി.

 

             അന്ധത ബാഹ്യമായ കാഴ്ചകളിൽ നിന്നുള്ള വിടുതൽ എന്ന് മാത്രമല്ല അർത്ഥം. മറിച്ച് വിവേചന ശക്തിയുടെ മേലുള്ള മൂടുപടവും അന്ധത തന്നെയാണ്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഒന്നിന്റെ മേലുള്ള ഉറപ്പും അതോടൊപ്പം തന്നെ വിവേചന ശക്തിയെയും നശിപ്പിക്കുന്നതുമായ എന്തിനെയും നമുക്ക് അന്ധവിശ്വാസം എന്ന് നിർവചിക്കാം. എഴുതാനും, വായിക്കാനും, സംസാരിക്കാനും, സംവദിക്കാനും അറിയുക എന്നതാണ് സാക്ഷരതയുടെ അർത്ഥം. 96.2%  സാക്ഷരത നിരക്ക് നേടി ദേശീയ ശരാശരി ആയ 77.7   ശതമാനത്തെക്കാളും  ഉയർന്നു  ഇന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ തന്നെ ഒന്നാമതായി അഭിമാനപുരസരം നിൽക്കുന്ന കേരളത്തിൽ നാണക്കേടിന്റെ വിത്തുകൾ പാകുന്ന ഒന്നായി അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ കണക്കെടുപ്പും മാറിയിരിക്കുന്നു. അറിവും വിശ്വാസങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ഉറച്ച സംഘടന തന്നെയാണ് ഇത്തരം ഒരു അവസ്ഥ വിശേഷത്തിന്റെ കാരണം.

 

അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ നിത്യ ജീവിതത്തിൽ

 

         ഒറ്റ മൈനയെ കണ്ടാൽ അന്നത്തെ ദിവസം തന്നെ പോകും, കടുക് താഴെ വീണാൽ അന്ന് വഴക്ക് ഉറപ്പാണ്, ഒരു ദിവസം എങ്ങനെ എന്ന് അറിയുന്നത് അന്നത്തെ കണി നോക്കിയാണ്, യാത്ര പോകുമ്പോൾ ഉറപ്പായും ശകുനം നോക്കണം അങ്ങനെ എത്രയെത്ര വിശ്വാസങ്ങളാണ് നമുക്ക് ഉള്ളത്.        അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ ദൂഷ്യവശങ്ങൾ ഏറെയും അനുഭവിച്ച് വരുന്നത് സ്ത്രീ സമൂഹം തന്നെയാണ്. ആർത്തവം...... ഏറ്റവും പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട പേര് ആയതും ഇത്തരം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ പരിണിതഫലമാണ്. ഒരു കുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകാനുള്ള സ്ത്രീയുടെ കഴിവാണ് ആർത്തവം. പക്ഷേ, അതിനും അശുദ്ധ രക്തത്തിൻറെ പേരാണ്.

 

അടുക്കളയിൽ കയറാൻ പാടില്ല, ഒന്നിലും തൊടാൻ പാടില്ല, മുതലായ പല അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും അതുമായി ചേർന്നുനിൽക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ എന്തുകൊണ്ട് വന്നു എന്നുള്ള ചോദ്യത്തിന് എൻറെ ചിന്താധാരയിൽ ഒരു ഉത്തരവും കിട്ടി. ആർത്തവ ദിനങ്ങളിൽ പല സ്ത്രീകൾക്കും നല്ല വേദനയും ശരീരക്ഷീണവും ഒക്കെയാണ്  അവർക്ക് ആ സമയം  വിശ്രമം ആവശ്യമുണ്ട്. അവർ വിശ്രമിച്ചോട്ടെ എന്ന് കരുതിയ ഏതെങ്കിലും വ്യക്തിയുടെ നല്ല ചിന്തയുടെ ഉള്ളിൽ അത് അശുദ്ധമാണ് എന്ന വിത്തു  വിതച്ചു അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ ആയി കൊയ്തതാവാം ആർത്തവത്തിന്റെ അശുദ്ധി എന്ന രീതികൾ പോലും.  അനുദിന ജീവിതത്തിലും ചുറ്റുപാടിലും കേട്ടും കണ്ടും വരുന്ന അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ ഇരുണ്ട ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞേ മതിയാകൂ. അതിന് അറിവ് മാത്രം പോരാ, മറിച്ച് വിവേചന ശക്തിയെയും ഉത്തേജിപ്പിക്കേണ്ടത് ആയിട്ടുണ്ട്.

 

അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും കുറ്റകൃത്യങ്ങളും- കേരളത്തിൽ

 

 അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ പേരിൽ നടക്കുന്ന കുറ്റകൃത്യങ്ങളുടെ എണ്ണം അനുദിനം വർദ്ധിച്ച് വരികയാണ്. ആൺകുഞ്ഞ് ജനിക്കുന്നതിന് വേണ്ടി കുടുംബത്തിലെ പെൺകുട്ടിയെ ബലി നൽകിയ നോർത്തിന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ വാർത്തയ്ക്ക് മേൽ ഇന്ന് അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ പിന്നാലെ പാഞ്ഞു കൊലപാതകങ്ങളും മറ്റു കുറ്റകൃത്യങ്ങളും ചെയ്യുന്ന സാക്ഷര കേരളത്തിലെ പ്രബുദ്ധ ജനം മേൽക്കോയ്മ നേടിയിരിക്കുന്നു. മന്ത്രവാദവും മറ്റു ചടങ്ങുകളും ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും പലരും നടത്തുന്നു.  ഭാവി എന്ത്? അല്ലെങ്കിൽ ഭാവികാലം എങ്ങനെ ഭാഗ്യമുള്ളതാക്കണമെന്ന മനുഷ്യസഹജ  ജിജ്ഞാസയിൽ നിന്നാണ് ഇത്തരം പല കുറ്റകൃത്യങ്ങളും ഉടലെടുക്കുന്നത്.

 

ഉദാഹരണങ്ങൾ അനവധിയാണ്.  എങ്കിലും മനുഷ്യമനസാക്ഷിയെ ഞെട്ടിച്ചതും സാക്ഷര കേരളത്തിന്റെ നാണക്കേടിന്റെ കിരീടത്തിലേക്ക് ഒരു പൊൻതൂവൽ കൂടെ ചേർക്കപ്പെട്ട സംഭവമായിരുന്നു ഇലന്തൂരിലെ നരബലി. 2  സ്ത്രീകളെ മൃഗീയമായി ബലിക്ക് ഇരയാക്കിയത് ഇത്തരം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ പൂർത്തീകരണത്തിന് വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നു. പാറശ്ശാലയിലെ ഷാരോൺ കൊലപാതക കേസും ഇത്തരം കൂട്ടത്തിൽ പെടുന്നത് തന്നെയാണ്. ജാതകത്തിലെ ആദ്യ ഭർത്താവിന്റെ മരണം സംഭവിക്കാൻ വേണ്ടി ഗ്രീഷ്മ എന്ന വിദ്യാഭ്യാസം ഏറെ നേടിയ പെൺകുട്ടിയുടെ ക്രൂരതയ്ക്ക് മുന്നിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടത് ഷാരോൺ എന്ന ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ജീവിതമായിരുന്നു.... ഒരു കുടുംബത്തിൻറെ പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു.

 

             പണത്തിനോടുള്ള ആർത്തിയും,  സുഖജീവിതത്തിനോടുള്ള ആസക്തിയും മൂലം സ്വന്തം സ്വാർത്ഥത എന്ന ചിന്ത മാത്രം പ്രകാശപൂരിതമാകുമ്പോഴാണ് അറിവിനും വിവേകത്തിനും വിവേചനത്തിനും അപ്പുറം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ വിജയം പൂർണമാകുന്നത്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും സാക്ഷരതയിലും ഏറെ മുൻപന്തിയിൽ നിൽക്കുമ്പോഴും ഇത്തരം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെ മാറോടണക്കി പ്രകടമായ വിശ്വാസ തീക്ഷ്ണത കാണിച്ചിട്ടുള്ള കൂട്ടരും ഇരുട്ടിൻറെ മറവിൽ ഇത്തരം ക്രിയകൾക്ക് ഉത്തേജനം നൽകുന്നവരും ഏറെയാണ്. നഗ്നപൂജയും മറ്റും അരങ്ങു വാഴുന്ന ഈ സമയത്ത് ഇത്തരം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ പിന്നിലുള്ള  വൈകൃത്യങ്ങളെ നാം നിർമാർജനം ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. മരണശേഷം ഉള്ള ജീവിതവും സ്വർഗ്ഗ-നരക ചിന്തകളും ഒക്കെ പഴമൊഴിയിൽ അവസാനിക്കേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു.

 

കണക്കുകളിലൂടെ

 

 2007ലെ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഫോർ ദ സ്റ്റഡി ഓഫ് സെക്കുലറിസം ഇൻ സൊസൈറ്റി ആൻഡ് കൾച്ചർ സാമ്പിൾ എടുത്ത ജനങ്ങളിൽ 24%  മന്ത്രവാദികൾക്ക് അത്ഭുതങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. 38%  ദൈവത്തിൻറെ അത്ഭുതങ്ങളിൽ വിശ്വസിക്കുമ്പോൾ, 14%  വാസ്തുവിലും, 14%  ജ്യോതി ശാസ്ത്രത്തിലും വിശ്വസിക്കുന്നു. 2012ലെ കണക്കുകളും വിഭിന്നമല്ല. 2022ലെ   അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ  പേരിലുള്ള കുറ്റകൃത്യങ്ങളുടെ എണ്ണം ഇത്തരം കണക്കുകളെ ശരിവെക്കുന്നവയാണ്.  സാക്ഷരത ഏറുമ്പോൾ ഇത്തരം കണക്കുകൾ കുറയേണ്ടതിന്  പകരം കൂടുന്ന പ്രവണതയെ നാം ബൗദ്ധിക തലത്തിൽ വിവേചിക്കേണ്ടത് ആയിട്ടുണ്ട്.

 

ഉപസംഹാരം

 

 വിശ്വാസങ്ങൾ നല്ലത് തന്നെയാണ്. പക്ഷേ എന്തിനും ഒരു പരിധി   നിർണയിക്കേണ്ടതുണ്ട്.  സാക്ഷരത കേവലം പഠനത്തിൻറെ കാര്യത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി പോകാതെ ശരിയും തെറ്റും സ്വയം വിവേചിച്ചറിയേണ്ട ഒരു കോമൺ സെൻസിലേക്ക് മാറേണ്ടതുണ്ട്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻറെ കാര്യത്തിൽ ഏറെ മുന്നിട്ടു നിൽക്കുന്ന കേരളത്തിന് പലപ്പോഴും നാണക്കേടിന്റെ പടുകുഴിയിൽ തല കുമ്പിട്ടിരിക്കേണ്ട അവസ്ഥാവിശേഷം ഇത്തരം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളിൽ ഒരു പരിധി വരെ നിക്ഷിപ്തമാണ്.സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് അപ്പുറമായി അന്യനെ കരുതാനും, സഹായിക്കാനും സർവ്വോപരി ഉപദ്രവിക്കാതിരിക്കാൻ ഉള്ള മനോമണ്ഡലത്തിലേക്ക് നാം മാറേണ്ടതുണ്ട്.  കണക്കിൽ പെടുന്നതും പെടാത്തതും ആയ കേസുകൾക്ക് അപ്പുറമായി അന്ധവിശ്വാസങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള മാറ്റം ആദ്യം പ്രകടം ആകേണ്ടത് നാം ഓരോരുത്തരുടെയും മനസ്സുകളിൽ ആണ്. അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ മാറാലകളിൽ നിന്നും അറിവിൻറെ വെളിച്ചത്തിലേക്കുള്ളതാകണം നാം ഓരോരുത്തരുടെയും ജീവിതം. ഇത്തരം പ്രാകൃത ചിന്തകളെ നാം സമൂഹത്തിൽ നിന്നും തുടച്ചു മാറ്റേണ്ടതുണ്ട്. അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ കയ്പ്പുനീരിൽ നിന്ന് സാക്ഷരതയുടെയും നേട്ടങ്ങളുടെയും തെളിനീരിന്റെ രുചി നാം ആസ്വദിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതിനായി ഒറ്റക്കെട്ടായി കൈകൾ ചേർത്ത് നമുക്ക് പരിശ്രമിക്കാം. അന്ധതയിൽ നിന്നും വെളിച്ചത്തിലേക്ക് നമുക്ക് നടന്നു കയറാം....

മലയാളികളുടേത് പോലെ അവസരവാദികൾ ആയ മറ്റൊരു സമൂഹം ഉണ്ടോ എന്ന് സംശയമാണ്. എന്തിനും ഏതിനും മറ്റുള്ളവരുടെ കുറ്റം കണ്ടു പിടിക്കുന്ന താൻ എല്ലാ കാര്യത്തിലും 'പെർഫെക്റ്റ്' ആണെന്നു ചിന്തിക്കുന്ന മലയാളിയോളം പോന്ന ഒരു വിഡ്ഢി വേറെഇല്ല.വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും സാക്ഷരതയിലും ഒക്കെ ഏറെ മുന്നിലാണെങ്കിലും നമ്മുടെ അത്രയും അഹങ്കാരവും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും മറ്റാർക്കും ഇല്ല എന്നു തന്നെ പറയാം. വിദ്യാഭ്യാസവും വിവരവും തമ്മിൽ യാതൊരു ബന്ധവും ഇല്ല എന്നതിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണം ആണ് നമ്മൾ മലയാളികൾ. അഭ്യസ്തവിദ്യർ പോലും നിസാര കാര്യങ്ങൾക്ക് അയൽവാസിയുടെ 'കൂടോത്രത്തെ' പഴിക്കുന്ന കാലത്താണ് നാം ഇന്ന് ജീവിക്കുന്നത്. നരബലിയും മന്ത്രവാദവും ഒന്നും നമ്മളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്താത്തതും അതുകൊണ്ട് തന്നെ.അതെല്ലാം സർവ്വസാധാരണം എന്ന രീതിയിൽ ആണ് ഇന്ന് നമ്മുടെ പോക്ക്. പരസ്യമായി ഇതിനെ ഒക്കെ തള്ളി പറയുന്ന മലയാളിക്ക് രഹസ്യമായി ഇതൊക്കെ ആകാം എന്ന ചിന്താഗതി ആണ്.

 

എല്ലാ വിശ്വാസവും ഒരു തരത്തിൽ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു തരത്തിൽ അന്ധവിശ്വാസം ആണെന്ന് തന്നെ പറയാം. ആഴത്തിൽ മനസ്സിൽ വേരുറച്ചു പോയ വിശ്വാസങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ അന്ധവിശ്വാസം ആണെന്ന് ചുരുക്കം. നല്ലകാര്യത്തിന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ മൂന്ന് പേരായി പോകരുത്, പൂച്ച വട്ടം ചാടിയാൽ അശുഭം, തുമ്മിയാൽ തലയിൽ വെള്ളമൊഴിക്കണം തുടങ്ങി ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തീർത്തും നിരുപദ്രവകരം എന്ന് തോന്നുന്ന ചിന്തകൾ മുതൽ മനുഷ്യന്റെ ജീവൻ എടുക്കുന്ന തലത്തിലേക്ക് വരെ പടർന്നു പന്തലിച്ചിരിക്കുന്നു ഇന്ന് നമ്മുടെ അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ പലതും. അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾക്ക് ഇത്രയും വളക്കൂറുള്ള മണ്ണായിരുന്നോ നമ്മുടേത് എന്നതൊരു അത്ഭുതം തന്നെ. ഓരോ ദിവസവും അവിശ്വസനീയമായ എത്ര എത്ര വാർത്തകൾ ആണ് പുറത്തു വരുന്നത്.

 

ലോകം പുരോഗമിക്കും തോറും ഓരോ ദിവസവും മുന്നോട്ട് പോകേണ്ട നാം കൂടുതൽ കൂടുതൽ പിന്നോട്ടാണ് നടക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നി പോകുന്നു. ഈ ഇടയായി ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കേൾക്കുന്ന ഒരു വാർത്തയുണ്ട്. കാസർഗോഡ് വാഴ കല്യാണം, തൃശൂർ വാഴ കല്യാണം, മഴ പെയ്യാൻ വാഴ കല്യാണം, മംഗല്യ ദോഷം മാറാൻ വാഴ കല്യാണം, ചൊവ്വ ദോഷം മാറാൻ വാഴ കല്യാണം. വാഴയെ കല്യാണം കഴിക്കുന്നതിലൂടെ ലോകത്തിലെ പകുതി പ്രശ്നനങ്ങൾ അവസാനിക്കും എന്ന് തോന്നും. അങ്ങനെ ആയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ത് എളുപ്പമായിരുന്നല്ലേ കാര്യങ്ങൾ?

 

അന്ധവിശ്വാസത്തിന്റെ കാര്യം പറയുമ്പോൾ ചൊവ്വ ദോഷം ആണ് നമ്മുടെ മറ്റൊരു 'ഹൈലൈറ്റ്'. നമ്മുടെ എന്ന് പറയുമ്പോ ഇത് എല്ലാ മലയാളികൾക്കും ഇല്ല കേട്ടോ. ഹിന്ദു സമുദായത്തിൽ പെട്ട പെൺകുട്ടികൾക്ക് മാത്രമുള്ള ഒരു സ്വയമ്പൻ സാധനം ആണ് ഇത്. ചൊവ്വ ദോഷം കാരണം ജാതക പൊരുത്തം നോക്കി നടന്നു നടന്നു ജീവിതം തുലഞ്ഞു പോയ പെൺകുട്ടികൾ ഒന്നും രണ്ടുമൊന്നുമല്ല. അതുപോലെ പത്തിൽ പത്തു പൊരുത്തം നോക്കി കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചിട്ട് മനസ്സിൽ ഒരു പൊരുത്തവും ഇല്ലാതെ ഒരു ദിവസം പോലും മനഃസമാധാനം ഇല്ലാതെ നരകിക്കുന്ന ഏത്ര പേരെ നാം എന്നും കാണുന്നു. എങ്കിലും എത്ര കിട്ടിയാലും പഠിക്കില്ല എന്ന് പറഞ്ഞ പോലാണ് നമ്മുടെ കാര്യം. നമ്മുടെ വിശ്വാസങ്ങൾക്ക് (അല്ല അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾക്കു) മേലെ പരുന്തും പറക്കില്ലെന്നു രത്നച്ചുരുക്കം.

 

വിവാഹ ശേഷം ആദ്യത്തെ ഭർത്താവ് മരണപ്പെടും എന്ന ഭയം മൂലമാണ് പാറശ്ശാലയിലെ പെൺകുട്ടി കാമുകന് വിഷം നൽകിയത് എന്ന തരത്തിൽ ചില വാർത്തകൾ കണ്ടിരുന്നു. അതുപോലെ പിശാചാണ് ഉള്ളിൽ ഉള്ളത് എന്ന തോന്നലിൽ സ്വന്തം കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊല്ലുന്ന അമ്മമാരെ പറ്റി ഇടയ്ക്ക് നാം കേട്ടു. ഇതൊന്നും നാം കണ്ടതും കേട്ടതും ഉത്തരേന്ത്യയിൽ അല്ല ഇങ്ങു കേരളത്തിൽ ആണ്, സാക്ഷര കേരളത്തിൽ. ഇങ്ങനത്തെ സംഭവങ്ങളെ പറ്റി ഒക്കെ കേൾക്കുമ്പോൾ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ നടക്കുമോ എന്ന് സംശയിച്ചിരുന്ന മലയാളികൾക്ക് ഇടയിൽ ആണ് ഇന്ന് ഇതെല്ലം നടക്കുന്നത്. വിദ്യാഭ്യാസം ഇല്ലാത്തവന്റെ വിവരക്കേടുകളെ കളിയാക്കി ചിരിച്ചിരുന്ന വിവേകിയും വിദ്യാസമ്പന്നനും ആയ മലയാളിക്കിടയിൽ.

 

രോഗശാന്തിക്കും മാനസികവിഭ്രാന്തിക്കും സുവിശേഷത്തേയും മന്ത്രവാദത്തേയും ആശ്രയിക്കുന്ന എത്ര എത്ര സംഭവങ്ങൾ ആണ് എന്നും നമ്മുടെ നാട്ടിൽ നടക്കുന്നത്. മനസ്സിന്റെ താളം തെറ്റിയവനെ അടിച്ചു നിലം പരിഷാക്കി 'ഒഴിഞ്ഞു പോകില്ലേ നീ' എന്ന് ചോദിക്കുന്നവരോട് എന്തു പറയാൻ. ഈ സന്ദർഭത്തിൽ ഒരു സുഹൃത്ത് പണ്ട് പറഞ്ഞ മറ്റൊരു കഥയും ഓർമ്മ വരുകയാണ്. ആർത്തവ ദിനങ്ങളിൽ അവൾക്ക് അടുക്കളയിൽ പ്രവേശനമില്ലായിരുന്നു അത്രേ. അവൾ 'അശുദ്ധ' ആണ് പോലും. രാത്രി സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് കേറി പോകുന്നതും ആ ദിവസങ്ങളിൽ വീടിന് പുറത്തുള്ള കോണിപ്പടി വഴിയായിരുന്നു എന്നും അവൾ പറയുക ഉണ്ടായി. എന്തൊരു ഗതികേടാണ് എന്ന് ഒരു നിമിഷം തോന്നി പോയി. പിന്നീട് അങ്ങ് നേപ്പാളിൽ എവിടെയോ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ഇത് പോലെ ഒരവസരത്തിൽ വീട്ടിലെ തൊഴുത്തിൽ കിടത്തിയ ഒരു പെൺകുട്ടി പാമ്പ് കടിയേറ്റു മരിച്ച വാർത്ത ഓർമ്മ വന്നു. അപ്പോൾ 'ഇതൊക്കെ എന്ത്' എന്നചിന്തയായി. അപ്പോൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത് 2022-ൽ ആണ് നമ്മൾ ഇപ്പോൾ ജീവിക്കുന്നത് എങ്കിലും 'ആർത്തവവും' ആയി ബന്ധപ്പെട്ട മുൻവിധികൾക്കൊന്നും നമുക്ക് ഇപ്പോഴും ഒരു കുറവുമില്ല എന്നതാണ്. അതുപോലെ ജനിക്കാൻ പോകുന്ന കുഞ്ഞിന് നല്ല ജന്മനക്ഷത്രം കിട്ടാൻ മകളുടെ ചൊവ്വാഴ്ചത്തെ സിസേറിയൻ ഓപ്പറേഷൻ ബുധനാഴ്ചത്തേക്ക് മാറ്റാൻ പറ്റുമോ എന്ന് ചോദിച്ചതിന് ഡോക്ടർ പച്ച തെറി പറഞ്ഞു ഓടിച്ച അയൽക്കാരിയായ ആന്റിയേയും ഈ അവസരത്തിൽ സ്മരിക്കുകയാണ്. അവർക്ക് സ്വന്തം മകളുടെ ജീവനേക്കാൾ വലുത് ജനിക്കാത്ത കുഞ്ഞിന്റെ ജന്മ നക്ഷത്രം ആയിരുന്നു എന്നത് ഇപ്പോഴും ഒരു ഞെട്ടൽ ആണ്. ഇതെല്ലാം ഒരു തരത്തിൽ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു തരത്തിൽ നമ്മൾ മലയാളികളുടെ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ ഭാഗം തന്നെ.

 

അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാൻ വ്യക്തമായ ഒരു നിയമവ്യവസ്ഥിതി ഇന്ന് കേരളത്തിൽ ഇല്ലെന്നത് വാസ്തവം ആണ്. ഇനി എന്ത് നിയമം വന്നാലും മനസ്സിന്റെ ഇത്തരം ജീർണിച്ച ചിന്തകളെ എങ്ങനെ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയും എന്നത് മറ്റൊരു ചോദ്യവും ആണ്. ലക്ഷ കണക്കിന് നിയമങ്ങൾ ഇപ്പോൾ തന്നെ ഉള്ള നാടാണ് നമ്മുടേത്. ഇതൊന്നും കൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ച് യാതൊരു കാര്യവും ഇല്ല എന്ന് നമുക്ക് തന്നെ അറിയുകയും ചെയ്യാം. അപ്പോൾ സംവിധാനങ്ങൾ ഇല്ലാത്തതല്ല കുഴപ്പം മറിച്ചു നമ്മുടെ ചിന്താഗതി മാറാത്തതാണ്.

 

ഏത് ഡിഗ്രി എടുത്തിട്ടും എത്ര ഉയർന്ന ഉദ്യോഗം നേടിയിട്ടും കാര്യമില്ല. മാനുഷികമായ പരിഗണനകൾക്കപ്പുറം വിശ്വാസത്തിന്റെ വേരുകളെ മുറുകെ പിടിച്ചു മുന്നോട്ടു കുതിക്കുന്നതിന് പകരം നാം പിന്നോട് പോകാൻ മത്സരിക്കുന്നിടത്തോളം ഈ വ്യവസ്ഥിതി ഇങ്ങനെ തന്നെ നിലനിൽക്കും. മുരുകൻ കാട്ടാക്കട എഴുതിയത് പോലെ നമ്മൾ എല്ലാവർക്കും തിമിരം ബാധിച്ചിരിക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ ഈ ഭ്രാന്തുകൾ നമ്മൾ തന്നെ മാറ്റണം എന്ന് സാരം. വികലമായ വിശ്വാസങ്ങളെ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞു നമ്മൾ മലയാളികൾക്ക് എന്നെങ്കിലും വെളിവ് വീഴും എന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം

Impact of  Hybrid Work Model in IT industry 

 

Hybrid Work model is the new and flexible approach recently followed in the IT industry. The impact of covid-19 gives introduction to the work from home. The eradication of covid-19 changes the work environment into an office structure. But instead of having a sudden change, the hybrid Work model was introduced. So it is the combination of working in an office environment and work from home. Like the two  sides of a coin,it also has various benefits and challenges.

 

Benefits

 

The prominent benefit of the Hybrid Work model is the flexibility. It allows the employees to take care of the family,along with giving importance to their job. The emotional aspects and career growth is ensured equally. It is more helpful to the newly-born child and mothers, especially the breast-feeding mothers. It doesn't affect employment aspects as well as it protects the lovely motherhood too. It is supported by the various work schedules also. It is very helpful to choose where and how the employees are working and offer supreme power to design their working week by supporting both personal activities and company policies.  Thus the work- balance is maintained  and increases the productivity of the employees as well as the efficiency of the business too.

 

In offices, the employees have their fixed time schedule for work. Even if they are tired and work turned to a monotonous one, still they insist on doing their work. But Hybrid Work models enable the employees to work as they wish and thus it improves productivity and effective time management.

 

According to the report by McKinsey, 87% of the employees approve of the hybrid model that enhances their work flexibility.

 

 It is supporting the employers also. They can have access to the talented workforce all over the world. The quality of human capital can be improved. Access to the highly talented employees is not restricted by the geographical boundaries. It helps them in the division of work and specialisation. It supports the organisation to improve their competitive skills and productivity.

 

 The total expenses of the organisation has also decreased. The overall expenditure for the maintenance,  premises cost etc has been reduced.

 

Challenges

 

The visibility and accessibility of the employees are decreasing in the hybrid Work model. The fluctuating internet and power issues are also affecting the quality of the workforce. 

 

For improving the quality of work, a lot of care and attention is required. Increased flexibility may harm the practicability of the company policies and procedures.

 

The important demerit of the Hybrid Work model is the low suitability. For occupations that require high security and sensitivity in nature is not suitable under the hybrid Work model. The leakage of the valuable Information acts as an additional threat to the respective model. The risk of the lossage of important data is also prevailing in this new system.

 

Methods to improve the quality of Hybrid Work model 

 

The Hybrid Work model restricts the maintenance of good personal relationships as the employees are separated by distance. Instead of being in the physical environment, the relationship has to be maintained virtually. In order to be a  good team player, communication plays an important role. Maintaining good communication with the colleagues without any hesitation will help to create a family feeling in the organisation. Emotional attachment and responsibility towards the organisation can be improved.

 

Developing an innovative work environment and participation in all cultural activities will also help to improve the quality of the hybrid Work model. Along with the given job and responsibilities, active participation in the cultural events and competitions will help to cherish the memories and refresh the thoughts which ultimately improves the quality of the workforce.

 

Various activities that help to increase the happiness of employees must be supported. Team outing, visiting of tourist spots, tours  etc. with colleagues will enable the improvement of the efficiency and productivity of the employees.

 

Introduction of the work schedule will also work. Hybrid at will is a type of schedule in which employees can choose the days of work at the office according to his interests and wishes. Furthermore, hybrid split- week is another method that allows the organisation to assign a particular day for a particular set of employees. In addition to, hybrid-manager's scheduling system, that gives permission to the managers to choose the day in which their day team can get the access to the office for work. It is not only depending upon the decision of the managers  but a decision taken by the team together with detailed discussion.

 

Conclusion

 Hybrid Work Model that gained its popularity during the recent days. The flexibility supports the existence whereas, the  suitability threatens its  effectiveness. But it is treated as the widely accepted model by both the employees and employers. It is very helpful for the employees in maintaining flexibility and having a proper work- life balance. It supports  them in their career development also. Employers are also benefited in terms of financial aspects,  productivity, efficiency, and competitive skills. The deficiencies have to be eradicated by proper planning and leadership. In short, it will help the organisation to reach the epitome of success along with improving the morale of employees.

In between education and superstition

1. An inherent contradiction

Kerala is treated as one of the highly literate and educated pockets of India. Unfortunately, the vibes of education do not prevent us from being equally superstitious. This dubious contradiction may have to be well debated in society to come out of the chaos.  Let us go through some of the aspects that might have contributed to the current state of our immensely superstitious but formally highly educated society.

 

2. Acceptance of superstition

There are many aspects that paved the way for the unusual acceptance of superstition in society. Rather than going after absolute reasons, understanding the contexts that nourished the silent growth and co-existence of many of the unhealthy practices, maybe more meaningful.  Analyzing some of the below broader headings may be worth revealing the context.

 

The decline in the spirit of education

Dilemma of Freedom

The general acceptance of escapism

Thrust of capitalization

Decline of honesty

 

2.1. The decline in the spirit of education

Education poses many good definitions. Through his experiments with “Viswabharathy”, Rabindra Nath Tagore showed us, how education can be used as a tool for the liberation of thoughts, wisdom, and values. With the notion of scientific temper, our first prime minister Jawaharlal Nehru attempted to bring an analytical mind to equip us to come out for slave mentality. There were many veterans who struggled to use education as an effective device to bring value and humanity.

 

Independent India, had another challenge for the spirit of education. It was nothing but one of the side effects of education called employability. Unfortunately, the more, we started relying on formal education as entry criteria for jobs, the more we were running away from the very spirit of education. This was silent, but, powerful re-definition of education. Its intent was mostly shortened to a job-finding technique, which we failed to unwind.

 

The destination-focused education sector was to face some traction of social responsibilities, reflection, and commitments, via the existence of campus politics. During and after the freedom struggle, campuses, through open reading, discussions, debates, and conflicts, acted as the energy hub for transformations. Like any stage of adolescence, campuses were also not immune to physical conflicts. While unplugging campus politics, we surrendered our last weapon which would have been used as an effective voice against the shift in spirit and objectives of education. It gradually fell down from building value systems and scientific temper to mere mechanical qualification exercises.

 

A consistent decline in humanities and an emergence of a more technical-focused curriculum across our country may be viewed as proof of the paradigm shift. The diversion is now blatant when we are entering into the era of industry-focused deemed-to-be universities that drive syllabuses pointed to specific employment needs. The shift is from knowledge to technology or tooling.

 

Superstitions, on the other hand, enjoy an undue place in society, under the helm of beliefs and freedom. The decline in the spirit of education is directly or indirectly contributing to the unchecked growth and acceptance of superstitions.

 

2.2. Dilemma of Freedom

Freedom is a tricky term, most of the time – it varies from context to context. At the time of our great freedom struggle, it was the haul for self-reliance.  After the declaration of the official freedom statement, we seem to have tumbled into a dilemma. Instead, of taking up nation-building to pursue the motto of self-reliance, the majority of us focused on making ourselves free of dependencies.  More than the building of a collective nation, we started building independent individuals. The new definition of freedom conveniently created “others” among ourselves and started becoming self-protective. This tendency not only brought doubts about the goals of the collective called nation but also increased the air of mistrust and fear of loss for many of us.

 

Independent India witnessed many attempts at restructuring like land reforms. Since the shift of freedom was the undercurrent, the actual result of land reforms, ended up in forming more independent induvial than the expected uprise in social justice. A keen observer and scholar of all times were warning us on the side effects – Dr. B. R. Ambedkar, used to advocate for declaring the farm sector as an industry and was pushing for creating state-owned land banks instead of distributing lands to equip persons. The suggestion would have been to make a more collective and interdependent society than a society as a collection of people starving for independent existence.

 

The over-focus on personal freedom was paving the way to a highly selfish mindset among ourselves. We have started shrinking towards our individual virtues, aims, and comfort. Our social concern, commitment, and sense of responsibility started running low in the context of over-personalization.

 

The impact that emerged was far-reaching, the first generation after independence was thrilled by the personal heights and often lost in its objectives and goals. While doing this, they were also effective in resource accumulation. The next generations often experienced a sense of dictation on choosing objectives in the pre-text of achievements and understanding of their forerunners. Thus, we nourished a population who were free but were piped with clueless achievements, not of their will.

 

The result of all these aspects is one of the other contexts for the over-acceptance of rituals and shortcuts. Having unconvinced goals, on one hand, confused mind with growing suspicion; fueled by spiritless education might have given a better ground for mechanical solutions. As the population is already termed to be comfortable with told objectives, told actions might have been swallowed without any thought. Lack of social sense and selfishness nourished by over-personalization may be seen as a reason for accepting superstition and a viable tool.

 

2.3. General acceptance of escapism

We have discussed the decline in the spirit of education and the emergence of individual selves in the previous sections. The erosion in the value system and rise in selfish motives makes it very convenient to disown anything. This might have led to another problem, that of escapism.

 

The tendency is obvious on all fronts of life. An injustice happening to a neighbor may not be attended, to because it may be disowned as the responsibility of law enforcement agencies. One may not worry about an unhealthy institutionalized practice by a religious group, as it can be disowned by priests or so-called religious scholars. The democratic process may be disowned by established political parties and leaders. While disowning everything, the attempt is to run away from the responsibility and to find someone responsible for the shortcomings.

 

Everyone holds beliefs to one degree or another – some may be scientific; some may be religious. The habit of disowning and escapism makes ones on beliefs untrue, without even asking any questions in fear of ownership, the dictations are seen as comfortable choices.

 

In this context, if we view rituals and superstitions, the ownership of the actions lies with a godman or a black magic professional, and hence the actions can be performed without any feeling of guilt.

 

2.4. Thrust of capitalization

Capital makes sense in the context of an exchange value. A thing or service attains capital value or can be capitalized if it can be exchanged (and not consumed) for a value. Thus, the expectation and optimism aired by any of the capital-based systems are founded on the ability to sell or service. We can not say that it is totally unacceptable; as it is the way that capitalism works.

 

The tool of capital is money and persons who can exchange money. A highly self-oriented society with the habit of disownment is, in fact, a result of a misguided education objective. Such a society will be more flexible for ruthless exchanges with less moral baggage.

 

Rituals and superstitions are sellable or serviceable commodities. In addition, it also generates optimism. It gives news value, another commodity on the fly. Hence, for an unchecked capital flow, such unhealthy practices may be inherently comfortable.  We could see that the victims of such practices roam around the practitioners – event after failed goal - as the optimism it generates overrules everything, and business is involved on many fronts.

 

2.5. Decline of honesty

Only a brave soul can be honest. The lack of ownership and decline in the value system eventually generates a society of slaves. A mind that accepts slavery can not question it. To avoid raising questions, and facing questions, the easiest way is to learn to be dishonest. The drive of capital and selfish motives makes dishonesty justifiable and sometimes it is glorified as well.

 

Rituals and superstitions are dishonest from any angle. The follower is dishonest since he is afraid to understand the hollowness of it. The conductor is dishonest since he is articulating actions that he is in no way convinced or authorized.

 

The media in general and social media in particular acts as a messenger of dishonesty. It acts as a thread that effectively connects the dots of the doctrine.  This amplifies the impact and, in a way, gives an impression that these are socially accepted practices that are there for some time.

 

3. Coming down to the problem

While reviewing these aspects we could easily relate that all of these aspects or contexts are tightly coupled and interconnected. Almost all of them give strong indications that as a nation or as a society we are derailing from collective ownership and objectives of nation-building.

 

3.1. Be the change

All of us have to think about the reasons from one’s own viewpoint. I have tried to lie down, and some of them found logical to me. The first step towards a change is to be convinced that a change is needed and the change will follow. The more we are aware, the more we will be capable of adapting to positive change.

 

We can be more reactive as well as proactive in the contexts or aspects we discussed.

 

3.1.1 Be Reactive

We have to bring back thoughts and ideas and have to challenge cold-minded repetitions and rituals to come out of this impasse. The below-listed objectives may be more realistic than forming rules to ban, and probably glorify, superstitions in particular and rituals in general.

 

Realign the objectives of education to the building of a value system, social commitment, and scientific temper

 

Social responsibility and a sense of collective growth need to be established

 

A general sense of ownership and bottom-line responsibility may be emphasized in the social fabric

 

The system should not be aligned with the capital flow, rather it should be brave enough to play a vital role. Nehru was trying to take the middle path, later it seems we have lost track.

 

Need to insist on the value of honesty and the amount of happiness it brings

 

3.1.2. Be Pro-Active

The transition of illogical practices to false truth is most probably well represented by one of the all-time favorites of Keralites, none other than “Kumaranasan” - “Yesterday’s mistakes may be misjudged as today’s rituals. They may be treated authentic tomorrow; do not give them a space”.

 

He rightly said it, say no, or avoid, if we are finding some illogical things evolving in front of us.

 

4. Part of the wave

Humanity might have gone through many relative ups and downs. The show goes on…

 

It may sound unrelated – the solution may have to start from a cultural renaissance! Various forms of arts and literature have to emerge with the known, unknown, direct, or indirect goal of advertising the context of the decline in the commitment we are facing on different fronts.

 

In fact, it happened in past, many times – freedom struggles, literary booms worldwide, movements of veterans of various religions – Krishna, Jesus, Muhammed, Sree Budha, Kabir Das, Sree Ramakrishna, Vivekananda, Sree Narayana Guru, etc. – if we are mindful.

 

Let us be part of the next one or the ongoing one!

The Hybrid Work Model is the new way of life. Gone are those days when we scouted to office five-six days a week. The entire world has just become a smaller place. And, all thanks to the Corona Virus for that. It has been a tight slap on our face, a stringent lesson to our ego and a reality check to all of us who had it all sorted three years back. If Covid 19 and the last three years have taught us anything at all, it is all about how we can live so much more with so much less. The last three years have taught us how to give up our big office spaces. It has taught us how beautifully we can work from the smaller closet spaces in our houses, it has taught us how much more we can deliver from the sanctity and simplicity of our homes. And the last three years have taught us how to trust each other more rather than the rules and policies around. That way Covid 19 has been an eye opener.

 

This topic also takes me back to my first job at a KPO in Info Park Kochi 12 years before. I had been into that team for around 2 years then. My first ever team, my first ever manager. In those 2 years I would have slogged additional hours on many days and I hardly exceeded my one hour break. Then a friend visited from hometown once and we went out for dinner. And on that night, for the first time ever probably I exceeded my one hour break by another 30 minutes. The moment I am back at my seat, my manager comes up behind me, bends over my desk and he tells me “Sindhu, I believe you are going in the wrong track now’. I still cringe at those words thinking he said that to me just for taking an extra 30 minutes break which brings me back to the current situation of work from home/hybrid work model. We are way past those days of micro-management now. Today, we live in an era where we are no more made to feel guilty for working from our comfort zones, for spending time with our families while working, for taking care of our mental health or for taking a break just because we want to take one or feel like it. Today a lot of candidates are walking into job interviews demanding work from home or hybrid work option because we have just realized nothing matters as much as our 'space'. 

 

This hybrid work model has offered us flexibility like never before. You don’t need to commute much these days. You don’t need to dress up. You need minimum planning. Thus it gives you more time, space, energy and money to play with. On a personal note, as a woman it has helped me navigate seamlessly through a difficult pregnancy. It has helped me stay with my rainbow baby (born after 3 miscarriages) even after 6 months of maternity. It has helped me play with my toddler and see her grow up every day. It has helped me see my parents spent priceless moments with their first ever grandchild, none of which would have been possible if we were working from office alone. We need to understand there is no going back to these moments, if missed once. And, as human beings ultimately we are all living for this. So this hybrid work model is lot more than about ‘just work’. It has showed us that you can impeccably work at 3 tasks at the same time while still singing a lullaby to your baby. It has showed us that work life is cooler without the ‘white floors’. It has made us realize that no roof is going to come crashing down if we attend a personal phone call while working. It has broken the many myths associated with the so called ‘IT Industry’. It has shown us that being human comes first and it is totally okay to think so. The hybrid work model is thus setting a new trend, a trend about all the small things that matter in life. While most people were chasing after success, glamour, and fame earlier, the hybrid work model today calls out to us with a smaller, quieter, calmer voice. It tells us to slow down, worry less, but enjoy more.

 

It is not just the employees but the Employers also stand to benefit from this new work culture. It has brought down the cost of transportation, utilities and maintenance for many companies. These reduced bills and expenses are in turn coming out as better profits & returns for all and resulting in add on privileges for employees. For instance, a lot of companies today are offering fully paid workation and staycation packages to employees. Some companies have also gone one step ahead and completely given up the lease on their office buildings etc. transcending these savings to better alternate options. So the new work from home/hybrid work model in the IT industry is a win-win for all. It promotes flexibility, improves productivity and efficiency, helps build better personal and work relationships, leads to improved satisfaction for all and results in a more positive work culture.

 

Having said that, this hybrid work model with all its benefits comes with some challenges too. There is always that ‘questionable integrity’ factor that’s hanging behind our heads like never before. We need to be more careful and mindful of each step we take while working from home especially for the reason that no one is watching us now and this automatically brings us ‘more’ under the radar. Anything and everything that we do would be scrutinized more and looked upon with more ‘suspicion’ now. Thus, this new model calls for increased accountability and responsibility. We all saw the Wipro incident where so many of their employees were sacked for unethical conduct of business while working from home. There is also that factor of ‘working forever’ since we are working from home now. Many of us work beyond the stipulated time on many days now since the lap is always around. We cannot deny that it has had a toll on our mental and physical well-being. Add to these,  the less ‘face-time’ it creates between colleagues, elevated disconnect between teams, poor communication, increased risk of home isolation etc. and one could say the new work model comes with its own shades of grey.

 

So like the two sides of a coin, the work from home/hybrid setup also has its own pros and cons. It is up to us how we make use of this prospect. Our deeds would ultimately decide if this new work model would make or break us in the long run. I would say let’s make maximum out of this opportunity while we can but without sacrificing even a tad bit of our professionalism, values or work ethics. Like the saying goes, let our work speak for us because ‘It is not the job you do, it’s how you do the job’ that matters.