It was a beautiful day. With her hands deep in her jacket pockets and her scarf fluttering slowly as she walked to the place she would love to call 'home', she felt unusually light. To be precise, it has been five months and 26 days. Every day, she takes the same route. She had watched these changes day by day. Every day, she crossed the park's trees, showing how different every day was. Every moment is unique. 

 

But she knew it well. Not everyone saw it. There is no time. Everyone was in a hurry. But she was not one of those busy people. It was routine to walk ten minutes from the bus station to her house. The one that gave meaning to her once-empty life.

 

As she walked in, Mrs. Parker smiled at the reception desk. When she smiled, her eyes were hidden behind her chubby cheeks. “Good morning dear…” She waved as she came closer. "Good morning Mrs. Parker, how are you?"

 

“Oh, it's great. Why not, my dear?" she replied with a friendly wink.

 

Of course, the one thing that she had learned in the past few months was this very significant secret of life. 

 

What’s not there around us? Everything is around us; we just need to look for it with the right mind. And not everyone is blessed with a mind that thinks in the right way. And she lived with that truth every day.

 

She walked closer to the room. It was a warm bedroom with a bed that was close to the wall and faced the window which was now open. The bed was neatly arranged with a white bed sheet sprinkled with yellow polka dots. The side table had a flower vase with a single white dahlia. And there she was, sitting by the edge of the bed and allowing a mid-aged lady to adjust her gown. She sat with this adorable grumpy face that looked so cute.

 

She knocked on the door and grabbed the attention of the members inside the room. “Ah, my dear. Right on time!” the lady who was helping the other, beamed and asked her to come in. I will leave you in her care, Mrs. John. Have a wonderful time. Would you like something more?”

 

“Yes…” the lady had a withered voice. “Please close the door when you leave. And yes, did I tell you that I didn't like you?”

 

“Of course Mrs. John. You already told me twice today. Ok, I will leave. Good day.”

 

The helper walked away with a reassuring smile. And then she turned back to her, Mrs. John. Aged 76, she had silver hair which was now neatly brushed by Angela, the caretaker who left just now. She had a flowery gown that came down to her knees. Her skin was now wrinkled but it said loud and clear that she was once a beauty. 

 

“How are you, Mrs. John?” She asked casually as she walked closer to the bed, placing her bag on the side table. “Oh, I am great. But do I know you?”

 

“Lord!! Where are my manners? Sorry, let me introduce myself. I am Naina. And we will be spending the whole day together, and maybe have some fun too.” 

 

“Thank you, Ms…. Um… Naina, right? Strange name, my love? Does it mean something?”

 

"Yup.. it means eyes."

 

“Eyes!!! Lovely!! And you do have a lovely pair of eyes. And I think I like you too. And maybe you are right; we may have some fun today!”

 

“Of course. So, did you have breakfast?"

 

“Yeah…” her voice was weary. “I hate oatmeal. It’s yucky. I want something… like barbecue..."

 

“Barbeque? Right in the morning? No… let’s see in the evening. Maybe we can have it.”

 

“That’s lovely, Little Eyes. And that lady who walked away when you came in, she calls herself Angela. Like an angel, she says I can’t have a barbecue. Isn’t that horrible?”

 

“Oh yes, it is. But don’t worry, I will make sure we have a barbecue this evening. But what would you like to do now?”

 

Mrs. John ponders for a while and looks out the window. “The weather looks perfect. How about a walk to the garden?”

 

“That’s a great idea. Let’s go." 

 

Naina wrapped a shawl around the lady who was now as excited as a kid about her school trip. She helped the older woman into a wheelchair and gently pushed her out of the room. In the corridor, some inmates walked or were assisted to walk or wheeled out by their caretakers. St. Louis Home was indeed a home for people like Mrs. John. 

 

The garden in front of the home was vast. It was away from the hustle and bustle of the city. It was a peaceful and well-kept part of the world. “Let’s sit there.” Mrs. John pointed to a place where there was a wooden bench too. Naina put the brakes on the wheels and made sure Mrs. John was in a happy place; content and happy.

 

By the time Naina settled on the seat near the wheelchair, Mrs. John had a faraway look. Naina followed her line of sight and reached the leaves scattered around her. On the green grass, it looked like golden sprinkles. This is one of her favorite seasons of the whole year. As someone had already said, “Autumn is the second spring when every leaf is a flower”. Mrs. John enjoyed this season as well. 

 

Naina bent down to pick a leaf that was close to her feet. The leaf felt so light when she twisted the twig. For a moment she missed Mrs. John’s eyes on her face and the leaf; she drifted away from the present to some time in her past. 

 

A young girl was hopping up and down as she walked past the road that was covered with dried leaves. They were not dead leaves; instead, they glowed on their own, as if stating that even the end was beautiful. A pair of open arms was waiting for her as she hopped straight toward them. She had a beautiful smile as she plucked the little girl from the ground. “Welcome home my angel? How was your day?”

 

“Mumma… it was great… I just want to get back to school…. It’s just fun at school…”

 

"OK... so you don’t want to stay with your Mumma, huh? Did you not miss me?" It was so cute when her Mumma acted upset. The little girl hugged her Mumma so tight and gave a loud kiss on her cheeks. “Aww… Mumma, I missed you too...”

 

“What’s it Little Eyes?” Naina was shaken back to reality by Mrs. John’s voice. 

 

“Oh, nothing. It’s just…”

 

“Please don’t lie to me. There is something in your eyes. And no you can’t rub it off. It’s something deep… like sadness…Like you are missing something”

 

“Ummm, it’s nothing. It’s just…” she sighed and stopped for a while. “I just miss my Mumma.”

 

"Oh... it’s OK to regret losing someone, my dear. "I long for some people sometimes, like..." She tries to think of some names. Naina knew it would be difficult for her to try to remember anything. “Well… I just miss them… what’s there in names, right? I just miss them.” She gave an unsure smile to Naina. 

 

Naina gently pressed her palm assuring her that everything would be fine. She passed the leaf to Mrs. John who kept looking at it for a while. "Fall is almost over Naina... Winter is coming fast. Do you like winter?”

 

“I love winter. All white and cold. I always wished to make a snowman. What about you?”

 

“I love fall, Little Eyes. Just like this leaf. See, it’s almost dead. It has fallen. Still, see its color. A fallen leaf is never the same as another. Every other leaf that stays on the tree will have to fall one day. And why should one just fall? Why not leave in style?"

 

Naina didn’t have a reply. She gave a life statement. Even in her last few days, she wants to leave an impression. But what has she done till now? Naina couldn’t stop herself from thinking about her own life.

 

She had stopped everything around her when her mother died a year ago. The once full-of-life bookstore that was owned by her Mumma was now on the verge of shutting down. For the past year, she only stepped in three or four times. Thanks to James, her Mumma’s best friend, it was still open. She felt the bookstore was so empty without her. She couldn’t breathe inside the store that was once her sanctuary. The Naina who used to love to bury herself behind the books was missing. It took more than four months for James and his family to persuade Naina to leave her home. And once she stepped out, she could hardly breathe again. She felt like a fish taken out of the water after a lot of talks. After a lot of talks, she agreed to work in an old age home as a day caretaker for the inmates. 

 

“You look lost again, Little Eyes. And you don’t seem to be too old to be lost.” 

 

Again Mrs. John took her by surprise. She looked at the leaf again before turning back to Naina. “Whatever it is, try to move ahead Naina. Otherwise, by the time you wake up, you will be in a wheelchair like this. Maybe a girl called Big Eyes will be beside you.” Her wrinkles smoothened when she laughed at her jokes.

 

Over the next few hours, they talked and laughed, sometimes at the popping jokes, sometimes at statements with deeper meanings. Soon Angela joined them and the smiling Mrs. John disappeared. “Here comes the Cruella. I am not sure who named her Angela. She loves to pull my gown down whenever she feels like it. She makes me eat and acts as if she owns me.”

 

Naina looked surprised and winked at Angela. Mrs. John was speaking as if Angela couldn’t hear her. “And did I tell you that I didn't like you?”

 

“Of course, Mrs. John,” Angela said as she wheeled her into the room. Mrs. John insisted that Naina feed her, as she didn’t want Cruela anywhere near. Naina agreed and fed her porridge and then tablets. “Read me a book, Little Eyes” And Naina took a book that she loved to hear. It had poems about the seasons. The verses were lovely. But somewhere close to the end, Naina was stopped by a hand. She watched the elderly woman fall asleep.

 

“Little Eyes… your Mumma misses you too. And do you know why? It’s because she can’t see her girl anymore. You are her shadow. Come out to the light, and be her girl again.” She paused to look at her side table and tried to reach the leaf on the side table. Naina helped her to get that leaf. “Remember Little Eyes, this fallen leaf may be a dead leaf, but when this one was outside, it was an autumn leaf. It glowed with it. It was shining out in the sun. It was taking your breath away when you saw it. Go out… live again. Unlike me, you are not just passing this time. Live again. It’s not just another day always…”

 

Naina could see her eyes getting droopy. She smiled at Naina. “Goodnight. Will you come tomorrow?”

 

“Yes, I will. Sleep well, Mrs. John.”

 

She stayed till the elderly lady slept and beyond that. She could still feel the words around her. For a brief moment, it was like her Mumma was talking to her. She slowly grabbed her bag and walked out remembering those words. The leaf that was in her hand felt heavy. She let it fall onto the other leaves. When it hit the ground, she saw it glittering back in the sunshine.

 

She walked away slowly. She took a bus mechanically. She walked again. Soon she was standing in front of her bookstore. She felt different. After a long time, it felt like home again.

 

James was surprised as he saw Naina walking in. Jenny, his wife, stopped him from speaking to her as Naina walked past them to the inner racks of books. She let her fingers glide through the rows of bound books. The smell of newly bound books was haunting her from the past. She entered a small cabin that used to be her Mumma’s. The simple leather chair behind the desk was empty. But today she didn’t feel it was hollow. There was something different in the air. She sat facing the chair for a while. After some time she felt a palm on her shoulder. It was James with Jenny.

 

"Are you OK, Naina?”

 

“I feel better now, James. After a long time, I am feeling much better."

 

“That’s great Naina. Now your Mumma will be at peace.”

 

“I know it took a long time. But now I will try to make it up. I will go to the store every afternoon. Let’s bring the bookstore back to its previous glory. Mumma won’t like it this way now. Isn’t it?”

 

“Exactly my dear. And don’t worry. We will do it together.”

 

She smiled confidently this time. Jenny was too pleased. “So that means you will join us for dinner? Please Naina, after all, we are family.”

 

It used to be an occasion for a get-together when she was alive and this time Naina was not looking forward to it. But now she was OK with it. “Of course, I will be there.”

 

Jenny squealed in joy and gave her a bear hug. Soon all three were back to themselves as they used to be.

 

 The next morning Naina walked the same route and reached Mrs. John’s door. She knocked and Angela welcomed her in. Mrs. John was back in her grumpy state. “Did I tell you that I don’t like you?”

 

“Of course Mrs. John. Ok, I will leave you with her.”

 

Naina walked into the room and set the bag on the side table. “Good morning Mrs. John.”

 

“Morning. But do I know you?”

 

Naina smiled at her. Mrs. John didn't have the liberty to remember how they started their day for the past five months and twenty-seven days. For all these months, she and Naina had a new day. But yesterday was very different. It changed Naina’s life forever. This fall was special for her.

 

Naina smiled at the old lady. “Sorry, let me introduce myself. I am Naina. And today we will have some fun.”

 

“Hey, I don’t see you around these days!”

 

“Ohh hi! Well, I have been quite busy you know…now with the new job and all”

 

“Even on weekends? You know I got a place quite close to your work right? I handle all these spots so that you can hang out whenever you want.”

 

“Umm yea I guess. Maybe next week?”

 

“Next week is what you promised me three months ago.”

 

“Ugh…I will…try to come! My parents are coming every week anyway right?”

 

“Your parents are good people but I care about you as well. Don’t you get it? Is there something you wanna tell me? I have seen you sharing some pretty controversial stuff about me online.”

 

“Wait a minute. I do not think we follow each other on social media. How do you see my posts?”

 

“Come on, you know I work in mysterious ways!”

 

“I am not sure if I am entirely comfortable with that invasion of my privacy”

 

“For my sake do not fret about it! Here, I have a gift for you. Wear this when you come to my place next week.”

 

“What is this? A headscarf? Why? You know I don’t use those.”

 

“You are supposed to! Wear it for my sake! At least when you are there next week.”

 

“Actually I do not think I wanna come next week…or ever”

 

“You do not mean that!”

 

“What if I do?”

 

“What has come over you, my child? Your folks have always been happy to be at my company. We have been doing this for centuries. What has changed of late?”

 

“Well, I have been doing some reading and talking. Turns out that you have not been entirely honest with me after all. Most of my ancestors would have grown up believing your miraculous tales but you have also harmed others who questioned you, right? Branded them, criminals.”

 

“It’s not like that. I love you all. Including those, you told me about. Their minds were corrupted. Poisoned with lies. I tried to show them my benevolence but they would have none of it. I had to act before they spread their poison to others.”

 

“You punished some for saying that the Earth was revolving around the Sun, and not vice versa, as you used to claim.”

 

“Please do not bring that up again. I made a mistake that one time. A horrific mistake I deeply regret every single second.”

 

“You punished people for loving someone irrespective of their gender.”

 

“I did that to protect you! What if your father had loved another man? Or your mother had been with another woman? Would you have been born? That behavior would have led to your very extinction! Of course, I wouldn’t stand for it. I love you”

 

“So you would rather have people live their lives the way you want, even against their wishes, so that they can simply produce more people who grow up worshipping you. How narcissistic are you”

 

“I am getting worried about you, child. The words that come out of your mind - so much malice! I command you to visit my place next week along with your parents. We should have a good talk.”

 

“I am not afraid of your commandments. I am not coming.”

 

“You do not want to incur my wrath, kid. Come to my place next week, and I will absolve you of your sins.”

 

“Stop telling people that they are born as sinners. Our lives are hard enough as it is, and we could do away with the guilt-tripping. Anyway, I do not think that you would want me there next week.”

 

“Why do you say that?”

 

“According to my monthly cycles, I am supposed to have my periods around that time. Would you still let me in?”

 

“Dammit!”

 

“Thought so. I would rather be out anyway.”

 

“I am back…”, Lal’s voice rang across the hallway to the kitchen where his wife Meenakshi (or Meenu as he lovingly called her) was busy with preparing breakfast. Despite the hot sticky air of the kitchen, Meenakshi was in a good mood. Late last night their only son Biju, daughter-in-law Aarti and her six-year-old grand-daughter daughter Ammu had arrived from Bangalore, and they would be mostly here till Ammu’s school reopened after the half-term break. The timing was perfect as today was also Lal’s 60th birthday and there was a celebration planned for the evening. Also, she had been missing little Ammu and she pined for a lot for her granddaughter. It secretly thrilled her to hear others comment on how much Ammu resembled her grandmother in her childhood days. She was preparing Ammu’s favourite dumplings stuffed with a mixture of sweet & moist jaggery and coconut puree when she recognized her husband’s familiar gait across the garden after his customary morning walk. She had already poured hot coffee into his favourite steel tumbler even before Lal had announced his return.

 

Lal knew that Meenu would be on cloud nine today and he was secretly plotting to get her to agree for a few rounds of drinks later today. The doctor had warned him about excesses, but he had been sobering for quite a while and it seemed to him that he had earned this. The last couple of days had been a little stressful. He had received news of one of his acquaintances from college-days committing suicide and though not real friends it had the affected of releasing some dark memories which he thought he had successfully locked up and pushed back into the dark recesses of his brain where he hoped they would eventually disappear. Also, though he seldom mentioned it to his wife, he too missed his granddaughter a lot. What a chatterbox she had turned out to be and how he loved the little cherub. Though they were quite late in arriving last night, Ammu had been wide awake and while kissing him good night had thrown her chubby arms around his neck and secretly whispered about a surprise birthday gift, she had brought for him. She always managed to bring out a smile from his otherwise stern face.

 

These were the primary thoughts that buzzed around Lal’s head as he walked towards his favourite garden chair and glanced towards the corridor where he half expected Meenu to be appearing any moment now with his coffee. He noticed the grass had grown higher than his ankle and made a mental note to call the lawn mowers as he did not want Ammu running around in this foliage where there might be unwanted visitors of the slithery kind. He was never too fond of snakes (he was sure no one was) and he tried to keep his distance from them if he could help it. Though he knew many who were afraid of snakes, for him it was more a kind of repulsion rather than fear. His friends who knew him well would vouch that he was a brave man, but still his fear of snakes was something that they used to poke fun of, but life had been generally kind, and he did not mind the occasional jibe or two. It was then that he noticed a colourful box on his favourite spot wrapped in a way that only a six-year-old could do. He chuckled at his grand-daughter’s ingenuity by which she had figured out his routine. He carefully removed the wrapping and could already see it was some sort of toy in a cylindrical container. He removed the cap and turned over the tube in anticipation to accept what he thought would be some colourful memento into his open upturned palm. Lal shuddered violently as he watched in horror a snake slowly uncoil from the colourful cylinder onto his frozen palm.

 

 

 

An involuntary scream escaped Meenu's lips, and she dropped the coffee as soon she saw Lal lying prostrate on the ground. He was jerking convulsively and foaming from his mouth. She shouted for her son Biju who was by now wide awake due to all the commotion. As Biju came running down, he instinctively knew something was not well with his father and what he saw on the garden floor confirmed his fear. He quickly shouted for Aarti to bring the car keys as he struggled to lift his father. As he was hoisting Lal, he almost dropped him again as he suddenly noticed the serpentine form which his father’s prostrate form had hidden from view. And then as suddenly as he was shocked, he felt relieved as he noticed the inert state of the reptile and immediately recognized the form as that of the wooden life like snake toy that Ammu had demanded buying from the shopping mall last week. The trip to the hospital thankfully did not take much time. After a few hours of treatment and a battery of tests the doctor confided to him that his father had suffered an epileptic seizure. Though Lal had now recovered from the collapse, the doctor suspected a psychological explanation behind the seizure as Lal and no one else in both sides of the family had any prior history of such a thing. And so unexpectedly Lal’s 60th birthday was spent in hospital and Meenu had a hard time controlling her temper against his ill-mannered friends who kept making all kinds of jokes about him being scared to death by a gift from his beloved granddaughter. After a couple of day at the hospital they returned home with a box of medications and Lal seemed none the worse for all the wear and tear.

 

A couple of weeks thus passed after which Ammu had gone back to Bangalore with her parents. Lal had insisted that she never knew the reason behind his sudden illness and others had played along. A month later Lal had resumed his routine morning walks, but Meenu felt something had changed about the man she loved and knew so well. Though he was never talkative (unless he had a drink or two and which is how she always knew if he had been drinking), he now seemed to be more closed up than usual. Something was gnawing away in that mind of his and she did not want a rehash of the recent hospital scare. Meenu decided that she needed to know what was worrying him and waited for him to return from his walk. It had been a cloudy start to the morning which Lal hated and as soon as he saw Meenu seated on his garden chair, he immediately knew what she had in mind. He had wanted to tell her everything earlier (much earlier) but never could quite bring himself up to it. “Well…high time”, he reflected and before Meenu could utter a word he began, “there is something you should know…”.

 

 

 

“Remember how before the hospital incident, I had told you about an old colleague committing suicide. His name was Salim. Now Salim had been my junior in college which was notorious for the ragging of freshers. I was a real jerk back then and sort of headed the ragging committee with innovative ideas on how to torture the poor souls who were unfortunate enough to be our juniors. It was mostly fun, and we usually ended up on good terms with the juniors we ragged. You do know my best friend Santhosh – well he was my senior who had ragged me the most and this is how it usually worked. But the thing with ragging is that it is very difficult to draw a line on where fun ends and where perverseness begins. So, we seniors gleefully made plans to have some fun at the expense of our juniors some of whom were also put up on the same hostel floor.

 

 

 

One just had to look at Salim to know that he was different. I remember seeing a slightly build stooping male with a hint of moustache sneaking out of a face peppered with acne. Salim hardly lifted his eyes as he along with a dozen of juniors patiently waited in line for their turn to be picked on and the ordeal done with. We had plans for everyone and for Salim it was decided I would play the role of a pervert who was waiting for a hapless victim. Soon it was Salim’s turn, and I propositioned him to a corner. In the dim yellow light of the flickering 40w bulb, I still remember his pale eyes and sweat moistened temples as he fearfully looked up to what he believed to be someone going to assault him. I removed my t-shirt and jokingly asked him to touch my chest. He vehemently shook his head. I then took hold of his hands and told him I am going to show him my special place and pulled him towards my room. However much to the chagrin of all gathered to see the show, Salim did not show any resistance as I pulled him towards my room. But the coup-de-grace was yet to come. You see I had placed a wooden toy snake on my bed, very life like and somewhat like what Ammu gifted me. I pushed Salim into the bed in the dark room and flicked on the light. It was then that Salim noticed the form on the bed and out came an ear-piercing shriek. He eyes rolled up as he fell into the floor with his whole-body convulsing in a spasm. The show had just ended in an anti-climax.

 

 

 

That was the first time I had seen a fit. We took him to the hospital that night where the duty doctor told us what it was, and that Salim probably had a history. On his advice we called his home and the next day his mother and elder sister came to take care of him. We learned that Salim’s father had abandoned his family when he was but a baby and that a lot rode on his frail shoulders. I felt a little relieved when I found out that he was prone to epilepsy and justified myself that anything could have triggered it. It was during this week that his sister confided that Salim also had a few manageable psychological problems and was on medication. I am not sure whether Salim ever told them of the ragging, but if he did, they never mentioned it to me. Later while leaving his mother called me aside and thanked me for all the help myself and our batch had done and asked me to take care of Salim.”

 

 

 

Meenu sat in silence for some time trying to digest what all her husband had just confessed and what it all meant. “So did you take care of him, I mean did both of you become good friends?”, at last asked hopefully.

 

Lal slowly shook his head, “I am afraid not. See that was the thing. Salim was different. I apologized to him so many times over the next few weeks, but he never acknowledged it. I was not even sure he understood what I was apologizing for or whether he had any hatred for me. However, I do know that he did not have any friends, so I did not think he was singling me out. Anyway, that was the end of ragging juniors, at least for me. Look, I know it was stupid and heartless of me to do what I did in the name of making friends with juniors, and if I had another chance, I would not do it the same way. I made mistakes , bad ones, and I have learnt that all people are not the same. Some can withstand a hammer blow whereas others would crumble at the slightest breath. If only Salim were not different maybe, he would have been my best friend.

 

Anyway, when I came to know of his suicide last month it disturbed me. It made me reflect on how unfair the world is. Now you can guess my surprise and horror as I found a similar god forsaken toy in the unlikeliest of places – a gift from my dear granddaughter. After the fit, I realised that I had never forgiven myself. I had only pushed the memories back and locked it up. There, now you know…”, with that Lal dumped himself beside his wife and looked into her eyes now glistening with a hint of a teardrop.

 

Meenu hugged the man she loved so much. “Lal, do you know if Salim had a family?”, she enquired. Lal shook his head. “Well, let us find out and let us visit them. Maybe that is what karma wants of you”. Lal nodded slowly and the sun burst through the dark canopy of cloud where it had stayed hidden for long.   

 

 

അഗ്നി.. സർവ്വതിനും സാക്ഷിയായ അഗ്നി. ഒരു മർത്യായുസ്സിന്റെ പാപങ്ങൾ മുഴുവൻ ജ്വലിപ്പിച്ചു പഞ്ചഭൂതങ്ങളിൽ ലയിപ്പിക്കുന്ന അഗ്നി. വിദ്വേഷവും, പ്രതികാരവും, പ്രണയവും, കാമവും, ദുഃഖങ്ങളും ഈ കാശിയുടെ മണികർണ്ണിക ഗട്ടിലെ ആത്മാവിലേക്ക് സന്നിവേശിപ്പിച്ചു ഗംഗയിൽ ലയിക്കാനായി വെറും വിഭൂതി മാത്രമാക്കുന്ന അഗ്‌നി. ഇവിടെ ഘോര പാപങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നു. മന്ത്രത്തിൽ ബന്ധിച്ച കല്യാണ ചരടുകൾ അഴിഞ്ഞു വീഴുന്നു. ഇരുപത്തിനാല് മണിക്കൂറും സർവ്വദാഹിയായ അവൻ കത്തിയമർന്നു തന്നിലേക്ക് വരുന്നവരെയെല്ലാം ശാന്തികവാടത്തിലേക്കു അയക്കുന്നു. അവന്റെ നിലയ്ക്കാത്ത അട്ടഹാസച്ചിരിയുടെ കാഴ്ചക്കാരനായി, ആയിരങ്ങളിൽ ഒരുവനായി, ഞാനും ഈ ഗംഗാതീരത്തെ പടിക്കെട്ടിന്റെ മരവിച്ച തണുപ്പിൽ ഭൂതകാലത്തിൻ സ്‌മൃതികളെ കഴുകിക്കളയാൻ ശ്രമിക്കുന്നു.

മൂന്നു കൊല്ലത്തിലേറെയായി സ്ഥിരം തെറ്റാത്ത കൂടിക്കാഴ്ച്ച. ഇവിടെ ലയിച്ച ആത്മാക്കളെല്ലാം ബന്ധുജനങ്ങൾ ആകുന്ന അവസ്ഥ. അവർ ഏകാന്തതയെ ശല്യം ചെയ്യാറില്ല. തെറ്റുകുറ്റങ്ങൾ ചൂണ്ടികാണിക്കാറില്ല. ദുഃഖങ്ങളുടെ കാണാക്കിണറുകൾ എത്തിനോക്കാറില്ല. എന്നെപോലെ വെറും കാഴ്ച്ചക്കാരനായി, എന്നെയും നോക്കികൊണ്ട് മോക്ഷപ്രാപ്തി നേടും വരെ എന്റെ സഹചാരിയായി തുടരുന്നു. ആത്മമിത്രങ്ങൾ...

എന്നത്തെ പോലെ ഇന്നും റയിൽവേ ടിക്കറ്റുകൾ ബുക്കു ചെയ്യുന്ന കടയുടെ എനിക്കു മാത്രമായി ആറടിക്കു തുല്യം തയ്യാറാക്കപ്പെട്ട പ്ലാസ്റ്റിക് നൂലിനാൽ വരിഞ്ഞ കട്ടിലിലേക്ക് പ്രജ്‌ഞ നശിച്ചുറങ്ങാൻ പോകേണ്ട എന്നെ മൊബൈലിൽ വന്ന ആ സന്ദേശം പിടിച്ചുലച്ചു. ആരുവിളിച്ചാലും ഞാൻ ഇതെടുക്കാറില്ല. എടുത്തുവളർത്തിയ അപ്പച്ചിയുടെ മരണശേഷം മണികർണ്ണിക ഗട്ടിലെ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന ബന്ധുക്കളൊഴിച്ചാൽ എനിക്കാരും ഇല്ല. പിന്നെയും ഞാൻ ഇതും പേറി നടന്നത് ചിലപ്പോൾ ഈ ഒരു സന്ദേശത്തിനു വേണ്ടിയാകും. ഉള്ളടക്കം വളെരെ ചെറുതാണ്.

എനിക്കൊന്നു കാണണം

ഞാൻ എനിക്കുചുറ്റും കെട്ടിപ്പൊക്കിയ കൂറ്റൻ ഭിത്തികളെ വകഞ്ഞുമാറ്റി ഹൃദയത്തിന്റെ ഉൾനാമ്പിലേക്കു ഇടിച്ചുകയറാൻ പ്രഹരശേഷി ഉണ്ടായിരുന്നു ആ സന്ദേശത്തിനു. ഒരായിരം മെസ്സേജുകളും കാളുകളും വന്നിട്ടുണ്ട്. ഒന്നും എത്തിനോക്കിയതുപോലും ഇല്ല. ഒഴിവാക്കലായിരുന്നു, അതോ ഒളിച്ചോടാലോ? അറിയില്ല. പക്ഷെ ഈ മെസ്സേജ്... അവളുടെ മനോഹരമായ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു ചെറു ചിരിയോടെ ആ വാക്കുകൾ തത്തിക്കളിക്കുന്നത് മനസ്സിനെ വേട്ടയാടി തോല്പിച്ചിരിക്കുന്നു.

"എനിക്കൊന്നു കാണണം".

മീനു... അവൾ ഇപ്പോഴും എന്നെ ഓർക്കുന്നുണ്ടാവുമോ.

ഓർമ്മകൾ, നശിച്ച ഓർമ്മകൾ, മരിക്കാത്ത ഓർമ്മകൾ. ഒരു വേട്ടപ്പട്ടിയുടെ രൂപം ധരിച്ചു അവ ഏകാന്തതയിൽ എന്നെ വേട്ടയാടുന്നു. ഞാൻ ബോധത്തെ ഭയക്കുന്നു. ജീവിതത്തെ ഭയക്കുന്നു. മരിച്ചു മുകളിൽ നിൽക്കുന്ന ആത്മാക്കൾ എന്നിൽ അസൂയ ജനിപ്പിക്കുന്നു. ജീവിതം മരണത്തെക്കാൾ എത്രയോ ഭയപെടുത്തുന്നതെന്ന സത്യം ഓരോ നിമിഷവും എന്നെ അതിലേക്കടുപ്പിക്കുന്നു. ഓർമ്മകൾ, നശിച്ച ഓർമ്മകൾ.

സ്‌കൂൾ കാലം മുതൽ അവൾ എന്നുമുണ്ടായിരുന്നു എന്റെ കൂടെ. അവളുടെ ചിരിയും, നുണക്കുഴിയും, കിലുങ്ങുന്ന കുപ്പിവളകളും, ദഹിപ്പിക്കുന്ന നോട്ടവും. ദേഷ്യം വരുന്നമാത്രയിൽ ബുദ്ധിജീവികണ്ണട താങ്ങിയിരുന്ന മൂക്കു ചുവക്കുമായിരുന്നു. അവളുടെ നോട്ടത്തിൽ ഞാൻ എന്നും ചൂളിപ്പോയിരുന്നു. കണ്ണുകൾ, തീ പാറുന്ന കണ്ണുകൾ. പക്ഷെ എപ്പോളോ ആ കണ്ണിനപ്പുറം അവളുടെ ഹൃദയകവാടം ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു. ദേഷ്യത്തിൽ തീക്കടലാകുന്ന കണ്ണുകളിൽ തേൻ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നതും കണ്ടിരുന്നു. അത്ഭുദവും ഹാസ്യവും സമ്മിശ്രമായി തഴുകിയിരുന്ന അവളുടെ മുഖത്തെ നുണക്കുഴികളെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. അവളുടെ ഓർമ്മകൾ പാമ്പിനെ പോലെയാണ്. അത് കഴുത്തു ഞെരിക്കുന്നു. ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നു.

അവൾ എന്നോട് ആദ്യം മിണ്ടിയത് നാലാം ക്ലാസ്സിൽ വച്ചാണ്. കൂട്ടുകാരനെ പെൻസിലിനു കുത്തിയതിനു ഉടുതുണി ഉരിയപെട്ടു അടിവസ്ത്രത്തിൽ സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ നിൽകുകയെന്ന ഹെഡ്മാസ്റ്ററിൻ കാടൻ ശിക്ഷയ്ക്കു വിധേയനായ ദിവസം. നാണം രോമകൂപങ്ങളിലൂടെ വിയർത്തു പുറത്തേക്കു തള്ളപ്പെട്ട ആ ദിവസം. ഒടുവിൽ ക്ലാസ്സ്ടീച്ചറിൻ കരുണയിൽ തിരികെ ക്ലാസ്സിലെത്തിയപ്പോൾ ആദ്യം അടക്കിച്ചിരികളും പിന്നീട് പൊട്ടിച്ചിരികളെയും അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടി വന്ന ദിവസം. അവളുമുണ്ടായിരുന്നു ആദ്യബെഞ്ചിൽ ചിരിനിർത്താതെ. ഒടുവിൽ തിരികെ പോകാൻ നേരം അവൾ റോഡിൻ അരികിലൂടെ അടുത്തേക്കു വന്നു.

"ഞാൻ അറിഞ്ഞു കേട്ടോ... നോക്കിക്കോ ഞാൻ എല്ലാരോടും പറയും"

അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഭയന്ന നിമിഷം. അയല്പക്കത്തെ പെണ്ണാണ്. അവിടൊക്കെ അറിഞ്ഞാലുള്ള അവസ്ഥ ചിന്തിച്ചു കൂടുതൽ വിഷമത്തിലായി. പിന്നെ അവളെ കാണുമ്പോൾ ഒഴിഞ്ഞു നടക്കുക പതിവായി. അവൾ ആരോടും ഒന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്നാലും ഭയമായിരുന്നു എനിക്കു. ഒരിക്കൽ അവൾ റോഡിൽ വച്ച് ഓടി വന്നു എന്നെ തടഞ്ഞു നിർത്തി.

" എന്തിനാ എന്നെ കാണുമ്പോൾ പേടിക്കുന്നേ?"

"ഒന്നുമില്ല".

"ഇയാൾക്ക് അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ല അല്ലേ"

"ഉം"

"നമ്മൾ ഒരു സ്ഥലത്തേക്കു അല്ലെ പോകുന്നെ. ഇനി മുതൽ എന്റെ കൂടെ വാ കേട്ടോ"

അവിടം മുതലാണ് ഞാൻ ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടത്. അനാഥന്റെ ലോകത്തുനിന്ന് അവളുടെ എല്ലാമായത് . അപ്പച്ചി എന്നോട് എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടില്ല. പക്ഷെ അടക്കം പറച്ചിലും നാട്ടിലെ പരക്കെയുള്ള സഹതാപകണ്ണീരിലും എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഒരു കയറിൽ തൂങ്ങിയാടിയതാണ് എന്ന് എനിക്ക് അന്നേ അറിയാമായിരുന്നു. ഒരിക്കലും ഞാൻ അതിനെപ്പറ്റി അന്വേഷിച്ചിട്ടില്ല. ഞാൻ ഒരിക്കലും അതൊന്നും ഓർക്കാനും ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. എനിക്കെല്ലാം അപ്പച്ചിയായിരുന്നു. ആ നിമിഷം മുതൽ അവളും. ഉള്ളിലേക്ക് ചൂഴ്ന്നു വേരുകൾ ആഴത്തിൽ ഇറങ്ങിയ ബന്ധം. അവളുടെ ഓർമ്മകൾ തിരമാലകൾ പോലെയാണ്. പിന്നോക്കം ആയുന്നതിലും ഇരട്ടിവേഗത്തിൽ മുന്നോട്ടു ഇരമ്പിവരുന്ന തിരമാലകൾ.

രാവിലെ ജ്യോതിഷ് ദയാലും സുഹൃത്ത് തുളസിലാലും ഷോപ്പിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഓർമ്മകളിൽ തണുത്തു മരവിച്ച എന്നെയാണ് കണ്ടത്. മൂന്ന് വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് മരണത്തിനു മേൽ സന്യാസജീവിതം ജയിച്ചപ്പോൾ, ഇരുണ്ട മനസ്സുമായി കാശിയിലെ തെരുവുകളിൽ അലഞ്ഞപ്പോൾ, സാക്ഷാൽ കാശിദേവൻ പോലും തുണയ്‌ക്കെത്തിയില്ല. കാഷായവേഷം പൊതിഞ്ഞ ശരീരമല്ല മനസ്സാണ് സന്യാസത്തിനു വേണ്ടത് എന്ന തിരിച്ചറിവ്, ശാന്തിയുടെ നാരു പോലും ലഭ്യമായില്ല എന്ന സത്യവും ചേർന്ന് എന്നെ പിന്നെയും മാതാപിതാക്കൾ പോയ വഴിയേ പോകാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച നിമിഷം. ഗംഗയുടെ ആഴങ്ങളിൽ വിശ്രമിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച സമയം. പടിക്കെട്ടിൽ നിന്നായുന്ന എന്റെ തോളിൽ കടുത്ത ഹിന്ദി ചുവയിൽ ജ്യോതിഷ് ദയാൽ എന്ന മനുഷ്യന്റെ കൈകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ദിവസം. ഭക്ഷണത്തിനു പുറമെ ഒരു ജോലിയും കിടക്കാൻ ഈ കട്ടിലും എനിക്കായി മാറ്റപ്പെട്ട ദിവസം. അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും എന്റെ ഭൂതകാലം അന്വേഷിച്ചിരുന്നില്ല. ഒരിക്കൽ ഒരു ആസ്സാമീസ് യാത്രികനോട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു ഇവിടെ അലയുന്ന ഒരുപാടു മനുഷ്യരുടെ ഹൃദയം മുറിവേറ്റതാണ് എന്ന്. പലതിലും ആഴത്തിൽ ഇറങ്ങിയ യക്ഷിയുടെ തേറ്റ പല്ലുകൾ കാണാമെന്നും.

കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മുഴുവിപ്പിക്കും മുൻപേ ജ്യോതിഷ് ദയാൽ എന്നോട് നാട്ടിലേക്കു പോകാൻ പറഞ്ഞു.

"സുഹൃത്തേ ഞാനും ഇതിനുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. നിങ്ങൾ ഇതിനകത്ത് എരിഞ്ഞു തീരുന്നത് കാണാൻ എനിക്കും വയ്യ. കാശിയിൽ എന്നല്ല ഒരിടത്തും നിങ്ങൾക്കു ശാന്തി കിട്ടുകയും ഇല്ല. എത്ര ദൂരേക്ക് ഓടിയാലും നിങ്ങൾക്കു ഭൂതകാലത്തിൽ നിന്ന് മോചനവും കിട്ടില്ല. മനസ്സിലായില്ലേ, നിനക്ക് ക്ഷമിക്കാനുള്ളത് നിന്നോട് തന്നെയാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ കുറച്ചു താളുകൾ പിന്നോട്ട് മറിക്കൂ."

ചുവന്ന ബാഗിൽ നിന്ന് പതിനയ്യായിരം രൂപയും രണ്ടുലക്ഷം രൂപയുടെ ഭാരം പേറുന്ന ഒരു ഇന്ത്യൻ ബാങ്കിന്റെ ചെക്കും അദ്ദേഹം എന്റെ നേരെ നീട്ടി. ഈ തുക മതി ചെക്ക് വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും അദ്ദേഹം സമ്മതിച്ചില്ല. ആ ചിരിയിൽ കരുണയുണ്ടായിരുന്നു. പേര് അന്വർത്ഥമാക്കുന്ന ദയ ഉണ്ടായിരുന്നു.

"ഇത് നിങ്ങൾ ജോലി ചെയ്ത തുക തന്നെയാണ്. ഇത് നിങ്ങൾടെയാണ്. ഇടയ്ക്കു വിളിക്കുക. നിങ്ങൾക്ക് നല്ലതു വരാൻ ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കും"

തീവണ്ടിച്ചക്രങ്ങൾ, മുന്നിലേക്കിരമ്പി നീങ്ങുന്ന ചക്രങ്ങൾ. എന്നെയും വലിച്ചുകൊണ്ട് ഭൂതകാലത്തിന്റെ മടിത്തട്ടിലേക്കോടുന്ന ചക്രങ്ങൾ. അവളെന്നോട് എന്നും ദേഷ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. പരീക്ഷ നന്നായി എഴുതിയില്ലേൽ, തുണികൾ വൃത്തിയായിരുന്നില്ല എങ്കിൽ, ക്ലാസ്സിൽ വൈകിയാൽ ഒക്കെ. അവൾ ചിലപ്പോൾ എന്റെ അമ്മയായും, മറ്റു ചിലപ്പോൾ അച്ഛനായും ഒക്കെ ഭാവിച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കൽ ഞാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു

"എല്ലാരോടും നിനക്ക് സ്നേഹമാണല്ലോ, എന്നോട് മാത്രം എന്തിനാ എപ്പോഴും ദേഷ്യപ്പെടുന്നേ?"

"എന്റെ വായിന്നു ഒന്നും കേൾക്കണ്ട എങ്കിൽ മര്യാദയ്‌ക്കു നടന്നോ..!"

ഭയന്നിരുന്നു ഞാൻ അവളെ ഒരുപാട്. അവളെ നഷ്ടമാകുമോ എന്ന ഭയം. അതിതീവ്രമായ പ്രണയത്തിന്റ ഇരമ്പലുകളായിരുന്നു അത്. അവളോട് മറ്റൊരാൾ ഇഷ്ടമാണ് എന്ന് പറഞ്ഞതുമുതൽ ഹൃദയത്തിൽ വല്ലാത്തൊരു കല്ലിന്റെ ഭാരം ആയിരുന്നു. ശ്വാസം കിട്ടാത്ത മീൻ പിടയുന്നപോലെ അത് വെറുതെ പിടച്ചിരുന്നു.പലയിടത്തും വച്ചു ഞാൻ അവളോട്

അതിനെ പറ്റി ചോദിച്ചു

"എന്തായി, നീ എന്ത് പറഞ്ഞു"

"എന്ത്? എന്ത് പറയാൻ"

" അല്ല മറ്റേ ചേട്ടൻ ഇഷ്ടാണ് എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് നീ എന്ത് തീരുമാനിച്ചു എന്ന്"

" ആ, എനിക്കറിയില്ല"

"ഒരു തീരുമാനം എടുത്തൂടെ? ഇഷ്ടമില്ലേൽ വേണ്ട എന്ന് പറയരുതോ?"

"അതിനു ഇഷ്ടമല്ല എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലലൊ. നിനക്ക് ഇപ്പോ എന്താ വേണ്ടേ? അയാളെക്കാളും വലിയ ദൃതി ആണല്ലോ."

എന്റെ സർവ്വ നിയന്ത്രണവും വിട്ടുപോയ നിമിഷം. ഭൂമിയിലെ സർവദൈര്യവും എന്റെ നാവിലേക്ക് ആവാഹിക്കപ്പെടുന്നതായി തോന്നി. അത് ഭയത്തിന്റെ കെട്ടു പൊട്ടിച്ചു ചലിക്കുകയും ചെയ്തു.

"എടി എനിക്ക് നിന്നെ പ്രാന്ത് പിടിക്കുന്ന പോലെയുള്ള ഇഷ്ടമാണ്. ഇനിയും ഞാൻ ഇത് പറയാതിരുന്നാൽ ഇതുപോലെ പലരും നിന്നോട് ഇഷ്ടം പറയുന്നത് ഞാൻ കേൾക്കേണ്ടി വരും. നീ എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടാതിരുന്നാലും കുഴപ്പമില്ല. പക്ഷെ പറയാതിരിക്കാൻ വയ്യ. ഇനി അയാളെ ആണ് നിനക്കിഷ്ടമെങ്കിൽ, ഞാൻ കണ്ടതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും വലിയ ആ ഭാഗ്യവാന് എന്റെ ആശംസകൾ"

പൊട്ടിത്തെറിക്കുമെന്നു കരുതി മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ പുഞ്ചിരിക്കുന്നതാണ് ഞാൻ കണ്ടത്. ഞാൻ കണ്ടതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും മനോഹരമായ ആ ചിരി. അവളുടെ നുണക്കുഴികളിൽ കുറുമ്പ് നിറഞ്ഞിരുന്നു. മനോഹരമായ ആ കൈകൾ എന്റെ നേർക്കു നീട്ടി. എന്റെ കൈകളിൽ അവളുടെ കൈകൾ കോർത്ത് അവൾ പറഞ്ഞു.

"കാള വാലുപൊക്കുമ്പോഴൊക്കെ എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. പിന്നെ പറയട്ടെ എന്ന് കരുതി"

എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഈ ഭൂമിയിലെ എല്ലാ മാലാഖമാരും എന്റെ ചുറ്റും നിൽക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. അമ്മയെയും അച്ഛനെയും ഞാൻ ഓർത്തു. ഈശ്വരാ ആ ഭാഗ്യവാൻ ഞാനാണെന്നോ.. പ്രണയം.. അതിതീവ്രമായ പ്രണയം..

നാലു വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം പറന്നകന്ന ദേശാടനക്കിളി തിരികെയെത്തിയ പ്രതീതിയായിരുന്നു എനിക്ക്. വീടിനു ചുറ്റും കാടുപിടിച്ചിരിക്കുന്നു, എന്റെ തലച്ചോറിനും. പൊടിപിടിച്ച ചുമരിലെ അപ്പച്ചിടെ ചിത്രം എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നതായി തോന്നി. മോനെ നീ വന്നോടാ എന്ന് ചോദിക്കുന്നതായി തോന്നി. അപ്പച്ചി പൊടുന്നനെ കുഴഞ്ഞു വീഴുകയായിരുന്നു. രണ്ടാം ദിവസം ആശുപത്രിക്കാർ പൊതിഞ്ഞു കെട്ടിവിട്ട ശരീരത്തിനുമുന്നിൽ കരഞ്ഞിരുന്ന എന്റെ തല അവളുടെ തോളിലാണ് ചാരിയിരുന്നെ. അവൾ കവിളിൽ തടവുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇടക്കെപ്പോഴോ അവളുടെ അമ്മയെത്തി അവളോട് എനിക്ക് വല്ലതും കഴിക്കാൻ കൊടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും എന്നെ ഒരുപാടിഷ്ടമായിരുന്നു. പിന്നെയും അവൾ എന്നെ പറിച്ചെറിഞ്ഞതെന്താണ് എന്ന് ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം മാത്രം ബാക്കിനിൽക്കുന്നു. ജീവിതം വല്ലാത്തൊരു പ്രഹേളികയാണ്. ബുദ്ധിസ്ഥിരതയില്ലാത്തൊരു ഭ്രാന്തന്റെ നിരർത്ഥമായ ചൂളംവിളി പോലെയാണ്.

വായനശാലയിലെത്തി രാമേട്ടനെ കണ്ടു. എന്റെ സ്‌പ്ലെൻഡർ ബൈക്കിന്റെ ചാപി വാങ്ങി. നിധികാക്കുന്ന ഭൂതത്തെ പോലെ എന്റെ വാഹനത്തെ രാമേട്ടൻ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരുതരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ഇത് നിധി തന്നെയാണ്. അവളുമായിയുള്ള യാത്രയുടെ ഓർമ്മകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന നിധികുംഭം. ഒരിക്കൽ ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു അവളെകൂട്ടാൻ പോയ എന്നോട് അവൾ വല്ലാണ്ട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു.

"എന്താടി ഒരുകാരണവും ഇല്ലാണ്ട് ഇത്ര ദേഷ്യം, പിരീഡ്സ്‌ മൂഡ് സ്വിങ് വല്ലോം ആണോ?"

"ആണെങ്കിൽ? സാധാരണ അച്ഛനോട് ആണ് കാണിക്കുന്നേ, ഇന്ന് നിന്നയാ കിട്ടിയേ, എനിക്ക് വല്ലാണ്ട് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടേ."

"ഈ മുഖമൊന്നു നേരെയാക്കാൻ ഞാൻ ഇപ്പൊ എന്താ ചെയ്യേണ്ടേ!"

"എനിക്ക് കടലിൽ കുളിക്കണം, പറ്റുവോ.. ഒലിപ്പിക്കാണ്ട് വണ്ടി എട്"

ഞാൻ അവളെയൊന്നു നോക്കി. സ്ഥിരം പോകാറുള്ളവഴി മാറിയപ്പോൾ അവൾ ബഹളമുണ്ടാക്കി.

"എങ്ങോട്ടു പോകുന്നു. വീട്ടിൽ പോ.ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാ"

ഞാൻ നിർത്തിയില്ല. അസ്തമയസൂര്യൻ മുങ്ങാംകുഴിയിടാൻ വെമ്പുന്ന കടൽത്തീരത്തെത്തി. അവളുടെ ബാഗും ചെരുപ്പും ഇരിക്കുന്നടത്തു ഞാൻ ഇരുന്നു. അവൾ ദൂരെ തിരമാലകൾക്കരികിലെത്തി എന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആ കൈകൾ ഉയർന്നു. ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നോട് അടുത്തുവരാൻ ആഗ്യം കാണിച്ചു. പരസ്പരം കൈകൾ കോർത്തപ്പോൾ അവളുടെ തല എന്റെ തോളിൽ വിശ്രമിച്ചു.

"പറയുമ്പോൾ കൊണ്ടുവരാൻ ഒരാളുണ്ടാകുന്നതും ഭാഗ്യമാണ് അല്ലെ"

ഹൃദയത്തിൽ നിന്നുതിർന്ന ആ ചോദ്യത്തിന് ഞാൻ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. പൊടുന്നനെ ഒരു തിരമാല ശക്തിയായി നമ്മളെ പൊതിഞ്ഞു. അവൾ ഒന്ന് ചാടി തുള്ളി. പിന്നെയും എന്റെ മേലേക്ക് ചാഞ്ഞു പറഞ്ഞു.

"മുഴുവനും വെള്ളം അടിച്ചു കയറി നനഞ്ഞു"

"നിനക്ക് കുളിക്കണം എന്നല്ലേ പറഞ്ഞെ. അതാവും തിരമാലകൾ നിന്നെ കുളിപ്പിച്ചേ"

കടൽ ഒരു അത്ഭുദമായ് തോന്നിയത് അന്നാണ്. തിരമാലകളിൻ കൊഞ്ചൽ അത്രമേൽ ശ്രവണമനോഹരമായതും അന്നാണ്. അതിന്റെ കാറ്റിനു എന്റെ ഹൃദയത്തെ തണുപ്പിക്കാനും ആത്മാവിനെ കുളിർമയമാക്കാനും ശേഷിയുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായതും അന്നാണ്…. കിഴക്കിനേക്കാൾ പടിഞ്ഞാറിനേറ്റ ഭംഗി… നിന്റെ തിലകക്കുറി… പ്രപഞ്ചമേ നന്ദി.. നിലക്കാത്ത തിരകളാൽ നിന്നെ നിറച്ചതിനു.. ഇളം സ്വർണ്ണരശ്മികളാൽ നിന്നെ തിളക്കിയതിന് .. സർവോപരി ഒരു തീരവും അതിൽ കൈകൾ കോർത്ത് നിന്നെ കാണാൻ ഒരു പ്രിയപെട്ടവളേയും തന്നതിന്...

ഓർമയുടെ തീരങ്ങൾ പുൽകിയ കാലുകൾ അറിയാതെ ചലിച്ചു. മുൻപെങ്ങോ അവളുമായി ചിരിച്ചുല്ലസിച്ച വഴികളിൽ ഇപ്പോഴും ഞാൻ തങ്ങിനിൽപുണ്ടന്നു തോന്നി. ഒരിക്കൽ അകലുമെന്നു അന്നേ അറിഞ്ഞിരുന്നേൽ ആ നിമിഷങ്ങളിൽ കുറെ കൂടി ജീവിക്കാമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി. നിരാശയുടെ പടവുകൾ പായലുകളും ചതുപ്പുകളും നിറഞ്ഞതാണ്. ഒരിക്കലും കയറിത്തീരാത്തവിധം കുരുക്കുന്ന ഇരുട്ടിന്റെ നിറമില്ലാത്ത നരച്ച അറകൾ ആണ്.

ചില വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ കിള്ളിയാറിന്റെ തീരത്തെ പാറക്കൂട്ടങ്ങൾക്കു മുകളിൽ ഞങ്ങൾ സ്വപ്നങ്ങൾ മെനയാറുണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ ഒരു ചാറ്റൽ മഴയിൽ അവൾ വരാൻ വിസമ്മതിച്ചു.

"മഴയാടാ, എനിക്കെങ്ങും വയ്യ"

"ഞാൻ പോകുന്നു. നീ വരുന്നില്ലേൽ വേണ്ട"

മുന്നോട്ടു നടന്നു നീങ്ങിയ എന്റെ പുറകെ തെല്ലു ഒന്ന് അമാന്തിച്ചു അവൾ വന്നു. എന്നിട്ടു ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു

"ഉടായിപ്പ് അല്ലെ ഈ സ്ഥിരം പോക്ക്"

"എന്ത് ഉടായിപ്പ് "

"അല്ല പാറക്കൂട്ടങ്ങളിൽ പേടികാരണം നിന്റെ കൈയിൽ തൂങ്ങി അല്ലെ എനിക്ക് നടക്കാൻ പറ്റൂ. മനപൂർവം എന്റെ കൈ പിടിക്കാൻ വേണ്ടി അല്ലെ ഈ സ്ഥിരം പോക്കെന്ന്‌"

"എന്നാൽ പിന്നെ തമ്പുരാട്ടി ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നോ. എന്നെ തൊട്ടു അയിത്തമാക്കണ്ട"

ഒരു ചെറുപിണക്കം നടിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ മുന്നോട്ടു നടന്നേ. പലിടങ്ങളിലും അവൾ നടക്കാൻ നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടി. പലപ്പോഴും കൈനീട്ടി എങ്കിലും ഞാൻ നോക്കിയില്ല. ഒടുവിൽ ചാറ്റൽ മഴയുടെ നനവിൽ ഒരു നന്ദ്യാർവട്ടത്തിന്റെ ഇലകളുടെ മറവിൽ ഞങ്ങൾ ഇരുന്നു. അവൾ എന്റെ മുഖത്തു തന്നെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു

"വിഷമമായോടാ"

ഞാൻ തലയാട്ടി. അവളുടെ കൈകൾ എന്റെ മുഖത്തെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തിരിച്ചു. നെറുകയിൽ മൃദുവായി ആ ചുണ്ടുകൾ പതിച്ചു. എന്റെ അടഞ്ഞ കണ്ണുകളിലും കവിളിലും അതാവർത്തിച്ചു. പിന്നെ അധരങ്ങളുടെ ഇതളുകൾ പരസ്പരം കെട്ടിപ്പുണർന്നു. നേരം കഴിയുംതോറും നന്ദ്യാർ വട്ടത്തിന്റെ ഇലകൾക്ക് നാണമേറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വിവസ്ത്രമായ ശരീരങ്ങളുടെ ഉരസലിൽ നനഞ്ഞ പാറകളിൽ പോലും തീ പടരുന്നതായി തോന്നി. ഒടുവിൽ ഉരുകിയൊലിച്ച കാമത്തിനു ഇരുപുറവും ദൃഢാലിംഗനത്തിൽ മുഴുകി ഞങ്ങൾ കിടന്നിരുന്നു.

നാളുകൾക്കിപ്പുറം നദ്ധ്യാർവട്ടത്തിന്റ ശോഭ വർദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു. തഴച്ചുവളർന്നു പുഷ്പലതാദികളോടെ തലയുയർത്തിനിൽക്കുന്നു. പാറകളിൽ പടർന്ന കരിനീല പായലുകൾ എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമാണെന്നു തോന്നി. ഇവിടെയാണ് ഒടുക്കമുണ്ടായതും. അവളുടെ പൊട്ടിയ വളച്ചില്ലുകൾ പെറുക്കിയെടുത്തു ഞാൻ കരഞ്ഞതും. പൊടുന്നനെ മാറ്റം വരികയായിരുന്നു അവളിൽ. എന്നെ കാണാൻ നിൽക്കാതായി. സംസാരിക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെയായി. കാണുമ്പോൾ ഒഴിഞ്ഞു പോക്ക് സ്ഥിരമായി. ഒരുപാടു പുറകെനടന്നു ഞാൻ ചോദിച്ചു. കാരണമെന്താണെന്ന്. നീ എന്നെ മറന്നേക്കൂ. ഏന്നൊഴിച്ചു മറ്റൊരു മറുപടിയും എനിക്ക് കിട്ടിയിരുന്നില്ല. ആ നാളുകൾ വേദനയോടെ ഞാൻ അലഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്നിട്ടും ഞാൻ വിട്ടുകൊടുത്തില്ല. ദിവസവും അവളെ കാണാൻ ശ്രമിച്ചു. അവസാനം ഒരു ദിവസം അവൾ എന്നോട് ഇതേ നദ്ധ്യാർവട്ടത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ വരാൻ പറഞ്ഞു. ജീവിതത്തിലെ ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത സമയം. കഴിഞ്ഞ മൂന്നുകൊല്ലമായി കാശിയുടെ ഇരുട്ടിൽ ഞാൻ കഴുകിക്കളയാൻ ശ്രമിച്ച നിമിഷം. അവൾ എന്നോട് ഒരുപാട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു. ഇനി ഒരിക്കലും അവളെ കാണരുത് എന്ന് പറഞ്ഞു. മറ്റൊരു ജീവിതം തെരഞ്ഞെടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. സാധ്യമല്ല എന്ന് പറഞ്ഞ എന്റെ മുന്നിൽ, അന്ന് ഞങ്ങൾ ഒന്നായ അതെ പാറയിൽ അവളുടെ കൈകൾ ശക്തിയായി മർദ്ധിച്ചു. പൊട്ടിയ കുപ്പിവളകളിൽ നിന്നും ചോരത്തുള്ളികൾ തെറിച്ചു. ഈ ഭ്രാന്ത് ഒന്ന് നിർത്താൻ ഞാൻ ആവതും കേണു പറഞ്ഞു. അവസാനം എനിക്ക് സമ്മതിക്കേണ്ടി വന്നു. ഇനി ഒരിക്കലും തമ്മിൽ കാണില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു. അവൾ പോയിക്കഴിഞ്ഞും ഞാൻ ആ പാറമേൽ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ കുപ്പിവളത്തുണ്ടുകൾ പെറുക്കിയെടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഓർമ്മകൾ ഒരിക്കലും പൊറുക്കാത്ത വൃണം പോലെയാണ്. ഓർക്കാപ്പുറത്തു അത് പഴുക്കും, വേദനയുണ്ടാക്കും. ദുർഗന്ധം വമിച്ചുകൊണ്ട് ഉള്ളിൽ ഉള്ളതെല്ലാം പുറത്തുതള്ളും.

ചിന്തകൾ താണ്ടിയ ദൂരം അവളുടെ വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തു അവസാനിച്ചു. മുറ്റം നിറയെ കരിഞ്ഞ ഇലകൾ. ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഒരു ഭവനപ്രതീതി അതിനുണ്ടായിരുന്നു. സോപാനത്തിൽ വിശ്രമിക്കുവായിരുന്ന അവളുടെ അമ്മ എന്നെ കണ്ടതും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എണീറ്റു. ആ കണ്ണുകളിൽ മുൻപ് എപ്പോഴോ കരഞ്ഞതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ ദൃശ്യമായിരുന്നു. ഉള്ളിലേക്ക് വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവർ അവളുടെ അച്ഛനെയും പുറത്തുകൊണ്ടുവന്നു. രണ്ടുപേരും എന്നെ അടിമുടി നോക്കി. ഈ നീണ്ട താടിയാവും, സന്യാസകോലമാകും, നിരാശകൾ നിഴലിച്ച കണ്ണുകൾ ആകും.

"നീ വരുമെന്ന് കരുതിയില്ല. മെസ്സേജ് കണ്ടിട്ടുണ്ടാകുമോ എന്ന് പോലും സംശയം ആയിരുന്നു. ഞാനാണ് അത് അയച്ചത്"

അവളുടെ അമ്മ ഇതും പറഞ്ഞു എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ ആയിരം ചോദ്യങ്ങളുടെ കുന്തമുനകൾ എന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും മുഖം തുളച്ചു പുറത്തുവന്നിരുന്നു. അത് മനസ്സിലായിട്ടാകണം അച്ഛൻ നമുക്ക് ഒന്ന് പുറത്തു പോകാം എന്നു പറഞ്ഞതും എന്റെ പുറകിൽ ഇരുന്നു യാത്രയായതും. വഴിനീളെ അദ്ദേഹം ഒരുപാടു സംസാരിച്ചു. നിരർത്ഥമായി കാശിയിൽ അലയുന്നതിനെയും നാട്ടിൽ നിൽകാത്തതിനെയും പഴിച്ചു. ഒന്നും എനിക്ക് വ്യക്തമായിരുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് വ്യക്തത ആവശ്യവും ഇല്ലായിരുന്നു. മനസ്സിൽ ചോദ്യങ്ങൾ മുഴുവൻ മീനുവിനെ പറ്റിയാണ്. അവൾക്കു വേണ്ടങ്കിലും നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ എന്നെ എന്തിനു വിളിച്ചു വരുത്തി എന്നതിനെപ്പറ്റിയാണ്. ഇനി പാപഭാരമാകുമോ, എങ്കിൽ ലവലേശം വേണ്ട. അവളെ ഞാൻ ഒരിക്കലും ശപിക്കില്ല. അവസാനം ഒരു കഥയിൽ തുടങ്ങി അവളുടെ അച്ഛൻ.

"മോനെ, നിനക്കറിയാല്ലോ അവളുടെ ദേഷ്യം. നീ ഇവിടന്നു പോകുന്നതിനും മറ്റും കുറച്ചു മുൻപ് അത് ചിലപ്പോൾ വളരെ കൂടുതലായതും നിനക്കോർമ്മ കാണും. പ്രശ്നം അതായിരുന്നില്ല. ചില കാര്യങ്ങളിൽ ഒരു മിസ്സിംഗ് വരുന്നതായി അവൾക്കു തന്നെ ആദ്യമേ സംശയം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് അവൾ രാവിലെ ഇട്ടോണ്ട് പോയ ഡ്രസിന്റെ കളർ ചിലപ്പോൾ അവൾക്കു ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. പിന്നെ സ്ഥിരം പോയികൊണ്ടിരിക്കുന്ന വഴികളിൽ കൺഫ്യൂഷൻ ഉണ്ടാകുക അങ്ങനെയൊക്കെ. പിന്നെ പിന്നെ അത് കാര്യമായി കൂടി. പല്ലു തേച്ചോ എന്ന് മറന്നിട്ട്‌ രണ്ടും മൂന്നും തവണ അവൾ പല്ലു തേക്കാൻ തുടങ്ങി. പല ബന്ധുക്കളെയും മുഖങ്ങൾ മറന്നു തുടങ്ങി. ചികിത്സക്കായി ചെന്നപ്പോൾ ആണ് ഏർളി കേസ് ഓഫ് ഡിംനേഷ്യ എന്ന് മനസ്സിലായത്. ബ്ലഡ് ഷുഗർ കൂടിയിട്ട് തലച്ചോറിൽ പോകുന്ന ഏതോ ഞരമ്പുകൾ നശിച്ചുവെന്നും. നാലു വർഷത്തിൽ ഓർമ്മ മുഴുവനായിപോകും എന്ന് വിധിയെഴുതിയതു മുതൽ പിന്നെ നിന്നെ ഒഴിവാക്കണം എന്നായി ചിന്ത. അവൻ എന്നെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ നോക്കും. ഞാൻ ഒരു പാവയായി അവന്റെ മുന്നിൽ ഒന്നും അറിയാതെ ജീവിക്കും. അതിലും വലിയ ഒരു ശിക്ഷ ഇല്ല. അവനെന്നും ആരെങ്കിലും തുണയാകണം. ജീവിതകാലം മുഴുവനും ഇനിയും ഒരു അനാഥനായി തുടരാൻ പാടില്ല. അവൻ പോയി രക്ഷപെടട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞു കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ തീരുമാനമെടുത്തതും. ഈ ഇടയ്ക്ക് രാമനെ കണ്ടപ്പോൾ നീ കാശിയിൽ അലയുന്നതിനെപ്പറ്റി അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു. അവൾ അതറിഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ ഒരു കുറ്റബോധം. എടുത്ത തീരുമാനം തെറ്റായിപോയോ എന്നൊരു തോന്നൽ. ഭാനു എന്നോട് ചോദിച്ചു നിന്നെ ഒന്ന് വിളിച്ചാലോ എന്നു. അങ്ങനെയാണ് അവൾ ആ മെസേജ് നിനക്കയച്ചത്. നീ വരുന്നതും വന്നതും ഒന്നും മീനു അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇപ്പൊ കുറെ കാര്യങ്ങൾ പാവം മറന്നു പോയി. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം ഞങ്ങൾക്കുറപ്പാണ്. നിന്നെയാവും അവളുടെ മനസ്സ് അവസാനം പടിയിറക്കുക, എന്നിട്ടു ഒരു ജീവച്ഛവം ആകുക."

ഭൂമി വിറയ്ക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടുണ്ടൊ? ഞാൻ കണ്ടു. നിലയില്ലാതെ താളം തെറ്റി ഞാൻ മണ്ണിലേക്ക് വീണു. ശരീരം മുഴുവൻ വിയർത്തു, നാവിൽ വെള്ളം വറ്റി, കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു, ശക്തിയെല്ലാം ക്ഷയിച്ചു മണ്ണിൽ കിടന്നു വീണ്ടും വിറച്ചു. ആരെക്കയോ ഓടിക്കൂടി അവളുടെ അച്ഛന്റെ കൂടെ കൂടി എന്നെ താങ്ങി ഒരു പോസ്റ്റ് ബെഞ്ചിൻമേൽ ഇരുത്തി. എനിക്കുമാത്രം എന്തിനീ വിധി. ചിന്തയിൽ അവൾ മാത്രം. മുഴുവൻ ദൈവങ്ങളെയും ശപിക്കാൻ തോന്നി. വളരെനേരം എടുത്തു മനസ്സ് തിരികെ കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുക്കാൻ. തിരികെ വീട്ടിൽ എത്തി കോണിപ്പടികൾ ഓടിക്കയറുമ്പോളും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു. ഇല്ല എന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് അഭിനയിക്കാൻ അറിയില്ല. മുറിക്കുള്ളിൽ അവളെ കണ്ടു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ചുണ്ടുകൾ വിറയ്ക്കുന്നതു കണ്ടു. തേങ്ങലുകൾക്കു ശക്തിപ്രാപിക്കുന്നതും അതു തിരമാലകളായി ഭവിക്കുന്നതും ഞാൻ അറിഞ്ഞു. ഓർമ്മകൾ അവളുടെ കണ്ണിലൂടെ മിന്നിമായുന്നതും ഞാൻ അറിഞ്ഞു. വളരെ നേരം നമ്മൾ പരസ്പരം നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു. ജീവിതം ഒരു മയക്കണ്ണാടിയായിരുന്നെങ്കിൽ, ഓർമകളിലേക്ക് ഒരിക്കൽ കൂടി വാതിലുകൾ തുറന്നു തന്നിരുന്നുവെങ്കിൽ.

"എന്നെ വല്ലാണ്ട് ശപിച്ചിട്ടുണ്ടാകും അല്ലേടാ"

"ഇല്ല, എനിക്കതിനു പറ്റുമോ. നിനക്ക് എന്നോട് പറയാമായിരുന്നില്ലേ. ദേഷ്യമുണ്ട്, നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലെ മൂന്നു കൊല്ലം നീ പറിച്ചു മാറ്റിയതിന്"

ഞാനിതു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ എന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നു. കൈവിരലുകൾ പരസ്പരം കോർത്തു.

"സന്യാസി ആവാൻ പോയിന്നു കേട്ടു"

"മരിക്കാനാണ് പോയത്. സാധിച്ചില്ല. മരണത്തിനും സന്യാസത്തിനും നടുവിലായിരുന്നു"

അവൾ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.

"എനിക്ക് തെറ്റിപ്പോയടാ, നീ മറന്ന് നന്നായി ജീവിക്കും എന്ന് കരുതി. തെറ്റിപ്പോയി. അല്ലേലും മറവിയുടെ പക്ഷികൾ എന്നെയാണല്ലോ വേട്ടയാടുന്നത്. നിന്നെയും ഞാൻ ഒരിക്കൽ മറക്കും. ഓർമ്മകൾ എന്നന്നേക്കും നശിച്ചു വെറുമൊരു മരപ്പാവയാവും. പക്ഷെ അന്ന് എന്റെ ജീവനും ഈ ശരീരം വിട്ടകന്നിരിക്കും"

ഞാൻ മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പറയാൻ എനിക്കൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. വാക്കുകളാൽ മറിച്ചൊന്നും അവിടെ സംഭവിക്കുകയും ഇല്ല. ഞാൻ അവളെ കെട്ടിപ്പുണർന്നു. അവളുടെ നെറ്റി എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ചേർത്തുവച്ചു നെറുകയിൽ ചുംമ്പിച്ചു.

ജീവിതം നദിയിൽ ദിശയില്ലാതെ ഒഴുകുന്ന കരിയിലപോലെയായി. പലസമയങ്ങളിലും അവളുടെ സ്വഭാവം മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരിക്കൽ ദേഷ്യത്താൽ അവൾ കുപ്പിഗ്ലാസ്സ് എറിഞ്ഞുടച്ചു. ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ആ കുപ്പി കഷ്ണങ്ങൾ പെറുക്കിയെടുത്തപ്പോൾ അവൾ എന്നെ വന്നു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

"എന്റെ കൈയിൽ നിന്ന് പോവുന്നു ടാ. എന്തെക്കെയോ പോലെ തോന്നുന്നു"

"സാരമില്ല ടി. ഈ ഗ്ലാസ് നല്ല പഴകി. ഞാനേ ഇതെറിഞ്ഞുടക്കണം എന്ന് വിചാരിച്ചിരിക്കുവായിരുന്നു"

അവൾ കുടു കൂടെ ചിരിച്ചു. ആ പഴയ ചിരി. നുണക്കുഴികളിൽ കുറുമ്പു നിറയുന്ന ചിരി.

" ടാ, എന്നെ വൈകിട്ട് നമ്മുടെ പുഴക്കരയിൽ കൊണ്ടു പോകുമോ"

"ഓ"

"എന്നും?"

"ഓ. എന്നും കൊണ്ട് പോകാം"

പലപ്പോഴും പഴകിയ ഓർമ്മകൾ പൊടിതട്ടിയെടുത്തു ചില്ലിൻകൂട്ടിൽ സൂക്ഷിച്ചു വയ്ക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിയായിമാറിയവൾ. പുസ്തകങ്ങൾ, എഴുത്തുകൾ, പേനകൾ അങ്ങനെ കാലങ്ങളായി അവൾ ശേഖരിച്ച ഓർമ്മകൾ വെറും വസ്തുക്കളായി മാറുന്നതും കണ്ടു ഒരു നിഴലായി ഞാൻ അവളുടെ കൂടെയും. ഒരിക്കൽ പുഴക്കരയിൽ അവൾ വിരലിലെ ആനവാൽ മോതിരം കറക്കി ഇരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു.

"ഇപ്പോഴും പേടി തോന്നാറുണ്ടോ ടി"

"ഇല്ല, ഇതിങ്ങനെ വിരലിൽ കിടക്കുമ്പോൾ ഒരു ധൈര്യം ആണേ"

അവൾ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി

"ടാ ഇതെന്റെ വലത്‌ മോതിരവിരലിൽ ഇട്ടു തരുമോ"

ഞാൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. കാലങ്ങൾക്കു മുൻപ് ഒരിക്കൽ ഉത്സവപ്പറമ്പിൽ എഴുന്നള്ളത്തും കണ്ടുകൊണ്ടു നിന്ന എന്റെ ഷർട്ടിന്റെ കൈയിൽ അവൾ പിടിച്ചു വലിച്ചു പറഞ്ഞു.

"ഈ ആനേടെ വാൽ ഒരെണ്ണം കിട്ടുമോ ടാ"

"അതിനു ഈ ആനയ്ക്ക് ഒരു വാലേ ഉള്ളു ടി"

അവൾ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി. അസ്ഥാനത്തെ ആ തമാശ അവളുടെ തീ പാറുന്ന കണ്ണുകളെ കൂടുതൽ ചുവപ്പാക്കി

"പേടിപ്പിക്കാതെ ടി, ദേവിയെ പോലെ ഇരിക്കുന്നു നിന്റെ കണ്ണ്. ആട്ടെ എന്തിനാ ഇപ്പോ ആനവാൽ"

"വല്ലാത്ത സ്വപ്‌നങ്ങൾ ആടാ. ഇതിട്ടാ പേടി പോവുന്നു ലവളുമാർ പറയുന്നു. ഒരു മോതിരം ആക്കണം"

"ഞാൻ ചെയ്തു തരാം. കുറച്ചൊന്നു സാവകാശം തരണേ. റ്റ്യൂഷൻ കാശു മുഴുവൻ കിട്ടട്ടെ. നമുക്ക് സ്വർണ്ണത്തിൽ ചെയ്യാം"

"വേണ്ട വേണ്ട. സ്വർണ്ണത്തിൽ ഒന്നും വേണ്ട. അച്ഛൻ കൊണ്ടുപോയി പണയം വച്ചു കളയും. എനിക്ക് ചെമ്പിലോ തകിടിലോ മതി."

"ഓ ശരി മാഡം"

രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞു വായനശാലയുടെ മുന്നിൽ വച്ചു ഞാൻ ചെറിയൊരു കണ്ണാടി ഡപ്പിയിൽ ഒരു വെള്ളിയിൽ ചെയ്യിച്ച മോതിരം അവൾക്കു നേരെ നീട്ടി. അവൾ ശരിക്കും അത്ഭുദപ്പെട്ടു എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അതു വാങ്ങുന്നതിനു പകരം അവൾ ഇടതുകൈയുടെ മോതിരവിരൽ എനിക്ക് നേരെ നീട്ടി. എന്റെ സന്തോഷത്തിനു അതിരുകളില്ലായിരുന്നു.

"ശരിക്കും"

വിശ്വാസം വരാത്തത്കൊണ്ടു ചോദിച്ചു പോയതാണ്. അവൾ മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഒന്ന് മൂളി. ആ മുഖത്ത് ആദ്യമായി നാണമെന്ന വികാരം കൊള്ളിയാൻ മിന്നുന്നപോലെ മിന്നി. അണിയിക്കുമ്പോൾ എന്റെ വിരലുകൾക്ക് വിറയൽ അനുഭവപ്പെട്ടോ എന്നു തോന്നിപ്പോയി.

"നന്നായി ചേരുന്നുണ്ട് അല്ലേടാ"

എന്റെ മുഖത്തു നല്ല ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.

"മം.. അപ്പോ ഇനിയിപ്പോൾ എനിക്ക് അധികാരം ആയി അല്ലെ."

"എന്ത് അധികാരം. നീ എന്റെ ഇടതു കൈയിലാ ഇതിട്ടെ. ഫ്രണ്ട്‌സ്‌ ഇടുന്ന പോലെ. വലതു കൈയിൽ ഇടട്ടെ. അപ്പൊ എഴുതിത്തരാം കേട്ടോ"

"ഓ അങ്ങനെയൊ.. അതെപ്പോഴാണാവോ"

"വരും ഒരിക്കൽ, ആ അനർഘ നിമിഷം"

രണ്ടുപേരും ചിരിച്ചു. ഒരിക്കലും അന്ന് കരുതിയിരുന്നില്ല. കാലങ്ങൾക്കിപ്പുറം ഈ നദ്ധ്യാർവട്ടത്തിന്റെ ചുവട്ടിലാണ് ആ അനർഘ നിമിഷം വരികയെന്ന്. ഒരു പക്ഷെ ഇവിടെത്തന്നെയാണ് ഇത് സംഭവിക്കേണ്ടതും. ഇതേ പാറയിൽ, ഇതേ നദ്ധ്യാർ വട്ടത്തിനു കീഴെ. ഇത്തവണ എന്റെ കൈകൾ വിറച്ചില്ല. അവൾ എന്റെ മേലേക്ക് ചാഞ്ഞു. അതെ, അധികാരം എഴുതിത്തന്നിരിക്കുന്നു.

ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. പലപ്പോഴും അവൾ വല്ലാതെ ബഹളമുണ്ടാക്കിയിരുന്നു. മുറിയിൽ ചിലപ്പോഴക്കെ മൂത്രത്തിന്റെ ദുർഗന്ധം അനുഭവപ്പെട്ടു. താൻ തന്നെയാണ് കാരണം എന്ന തിരിച്ചറിവ് അവളെ വല്ലാണ്ട് വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു. പലപ്പോഴും ഞാൻ അവളെ സമാധാനിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഇതൊക്കെ പതിവാണ്. ഇതിപ്പോ എനിക്കാണെങ്കിലോ. നീയും കുടുംബവും എന്നെ പൊന്നുപോലെ നോക്കില്ലേ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നു. ഒരുദിവസം രാത്രി അവളുടെ അച്ഛൻ എന്നെ വിളിച്ചു പെട്ടന്നു വീട്ടിലേക്കു ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു. മുറിയിൽ അവൾ ആകെ ദേഷ്യത്തിൽ ഇരിപ്പാണ്. അടുത്തെത്തിയതും വളരെ താണ ശബ്ദത്തിൽ അവൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു

"ആ നിൽക്കുന്നതു എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ആണ് അല്ലേടാ. എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല അവരെ"

എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ഈശ്വരാ.. അവൾ അവരെ മറന്നിരിക്കുന്നു. അവൾ എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞിട്ട് പറഞ്ഞു

"ഇനി നീ എവിടെയും പോകരുത്. എപ്പോളും എല്ലാ നിമിഷവും എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടാകണം. ഞാൻ എപ്പോൾ നിന്നെ മറക്കുമെന്നറിയില്ല. അത്രേം സമയം എനിക്ക് നിന്റെ കൂടെ ജീവിക്കണം"

അന്നു മുതൽ ആ മുറിയിൽ ഞാനും താമസക്കാരനായി. എല്ലാ നിമിഷവും അവളുടെ കൂടെ ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഉറങ്ങുമ്പോൾ അവൾ വല്ലാതെ എന്നെ മുറുകെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. വിട്ടു പോകുമെന്നുള്ള ഭയം അവളെ വല്ലാണ്ട് അലട്ടിയിരുന്നു. നാഴികകൾ അവൾ മനസ്സിൽ കുറിച്ചിടുന്നപോലെ തോന്നിപ്പോവുന്ന ദിവസങ്ങൾ. പലപ്പോഴും രാവിലെ ഉറക്കമുണർന്നു ഇരിക്കുന്ന അവളെ ഞാൻ ദയനീയമായി നോക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ എന്റെ മുഖത്തു നോക്കി ചിരിക്കാൻ പ്രാർത്ഥിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. ആ ചിരിവിടരുമ്പോൾ ആശ്വാസത്തിന്റെ തേനീച്ചകൾ എനിക്കുചുറ്റും മൂളിപ്പാട്ടുമായി പറക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. ഈശ്വരാ അവൾ എന്നെ മറന്നിട്ടില്ലലോ!

ദിവസങ്ങൾ കഴിയുംതോറും അവളുടെ ശരീരം മെലിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും കറുപ്പ് നിറം വന്നു തുടങ്ങി. പിന്നെയങ്ങോട്ട് ഞാൻ ഭക്ഷണം വാരിക്കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങി. പറമ്പിൽ ഒക്കെ കൊണ്ട് നടന്നു കാഴ്ചകൾ കാണിച്ചു കുറച്ചു കുറച്ചായി ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ അവളെ ഊട്ടാൻ തുടങ്ങി. ചലങ്ങൾക്കു വേഗത ഗണ്യമായി കുറയുന്നത് എന്നെ ഏറെ വിഷമിപ്പിക്കാനും തുടങ്ങി. ഒരു രാത്രി നടക്കും വഴി അവൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു

"പണ്ട് ഞാൻ പിണങ്ങിയപ്പോൾ നീ എന്താണ് കാരണം എന്ന് കരുതിയത്. എനിക്ക് മറ്റാരുമായെങ്കിലും ഇഷ്ടം അങ്ങനെ വല്ലോം?"

"ഏയ് ആ പോസ്സിബിലിറ്റി ആദ്യമേ ഞാൻ തള്ളിക്കളഞ്ഞായിരുന്നു"

"പിന്നെ , പറയു "

"എടി പലതരത്തിൽ ചിന്തിച്ചു. മുൻപേ നടന്ന സംഭവങ്ങൾ എല്ലാം ഓർത്തെടുത്തു എവിടെയാണ് ഞാൻ നിനക്ക് വിഷമം ഉണ്ടാക്കിയത്, എവിടെയാണ് ഞാൻ തെറ്റിയത് എന്നെല്ലാം ചിന്തിച്ചു. പക്ഷ ഒരു ഉത്തരം കിട്ടിയില്ല. പിന്നെ കരുതിയത് നിന്നിൽ ഒരു യക്ഷി കയറിയെന്നാണ്. ഏഴിലം പാലയിൽ നിന്നും പറന്നു അവൾ നിന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് കയറി ഉള്ളിലെ സ്നേഹമെല്ലാം കളഞ്ഞു തേറ്റ പല്ലുകൾ പുറത്തു നാട്ടി നിന്നെ നീ അല്ലാതാക്കിയെന്ന് "

അവൾ ചിരിച്ചു

"സത്യാടാ, യക്ഷി തന്നെയാ കയറിയിരിക്കുന്നെ. വൈകാതെ ഉള്ളിലുള്ളതെല്ലാം അവൾ പറിച്ചു പുറത്തെറിയും. പതിയെ പതിയ ഞാൻ അവളാകും. അവൾക്കു നിങ്ങളെ അറിയില്ല. അവൾ ആക്രമിക്കും ചിലപ്പോ. ചിലപ്പോ കണ്ടില്ല എന്ന് നടിക്കും. അങ്ങനെ ആവുമ്പോൾ നീ ആ യക്ഷിയെ തളയ്ക്കണം. ആണിയടിച്ചു ഏതേലും പാലയിൽ ബന്ധിക്കണം. എന്നിട്ടു മനസ്സിന്റെ വാതിലുകൾ എന്നെന്നേക്കുമായി കൊട്ടിയടയ്ക്കണം"

"എടി എനിക്കൊരാളെ പ്രണയിക്കാൻ അയാൾ എന്റെ കൂടെയുണ്ടാകണം എന്നില്ല. കൂടയില്ലാതാവുമ്പോൾ ആണ് അത് ഏറ്റവും മനോഹരമാകുന്നത്, അനശ്വരമാകുന്നത്. അനശ്വര പ്രണയം"

അവൾ എന്നെ നോക്കി കരയാൻ തുടങ്ങി. എത്ര സമാധാനിപ്പിച്ചിട്ടും ആ കണ്ണുകൾ അടങ്ങിയല്ല. കണ്ണുകൾ കാട്ടിയതിനും ആയിരം മടങ്ങു വേദനയിൽ ആ ഹൃദയവും വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരിക്കണം. അന്നു രാത്രി നിർത്താതെ മഴ പെയ്തിരുന്നു. ജനാലകൾക്കു ഭ്രാന്തുപിടിപ്പുകുമാറു കാറ്റ് അട്ടഹസിച്ചിരുന്നു. അവൾ വല്ലാണ്ട് മൂളുന്നതായി തോന്നി. കൈയിലും കഴുത്തിലും വിയർപ്പിന്റെ കണങ്ങൾ ഉള്ളതായി തോന്നി.

"ടി എന്താണ്, നിനക്ക് സുഖമില്ലേ. നമുക്ക് ഒന്ന് ആശുപത്രി വരെ പോകാം"

"വേണ്ട വേണ്ട. കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ല. എനിക്കിങ്ങനെ കിടന്നാൽ മതി. നിന്നെ ചേർന്ന് കിടന്നാൽ മതി"

പുറത്തു പ്രകൃതി ഗംഭീര താണ്ഡവമാടി തകർക്കുമ്പോൾ അവൾ എന്നെ വരിഞ്ഞു മുറുകി കണ്ണുകൾ അടച്ചു. എപ്പോഴോ സർവ്വതും ശാന്തമായപ്പോൾ ഞാനും കണ്ണുകൾ തുറന്നു. മഴയും കാറ്റും ഒക്കെ മാറിയിരിക്കുന്നു. എല്ലാം നിശംബ്ദം. അവളുടെ ചേർന്നിരുന്ന മാറിൽ നിന്നും സ്ഥിരം കിട്ടാറുളള ഹൃദയമിടിപ്പും കേൾക്കാനില്ല. എല്ലാം നിശബ്ദം. ഈശ്വരാ.. ഞാൻ ആവുന്നതും കേണു വിളിച്ചു. അവൾ കണ്ണുകൾ തുറക്കുന്നില്ല. ആ മുഖത്തു ആ ചിരിയുള്ളപോലെ. എന്റെ കരച്ചിലുകൾ വീട്ടുകാരെ മുഴുവൻ ഉണർത്തിയെങ്കിലും അവളെ ഉണർത്തിയില്ല. ഏറെ നേരം ഞാൻ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു തന്നെ കരഞ്ഞു കിടന്നു. ആളുകൾ കൂടിയപ്പോൾ അവളുടെ അച്ഛൻ എന്റെ അടുത്ത് വന്നു.

"മോനെ, എണീക്കു. അവൾ പോയി".

ഞാൻ എണീറ്റ് ഭ്രാന്തമായി അലറി

"കണ്ടോ...കണ്ടോ..... അവൾ എന്നെ മറന്നില്ല. അവൾ എന്നെ മാത്രം മറന്നില്ല"

സമചിത്തത എന്നെ വിട്ടകന്ന മണിക്കൂറുകൾ ആയിരുന്നു പിന്നെങ്ങോട്ടു. ഞാൻ അവൾക്കു വെള്ളം കൊടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവൾ അനങ്ങുന്നുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചു. ആരും മറുപടി പറയുന്നില്ല. എല്ലാർക്കും കരച്ചിൽ മാത്രം. എല്ലാർക്കും കരച്ചിൽ മാത്രം. രാമേട്ടൻ എന്നെ മുറുകെപ്പിടിച്ചിരുന്നു. ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

"രാമേട്ടാ കണ്ടോ, അവൾ എന്നെ മറന്നില്ല. അവൾ എന്നെ മറന്നിട്ടില്ല"

മണിക്കൂറുകൾ ചിറകുകകൾ വച്ചു പറന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്നെ ഒഴികെ എല്ലാരും ബന്ധം വേർപെടുത്തിയ ചടങ്ങുകൾ കഴിച്ചു. എനിക്ക് അത് പറ്റില്ലാലോ. അവൾക്കു വായ്ക്കരിയിട്ടു എല്ലാരും, വേണ്ട ഞാൻ അവൾ ഉള്ളപ്പോൾ ആവോളം ഊട്ടിയതാണ്. പോകാൻ നേരം ആ നുണകുഴിയിൽ ഞാൻ ഒന്നു ചുംബിച്ചു. അവൾ പിന്നെയും ചിരിക്കുന്നുവോ.

വൈകാതെ ഒരു കൊച്ചു മൺകുടത്തിലായി അവൾ എന്റെ കൈയിൽ എത്തി. നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് എത്ര നേരം വച്ചുവെന്നറിയില്ല. ഒടുവിൽ ആ വലിയ സദസ്സിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

"ഞാൻ കാശിക്കു പോകുവാണ്. ഇവളെ ഗംഗയിൽ ഒഴുക്കണം"

അന്നു ഗംഗാ ആരതിക്കു മങ്ങൽ ഉള്ളതായി തോന്നി. ദേവസ്‌തുതികൾക്ക് ശബ്ദം കുറവായി തോന്നി. രാത്രിയിൽ ഗംഗയുടെ തണുപ്പ് പോലും എന്നെ മരവിപ്പിക്കാത്തതായി തോന്നി. ചന്ദ്രിക കരയുന്നു. അവൾ മേഘങ്ങൾക്കുള്ളിലൊളിക്കുന്നു. അവളെയും നെഞ്ചോടു ചേർത്തുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ ഗംഗയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്കിറങ്ങി.

ഒരു ചെറു മൺകുടത്തിലടയ്ക്കപ്പെട്ട വിഭൂതിയാണിന്നവൾ. അത് ചെറുതായി അലിഞ്ഞു തുടങ്ങി. അവൾ ഗംഗയിൽ ലയിക്കാൻ തുടങ്ങി. അത് ഗംഗയിലെ ഉപ്പിനു തീവ്രതയേകുന്നതായി തോന്നി

അതെ ഞാൻ കുടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന വെള്ളത്തിന് ഉപ്പുരസം. വല്ലാത്ത ഉപ്പുരസം...

 

She was making puris. The way she handles the ladle is an art to learn for sure. It was a mesmerizing sight to see the puris being slightly pressed and it regaining all its strength pushes back and puffs to become a beauty. For those of you who do not know, puri or poori is an Indian fried bread made with whole wheat flour. Unlike chappathi, puri is not healthy but tastes great. Wait… No… This is not a recipe post nor about the beauty and taste of puri. This is about the thought that did not taste like puri.

 

So the ‘she’ who was making puris is my sister. SIL was rolling the puris and sis was frying it. I was just watching all the 5 kids and working as their assistant helping them to chop the potatoes, transferring rolled puris to the frying area, making tea, etc. After making 2 batches of puris, my sister suddenly told us to reserve the 2nd batch of puris to the men of the house. Whaaaatttt??? Did I hear it correctly? Guess so. The feminist in me quickly got a wakeup call. But wait… Feminist… Is it the right word? Is that what I really am? I started doubting myself because this word is mostly used to tease women activists nowadays. So before waking up the feminist in me, let me ask the expert, whether it is the right word to use. The one person who listens to my all problems and actually tries to answer to the best of his knowledge. OK Google. “What is the meaning of Feminist?” Google answers promptly, “a person who supports feminism”. Wow. Thanks, Google. Now can you please let me know the meaning of feminism as well or do you think I was just questioning you? Again Google answers, “the advocacy of women’s rights on the ground of the equality of the sexes.” Or in simple words, “Feminism is about providing equal opportunities to women and convincing others to do so too. It is about fighting gender stereotypes altogether. True feminism is about equality for both the genders.” Ok. I guess then that is what I truly am. Yes, I am a feminist. A feminist who wants everyone to consider women and men as equal parts yet end up being trapped in the normal life template. A feminist who desires to slap a person who does not consider everyone equally, but serves tea to her husband every day, as if it is her responsibility.

 

After all these thought processes have settled down, I asked my sister why she said so. She gave me a cold look and said, “They deserve the best. Don’t they?” Yes, they deserve the best. In fact, not just them. Everyone deserves the best. Don’t they? This time my mind was bold enough to say that aloud and soon I was able to feel the slight friction. She asked me doubtfully, “Wouldn’t you deserve the best for your husband or the elders?” I said NO and she was tired of giving more cold looks. I injected some comedies to the scene (which reminded me of a Malayalam movie, ‘Vadakkunokki yanthram’ and the famous character, ‘Thalathil Dineshan’) and suddenly disappeared.

 

I took a couple of deep breaths. The thoughts began to jumble inside my head and I laid down. Why are just men given so much priority? She gets up early and cooks the food and he gets to eat the best. She is in charge of laundry, cleaning, and every single household chores when he just focuses on his work and chills out with his friends. The time has changed a lot. We are not like our parents anymore. During their times, she was forced to take up the responsibilities. But now, ‘she’ is not being forced, but she herself agrees on the template, she herself believes it is her responsibility. So HE is not the problem. The problem is with SHE and it should start from our homes. It would be difficult to train your husband or father or brother. The change should start with kids. I have a daughter and a son. Growing up, I should make my son cook food, and my daughter to change the car tire. They must learn everything and I will never restrict them from doing something only because of their gender. Luckily I have a very broad-minded husband who never forces me to do any chores and still ironically never keeps his tea mug back in the kitchen sink.

ട്രെയിൻ പുറപ്പെടുവാനുള്ള ഹോൺ മുഴങ്ങി. ഇപ്പോഴും ഉള്ളിലേക്ക് കയറാനുള്ള ആളുകളുടെ തിക്കും തിരക്കും. റിസർവേഷൻ ആഴ്ചകൾക്കു മുന്നേ ചെയ്താൽ പോലും ടിക്കറ്റ് കിട്ടാത്ത അവസ്ഥ. ഒടുവിൽ ഞെങ്ങി ഞെരങ്ങി ഹരി ഉള്ളിൽ കയറി. ഓരോ സ്റ്റേഷൻ കഴിയും തോറും അവൻറെ നിൽപ്പ് കൂടുതൽ അകത്തേക്കായി. ഒരു സീറ്റിനോട് ചേർന്ന് അവൻ നിന്നു. ജനലിനു പുറത്ത് വേഗത്തിൽ ഓടുന്ന കാഴ്ചകൾ തുറന്ന കണ്ണുകളിൽ യാതൊരു ചലനവും സൃഷ്ടിച്ചില്ല. മറിച്ച്, മനസ്സിന്റെ ജനലുകൾ ഓർമ്മകളുടെ തെമ്മാടിക്കുഴിയിലേക്ക് യാത്രയായി....

അറിവ് വെച്ച കാലം മുതൽ പട്ടിണിയും ദുരിതങ്ങളും മാത്രം. കൂലിപ്പണിക്ക് പോയി വരുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും എത്ര അരിഷ്ടിച്ച് ജീവിച്ചാലും ഒടുവിൽ കടം എന്ന വാക്കിൽ തന്നെ അഭയം കണ്ടെത്തുന്നു. ബാല്യകാലത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഭീതിപ്പെടുത്തിയ വാക്കുകളിൽ ഒന്ന്.. "കടം". സർക്കാർ സ്കൂളും ഉച്ചക്കഞ്ഞിയും അറിവിന്റെ ദാഹവും വിശപ്പിന്റെ വിളിയും അടച്ചപ്പോൾ നിറഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ട് കഷ്ടപ്പെട്ട് പഠിച്ച് നേടിയ വിജയങ്ങൾ. ഒന്നാം സ്ഥാനവും റാങ്കും നേടിയെടുത്തെങ്കിലും ഒരിക്കലും ഭാഗ്യം തന്നെ തുണച്ചില്ല. സ്ഥിരമായ ജോലി ഇന്നും ഏതോ ലോകത്ത് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അടുത്തുള്ള ധനകാര്യ സ്ഥാപനത്തിലെ തുച്ഛമായ ശമ്പളവും കുട്ടികളെ ട്യൂഷൻ പഠിപ്പിച്ചു കൈയ്യിൽ വരുന്ന വരുമാനവും അന്നത്തിനും വീട്ടുചിലവിനും കഷ്ടിച്ചു തികയുമെന്നായി. എന്നാൽ കഠിനമായ അധ്വാനം അച്ഛനമ്മമാരുടെ ആരോഗ്യത്തിൽ വെള്ളി വീഴ്ത്തിയപ്പോൾ ജീവിതത്തിൻറെ രണ്ടറ്റം കൂട്ടിമുട്ടിക്കാൻ നന്നേ പാടുപെട്ടു.

പ്രാർത്ഥനയുടെ ഫലമോ കഷ്ടപ്പാടിന്റെ നിറമോ ഒടുവിൽ പൂനെയിലെ ഒരു വലിയ കമ്പനിയിൽ നിന്നും വിളിയെത്തി. അങ്ങോട്ടുള്ള യാത്രയാണിത്. പുലർച്ചെ ട്രെയിനിൽ കയറിയതാണ്."ഏയ് താങ്കൾക്ക് ഇരിക്കണ്ടേ... സീറ്റ് ഉണ്ടല്ലോ. എന്താണ് ഇരിക്കാത്തത്". ആ ശബ്ദം എൻറെ ചിന്തകളുടെ കടിഞ്ഞാൺ പൊട്ടിച്ചു നേരെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു പെൺകുട്ടി. ഇരു നിറം. പക്ഷേ അവളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് എന്തൊരാഴം. ധാരാളം കഥകൾ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നത് പോലെ. "ഹലോ......" ഞാൻ അവളെ ഒന്നൂടെ നോക്കി. "അതേ മാഷേ താങ്കളോടാണ് ഈ ചോദിക്കുന്നത്. ഇരിക്കാൻ ഉദ്ദേശമില്ലേ. കുറെ നേരമായല്ലോ ഈ നിൽപ്പ് തുടങ്ങിയിട്ട്. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ വീണ്ടും തിരക്കാകും. പിന്നെ ഈ സീറ്റ് ഉണ്ടാവില്ല. വേണമെങ്കിൽ വന്നിരിക്ക്."

അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്. പുലർച്ചെ ഒപ്പം കണ്ട പലരും അവിടെയില്ല. ഞാൻ മാത്രം ഇങ്ങനെ നിൽക്കുന്നു. ഓർമ്മകളുടെ ഒരു ശക്തിയെ...... കാലങ്ങൾക്കും ചുറ്റുപാടിനും സമയത്തിനും അപ്പുറം അവ സഞ്ചരിക്കുന്നു. ആ കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചിട്ട് അവൾക്ക് അഭിമുഖമായി ഞാൻ ഇരുന്നു.

എന്തോ പരിചിതഭാവം എന്നപോലെ ഞാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു; "എവിടെക്കാണ്"? "പൂനെ". നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെയുള്ള മറുപടി. ഓ, അപ്പോൾ എനിക്കൊരു കൂട്ടായി. മനസ്സിൻറെ ഭിത്തികൾ ആ ശബ്ദത്തിനെ സൃഷ്ടിച്ചുവെങ്കിലും നാവിൻ തുമ്പിൽ യാതൊരു ചലനവും ഉണ്ടായില്ല. എന്തോ പിൻവലിക്കുന്നത് പോലെ. കണ്ണുകൾ അടച്ച് യാത്ര തുടർന്നു. വാട്ടിയ ഇലയുടെ മണം മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചപ്പോഴാണ് സ്ഥലകാല ബോധം വീണത്. അതെ.. ഉച്ചയായിരിക്കുന്നു. വിശപ്പിൻറെ വിളി തന്നെയും തേടി എത്തിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ കയ്യിൽ ഭക്ഷണപ്പൊതിയുമില്ല, പണവുമില്ല. ഉള്ള വിശപ്പിനെ കടിച്ചു പിടിച്ചിരുന്നപ്പോൾ വീണ്ടും ആ ചിരി എനിക്കായി ഭക്ഷണം നീട്ടി. ആത്മാവിമാനം പിറകോട്ട് വലിച്ചു. പക്ഷേ അതിനേക്കാൾ വലുതായിരുന്നു വിശപ്പ് എന്ന സത്യം.

അതും വാങ്ങി കഴിച്ച് യാത്ര തുടർന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഒടുവിൽ ധൈര്യം സംഭരിച്ചു ഞാൻ ചോദിച്ചു. "തന്റെ പേര് എന്താണ്?". "ഞാൻ ഗായത്രി". എൻറെ പേര് എന്ത് എന്ന മറു ചോദ്യം ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചു. പക്ഷേ അത് ഉണ്ടായില്ല. ചോദിക്കാത്തത് കൊണ്ടാവാം അങ്ങോട്ട് കയറി പറഞ്ഞു," ഞാൻ ഹരി". അതിനും ചിരി മാത്രം ഉത്തരം. നിമിഷങ്ങളുടെ നിശബ്ദതയെ കീറിമുറിച്ച് ഒടുവിൽ അവളുടെ ചോദ്യം എത്തി. "എവിടെക്കാണ്?" "പൂനെ, ഒരു ജോലിയുടെ ഇൻറർവ്യൂ ഉണ്ട്". "ഞാൻ അവിടെ നേഴ്സിങ് പഠിക്കുകയാണ്". ആ സംസാരം നീണ്ടു ...... രാത്രിയുടെ യാമങ്ങൾ കഥപറച്ചിലുകൾ ആയി. ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ നിറമുള്ള എൻറെ കഥയുടെ താളുകൾ മടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾക്ക് പറയാനുണ്ടായിരുന്നത് സ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ലായ്മയുടെ വേലിയേറ്റങ്ങൾ ആണ്.

അളവറ്റ പണവും സ്വത്തുക്കളും അവളുടെ സന്തതസഹചാരികൾ ആയിരുന്നു. പക്ഷേ ഒരിക്കൽ പോലും സ്വാതന്ത്ര്യം അറിയാൻ അവർക്ക് സാധിച്ചില്ല. പഠിക്കുന്ന നേഴ്സിങ് കോഴ്സ് പോലും അച്ഛൻറെ ഇഷ്ട്ടം. നൃത്തത്തെ സ്നേഹിച്ച ചിലങ്കയുടെ താളത്തിൽ ശ്വാസത്തെ നിയന്ത്രിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച അവളുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് മുകളിൽ "വേഗം ജോലി കിട്ടുമല്ലോ, അതുകൊണ്ട് നേഴ്സിങ് മതി" എന്ന അച്ഛൻറെ വാക്കുകൾ ഇടിത്തി പോലെ പതിച്ചു. പഠിക്കാൻ അത്ര മിടുക്കി അല്ല എന്ന വിശേഷണം അച്ഛൻറെ വാക്കുകൾ വീട്ടുകാർ തന്നെ ഉറപ്പിച്ചു. ദൂരെയാണെങ്കിലും പേരിൽ മുന്തിയ കോളേജിൽ പഠനവും റെഡിയായി. അങ്ങനെ ഒരു ജീവിതം. ശരീരം കൊണ്ട് ദൂരെയാണെങ്കിലും നിയന്ത്രണത്തിന്റെ നൂലുകൾ ഇന്നും അച്ഛൻറെ കയ്യിൽ ഭദ്രം.

അതെ..... തന്റെ ജീവിതം ഒരു പട്ടം പോലെ തന്നെയാണ്. ദൂരെ നിന്ന് നോക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് അതിർവരമ്പുകൾ ഇല്ലാത്ത ആകാശത്തിൽ പാറിപ്പറക്കുന്ന പട്ടം പോലുള്ള തന്നെ മാത്രമേ അറിയൂ. പക്ഷേ നിയന്ത്രണം മുഴുവനും നൂലുമായി താഴെ നിൽക്കുന്ന അച്ഛൻറെ കയ്യിൽ ആണെന്ന് മാത്രം. നിലപാടുകൾ പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന പെൺകുട്ടി കുടുംബത്തിൽ പിറക്കാത്തതാണെന്ന ന്യായശാസ്ത്രം. എൻറെ വിശാലമായ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിയന്ത്രണങ്ങളുടെ ചില്ലക്കൂട്ടിൽ അടച്ചിട്ടതിന്റെ പ്രതിഫലം "നല്ല കൊച്ച്" എന്ന ഒരു വിലയുമില്ലാത്ത സ്വഭാവ സർട്ടിഫിക്കറ്റ്. അത്രയും പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോൾ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും അടർന്ന അശ്രു മുത്തുകൾ യാതൊരു നിബന്ധനയുമില്ലാതെ തന്നെ കേട്ട ഒരാളോടുള്ള നന്ദിയായിരുന്നു. പൂനെ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ അവരുടെ യാത്ര അവസാനിച്ചു.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

പൂനെ നഗരത്തിലെ തിരക്കുള്ള പ്രഭാതത്തിൽ അകലെ ചിലങ്കയുടെ ചിലമ്പൽ കേൾക്കാം. മറാത്തി പേരുകളുടെ ഇടയിൽ മലയാളി തനിമ വിളിച്ചോതുന്ന ഒരു ഫ്ലാറ്റ്. പേര് "ഹരിഗായിത്രി". ഹിന്ദി അക്ഷരമാലയിലും കേരളീയത മണക്കുന്ന പേര്. അവിടെ അനേകം കുട്ടികൾക്ക് നൃത്തം അഭ്യസിപ്പിക്കുന്ന ഗായത്രി, അല്ല ഡോക്ടർ ഗായത്രി. നൃത്തത്തിൽ പി എച്ച് ഡി നേടി അനേകം വേദികളിൽ നടന വൈഭവം തീർക്കുന്ന നർത്തകി. ബിസിനസ് ന്യൂസ് കണ്ടുകൊണ്ട് ഹരിയും. അതെ... ഹരിയും ഗായത്രി ഇന്ന് ഒന്നാണ്.

ഗായത്രി സ്വന്തമായി എടുത്ത ആദ്യത്തെ തീരുമാനം, തൻറെ ജീവൻറെ പാതിയെ സ്വയം തിരഞ്ഞെടുത്തു. ആദ്യത്തെ എതിർപ്പുകളെല്ലാം കാലത്തിൻറെ കുത്തൊഴുക്കിൽ മാഞ്ഞു. ഇന്ന് ഹരി ഗായത്രിയുടെ കുടുംബത്തിന് മരുമകൻ അല്ല മറിച്ച് മകൻ തന്നെയാണ്. കമ്പനിയുടെ മാനേജിംഗ് ഡയറക്ടർ പോസ്റ്റ് ഹരിയുടെ ആത്മാർത്ഥതയുടെയും അർപ്പണമനോഭാവത്തിന്റെയും സമ്മാനം. ഇവരുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെ അടയാളമായി രണ്ടു പെൺമക്കൾ. അവർക്ക് പറക്കാം... യാതൊരു വേലികെട്ടുകളും നിയന്ത്രണങ്ങളും ഇല്ലാതെ... സ്വതന്ത്രമായി...... കാരണം അവർക്ക് പറക്കാൻ വഴി ഒരുക്കുന്നത് തുറന്ന മനോഭാവമുള്ള മാതാപിതാക്കൾ ആണ്. അതെ........ചെറിയ മാറ്റങ്ങളാണ് വലിയ തീരുമാനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനം.

ഒന്ന് ചുണ്ടു കോട്ടാൻ പോലും ആവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത്ര ക്ഷീണവും എല്ലുകൾ നുറുങ്ങുന്ന വേദനയും... ഇത്ര നാൾ വീക്ഷിച്ചതും അറിഞ്ഞതും ആയ ജീവിതങ്ങളിൽ ഒന്നും ഇത് പോലെ ഒന്ന് എന്തെ കാണാതെ പോയി എന്ന് ഇതും കൂട്ടി കാക്കതൊള്ളായിരാമത്തെ തവണ ആലോചിച്ചു. ഇപ്പോൾ ജീവിതവും ജീവനും ഒക്കെ തലയോട്ടിയിലെ ഒന്നര ലിറ്റർ തലച്ചോറിൽ മാത്രം ഉള്ളു. ശരീരത്തിലേക്ക് അഥവാ അതിൽ നിന്നും ഒരു തുള്ളി എങ്ങാനും ഒലിച്ചു ഇറങ്ങി പോയാൽ കയ്യിൽ ഇരുന്നു മാറിൽ കടിച്ചു തൂങ്ങുന്ന സത്വം അത് കൂടി വലിച്ചു കുടിക്കും. പ്രസവത്തിന്റെ മധുവിധു കാലം, അഥവാ പത്തു ദിവസം, കഴിഞ്ഞതോടെ മരിച്ചതാണ് കുഞ്ഞു എന്ന് പറയുന്ന ജീവിയോടുള്ള അടങ്ങാത്ത സ്നേഹം. നീര് വറ്റിയ നദിയിലേക്ക് ഉയരത്തിൽ നിന്ന് എടുത്തു ചാടിയ പോലെയായിരുന്നു പ്രസവം. പ്രസവ വേദനയുടെ പാരമ്യത്തിൽ ഓപ്പറേഷൻ ചെയ്തു എടുക്കേണ്ടി വന്നു. ആളുകളുടെ സ്നേഹമായിരുന്നു ആ നദി. പ്രസവമെന്ന കൊടിയ ആഘാതത്തോട് കൂടി ഞാൻ ആ നദിയിലേക്കു പതിക്കുമ്പോൾ സ്നേഹം മുഴുവൻ ദിശ തിരിഞ്ഞു ഒഴുകാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു ആ കുഞ്ഞിലേക്ക്.. വറ്റി വരണ്ടു വിണ്ടു കീറിയ ആ അടിത്തട്ടിലേക്ക് പതിക്കുമ്പോൾ എല്ലുകൾക്കൊപ്പം മനസ്സും നുറുങ്ങിയിരുന്നു..

സ്വപ്‌നങ്ങൾ എന്നും ഒരു ഒളിച്ചോട്ടം ആയിരുന്നു. ഏതോ മായാലോകങ്ങളിലേക്ക്.. ചിലപ്പോൾ പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ താഴ്വരകൾ.. ചിലപ്പോൾ ആകാശത്തു വർണ്ണചിറകുകൾ വീശി പാറിക്കളിക്കാം. ചിലപ്പോൾ ഭാരമില്ലാതെ അതിവേഗം നീന്താം.. പിന്നെ ചിലപ്പോൾ, ചിലപ്പോൾ മാത്രം ദിവസങ്ങളോളം അലട്ടുന്ന, രാവുകളെ പകൽ പോലെ ഉറക്കം ഇല്ലാത്തതും, പകലുകളെ ഓർമ്മകൾ കൊണ്ട് വേട്ടയാടി രാവ് പോലെ ഇരുട്ടിലാക്കുന്നതും ആയ പേടിസ്വപ്നങ്ങളും...

സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിറകുകളിൽ നിന്ന് അടർത്തി എടുത്ത തൂവൽ ചെത്തി മിനുക്കി കുറെ സ്വപ്നങ്ങളും ദിവാസ്വപ്നങ്ങളും കടലാസിൽ പകർത്തി വെച്ചപ്പോളാണ് ആദ്യമായി അമ്മയായത്, ആ കഥകൾക്ക് ജന്മം നൽകിക്കൊണ്ട്.. കഥകളിൽ സ്വപ്‌നങ്ങൾ മാത്രം അല്ല, ആളുകളുടെ യാഥാർഥ്യവും എഴുതാൻ കഴിയണം. മനസ്സിന്റെ തീർത്ഥാടനങ്ങൾ, ഒഴുക്കിക്കളയുന്ന രക്തത്തിൽ മുടിയിഴകൾ മുക്കി ചായം പിടിപ്പിച്ച ചിത്രങ്ങൾ, കണ്ണീർ എണ്ണയാക്കി ആളിക്കത്തുന്ന നാളങ്ങൾ, എല്ലാം.. എല്ലാം എഴുതി. പലരുടെയും കഥകൾ പല വശങ്ങളിൽ മാറി നിന്ന് നോക്കി കണ്ടു, കണ്ണ് തുറന്നും കണ്ണടച്ചും. എല്ലാം പകർത്തി. മോഹവും മോഹ ഭംഗവും വർണ്ണങ്ങൾ ചാലിച്ച് എഴുതി.. പ്രണയത്തെ അനശ്വരമാക്കി. അതേ പ്രണയത്തെ നിരർത്ഥകവും ആക്കി.. അത് വായിച്ചവർ ചിലർ തങ്ങളുടെ ജീവിതം വായിച്ചു. മറ്റു ചിലർ ഇനിയുള്ള ജീവിതം ജീവിക്കാൻ തയ്യാറെടുത്തു...

ഇന്ന് പൂക്കളില്ല, താഴ്വരകൾ ഇല്ല.. നല്ല സ്വപ്‌നങ്ങൾ, മയക്കത്തിൽ മാത്രം കടന്നു വരുന്ന, സ്നേഹിക്കപ്പെടുന്ന കാലത്തെ ഓർമകളിലേക്ക് ചുരുങ്ങി.. പേടിസ്വപ്നങ്ങൾ ആവട്ടെ, കുഞ്ഞിനേയും അവഗണനയെയും വട്ടമിട്ടു പറന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.. ഞെട്ടി ഉണരുന്നത് ഇന്ന് ഒരു പതിവാണ്. ഉറക്കം വിരളവും..

ചിന്തിച്ചു നേരം പോയത് അറിഞ്ഞത് കുഞ്ഞു മോണകൾ ഉറക്കത്തിൽ കടി മുറുക്കിയപ്പോളാണ്.. ശരീരത്തിൽ എവിടെയോ ഒളിഞ്ഞിരുന്ന അൽപ്പ പ്രാണൻ കൂടി ഒരു നേരിയ കരച്ചിലോടു കൂടിയ നെടുവീർപ്പായി പുറത്തേക്കു പോയി. മടിയിൽ കിടന്നു ഉറങ്ങുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഇടയ്ക്കു ശരീരത്തിൽ നിന്ന് പറിച്ചെടുത്ത ആ അംശത്തോടു അതിയായ സ്നേഹം തോന്നും ഇതിനൊക്കെ ശേഷവും. തുരുതുരെ ഉമ്മകൾ കൊണ്ട് മൂടി. ഒരിക്കലും വളരാതെ നെഞ്ചോടു ചേർന്ന് എന്നും ഇങ്ങനെ ഉറങ്ങിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു. അത് കുടിച്ചു വറ്റിച്ച ഉറവകൾ വീണ്ടും നെഞ്ചിൽ നനവ് പടർത്തി.. ഒരിക്കലും മതിവരാത്ത അത്ര കൊതി ആവും ആ മുഖത്ത് നോക്കി ഇരിക്കാൻ.. എന്നാൽ നോക്കി നോക്കി ഇരിക്കേ..... അതിനെ എടുത്തു എറിഞ്ഞാലോ എന്ന് തോന്നും.. കണ്ണുകൾ അടച്ചു സകല സുഖവും അനുഭവിച്ചു, ബാക്കി ഉള്ള ജീവൻ കൂടി വലിച്ചു കുടിക്കുന്ന അതിനെ അങ്ങനെ തന്നെ മാറിൽ അമർത്തി ശ്വാസം മുട്ടിച്ചാലോ എന്നും.. പിച്ചാനും അടിക്കാനും ഒക്കെ തോന്നും.. ജീവിതത്തിലേക്ക് ഇങ്ങനെ ഒരു ജന്മം കടന്നു വന്നിരുന്നില്ലെങ്കിൽ എന്ന് ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കും...

മാതൃത്വം എല്ലാ ദുഷ്ചിന്തകളെയും അകറ്റി നിർത്തി. പിടിച്ചു കെട്ടി എന്ന് പറയുന്നതാവും ശെരി. ചിന്തകളെ തടയാൻ ആവുമായിരുന്നില്ല. ചിന്തകൾ പ്രവൃത്തികൾ ആവാതെ പിടിച്ചു കെട്ടി. ആരോടെങ്കിലും പറഞ്ഞാലോ എന്ന് നൂറു വട്ടം ആയി ചിന്തിക്കുന്നു. പക്ഷെ എന്ത് പറയണം. കുഞ്ഞിനെ ഉപദ്രവിക്കാൻ തോന്നുന്നു എന്നോ? കൊല്ലാൻ തോന്നുന്നു എന്നോ.. അതും ആരോട്, പുതിയ കളിപ്പാട്ടം കിട്ടിയപ്പോൾ പഴയതു മറന്ന കുട്ടികളുടെ സ്വഭാവം കാണിച്ച, കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി ഭാര്യയെ, മകളെ, മരുമകളെ, മറന്ന വീട്ടുകാരോടോ?

കുറ്റബോധം ആണ് എല്ലാറ്റിനും.. കുഞ്ഞിനെ പറ്റി ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോൾ.. വീട്ടിൽ സഹായിക്കാൻ ആവാതെ വരുമ്പോൾ.. ഭർത്താവിന് സ്നേഹം നിരസിക്കുമ്പോൾ.. ഒന്നിനും കൊള്ളാത്തവളായി ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുമ്പോൾ.. ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ, ഒന്ന് കുറ്റപ്പെടുത്തുകയെങ്കിലും ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് പല വട്ടം ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. അദൃശ്യ ആണോ എന്ന് പോലും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്നലെ വരെ ആരായിരുന്നു എന്ന് ചിന്തിച്ചു പോകും വിധം കാര്യങ്ങൾ മാറി മറിഞ്ഞു.

നല്ല ഭക്ഷണം കഴിക്കണം, കുഞ്ഞിന് എന്തെങ്കിലും കിട്ടണ്ടേ.. എഴുന്നേറ്റു ഇരുന്നു തന്നെ രാത്രി പാല് കൊടുക്കണം, കുഞ്ഞിന് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാലോ.. ഞാൻ ഒക്കെ പ്രസവിച്ചു രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോളേ വീട്ടു പണി ഒക്കെ ചെയ്തു തുടങ്ങി.. ഇപ്പോളത്തെ പിള്ളേർക്ക് ഒന്നും സഹിക്കാൻ വയ്യ. ഓപ്പറേഷൻ മതി, അതാവുമ്പോ വേദന ഇല്ലല്ലോ.. വരുന്നവരൊക്കെ കുഞ്ഞിന് സമ്മാനങ്ങൾ ആയി വരും. കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു താലോലിക്കും. കുഞ്ഞു എപ്പോൾ ഉറങ്ങും, എപ്പോൾ ഉണരും, എത്ര വട്ടം പാല് കുടിക്കും, ഭാരം എത്ര, കുത്തിവെയ്പ്പ് എന്ന് വേണ്ട ആ ഹൃസ്വമായ ജീവിതത്തിൽ എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചോ അതൊക്കെ അറിഞ്ഞു വെയ്ക്കും. എന്തിനു.. സ്വന്തം വീട്ടിൽ ഉള്ളവർ വരെ കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യസ്ഥ ആയി ആണ് കാണുന്നത്.

നിസ്സഹായത നിസ്സംഗത ആയും ക്ഷീണം ദ്വേഷം ആയും രൂപമാറ്റം സംഭവിക്കുന്നത് ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞുവോ... ഉള്ളിൽ വളരുന്ന കുഞ്ഞിനെ വയറ്റിൽ പത്തു മാസം ഒളിപ്പിച്ചു.. അപ്പോൾ കുറച്ചു വികാരങ്ങൾ പുറത്തു ചാടാതെ നോക്കാൻ ആവില്ലേ.. എന്നാലും ഉള്ളിൽ വലിയ സ്ഫോടനങ്ങളുടെ ഇടയ്ക്കു വെറുപ്പിന്റെ വികൃത ഭാവങ്ങൾ മുഖത്ത് നൃത്തം വെച്ച് കാണണം.. കണ്ണുകൾ കുഞ്ഞിലേക്ക് നട്ടിരുന്നവർ കണ്ടു കാണില്ല. ഉറപ്പ്...

ആരോടെങ്കിലും പറയണം.. ഇതും കഥയാണ്. എഴുതണം.. ആരെങ്കിലും കാണും, ഇതൊക്കെ മറ്റാരുടെയെങ്കിലും വരികളിലൂടെ വായിക്കാൻ കാത്ത്.. അല്ലെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ ഇത് വായിച്ചു തയ്യാറെടുത്ത്.. കൈയ്യ് അറിയാതെ പേനയെടുത്തു അടുത്തിരുന്ന മരുന്ന് കുറിപ്പിൽ എഴുതാൻ തുടങ്ങി.. മഷി ഒഴുകി.. കണ്ണുകളിൽ നിന്ന്.. എന്നോ മഷി വറ്റിപ്പോയ പേന ഒപ്പം വിതുമ്പി... ഇത് ആരുടേയും കഥ അല്ല.. ഇത്ര ദ്രവിച്ച ജീവിതം മറ്റാർക്കും ഇത് പോലെ ഉണ്ടാവില്ല... മറ്റാർക്കും....

"കുഞ്ഞിന് ഇന്ന് ഒരു മാസം ആവുന്നു".. ഒരു ക്ഷീണിച്ച പുഞ്ചിരി മറുപടി ആയി കൊടുത്തു. പക്ഷെ എന്തിനു അത് അപ്പോൾ പറഞ്ഞു എന്ന് മനസിലായി വന്നപ്പോഴേക്കും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈ, കൈ കടന്നു തോളിൽ ഇഴഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു.. നീര് വെച്ച് ചീർത്തിരിക്കുന്ന ശരീരവും, വയറൊഴിഞ്ഞപ്പോൾ അടിവയറ്റിലെ തുന്നിക്കെട്ടിൽ കൊളുത്തി വലിച്ചു തൂങ്ങി കിടക്കുന്ന കറുത്ത വയറും അതിലെ വെളുത്ത വലിഞ്ഞ പാടുകളും, അമ്മിഞ്ഞ പാലിന്റെയും വിയർപ്പിന്റെയും കുഴമ്പിന്റെയും ഗന്ധവും, അടുത്ത് ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞും. അറപ്പു തോന്നി. ഇതൊന്നും മനസ്സിലാവാത്തയാളോട് വെറുപ്പും.. "നിനക്ക് ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞിനെ മതി. എന്റെ വികാരങ്ങൾ കാണണ്ട." കതകു പിന്നിൽ കൊട്ടിയടച്ചു അതിലും വലിയ ശബ്ദത്തിൽ കാലൊച്ച അകന്നു അകന്നു പോവുന്നത് കേൾക്കാമായിരുന്നു. ഒരു മരവിപ്പായിരുന്നു. നിനക്ക് കുഞ്ഞിനെ മതി. ഈ ശരീരം ഒരു പക്ഷെ ഒരു വട്ടം കണ്ടാൽ തീരാൻ ഉള്ളതേ ഉണ്ടാവു ഈ പ്രശ്നങ്ങൾ ഒക്കെ. അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ അതൊന്നും ഒരു പ്രശനം അല്ലായിരിക്കും.. ആവോ. തിരിച്ചു എന്തേ അങ്ങനെ ചോദിക്കാൻ ആവുന്നില്ല എന്നത് ഒരു ഉത്തരം ഇല്ലാത്ത ചോദ്യം ആയിരുന്നു.

കുഞ്ഞിന്റെ അടുത്ത് അതിന്റെ നെഞ്ചത്ത് കൈ വെച്ച് കിടന്നു. നേരിയ മയക്കത്തിൽ ആരോ വാതിൽ പയ്യെ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം. കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോൾ പഴയ തറവാട്ടു വീട്ടിൽ ആയിരുന്നു. ഒരു പെറ്റിക്കോട്ട് ആയിരുന്നു വേഷം.. ഏകദേശം ഒൻപതു വയസ്സ് പ്രായം. കുഞ്ഞു അടുത്ത് കിടപ്പുണ്ട്. ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. വാതിലിനു നേരെ നോക്കി. ഓടിനിടയിലൂടെ കടന്നു വന്ന അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ അമ്മാവനെ കണ്ടു.. പേടി കാരണം അനങ്ങാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആ കൈകൾ ദേഹത്ത് മുഴുവൻ ഇഴഞ്ഞു നടന്നു. പണ്ടത്തെ പോലെ എഴുന്നേറ്റ് ഓടിയാൽ കുഞ്ഞിനെ അയാൾ എന്തെങ്കിലും ചെയ്താലോ.. ദൈവം രക്ഷക്ക് എത്തിയ പോലെ കുഞ്ഞു കരയാൻ തുടങ്ങി.. പെട്ടെന്ന് ഇഴച്ചിൽ നിന്നു. അയാൾ പിൻവാങ്ങി.. വാതിൽ അടഞ്ഞു. "ഹൊ. എന്തൊരു ഉറക്കം ആണ് ഇത്. ആ കൊച്ചു ഇത്രയും നിലവിളിച്ചിട്ടും അറിയുന്നുണ്ടോ ന്നു നോക്കിയേ. എന്ത് പറയാൻ." പിടഞ്ഞു എണീറ്റ് നോക്കുമ്പോൾ കുഞ്ഞിനെ കരച്ചിൽ മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഭർത്താവിനെയും ഇതും പറഞ്ഞു മുറിയിലേക്ക് കയറി വന്ന അമ്മായിഅമ്മയെയും ആണ് കണ്ടത്.. മുഖത്ത് നോക്കാൻ ഉള്ള വൈമുഖ്യം കണ്ടപ്പോൾ ആണ് അത് അമ്മാവൻ അല്ലായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായത്. മടുപ്പു തോന്നി.. ഭയവും..

ഈ സ്വപ്നം വെറും സ്വപ്നം അല്ല. ഒരിക്കൽ ജീവിച്ചതാണ്.. പിന്നീട് തൊടിയിൽ മാങ്ങ തിരഞ്ഞു നടന്നപ്പോൾ ചുവരിൽ ചേർത്ത് തന്ന ഭീഷണിയിൽ അവിടെ തന്നെ കുഴിയാനകളുടെ കൂട്ടിൽ കുഴിച്ചു മൂടിയ ശബ്ദം പിന്നെ ഉയർന്നില്ല. ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും പല സ്ഥലത്തും പലരും നടത്തിയ അതിക്രമങ്ങൾക്ക് എതിരെയും ഉയർന്നില്ല. ശരീരത്തിന്റെ കാര്യം വരുമ്പോൾ ആ പഴയ ഭയമുള്ള ഒൻപതു വയസ്സുകാരി തീരുമാനങ്ങൾ എടുത്തു..

അവൾ കരച്ചിൽ നിർത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ദേഹത്ത് കൂടെ കുറച്ചു മുന്നേ ഇഴഞ്ഞ കൈകളിൽ അവൾ കിടന്നു പിടയുകയാണെന്നു തോന്നി. കുഞ്ഞല്ല, പെണ്കുഞ്ഞു.. പെണ്കുഞ്ഞു.. പെട്ടെന്ന് പിടിച്ചു വാങ്ങിയപ്പോൾ അയാളുടെ "കുഞ്ഞിന് എന്തെങ്കിലും പറ്റും, എന്താ ഈ കാണിക്കുന്നെ " എന്ന ശകാരം തലയ്ക്കു മീതെ കൂടെ പോയി. കൂടെ അകന്നു പോയ കാലടി ശബ്ദങ്ങളും...

അവൾ.. 'അത്' അല്ല, അവൾ.. പെണ്കുഞ്ഞു. എന്നെ പോലെ. എന്റെ ചോര.. ഒൻപതു വയസ്സാകുമ്പോൾ.. അല്ലെങ്കിൽ അതിനു മുൻപേ ശബ്ദം അടഞ്ഞു പോവേണ്ടവൾ.. ഏതോ കൈകൾ അനുവാദം ഇല്ലാതെ ദേഹത്ത് ഇഴയേണ്ടവൾ.. ഒരു കൈ കൊണ്ട് മൂടി വെയ്ക്കാൻ പോന്ന വലിപ്പമേ ഉള്ളു ഇപ്പോൾ. ഇടയ്ക്കു എപ്പോഴോ കരച്ചിൽ നിറുത്തി എന്റെ മാറിൽ പരതാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. പയ്യെ അവളുമായി കട്ടിലിലേക്ക് ചായ്ഞ്ഞു. കണ്ണുകൾ അടച്ചു പാല് കുടിക്കുന്ന അവളെ നോക്കി കിടന്നു എപ്പോഴോ ഉറക്കവും അതിനു പിന്നാലെ സ്വപ്നവും കടന്നു വന്നു. ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ആ തറവാട്ടു വീട്ടിൽ തറയിൽ വിരിച്ച പായിൽ ആണ്.. ഒൻപതു വയസ്സുകാരി പാല് കുടിപ്പിച്ചു കുഞ്ഞിനെ ഉറക്കിയിട്ടു പെറ്റിക്കോട്ട് നേരെ ഇട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ പുറകിൽ അനക്കം കേട്ടു.. ഇത്തവണ അമ്മാവൻ അല്ല, ഭർത്താവായിരുന്നു. ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ അനങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഉടുപ്പ് നേരെ ആക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. ശരീരത്തിൽ കൈകൾ ഇഴഞ്ഞു നടന്നു, അവ പതുക്കെ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി അവളുടെ ശരീരത്തിലേക്ക്...

മരവിച്ചു പോയിടത്തു നിന്ന് സർവ ശക്തിയും എടുത്തു ചാടി എണീറ്റ് അവളെ പിടിച്ചു. അനക്കം ഇല്ല. ചുറ്റും ഇരുട്ട് മാത്രം.. കിടന്നു കൊണ്ട് പാല് കൊടുക്കുന്നതും അനുബന്ധ പ്രശ്നങ്ങളും ഒക്കെ വായിച്ചത് ഓർത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.. അറിയാതെ ഒരു പുഞ്ചിരി വന്നു പോയി.. കുറെ നാളുകൾക്കു ശേഷം എന്തോ നേടിയ പോലെ ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടുവോ.. ഒരു ശാന്തത.. ഇത് കൊണ്ട് എല്ലാറ്റിനും ഒരു അവസാനം ആവുമോ.. അവളുടെ വായ അടപ്പിക്കാൻ ആരും വരില്ലെങ്കിൽ.. ദേഹത്ത് കൈകൾ ഇഴഞ്ഞു മനസ് മുറിപ്പെടില്ലെങ്കിൽ.. കുറ്റബോധം നീറി കഴിയേണ്ടി വരില്ലെങ്കിൽ.. ഇത് പോലെ കറുത്തു തൂങ്ങിയ വേദനിക്കുന്ന വയറും ആരുടേയും ശ്രദ്ധയോ സ്നേഹമോ കിട്ടാത്ത ഒരു കാലവും ഇല്ലാതെ ഇരിക്കുമെങ്കിൽ... സ്വന്തം പ്രശ്നങ്ങൾക്കും ഒരുപക്ഷെ ഇത് ഒരു പരിഹാരം ആയേക്കും...

അവളുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു ചമ്രം പടഞ്ഞു ഇരുന്നു. രണ്ടു കൈകളുടെയും വിരലുകൾ നീട്ടി അവളെ അളന്നു നോക്കി. പോരാ.. കുറച്ചു കൂടെ നീളം കൂടുതൽ വരും. ഒരു കൈ കൂടെ. അവളെ പയ്യെ എടുത്തു മടിയിൽ വെച്ചു.. കാത്തിരുന്നു.. എത്ര പെട്ടെന്നാണ് പ്രശ്നങ്ങൾ തീരുന്നതു..

രാത്രി ഏറെ കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. ഇപ്പോൾ ആ ശരീരം തണുത്തു വിറങ്ങലിച്ചിരിക്കുന്നു.. ആ കുഞ്ഞു ശരീരവുമായി പയ്യെ തൊടിയിലേക്കു നടന്നു.. നാളെയും നേരം വെളുക്കും.. അവൾ മണ്ണിനടിയിൽ ഉറങ്ങുകയാവും.. ഞാൻ,.... സ്വത്വം എന്നേ നഷ്ടമായ ഞാൻ വീണ്ടും ഞാൻ ആവും.. അന്വേഷിച്ചു നടക്കുന്നവർക്ക് പിടി കൊടുക്കാതെ, എന്നിൽ നിന്നും വഴി മാറി ഒഴുകിയ സ്നേഹത്തിന്റെ നദിയിൽ കുത്തൊഴുക്കിൽ സ്വപ്നത്തിൽ എന്നോണം ഭാരമില്ലാതെ അനായാസം നീന്തി തുടിക്കുമായിരിക്കും... അതെവിടെയാണെന്നു എനിക്കറിയാം.. വീടിനടുത്തുള്ള വെറും വെള്ളം ഒഴുകുന്ന പുഴയുണ്ട്. കാട്ടിലേക്ക് കുറച്ചു ദൂരം ഒഴുകി പാറക്കെട്ടുകളുടെ ഇടയിൽ നിന്ന് വെള്ളച്ചാട്ടം. വെള്ളച്ചാട്ടം പാറകളിൽ തട്ടി തെറിച്ചു താഴെ എത്തുമ്പോൾ പിന്നെ ഒഴുകുന്നത് മുഴുവൻ സ്നേഹമാണ്... അത് കൊണ്ടാണല്ലോ പലരും അങ്ങോട്ടേയ്ക്ക് മുൻപും.. എനിക്ക് അറിയാം..

കർക്കിടക മഴ പെയ്തു ഒഴിയുന്നില്ലെങ്കിലും കലശൽ അല്ല.കുട മടക്കി വീടിൻറെ പടി കയറി ചെന്നപ്പോൾ ചേട്ടൻ നേരത്തെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്.ഇന്ന് അച്ഛൻറെ ആണ്ടാണ്.മഴ തുള്ളി എടുക്കുന്ന നോക്കി മാനത്തെ കണ്ണുംനട്ട് ഇലകളിൽ ഇറ്റുവീഴുന്ന തുള്ളികൾ നോക്കിയിരുന്നപ്പോൾ കേൾക്കാം എൻറെ മകൻറെ യും ചേട്ടൻറെ മകളുടെയും ഗംഭീര അലമുറകൾ

“ചേച്ചി”

വെള്ളാരം പല്ലുകൾ കാട്ടി അവൻറെ വിളി കേൾക്കുമ്പോൾ അവൻറെ ചേച്ചി വരുന്നു, പിന്നെ നിഷ്കളങ്കത തുളുമ്പുന്ന അവരുടെ ലോകത്തേക്കാണ്. കുറച്ച് സമയമേ കാണൂ ആ ലോകത്തിൻറെ ആയുസ്സ് പക്ഷേ വീണ്ടും വേറൊരു പാരലൽ യൂണിവേഴ്സ് അവർ നെയ്തെടുക്കും.ചിരാതുകൾ മിന്നിമറയുന്ന വേഗത്തിൽ കൂടുവിട്ട് കൂടുമാറുന്ന അവരുടെ കളികൾ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി ഇരുന്നപ്പോൾ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു ചേട്ടനും അത് നോക്കി ഇരിക്കുവാണ്.അച്ഛൻ ഇവിടെ ഒണ്ടാരുന്നേൽ അരികിൽ അച്ഛൻറെ നിത്യ ശാന്ത ഭാവത്തിൽ ഇരുന്നേനെ ഇത് നോക്കി . അത് ഓർത്തപ്പോൾ ഒരു മല വെള്ള പാച്ചിൽ ആയിരുന്നു. ഫോട്ടോ ഫ്രെയിംസ് കണക്കെ എൻറെ ഓർമ്മകളും മനസ്സും പിറകോട്ട് ചക്രം വച്ച് കുതിച്ചു. എൻറെ യൗവ്വനം, അവിടുന്ന് ചേട്ടനെയും എൻറെയും ബാല്യം അച്ഛൻറെ പേരിൽ മാത്രം ഇപ്പോഴും ഞങ്ങളെ ഓർക്കുന്ന അച്ഛൻറെ നാട് ഒക്കെയും എൻറെ മുന്നിൽ തിരനോട്ടം കണക്കേ വന്നുപോകുന്നു.

എല്ലാവരും ഒന്നിച്ച് കഴിക്കാനിരുന്നപ്പോൾ നിറവ്. പക്ഷേ എൻറെ മനസ്സ് നൂല് പൊട്ടിച്ച് പറന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അച്ഛൻറെ ഓർമ്മകളിൽ ഒരു പടി മുകളിൽ അച്ഛൻ എന്നും മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടന്നിരുന്നു നാടിൻറെ വർണ്ണ ചായങ്ങൾ.ഇടയ്ക്ക് ഞാൻ ഒന്നു പാളിനോക്കി. പറഞ്ഞില്ലേലും എനിക്കറിയാം ചേട്ടനും ചരട് പൊട്ടിച്ച് മനസ്സിനെ മേയാൻ വിട്ടിരിക്കുകയാണ് എന്ന്. ഒരുമിച്ച് വിധിയുടെ കടലിൽ വീണ തായിരുന്നു ഞങ്ങൾ .പക്ഷേ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരിക്കലും വാക്കുകൾ വേണ്ടായിരുന്നു മനസ്സ് വായിക്കാൻ. അച്ഛൻ പഠിപ്പിച്ചു പോയ പാഠം..അതും മൗനമായി പഠിപ്പിച്ച പാഠം .പെട്ടെന്ന് ചേച്ചി വിളി വീണ്ടും .കാതങ്ങൾ, ഓർമ്മകൾ പിന്നെ ചായം തേച്ച വർണ കൂടുകൾ താണ്ടി ഒരു കുന്നിൻ ചെരുവിലേക്കു മനസ് നീളുകയാണ് …..

ബസിൽ ഇരിക്കുമ്പോ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ആകാംശ ആയിരുന്നു . ഇന്ന് പോയി അരുവിയിൽ കുളിക്കണം .പർവത നിര യുടെ മുകളിൽ ആകാശം തൊട്ടു മേഘം പറക്കുന്നത് കാണണം .ഞാൻ ചേട്ടനോട് പറയുന്നുണ്ട് ആവശ്യങ്ങളെ കുറിച്ച് .കവലയിൽ ബസ് ഇറങ്ങി ,വണ്ടി പോയി കഴിയുമ്പോ പരക്കുന്ന ഒരു നിഗൂഢ സുന്ദര നിശബ്ദദ ഒണ്ടു ,മരങ്ങൾ ഇടതൂർന്നു നിക്കുന്ന ,ചീവീടുകൾ കുറുകുന്ന നിശബ്ദത .റോഡ് കടന്നു വളവു തിരിയുമ്പോ ചെമ്മൺ പാത ആയി .

ചെമ്മൺ വഴി കടന്നു എത്തി നിക്കുന്നത് ഒരു മണ്ണ് കൊണ്ടുള്ള മതിൽ കെട്ടിന് മുന്നിൽ ആണ്.അത് കടന്നാൽ പിന്നെ കണ്ണെത്താ ദൂരം റബര് തോട്ടം .കുന്നിന്റെ ചെരിവാണ് .ചെറിയൊരു ഇടവേളയ്ക്ക് ശേഷമാണ് അച്ഛൻറെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നത്.അച്ഛൻ മുന്നേ പോകുന്നു പുറകെ ഞാനും ചേട്ടനും .ഒരു വളവും ഇറക്കവും പിന്നിട്ടപ്പോൾ എതിരെ വരുന്നു രണ്ട് മധ്യവയസ്കർ.അതിലെ തടിയുള്ള ആൾ എന്നെ നിഷ്കളങ്ക സംശയത്തോടെ നോക്കിയപ്പോൾ മറ്റേയാൾ പറഞ്ഞു

“ നമ്മുടെ രവിയുടെ മക്കളാണ് “

നമ്മുടെ രവി… രവിയുടെ മക്കൾ. അതെന്നയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ അന്നെത്തെയും ഇന്നെത്തെയും എന്നത്തേയൂം വല്യ ഐഡന്റിറ്റി.

കുന്നിൻചെരുവിൽ അടുക്കടുക്കായി മൺകട്ട കൊണ്ടുള്ള വീടുകൾ. ഇലകളുടെ മേലെ കൈ ഓടിച്ചു പൂ നുള്ളി വരമ്പുകൾ ചാടി കടന്നു പച്ചപ്പിലൂടെ അതീവ ഉണർവോടെ നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ അച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്ന് എത്തുന്ന ഓർമ്മകൾ.പിന്നീട് തോർത്ത് ഉടുത്തു താഴെ കുത്തനെ ഇറക്കം ഇറങ്ങി ഒരു പോക്കാണ് .താഴ്ത്തെ അരുവിയിലേക്കു …അപ്പോഴേക്കും വിളി വന്നു

" മക്കളെ …”

സ്നേഹപ്പൂ അമ്മുമ്മ ആണ് …അമ്മുമ്മേടെ വീട് ആ ഇറക്കത്തിൽ ആണ് .വളവോടു കൂടിയ ഒരു ഇറക്കത്തിൽ .ഇന്ന് ഈ മേശയിൽ ഇരിക്കുമ്പോ ചൂടിനെ പറ്റിയും വണ്ടികളെ പറ്റിയും പിന്നെ ലോക അവലോകനം ഒക്കെ ചെയ്യുമ്പോ ഞാൻ മറന്നു പോയ സ്നേഹപ്പൂ അമ്മുമ്മ .എന്നെ മൂന്ന് വയസു വരെ നോക്കിയത് അമ്മുമ്മ ആയിരുന്നു .അതിന്റെ സ്നേഹം ആണ് എന്നെ കാണുമ്പോ മക്കളെ എന്ന് വിളിച്ചു കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മ .അന്ന് എനിക്ക് അത് ഇത്തിരി കുറച്ചിലും പിന്നെ ലേശം അരോചകവും ഉളവാക്കിയെങ്കിലും ഇന്ന് ഓർക്കുമ്പോ അത്ര ആത്മാർത്ഥ സ്നേഹം, കരുതൽ ഇന്നൊക്കെ കാണാ കണി ആണ് . ആ സ്നേഹത്തിന് വിലമതിക്കാൻ എൻറെ കണക്കിലെ നൈപുണ്യം തികയില്ല.മൗനം മനസ്സിൽ വന്നു നിറയുന്നു .. കുറച്ചു കണ്ണ് നീരും . അവരുടെ മരണം പോലും ആരോ എപ്പോഴാ പറഞ്ഞു അറിയുക ആണ് ചെയ്തത്.വീണ്ടും മൗനം കൂട്ടായി ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഒറ്റ പെട്ടില്ല ..

അമ്മൂമ്മയുടെ പിടിയിൽ നിന്നും കുതറിമാറി ഓടി അരുവിയിൽ ചാടുമ്പോ വെള്ളത്തിന്റെ കുളിർമയിൽ മനസ് നിറഞ്ഞു തുടിക്കുമ്പോൾ കൗതുകം കൂടും .ഞാനും ചേട്ടനും അരുവി മുറിച്ചു താണ്ടി നടന്നു .പാറ കെട്ടുകൾ ഉള്ള ഒരു പ്രദേശം ആണ്.അതിലൂടെ നൂഴ്ന്നു കയറി വരമ്പ് താണ്ടി കണ്ടം ചാടി മേലോത്തെ വീടിന്റെ മുന്നിൽ എത്തി.അന്നത്തെ അത്യാവശ്യം വല്യ വീടായിരുന്നു .പുറകു വശത്തു പോയി നിക്കുമ്പോ കാണുന്ന സഹ്യാ പർവത നിരകൾ .തെളി നീര് പോലെ എന്റെ മനസിനെ പാക പെടുത്തി എടുത്ത കാഴ്ചകൾ .എന്നിലെ ഫോട്ടോഗ്രാഫറെ ആദ്യമായി തൊട്ടുണർത്തിയ കാഴ്ചകൾ .പിന്നിൽ നിന്നുള്ള ഓരോ വിളികൾ ,ഓരോ കുറുക്കലുകൾ ,മൺ മറഞ്ഞ എന്റെ സ്വന്തമായ ഓർമ്മകൾ,പച്ച മനുഷ്യർ ഇതൊക്കെയും തന്ന തിരിച്ചറിവ് ഒന്നായിരുന്നു . അച്ഛന്റെ വേരുകൾ ഇവിടെ ആണ് എൻ്റെ യും .

അച്ഛൻ തന്നിട്ട് പോയ പൈതൃകം ... എന്നിലൂടെ ചേട്ടനിലൂടെ..ഞങ്ങളുടെ മക്കളിലൂടെ ..അവരുടെ മക്കളിലൂടെ ഒഴുകി സ്നേഹപ്പൂക്കൾ ആയി പടരാൻ ഉള്ള പൈതൃകം .ഞാൻ ഓർത്തു ഒരിക്കലും എൻറെ അച്ഛൻ നാടിനെ കുറിച്ചുള്ള ഇഷ്ടത്തെ പറ്റിയോ വേരുകളെ പറ്റിയോ വാചാലനായിട്ടില്ല .എന്നിട്ടും ഇന്നത്തെ ദിവസം ഞാൻ ഇതൊക്കെ ഓർക്കാനും തിരിച്ചറിയാനും കാരണം എന്തേലും ഉണ്ടേൽ അത് പൈതൃകം മാത്രം ആണ്.ചേട്ടന്റെ മൗനത്തിൽ നിന്ന് ഞാൻ വായിച്ച എടുത്തതും അത് തെന്നെ ആയിരുന്നു .അച്ഛൻ ഞങ്ങൾക്ക് പകർത്താടിയ വല്യ പാഠം.തന്റ്റെതായ അനുഭവങ്ങളിൽ കൂടി പഠിക്കുക അറിയുക പാക പെടുക .അങ്ങനെ ഒരു നാൾ ഞാൻ നിങ്ങളോടു നിങ്ങള്ക്ക് പകർന്നു തരാൻ നിനച്ചതൊക്കെ കാലം പറയാതെ പറയും .അച്ഛൻ ചേട്ടൻ ഞാൻ ..മൗനത്തിന്റെ നൂലിൽ ഞങ്ങളെ കോർത്തിണക്കിയ കാലം .എനിക്കറിയാം യവനികയുടെ അങ്ങേ തലയ്ക്കൽ അച്ഛൻ ഇപ്പോഴും എന്നെ കൊണ്ട് ചെയ്യിപ്പിക്കാൻ ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ല്ല ഒന്നൊഴിച്ചു

"..എടാ നീ കണ്ടെത്തു അങ്ങനെ കണ്ടെത്തുന്നതെ നില നിൽക്കൂ "

തെല്ലു കുറ്റബോധത്തോടെയും അതിലേറെ വിസ്മയത്തോടേയും ഞാൻ ഓർത്തു എത്ര സ്നേഹപ്പൂക്കൾ ആണ് എന്റെ വഴിത്താരയിൽ വന്നു പോയതു ,,അമ്മുമ്മ ..അച്ഛൻ ..പിന്നെ എന്നിലെ ചിന്തയെ ആദ്യമായി ഉണർത്തിയ.. എൻറെ കണ്ണിനെ കാണാൻ പഠിപ്പിച്ച .. എൻറെ അച്ഛന്റെ നാട്ടിലെ കാഴ്ചകൾ..അവയൊക്കെയും എനിക്ക് സ്നേഹപൂക്കൾ ആണ് എന്നോ വറ്റിപ്പോയ അരുവിയും ഒഴുക്ക് നിലയ്ക്കാത്ത എൻറെ മനസ്സും

കാവലായി സ്നേഹ പൂക്കളും ഉള്ളപ്പോൾ എനിക്ക് നിറവാണ് ..എൻറെ ആത്മാവിൽ നിറയുന്ന നിറവ്

“ചേച്ചി”

വീണ്ടും ഞാനും ചേട്ടനും ഒരുമിച്ച നോക്കി. അനന്തരം ഓർമ്മപൂക്കൾ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ സ്നേഹ പൂക്കളായി പ്രയാണത്തിനു ഒരുങ്ങി നിൽക്കവേ അച്ഛനെ ഞാൻ കണ്ടു എന്നിൽ

 

I will remember you when I see a snowfall,

For it will make me miss the warmth of your palm when u held mine...

 

I will remember you when it rains,

For it will make me miss the drizzles we watched through those neon lights...

 

I will remember you when my pen scribbles,

For it will make me miss the times you told me how much you love my words...

 

I will remember you on a silent night,

For it will make me miss how noisy it was with you...

 

I will remember you when my taste buds are happy,

For it will make me miss how they were the happiest around you...

 

I will remember you when I hum a song,

For it will make me miss the most ardent listener of mine...

 

I will remember you when I am lost,

For it will make me miss the one who could calm me by a simple gaze...

 

I will remember you when I look good,

For it will make me miss the most heartfelt compliment...

 

I will remember you when I am at a beautiful place,

For it will make me miss the one who can make it feel the prettiest with that wide grin...

 

I will remember you when I hear someone talk about love,

For it will make me miss the one who meant the same as it...

 

Tonight I'll sit, in the

cockpit of death,

And I'll hover in the sky

Where notions fly high.

 

My remains are not still,

Yet cold, deep inside

Feels like a mermaid who

Swamp wild in tide.

 

The ocean is green and

I'am up in the blue,

There I see dark stars

as my eyes bear no light.

 

Vague are the sounds

as the breeze uncover,

My path is unclear yet

I hear me steer.

 

My pain is still wet, and

so I ponder my thirst.

Twilight of lust I touched,

rest all dust, but bloomed.

 

Dagger inside got stained

as my heart bleeded red.

Then I mourned for love

Though strangled by fate.

 

You drown into the spiral of life

that was never meant to be-

trying to not sell metaphors of being alive

Yet, you dig your fingernails 

into the cracked earth,

the skin underneath cringing at 

every filthy revelation 

shouting the time you held their faces,

felt their jawlines

inside your palms

only to crush their skulls 

that erode with your souring breath.

You keep looking through the hollow frame

that once held your memory map,

telling every stranger

that their name reminds you of something,

somebody,

a mysterious woman,

a funny man 

who once was your favourite neighbourhood. 

You repeat their name. 

Hanging in there with your mouth parted, 

gobbling the emptiness in the eyes of the person

standing in front of you

like a poison

and failing to sense it to be a sign of unfamiliarity.

You were never into reading people anyway.

(Does finding their eyeballs floating in pointlessness 

and mouths making weird shapes count?)

Aren’t we all humans with similar stories? 

World spinning, days crashing, poles kissing- 

winning, rotting, embracing the hollowness and bones.

 

People laugh-- 

As their collective madness makes you dance on high tides 

on full moon days

waves crashing the sand castles from your past,

the last glance at it collapsing 

before grabbing your hand; 

a forever lost in the sea of faces.

No last words.

No witnesses.

No faces to remember.

 

Everywhere you find them

left to right and top to bottom

Grabbing the bribes from the dens of hell

to the house of heaven denying justice

everywhere you find them

 

They came in white with the feather of an angel

snatch your truth and reality.

everywhere you find them

left to right and top to bottom

 

They corrupt your mind ,feed on your fear

drag you to the pit of darkness and misery

mutate you to one of them ,a bastard.

everywhere you find them

left to right and top to bottom

 

Afraid of the will power, afraid of the light

afraid of reality, afraid of a smile

running from the truth, hiding from kindness

digging the holes of lies

everywhere you find them

left to right and top to bottom.

 

Fuse with every colour and group

run with every blood

walk with every sins

everywhere you find them

left to right and top to bottom.

 

Truth is the key,wisdom is the weapon

smile is the shield,will is the army

light is the warrior angel,

everywhere you find them

left to right and top to bottom.

 

 

Everywhere you find them

left to right and top to bottom.

But does it matter ?

,no it doesn’t matter because

some created the god,some created the devil,some are powerful beings

some can crush them and have for dinner

defend their uprisings ,enjoy the dreams.

 

In a longing sight, I saw the morning dew,

bright like a gem but with a transient smile.

All in life is like a dew drop,

captivating by the presence but for the fleeting moment.

 

All in vain of strain I felt,

Gust of memories haunt my thoughts,

for I am bound in material chain, thriving

for something like a dew drop.

 

I have roamed through the ancient lands to

humble villages, from slums to extravagant cities, all

to find the path for peace at heart.

Just to learn the philosophy offered by the sight of a morning dew from my window frames.

In search of blissful happiness,

I traversed through the world so high,

mountain tops to ocean depths, I

wander for that soulful smile.

 

Glittering smiles as bright they glow

entrenched deep with dark and foes.

Flickering thoughts they disturb me,

for I am deceived through the tool of trust.

 

Is the tears and smiles I see is,

true or forged with beckoning craft!

Like the rainbow we per-see,

the word 'humanity' is a fugazi!

 

From the mountain tops I see, and through the chilling ocean beds,

I felt no wisdom rather than the warmth,

I got in my mother's smile, there lies trust and soul,

I seek and the larger sense of 'humane' I want.

 

The squirrel kept jumping in front of me.

I sat on the terrace after work

Wondering from where

 The squirrel comes at night.

 

It stared at me as I sipped

My hot cup of tea in the night

Watching the sky.

 

It came closer to me when I 

Offered it a nut 

Which it didn't even touch.

 

It jumped on my hand 

Then to the shoulder 

And again to the other hand

Then to my stomach.

 

I carelessly sat there enjoying 

Its dance on my body 

Staring above the sky

Confused whether to count the moon with the stars.

 

The squirrel jumped to the trees

I looked around 

I can't see it but can hear it

I kept looking on the branches 

Searched it with a torch 

But I see no signs of it.

 

I know where it went

It went its own way as usual .

Leaving the nut which I offered.

 

I stared the cloud covered sky wishing that

I could also be a squirrel to someone in the night.

നഗരത്തിന്‍റെ ഒരു മൂലയിലാണ് പഴയ ശിവ് മന്ദിര്‍.അവിടെയ്ക്കുള്ള ഊടു വഴിയുടെ ഇരുപുറവും കച്ചവടക്കാര്‍ കയ്യടക്കിയിരുന്നു.വില കുറഞ്ഞ സുഗന്ധ ദ്രവ്യങ്ങളും,ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ്‌ വാച്ചുകളും,ഏതെടുത്താലും പത്തു രൂപ കണക്കിന് വില്‍ക്കുന്ന സാധനങ്ങളും കൂടി കിടന്ന വഴിയില്‍,തുറന്ന ഓടകള്‍ക്ക് ഇടയിലൂടെ എല്ലാ ശനിയാഴ്ചയും ഇത്ര തത്രപ്പെട്ടു ക്ഷേത്രത്തില്‍ പോകുന്നത് എന്തിനാണ്?ഇന്നാണെങ്കില്‍ ചാറ്റല്‍ മഴയും കൂടെ പെയ്തതിനാല്‍ വഴിയാകെ ചെളിയും ദുര്‍ഗന്ധവും ആണ്.

സാരിയില്‍ ചെളി പറ്റാതിരിക്കാന്‍ അല്പം ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചു വളരെ പതുക്കെയാണ് നടന്നത്.റിടയര്‍മെന്റിനു ശേഷമുള്ള ശീലങ്ങളില്‍ ഒഴിവാക്കാന്‍ ആവാത്ത ഒന്നായിരിക്കുന്നു ഈ ക്ഷേത്ര ദര്‍ശനം.അതിനു സത്യത്തില്‍ എന്റെ ഈശ്വര വിശ്വാസവുമായി വലിയ ബന്ധമില്ല.മക്കളുടെയും കൊച്ചു മക്കളുടെയും

ഇഷ്ടത്തിന് മാത്രം ചലിക്കുന്ന പാവയായിരിക്കുന്നു താന്‍.അതില്‍ നിന്നുള്ള രക്ഷപെടല്‍ ആണ് ഈ യാത്രകള്‍ ഒക്കെ.സ്ത്രീ ആകുമ്പോള്‍ പുറത്തേയ്ക്കുള്ള യാത്രയ്ക്ക് എപ്പോളും കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവണം.പ്രായമാകുമ്പോള്‍ അസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ചരടുകള്‍ വീണ്ടും മുറുകുന്നു

" അമ്മ ഈ നേരത്ത് എങ്ങോട്ടേക്ക് ആണ് ?"

"ലൈബ്രറി വരെ "

"ഓ ഇനിയിപ്പോള്‍ അതിന്റെ കുറവാണു.ഇവിടെ എന്തെല്ലാം പുസ്തകങ്ങള്‍ ഇരിക്കുന്നു.അതൊക്കെ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞോ?"

പുസ്തകങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ പോലും സ്വന്തമായി ഇഷ്ടങ്ങള്‍ പാടില്ല എന്നാണോ?അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ലൈബ്രറി എന്നാല്‍ എനിക്ക് പുസ്തകങ്ങള്‍ തിരയാന്‍ ഒരിടം മാത്രമല്ല.പുതിയ മുഖങ്ങള്‍ കാണാനും പരിചയപ്പെടാനും സംസാരിച്ചിരിക്കാനും ഒരിടം കൂടെ ആണ്.അല്പം നടന്നാല്‍ എത്തുന്ന ഉടുപ്പി ഹോട്ടലില്‍ നിന്ന് ചൂടോടെ ഒരു മസാല ദോശയും ചായയും.ചെറുപ്പ കാലത്ത് ഒരു കൂട്ടില്ലാതെ പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങുകയോ ഒരു നാരങ്ങ വെള്ളം കുടിക്കുകയോ പോലും ചെയ്യാതിരുന്ന ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ എത്ര മാറി.ചെറിയ ചെറിയ ഇഷ്ടങ്ങള്‍ സാധിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കു വേണ്ടിയും കാത്തു നില്‍ക്കേണ്ടതില്ല എന്ന് പഠിച്ചത് എത്ര വൈകി ആണ്?

ഭീമാകാരമായ ഈശ്വര പ്രതിമകള്‍ ഉണ്ടാക്കുന്നതിനു പിന്നിലെ വികാരം എന്താണ്? നമ്മളെക്കാള്‍ വളരെ വലുതാണ്‌ ഈശ്വരന്‍ എന്ന ബോധം ഉണ്ടാക്കാനോ?അതോ ഉള്ളില്‍ ഒരു ഭീതി ജനിപ്പിക്കാനോ? ആവോ അറിയില്ല.എന്‍റെ മനസ്സിലെ ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഗൂഗിളിനോടാണ് ചോദിക്കുക.കൃത്യമായ ചോദ്യം ഉന്നയിക്കാഞ്ഞത് കൊണ്ടാവാം ഗൂഗിളും ഉത്തരമൊന്നും തന്നില്ല.കളഞ്ഞു പോയ സൌഹൃദങ്ങള്‍ മുതല്‍ എന്‍റെ കൊഴിഞ്ഞു പോയ സ്വപ്നങ്ങളെ വരെ ഗൂഗിളില്‍ തിരയുന്നത് ഒരു ശീലമായിരിക്കുന്നു.ഈ വിശാലമായ വലയ്ക്കുള്ളില്‍ എല്ലാം അടങ്ങുന്നു എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ? ചില നേരങ്ങളില്‍ ഗീതു എന്ന എന്‍റെ ഓമനപ്പേര് പോലും ഞാന്‍ ഇതില്‍ തിരയാറുണ്ട്.അപ്പോള്‍ എത്ര ഗീതുമാരെ ആണ് കാണുന്നതെന്നോ?ഞാന്‍ കാണാത്ത,കേള്‍ക്കാത്ത,ഒരേ പേര്‍ പങ്കിടുന്നു എന്ന ഒറ്റ കാരണത്താല്‍ അടുപ്പമുള്ള ഇഴകള്‍.

ചിന്തകളുടെ ഒപ്പം ഒഴുകിയത് കൊണ്ടാവാം ക്ഷേത്രത്തില്‍ എളുപ്പമെത്തി.വഴിയിലെ ദുര്‍ഗന്ധവും കച്ചവടക്കാരുടെ വിലപേശലും ഒന്നും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞതേയില്ല.അല്ലെങ്കിലും മനസ്സിന്റെ ശക്തി അപാരമല്ലേ.അതൊന്നു കൊണ്ട് മാത്രം ഏതു ദുരിത ദുഖത്തിലും ഒന്നുമറിയാതെ മുന്‍പോട്ടു പോകാമല്ലോ.മരുഭൂമിയില്‍ വരണ്ടുണങ്ങുമ്പോളും,ദൂരെ ഉള്ളൊരു മഴത്തുള്ളിയെ പ്രണയിച്ചു കരിഞ്ഞു വീഴാതെ ജീവിക്കാം.ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിലും തനിയെ കടല്‍ കാറ്റ് ആസ്വദിച്ചു നടക്കാം,നിലാവില്‍ അലിയാം.അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം.ഇതൊക്കെ എനിക്ക് പഠിപ്പിച്ചു തന്ന ആള്‍ എവിടെ ആണ്?ജീവിതമെന്ന നിലയ്ക്കാത്ത ഒഴുക്കില്‍ അതെല്ലാം ഒലിച്ചു പോയിരിക്കുന്നു.നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്ന ഒന്നും യാദൃശ്ചികമല്ല.കടന്നു വരുന്ന ഓരോ വ്യക്തിക്കും ഒരു ഉദ്ദേശമുണ്ട്.പരസ്പരം പഠിക്കാനും അറിയാനും പലതും ഉണ്ട്. എവിടെ നിന്നോ വന്നു എങ്ങോട്ടെയ്ക്കെന്നു യാത്ര പറയാതെ പോയ അദ്ദേഹവും അങ്ങനെ പലതും പഠിപ്പിച്ചു.

വഴിപാടുകള്‍ നടത്തുന്ന ശീലമില്ലാത്തത് കൊണ്ട് ക്യു നില്‍ക്കാതെ,തിക്കിലും തിരക്കിലും പെടാതെ നടന്നു.അപ്പോള്‍ ദാ തൊട്ടു മുന്‍പില്‍ ഒരു കൊച്ചു മിടുക്കി.ഒരു മകള്‍ പിറക്കാതെ പോയതിന്റെ നോവും നഷ്ടബോധവും ആണോ?അതോ ദൂരെ എവിടെയോ ഉള്ള ഞാന്‍ കാണാത്ത എന്‍റെ മാനസപുത്രിയെ ഓര്‍ത്തുള്ള നോവോ.എന്തായാലും പെണ്‍കുട്ടികളെ എന്നും ഇഷ്ടമായിരുന്നു.ചന്തത്തില്‍ ഒരുങ്ങി അമ്മയുടെ കയ്യില്‍ തൂങ്ങി നടക്കുന്ന പൂമൊട്ടുകള്‍.വാലിട്ടു കണ്ണെഴുതിക്കാനും പൊട്ടു തൊടുവിക്കാനുമൊക്കെ ഞാന്‍ എത്ര കൊതിച്ചെന്നോ?

പക്ഷെ ഇവള്‍ ഇത്തിരി കൂടുതല്‍ ഒരുങ്ങിയിട്ടില്ലേ?ചുണ്ടുകളില്‍ ചായം പുരട്ടി ചുവപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.കവിളില്‍ ഇല്ലാത്തൊരു നാണം വിരിയിക്കാന്‍ ആരോ ശ്രമിച്ചത് പോലെ.ഒതുക്കമില്ലാത്ത മുടി പാറി കളിക്കുന്നു.ഹൈ ഹീല്‍ ചെരിപ്പും ആവശ്യത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ഇറുകിയ വേഷവും ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെന്നതിലേറെ വിളിച്ചു പറയുന്നു.മാധ്യമങ്ങള്‍ ആണോ എന്തിനെയും ഏതിനേയും സംശയത്തോടെ മാത്രം കാണാന്‍ പഠിപ്പിച്ചത്.

നമ്മുടെ നാട്ടിലെ പോലെയല്ല.ഇവിടെ ദൈവങ്ങളെ തൊടാം.സ്റ്റെപ് കയറി തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ആരോ കയ്യിലൊരു ചരട് തന്നു.ഇവിടുത്തെ ശിവന്റെ കയ്യില്‍ ചരട് കെട്ടി എന്ത് പ്രാര്‍ഥിച്ചാലും നടക്കുമെന്നാണ്.എനിക്ക് ചോദിക്കാന്‍ ഒന്നുമില്ല.ജീവിതത്തെ അതിന്റെ വഴിക്ക് വിടുന്നതാണ് നല്ലത്.ഈ നിമിഷം സുഖമായാലും ദു:ഖമായാലും അതിനെ സ്വീകരിച്ചു അനുഭവിക്കുക.ഒന്നിനോടും എതിര്‍പ്പില്ല.ആ നിമിഷത്തിനപ്പുറം അതിനെ മനസ്സില്‍ വയ്ക്കാതെയുമിരിക്കണം.ആരെങ്കിലും തറപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കിയാല്‍ കണ്ണ് നിറച്ചിരുന്ന തൊട്ടാവാടിയില്‍ നിന്ന് ഇതിലേയ്ക്ക് തന്നെ മാറ്റിയെടുത്തത് ജീവിതമെന്ന മഹാത്ഭുതം അല്ലാതെ എന്താണ്.ശിവനെ ഒന്ന് വലം വച്ച്,കണ്ണടച്ചു.ഭഗവാനെ.ഇടനാഴി കടന്നു ഭജന മണ്ഡപത്തില്‍ എത്തി.

ആളുകള്‍ ശാന്തരായി ഇരിക്കുന്നു.കുറെ പേര്‍ ഭജനയില്‍ അലിഞ്ഞു ഉറക്കെ ഉറക്കെ പാടുന്നുണ്ട്.അലസ ഭാവത്തോടെ ചുറ്റുപാടും ഉള്ളവരെ നോക്കിയിരിക്കുന്നവരും,കണ്ണടച്ചു സ്വന്തം ലോകത്തില്‍ മുഴുകി ഇരിക്കുന്നവരും ഒക്കെ ഉണ്ട്.ദീപാരാധനയുടെ നേരമായി.പ്രാര്‍ത്ഥനയും മണിയടിയും ഉച്ചസ്ഥായിയില്‍ ആയി.ഭക്തി ജനിപ്പിക്കാന്‍ ഇങ്ങനെ ഉള്ള അന്തരീക്ഷം വേണമോ?ഈശ്വരനെ അറിയുക എന്നാല്‍,നമ്മളെ തന്നെ അറിയുക എന്നല്ലേ.ഞാനും നീയും രണ്ടല്ലെന്ന അറിവ്.ജീവിതത്തിന്റെ അന്ത്യപാദത്തില്‍ എങ്കിലും ഈ അറിവിലേയ്ക്ക് കണ്‍തുറക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞല്ലോ.

അന്തരീക്ഷത്തില്‍ കര്‍പ്പൂരത്തിന്റെ ഗന്ധം.അടുത്തിരിക്കുന്ന നോര്‍ത്തി കുട്ടിയുടെ കണ്ണുകള്‍ സജലങ്ങളാണ്.ഓം നമശിവായ ഓം നമശിവായ.അവള്‍ ജപിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.പ്രസാദ വിതരണവും കഴിഞ്ഞു.ആളുകള്‍ കൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.എനിക്ക് മടങ്ങാന്‍ തോന്നിയില്ല.വെറുതെ ഇങ്ങനെ ഒന്നും ചെയ്യാതെ ഒന്നും ചിന്തിക്കാതെ ഇരിക്കണം.ഒന്‍പതു മണി കഴിയുന്നു.ഇനിയും വൈകിയാല്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ കൂടും.എണീറ്റ്‌ മെല്ലെ നടന്നു.

കടകള്‍ മിക്കതും അടച്ചു തുടങ്ങി.ഇരുള്‍ വീണ വഴിയില്‍ മെല്ലെ നടന്നു.മുകളില്‍ നക്ഷത്രങ്ങളും നിലാവും.നിന്നെ ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ എന്നെ കുളിര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഈ നിലാവ് മാത്രം മതി.നീ അറിയുന്നുവോ എന്‍റെ മനസ്സ്.കടമകളുടെ ബന്ധനത്തില്‍ അകപ്പെട്ടു പോയ എന്‍റെ പ്രിയ സ്വപ്നമേ,എന്‍റെ ജീവനും തേജസ്സുമായി കൂടെയുണ്ട് ആ ഓര്‍മ്മകള്‍.ഒരു നഷ്ടബോധവും ബാധിക്കാതെ, എന്‍റെ ജീവനായി കരുത്തായി എന്നില്‍ അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്ന്. നീ പകര്‍ന്നു തന്ന സ്നേഹ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ എന്‍റെ വഴിയില്‍ വെളിച്ചമാകുന്നു.ഒറ്റയ്ക്കാകാന്‍ ഒരിക്കലും അനുവദിക്കാതെ കാതോടു ചേര്‍ന്ന് സ്വകാര്യം പറഞ്ഞു കൂടെ കൂടുന്നു.ഹാ ജീവിതം എത്ര മനോഹരം എന്നെന്നെ കൊണ്ട് ചിന്തിപ്പിക്കുന്നു.

ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പില്‍ ആള്‍തിരക്കില്ല.സ്ത്രീകള്‍ കുറവാണ്.പക്ഷെ പേടിക്കാനില്ല.നാട്ടിലെ പോലെ പിച്ചലും

തോണ്ടലും ഒന്നും ഒരിക്കലും ഇവിടെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.സ്റ്റോപ്പ്‌ന്റെ ഇരുള്‍ പറ്റി ആ കൊച്ചു പെണ്‍കുട്ടിയും മറ്റു ചിലരും.ആകാംക്ഷ അടക്കാന്‍ ആയില്ല.അവിടെ ഒരു വില പേശല്‍ ആണ്.

"മാല്‍ നയാ ഹേ തോ സ്യാദ ദേന പടെഗാ നാ?

ഇസ്ക ഉമര്‍ തോ സോചോ.സോചോ ജല്‍ദി സോചോ.

പൈസ നഹിന്‍ ഹേ തോ ചോട് ദോ സാബ്

ഇസ്സെ അച്ഛാ കസ്റ്റമര്‍ മിലേഗ ഹമേ"

കൂടുതല്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ ആവാതെ കാതുകള്‍ അടഞ്ഞു.എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ അവളുടെ മുഖത്ത് തറഞ്ഞിരുന്നു.ബാല്യത്തിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയോ കൌമാരത്തിന്റെ കൌതുകമോ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു അവിടെ.ഭയം തീരെയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.പാവക്കൂത്തുകാരന്റെ കയ്യിലെ ചരടിനോപ്പം ആടിതിമിര്‍ക്കുന്ന പാവയുടെ മുഖ ഭാവം മാത്രം.അതിനപ്പുറം ഒന്നുമില്ല.അവളുടെ മുഖത്തെ കൂസലില്ലായ്മ എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തി.

കാലങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം നിന്ന് പോയ,എന്നെ മാസാമാസം മുള്‍മെത്തയില്‍ കിടത്തുന്ന ആ വേദന.വേദന കൊണ്ട് കുനിഞ്ഞു പോയി ഞാന്‍.മകളെ നീ പിറക്കാതിരുന്നത് എത്ര നന്നായി.അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ അവിടെ നില്‍ക്കുന്ന പാവക്കുട്ടിയും ഒരു മകള്‍ അല്ലെ? എന്‍റെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ ഞാന്‍ വഹിച്ചില്ല എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമാണോ ഞാന്‍ ഇവിടെ നിസ്സഹായായി കാഴ്ചക്കാരിയായി നില്‍ക്കുന്നത്.നിന്റെ കയ്യും പിടിച്ചു ഈ ഭൂമിയുടെ അറ്റം വരെ ഓടാന്‍ ഉള്ള ധൈര്യം എനിക്കില്ലാതെ പോയത് എന്താണ് മകളെ.എന്‍റെ മാതൃത്വം എത്ര വില കുറഞ്ഞതാണ്.എന്‍റെ മുന്‍പില്‍ നീ വിലപേശപ്പെടുമ്പോള്‍,ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ ഒരുവളായി, അന്യയായി ബസ്‌ പെട്ടന്ന് വരുവാന്‍ പ്രാര്‍ഥിച്ചു ഞാനും നില്‍ക്കുന്നതെന്തേ?

 

 

He wanted to feel her presence but he couldn't, she's far away.

He wanted to see her eyes staring at him closely but he couldn't , she's far away.

He wanted to feel her breath closely but he couldn't , she's far away. 

He wanted to hug her closely but he couldn't , she's far away. 

He wanted to hear her voice deeply but he couldn't , she's far away. 

She's far away, she's far away, she's far away.

 

As the sun dives into the horizon

Splashing pink on to the sky

Splashing ink on to the paper

I sit back clueless

I lie back to see the pink fade into a blue mess

As the light fade into a memory of it

As the time made more and more of it

Where is that I fit

Will this night be lit at least

Why I for me is so significant

Knowing it’s going to end up in grit

Do I have the grit

I ask me on repeat

My feelers want to conquer and defeat

Everything that hurt my beat

Why my feelings are in this discreet fleet

I am just a distress with feet

These feeling such a trick, where is the treat?

 

This fire is flickering

Not letting the darkness win

But darkness, it finds a way to slide in

This fire is fighting

Is that the right thing

A light from the burning

The white of the ashing.

 

I meant to resolve these conflicts

I went to dissolve this love deficit

And it’s the night when it hit

These thoughts too many

And I have gone too tiny to fit.

Hiding it under wit

Playing it cool, I sit and I control

That’s how I roll

This unending unsureness.

                                               

I am drunk 

My breath may smell like the 

brewery across the street 

But these words, they share the

same fragrance as yours.

Tomorrow I will be sober

But these words will be cogent 

enough to pierce into the hearts 

of the lovers yet to be born

And you will live forever my dear

Cause all of this, is about you

I have made you eternal,

These whimsy words behold you

 

 

I remember the last time you

slowly placed your head against 

my shoulder.

That corduroy shirt still remember the way

its soft fabric folded under your

dimpled cheeks

And everynight I wish if

I could hold you again

Women I wish 

If I could feel the warmth of your

Touch

Dear,In my dreams 

We are still together.

 

 

I remember the last time I listened to

your heart, beat 

Yours were in sync with mine

That felt as if we were transcending 

space and time

Everything genteel I ever had is 

Intervened with you

It seems all my memories 

the good and the bad

Is interlinked with your

Beingness

Dear,In my dreams 

We are still together.

 

 

I have more tears than ink,In this page

It is unfortunate that I could not 

Give you a parting kiss

But dear,

My lips fulfilled their life’s purpose

The moment they touched yours.

Maybe that's why they never longed 

For a cold kiss

And my dear

The days are not days

Without you 

You were the finest sun.

My muse!

My muse!

I come from great heights

Covering long distances without fright

To meet and greet God's creations

Which makes me unknowingly jocund.

 

I've always been munificent

To appreciate works, magnificent.

For mankind has been servile,

Since time immemorial.

 

I saw him failing,

I saw him falling,

And then he stood up

With an unbreakable will.

 

Things never remained as the past

He had changed so fast.

My heart breaks when I remember

Those brutal moments with impious treatments.

 

What has preoccupied his mind?

Why isn't he kind?

Did we come across

Any inextricable separation of life?

 

He is putting barriers

Without knowing that he is a Savior.

His artifacts scattered across my bank

Appears like a blood sucking vampire.

 

He has atoned my flow

And I see my end glow.

My Odyssey is nearing its end

With the cry of a happiness, long lost.

 

He has played such dirty cons

Which has made me stand all alone.

As I approach the sea now,

I pray, "Angels, please keep him safe".

 

For no matter where they go,

For no matter what they do,

My love for them will never lessen

For they are God's adorned creations