കഥ തുടങ്ങുന്നത് കേരളത്തിലെ പ്രശസ്തമായ ഹാർട്ട് സ്‌പെഷ്യാലറ്റി ഹോസ്പിറ്റൽ ഠശാ െ ൽ നിന്നുമാണ്.
രാജു ആകെ അസ്യസ്ഥനാണ് തന്റെ ഭാര്യ മൃണാളിനിക്ക് ഉടനെ ഒരു ഓപ്പൺ ഹാർട്ട് സർജറി ചെയ്തില്ല എങ്കിൽ കാര്യങ്ങൾ കൈവിട്ട് പോകും. എന്നാണ് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്. ഇൻഷ്വറൻസ് കിട്ടുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ നേരത്തെ രോഗ ലക്ഷണങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ കിട്ടുവാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല എന്ന് കൂടെ അറിഞ്ഞപ്പേൾ അയാൾ തകർന്നു. ഇന്റർനാഷണൽ ക്‌ളബ് മെമ്പർഷിപ്പിനു കൊടുത്ത തുക 5 ലക്ഷം തിരികെ കിട്ടാൻ സുനിലിനെ ട്രെയി ചെയതു. രൂപ തിരികെ കൊടുക്കണമെന്നറിയുന്ന സുനിൽ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.
രാജു വിഷണ്ണനായി. ഇനി എങ്ങനെ പണം ഉണ്ടാക്കും. അച്ഛന്റെ അക്കൗണ്ടിൽ പണം കാണും. പക്ഷേ എങ്ങനെ ചോദിക്കും. തന്റെ പിതാവിനോട് ഭാര്യയും താനും ചെയ്ത പ്രവർത്തി ഓർത്ത് അയ്യാൾ സ്വയം പഴിച്ചു.
കുറച്ചു നാളുകൾക്ക് മുമ്പ്
രാജുവും ഭാര്യയും പ്രൈവറ്റ് ജോലിക്കാരാണ്. അമ്മ ചെറുപ്പത്തിൽ മരിച്ചു. ജേഷ്ഠനും മരിച്ചതാണ്. അച്ഛൻ കൂടെ യാണ് താമസം രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങൾ. അവരെ സ്‌കൂളിൽ വിടാനും വിളിക്കാനും അത്യാവശ്യം വീടുപണികൾ ചെയ്യവാനും അവർ ശാന്തചേച്ചിയെ പാർട്ട് ടൈമായി നിർത്തിയിട്ടുണ്ട്.
കുട്ടികളുടെ പഠിത്തം ഉഴപ്പുന്നതിനാൽ ഒരു ട്യൂഷൻ ഏർപ്പടാക്കി. എന്നാൽ അധികം താമസിയാതെ കിങ്ങിണിയുടെ സന്തോഷവും കളിയും കുറഞ്ഞു വന്നു. അമ്മ അവളോട് തിരക്കിയപ്പോൾ സാർ അവളെ ഉത്തരം പറയാത്തതിന് വല്ലാതെ കിഴുക്കുന്നു. എന്നു സങ്കടം പറഞ്ഞു. കുട്ടികളുടെ കാര്യത്തിൽ അച്ഛൻ ശ്രദ്ധിച്ചാൽ നല്ലതാണെന്നും ചെലവും കുറയും എന്നും രാജുവിനോട് മൃണാളിനി പറഞ്ഞു.
രാജു ആകട്ടെ അച്ഛന്റെ ആരോഗ്യം കണക്കിലെടുക്കണ്ട എന്ന ഒഴുക്കൻ ന്യായം പറഞ്ഞ് അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. എങ്കിലും അവൾ പിണങ്ങുന്നു. ഇത് കേട്ട് വന്ന അച്ഛൻ അല്പം കുശലം പറയുന്നു എങ്കിലും കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ വഷളായതെയുള്ളു. അച്ഛൻ ദേഷ്യപ്പെടുന്നു എങ്കിലും പിന്നീട് ശാന്തനാകുന്നു. പക്ഷെ മൃണാളിനി അത് ഗൗരവായി തന്നെ എടുത്തു.
രാജുവിന് ഇന്റർനാഷണൽ ക്‌ളബ് മെമ്പർഷിപ്പ് എടുക്കാൻ 5 ലക്ഷം രൂപ വേണമായിരുന്നു. അത് തന്റെ ഭാര്യയുടെ ഡയമെൻഡ് നെക്കലസ് (അത് അവൾ ഉപയോഗിക്കാറില്ല എന്നറിഞ്ഞുകോണ്ട്) എടുത്ത് വിറ്റ് സുഹൃത്തിന് രൂപാ കൊടുത്തു.
പക്ഷേ കഷ്ടകാലത്തിന് അവൾ ഒരു വിവാഹത്തിന് പോകാൻ തിരക്കുകയും കാണാതെ ആയപ്പോൾ അച്ഛനെ സംശയിച്ചു. രാജു ദേഷ്യപ്പെട്ടു എങ്കിലും കുറ്റം ആരോപിച്ചു സമ്മതിച്ചു കൊടുത്തു.
പിതാവ് രാജശേഖരൻ തന്റെ ദു:ഖങ്ങൾ മറക്കാൻ സുഹൃത്ത് ചെറിയാനെ കണ്ട് വരുമ്പോളാണ് ആ മനസ്സ് തകർക്കുന്ന കാര്യം അറിഞ്ഞത്. തന്റെ മക്കൾ തന്നെ സംശയിക്കുന്നു. അപ്പോഴേക്കും കാര്യം കൈവിട്ടു പോയിരുന്നു.
മൃണാളിനി രാജുവിനോട് കള്ളനായ പിതാവിനെ വേണോ അതോ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വേണമോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ അച്ഛനെ ഓൾഡേജ് ഹോമിൽ ആക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
അച്ചനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആ മനുഷ്യൻ സസന്തോഷം അത് സമ്മതിച്ച് അവർ എഡൻ ഗാർഡൻ ഓൾഡേജ് ഹോമിൽ പോയി അവിടത്തെ വാർഡൻ ഫ: ഡാനിയേൽ നെ കണ്ടു. രാജു പോയി കഴിഞ്ഞ് ഫ: ഡാനിയേൽ ചോദച്ചു എങ്കിലും ആദ്യം രാജശേഖരൻ ഒഴിഞ്ഞ് മാറി. പക്ഷേ പിന്നീട് എല്ലാം പറഞ്ഞു. രാജു തന്റെ മകനെല്ലന്നും ഒരു ഡൽഹി യാത്രയിൽ ട്രയിനിൽ നിന്നും കിട്ടിയതാണെന്നും സ്വന്തം മകൻ യുദ്ധത്തിൽ മരിച്ചപ്പേളും ഭാര്യയ്ക്ക് ക്യാൻസർ വന്നപ്പോഴും ഉണ്ടായതിലും ദു:ഖമാണ് തനിക്ക് തന്നെ മക്കൾ കള്ളൻ എന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ ഉണ്ടായത്. 
*********** 
ഇങ്ങനെ ഇറക്കിയ അച്ഛനെ എങ്ങനെ കാണും എന്നാലും കാണാതെ തരമില്ല എന്നതിനാൽ പോയി ഫ: ഡാനിയേലിനെ കണ്ടപ്പോളാണ് താൻ ആ മനുഷ്യന്റെ മകനല്ല എന്ന ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന സത്യം അിറഞ്ഞത്. കുറ്റഭാരത്തിൽ തിരികെ പോകാൻ പോയി എങ്കിലും രാജശേഖരൻ അിറഞ്ഞ് അയാളോടെപ്പം വരുകയും ചികിത്സക്കുള്ള പണം കൊടക്കുകയും ചെയ്തു.

സ്നേഹം, കരുണ, ദയ,  ദേഷ്യം, കള്ളം, സത്യം, ജീവിതം, മരണം,ഞാൻ, നീ ...ഹ് ,

അതെ ഞാൻ നീയാണ്. അക്ഷരങ്ങൾ കൂടി ചേർന്ന് കുറെ വാക്കുകൾ, ഇതെല്ലം സത്യത്തിൽ നിന്നെ പറഞ്ഞു പറ്റിക്കുകയല്ലേ ചെയ്യുന്നത്?

 അക്ഷരങ്ങൾ  കൂടി ചേർന്നാലുണ്ടാകുന്ന ഓരോ വാക്കുകളിലും , അതിൽ ഏതാണ് സത്യം ഏതാണ് കള്ളം എന്ന് നമുക്കു തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കുന്നില്ല.കുറെ വാക്കുകളിലൂടെയാണ് നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതം മുൻപോട്ട്  പോകുന്നത്, നിന്റെയും  എല്ലാവരുടെയും .

എല്ലാം മറക്കാനും പൊറുക്കാനും ഏവർക്കും സാധിക്കും. പക്ഷെ എന്ത് കൊണ്ട് നിനക്കതു കഴിയുന്നില്ല? നിന്നിലൂടെയാണ് ലോകത്തെ കാണേണ്ടത് , അക്ഷരങ്ങളിലൂടെയാണ് ലോകത്തെ കാണേണ്ടത് .ഹ്  ഒരു തരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ഇതൊക്കെ നമ്മളെ പറഞ്ഞു പറ്റിക്കുകയല്ലേ ചെയുന്നത്?  നിന്റെ വാക്കുകളിലുള്ള സത്യങ്ങളെക്കാൾ എത്രയോ വലുതാണ് കേവലമൊരു കടലാസ് കഷ്ണത്തിൽ നീ എഴുതി ചേർത്ത അസത്യങ്ങൾക്ക് !  അത് കണ്ടല്ലേ ലോകം   പഠിക്കുന്നത്? വാക്കിനാൽ ഉച്ചരിക്കുന്ന കാര്യത്തിന്  ലോകം നമ്മെ വെറുക്കും പക്ഷെ എഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നവയിലുള്ളതെല്ലാം ലോകം വിശ്വസിക്കുന്നു.അപ്പോൾ അത് തന്നെയല്ലേ ഏറ്റവും വലിയ കള്ളം ?? 

ഇതാ നോക്കു 

 നിന്നെ ഒരു ഇരുണ്ട മുറിയിൽ അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു .നിന്റെ മുൻപിൽ ഒരു പേപ്പറും ഒരു പേനയും ,നിനക്ക് ചുറ്റും കറുത്ത വസ്ത്രധാരികളായ കുറച്ചാളുകൾ , അവർ നിന്നെ അഭിമുഖീകരിച്ചിരിക്കുന്നു .നിന്റെ ഒരു ദിവസത്തിൽ നടന്നതായ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവരുമായി  പങ്കു വയ്ക്കുക  എന്നതാണ് നിന്നിൽ ഏൽപ്പിക്കപ്പെട്ട കർത്തവ്യം . എന്നാൽ നിന്റെ വാക്കുകളിലെ   കള്ളങ്ങൾ നിന്റെ  ജീവൻ എടുക്കും .ഹ് ..,അപ്പോൾ നീ  എന്താണ് അവരോട്  പറയാൻ പോകുന്നത്? നിൻറെ ജീവിതത്തിലെ  കള്ളങ്ങളോ ?

ഇന്നും പതിവ് പോലെ  ആ മുറിയിൽ നീ അടയ്ക്കപ്പെട്ടു . നിന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇന്നൊരു  പ്രധാന ദിവസമാണ് കാരണം ഇന്ന് നീ അവിടെ നിൽക്കുന്നതു ഒരു കൊലപാതകിയായാണ് .പക്ഷെ അത് നീ  തുറന്നു പറഞ്ഞാൽ നിനക്കു സമൂഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ തൂക്കുമരമാണ് സമ്മാനം. എന്നാൽ നീ അത്  മറച്ചുവച്ചു കള്ളം പറയുകയാണെങ്കിൽ മരണമാണ് നിന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നത്. അകാരണമായ രീതിയിൽ നിനക്ക് പറ്റിയ കയ്യബദ്ധമാണ് നിന്നെ കൊലപാതകിയാക്കിയത്. സത്യവും അസത്യവും തുല്യരാക്കപ്പെടുമ്പോൾ നിനക്കു മുൻപിൽ രക്ഷയുടെ ഒരു പഴുത് മാത്രമേ അവശേഷിക്കുന്നുള്ളൂ.

എഴുതി ചേർക്കപ്പെട്ട ഈ വാക്കുകളിലൂടെ ഒരിക്കൽ കൂടി സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ നിനക്കായി മാറ്റിവെച്ചിരിക്കുന്ന ആ രക്ഷയുടെ പഴുതിലേക്ക് നീ തനിയെ എത്തി ചേരും.

ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ നീ തിരയുന്ന ഉത്തരവും ഇത് തന്നെ അല്ലേ ?

“പണ്ട്  പണ്ട് ഒരിടത്തൊരിടത്തൊരു  രാജകുമാരനുണ്ടായിരുന്നു ... സ്വർണ  ചിറകുള്ള  കുതിരയുടെ  പുറത്തേറി  ലോകം  മുഴുവൻ  ചുറ്റുകയാണ്  ആ  രാജകുമാരന്റെ വിനോദം .. അങ്ങനെ  ഏഴു കടലും  ഏഴു മലയും താണ്ടി  കുമാരൻ  യാത്ര  ചെയ്തു ...”

എന്തു  രസമാരുന്നു   അമ്മമ്മ പറേണ കഥകൾ കേട്ടിരിക്കാൻ  ..സ്വർണ്ണചിറകുള  ഒരു പക്ഷിയെയോ കുതിരയെയോ  കിട്ടാൻ ഒരുപാട്  ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട് ...

 ഇപ്പോഴും ഇടയ്ക്കു  തോന്നാറുണ്ട്   നാലു  ചുമരുകൾ നോക്കി  മടുക്കുമ്പോളൊരു ചിറകുള്ള കുതിരയെ കിട്ടിയുരുന്നെങ്കിലെന്ന് .

ആരും  കാണാതെ പറന്നുപോണം ആരും കാണാത്ത ആരും അറിയാത്ത നാട്ടിൽ പോകണം... അവിടങ്ങു  കൂടണം.. പിന്നെ കുറെ സ്ഥലങ്ങളിൽ പോകണം... 

ആ  ഇതൊകെ ആരോടേലും  പറഞ്ഞ നിക്ക്  വട്ടാന്നല്ലേ  വിചാരിക്കുള്ളു .. അല്ലേൽ   തന്നെ ഞാൻ പറേണത്  ആരു കേക്കാനാണ്?

അപ്പോഴാ അമ്മു അവധിക്കു വന്നപ്പോൾ അമ്മയോട് പറേണ ഞാൻ കേട്ടെ ഇത്തവണ പോകുമ്പോൾ എന്നെ കൂടി അവൾ കൊണ്ട് പോകാൻ പോകുവാന്നു.

..ശോ എവിടെയാ അമ്മുനു ജോലി ഒന്നുമെനിക്കറില്ല. 

അതൊന്നും അറിയണോന്നും തോന്നില്ല.. ഒരു 10-15 വര്ഷത്തെ ആഗ്രഹമാന്നെ സാധിക്കാൻ പോണേ വേറെന്തു വേണം ?.. സന്തോഷംകൊണ്ട് തുള്ളിചാടാനും മാനത്തു വലിഞ്ഞു കേറാനും ഒക്കെ എനിക്ക് തോന്നി. 

 മനസ്സിൽ ലഡു പൊട്ടിയ അവസ്ഥ.. 

ആദ്യത്തെ ചുവട് ട്രെയിൻ യാത്രയാരുന്നു.പക്ഷെ എന്ത് പറയാനാ അമ്മു എന്നെ പൊതിഞ്ഞു  കൈയിൽ കൊണ്ട് നടന്നു.. ഒന്നും കാണാൻ പറ്റണ്ടായില്ല. അകെ അമ്മുന്റെ മുഖം മാത്രം.. നന്നായി ദേഷ്യം വന്നു ,ഒരു  ചവിട്ടു  വെച്ചു  കൊടുക്കാൻ തോന്നി അവൾക്കു.

പക്ഷേ  പ്രതികരിച്ചില്ല .....അല്ലേലും  അങ്ങനാല്ലോ  പറയാൻ ഭയങ്കര  മിടുക്കാണ്  പക്ഷേ ശെരിക്കും  ഒന്നും ചെയ്‌യൂല .

ആഹ്ഹ് ന്തായാലും രാത്രി അമ്മുസിന്റെ റൂമിലെത്തി 

രാവിലെ  അമ്മു ഓഫീസിൽ പോകാന്നേരം എന്നെ ബാഗിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ എടുത്തു വെച്ചു. 

വീണ്ടും  പ്രതീക്ഷകളുടെ ചീട്ടുകൊട്ടാരംതകർന്നടിഞ്ഞു  ...ചുറ്റുമുള്ള   കാഴ്ചകൾ  കണ്ട്‌  ഒക്കെ പോകാന്നു വെച്ചതാ... അല്ലേലും മറ്റുള്ളവർക്കു ഞാൻ വെറുമൊരു പാവക്കുട്ടിതന്നെ അവർക്ക്‌ തോന്നുമ്പോൾ കളിപ്പിക്കാനും പ്രദര്ശിപ്പിക്കാനുമുള്ള ഒരു വസ്തു. എന്റെ മനസ്സിൽ ന്താന്ന്‌ ആരറിയാൻ? 

പിന്നെ അവള്ടെ ബാഗിനകത്തൂടെ കുറച്ചു കാഴ്ചകളൊക്കെ  കണ്ടു തൃപ്തിയടഞ്ഞുട്ടോ  ...ഒരു വല്യ  ഗ്ലാസ്‌ കൊട്ടാരം  പോലെത്തെകെട്ടിടം  (പഴയ  കഥകളിലെ  പോലെ )പിന്നെ അരയന്നകൾ ഒഴുകി നടക്കുന്ന ഒരു കുളം പക്ഷേ  അവർക്കൊന്നും ഒരു സന്തോഷമില്ലാതെ  പോലെ എന്താണാവോ ?

അകത്തു കേറിയപ്പോഴോ മുഴുവൻ കമ്പ്യൂട്ടർ   അതിന്റെ ഒക്കേ മുന്നിൽ ഓരോ മനുഷ്യർ ഇരിപ്പുണ്ട്  ..അതുപോലെ  ഒരു  കമ്പ്യൂട്ടർ   മുന്നിലെന്നെ കൊണ്ടിരുത്തി അമ്മു ...ഞാൻ നോക്കിപ്പോ  എനിക്ക് ആകെ  കാണാൻ പറ്റുന്നത്  കമ്പ്യൂട്ടറും  കുറെ  ചില്ലുകൂടുകളുമാണ് .

ഒരു മൃഗശാല ഓക്കേ ഓർമ്മവന്നു (പണ്ട് അമ്മുന്റെ കൂടെ പോയിട്ടുണ്ട് ).

ഒരു  മൃഗശാല :മനുഷ്യന്മാരുടെ കാഴ്ച്ചബംഗ്ലാവ്  അല്ല മനുഷ്യരും  മൃഗങ്ങൾ  തന്നെയല്ലേ?   അപ്പോൾ പ്രേത്യേകം ഒരു  അലങ്കാരത്തിന്റ  അവശ്യമില്ല  മൃഗശാല  തന്നെ.

ഒരു  ചില്ലുകൂട്ടിലകപ്പെട്ട  മൃഗങ്ങൾ അല്ല  മനുഷ്യർ!!

പുറത്തുനിന്നു നോക്കുന്നവർക്ക്  ആകർഷകമായ  വല്യ ഒരു കൊട്ടാരം   ..അതിൽ കുറെ മനുഷ്യരിരുന്നു പണി എടുക്കുന്നു ഇടക്കെന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു ചിരിക്കുന്നു പിന്നെ ആരൊക്കെയെക്കൊയോ വിളിക്കുന്നു    അങ്ങനെ അങ്ങനെ ...ദിവസം മുഴുവൻ ഇവരെ നോക്കിയിട്ടിരിക്കാലാണ് എനിക്കിപ്പോ പണി..ഇടക്ക് മടുക്കുമ്പോൾ ഇങ്ങനെ ആലോചിച്ച കാടു  കയറുകയുംചെയ്യും.

എന്താലേ ഇങ്ങനെ  രാവന്തിയോളം ഇതിൽ കഴിയുന്നു ?

ഈ ചില്ലുകൂടാരത്തിനു പുറത്തുള്ളെതെല്ലാം   ഇവർ തന്നെ നിർമ്മിച്ചതാണു ..ആ കുളവുമെല്ലം ..സർവത്ര മായം!

അതാണോ അരയന്നങ്ങൾ ഒകെ സങ്കടത്തിൽ ?അന്നിത്തിനകത് കേറിപ്പോ ഒന്ന് കണ്ടതാ പിന്നെ കാണാൻ കൂടി പറ്റിയില്ല .

എന്തിനു പറയുന്നു പണ്ടെപ്പോഴും എന്നോട് സംസാരിക്കുന്ന അമ്മു എന്നെ ഇപ്പൊ തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാറില്ല ഇപ്പോഴും ഫോണിനോടോ കംപ്യൂട്ടറിനോടോ സംസാരിച്ചോണ്ടിരിക്കും  .എല്ലാവര്ക്കും വല്യ വല്യ കാര്യങ്ങളാണൂ ....

ഒരു കൂട്ടുമില്ലാതെ ഇരുന്നു മടുത്ത്‌ !

പണ്ട് അമ്മുന്റെ അച്ഛൻ എനിക്കൊരു ചിറക് പിടിപ്പിച്ചുതന്നിരുന്നു   .. ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ  ...  അത് മുഴുവൻ ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങി .. അതുണ്ടാരുന്നപ്പോൾ ഒരുപാട് സ്വപ്നം കാണുമാരുന്നു പറക്കുന്നതുമെല്ലാം ..പക്ഷെ ഇപ്പൊ ആ ചിറകിനോടൊപ്പം എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും പോവുകയാണോ?

ഒന്ന് തിരിച്ചു വീട്ടിൽ പോകാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അവിടെ എല്ലാരും അവിടെ ചെന്നിട്ട് വേണം അമ്മമ്മയോട് പറയാൻ പറക്കുന്ന കുതിരയും എല്ലാം വെറുതെയാണെന്ന് ..തന്നിലേക്ക് ഒതുങ്ങി പോയ കുറെ മനുഷ്യർ മാത്രമാണിന്നുള്ളതെന്ന് ..അവരുടെ കഥകൾ കുട്ടികൾക്ക് പറഞ്ഞ കൊടുക്കാൻ പറേണം ..അവരെങ്കിലും "പ്രാക്ടിക്കലായ " സ്വപ്‌നങ്ങൾ കാണട്ടെ

ആ... എന്ന് പോകാൻ പറ്റുമെന്തോ ?

അല്ലെങ്കിൽ അമ്മു എന്റെ ഈ ചിറകെങ്കിലും ഒന്ന് ശരിയാക്കി തന്നിരുന്നെങ്കിൽ (ഇപ്പൊ ഞാൻ പറയുന്നത് അവൾക്ക് മനസിലാകാറില്ല ..പണ്ടങ്ങനെയല്ലായിരുന്നു  ) ആ ചിറകുകൾ കിട്ടീരുന്നെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ ..ചിലപ്പോൾ സ്വപ്നം കാണാനുള്ള ധൈര്യം എങ്കിലും എനിക്ക് തിരിച്ച കിട്ടിയേനെ. സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് മാത്രമാണല്ലോ വിലക്കില്ലാത്തതു. സ്വപ്‌നങ്ങൾ കാണാൻ മറന്നുപോകുന്നവരെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ കാണാം, പ്രാക്ടിക്കലായ കുറച്ചു   സ്വപ്‌നങ്ങൾ !!!!

"'ഇനിയും പറ്റില്ല മാഡം...

I want divorce

അയാളെ എനിക്കു വേണ്ട''

രേവതി തന്റെ മുൻപിലിരുന്ന ആ യുവതിയെ 

ഒന്നു നീരിക്ഷിച്ചു.

ഒരു ഇരുപത്തിയെട്ടു  വയസ്സു കാണും

വിവാഹം കഴിഞ്ഞിട്ടു രണ്ടു മാസം...

ഇന്നത്തെ തലമുറയല്ലേ...

ഓ അതു പറയാൻ പാടീല്ലല്ലോ താനും  ഈ തലമുറയല്ലേ?

രേവതി ആ യുവതിയോടു ചോദിച്ചു.

'' നിങ്ങൾ ശരിക്കും ആലോചിച്ചു എടുത്ത തീരുമാനമാണോ?''

''അതേ അയാളുടെ കൂടെ എനിക്കു ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ല.''

അവൾ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

വളരെക്കാലങ്ങൾക്കു ശേഷം തന്റെ മുൻപിൽ വന്ന ഈ ഡിവോഴ്സ് കേസ് എറ്റെടുക്കാൻ രേവതിക്കു താൽപ്പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

പൊതുവേ സിവിൽ കേസുകളാണു ചെയ്യാറുളളത്.

വരുന്ന ഡിവോഴ്സ് കേസ് എല്ലാം  സുഹൃത്തുക്കൾക്കു കൈമാറുകയാണു പതിവ്.

പക്ഷേ  ഇതു തന്റെ  ഗുരുനാഥൻ പറഞ്ഞു ഏൽപ്പിച്ച കേസാണു. നിരസിക്കാൻ പറ്റില്ല.

''ശരി. നിങ്ങൾ നാളെ ഭർത്താവുമായി വരൂ.നമ്മുക്കു സംസരുച്ചൂ ഒരു  തീരുമാനം എടുക്കാം.''

''അതു വേണ്ട മാഡം. നോട്ടീസ് അയച്ചോളൂ.''

പറയുന്നതു കേൾക്കു നിങ്ങൾ  ഭർത്താവുമായി വരൂ.''

ആ യുവതി അർത്ഥ സമ്മതത്തോടെ പോയി.

രേവതി  അവൾ  പോയത്തും നോക്കി ചിന്തിച്ചിരുന്നു.

''എന്താ മോളേ?എന്തു പറ്റി?''

ചായുമായി വന്ന അമ്മ അവളെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി.

''വയ്യാത്ത അമ്മ എന്തിനാ ഇതുമായിവന്നതു ഞാൻ അങ്ങോടു വരുമായിരുന്നല്ലോ?''

''സാരമില്ല.നീ ഇതു കുടിക്കൂ. രാമു പറഞ്ഞല്ലോ നീ വീണ്ടൂം ഡിവോഴ്സ്കേസ് എറ്റെടുക്കുന്നു എന്നു?

എന്തിനാ മോളേ ഒരു കുടുംബം തകർത്തിട്ടു നമ്മൾ കാശുമേടിക്കുന്നത്?''

''അമ്മേ,അമ്മയ്ക്കു അറിയാല്ലോ എനിക്കു ഇഷ്ടമുണ്ടായിട്ടല്ല.ഇതു ഇപ്പോ പണിക്കർ സാർ പറഞ്ഞ ഡിവോഴ്സ്കേസാണു.''

''ശരി. നിന്റെ  ഇഷ്ടം പോലെ.''

പിറ്റേന്നു കേസ് ഫയലുകൾ പഠിക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു രേവതി.

അപ്പോൾ ആ യുവതി വീണ്ടും വന്നു.

''മാഡം  അയാൾ വന്നിട്ടുണ്ട്.''

''വരാൻ പറയൂ...''

ആ യുവതി  ഭർത്താവുമായി  മുറിയിലേക്കു കടന്നുവന്നു.ഫയലിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്താതെ രേവതി  ചോദിച്ചു;

''എന്താ മിസ്റ്റർ നിങ്ങൾക്കും ഭാര്യയുടെ അതേ അഭിപ്രായമാണോ?''

''അതേ ''

ആ ശബ്ദം.......

രേവതി  ഒന്നു ഞെട്ടി.അവൾ മുഖം ഉയർത്തി നോക്കി.

അതേ  അയാളു തന്നെ...

ദേവനന്ദൻ..............

അല്ല തന്റെ  നന്ദൻ.....

ദേവനന്ദന്റെ മുഖത്തേക്കും ആ ഞെട്ടൽ വ്യാപിച്ചു.

ഒരു  നിമിഷം എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ പകച്ചുപോയി രേവതി .

പയ്യെ അവൾ  തുടർന്നു.

'' നിങ്ങളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞിട്ടു രണ്ടു  മാസം ആയിട്ടുളളൂ.

കുറഞ്ഞതു ഒരു  വർഷമെങ്കിലും വേണം ഡിവോഴ്സ് കിട്ടാൻ.''

ദേവനന്ദന്റെ ഭാര്യ കേട്ടപാടെ പറഞ്ഞു  .

'' പറ്റില്ല .ഇയാളെ  എനിക്കു  വേണ്ട.''

രേവതി  ദേവനന്ദനെ നോക്കി .

അയാൾ ആ ഞെട്ടല്ലിൽ നിന്നും മുക്തന്നായിട്ടില്ല എന്നു ആ മുഖം പറഞ്ഞു .

''ശരി .മിസ്റ്റർ നിങ്ങൾ  പുറത്തു നിൽക്കൂ.

ഞങ്ങൾ ഒന്നു  സംസാരിക്കട്ടെ.''

ഒന്നും മിണ്ടാതെ അയാൾ  പുറത്തേക്കു നടന്നു.

ദേവനന്ദന്റെ  ഒാർമ്മകൾ 8 വർഷം പിന്നോട്ടു പോയി.

രേവതി...........

എപ്പോഴും സംസാരിച്ചുക്കൊണ്ടു നടക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണ്.

അവൾക്കു  ഒരിക്കലും  സംസാരിക്കാനുള്ള വിഷയങ്ങൾക്കു ക്ഷാമമില്ലായിരുന്നു.

തനിക്കു അവളോടു സംസാരിക്കാൻ ഭയമായിരുന്നൂ.പെൺകുട്ടിയാണു പക്ഷേ  ഒരാൺകുട്ടിയുടെ സ്വഭാവം.കൂട്ടുക്കാരുമായി അടിച്ചുപ്പോളിച്ചു നടക്കുന്ന തന്റേടി....

ക്ലാസ്സിലെ ആൺകുട്ടിക്കളുടെ കണ്ണിലെ കരട്.

പെൺപട്ടാളത്തിന്റെ സ്വന്തം പടത്തലവൻ.

പക്ഷേ  കണക്ക് എന്നും ഒരു കീറാമുട്ടിയായിരുന്ന എനിക്കു  രേവതി  ഒരു അത്ഭുതമായിരുന്നു.

അവളുടെ അത്രയും വേഗത്തിൽ ടീച്ചർ പോലും കണക്കു ചെയ്യില്ല.

അവൾ കാണുപ്പോൾ എല്ലാം  എന്നെ ചിരിച്ചു കാണിക്കുമായിരുന്നൂ.

പക്ഷേ  പെൺക്കുട്ടികളോടു സംസാരിക്കാന്നുള്ള  പേടിയും ഒരുത്തി സമ്മാനിച്ച നഷ്ട പ്രണയവും എല്ലാമുളളതുക്കൊണ്ടു ഞാൻ  അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല.

പിന്നെ  എന്നോ അവിച്ചാരിതമായി ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൽ അവളെ കണ്ടു.

പതിവു ചിരിയോടെ അവൾ വന്നു സംസാരിച്ചു.

എന്തോക്കയോ ഞാനൂം പറഞ്ഞു .

പിന്നീട് ഒരുനാൾ താൻ എന്താ ക്ലാസ്സിൽ വരാത്തിരുന്നതു എന്നു 

ചോദിച്ചു അവൾ  ഫോൺ വിളിച്ചു.

അവളെ  ഒഴിവാക്കാൻ ഞാൻ  എന്തോ പറഞ്ഞു  ഫോൺ വെച്ചു.

അതിനുശേഷവും അവൾ  വിളിക്കുമായിരുന്നു.

മെസ്സേജ് അയക്കുമായിരുന്നു.

പിന്നെ  ഞാനും മറുപടി കൊടുത്തു തുടങ്ങി.

അവൾ  എന്റെ എല്ലാം കാര്യങ്ങളും അന്വേഷിക്കുമായിരുന്നു.

പയ്യെ  പയ്യെ  ഞങ്ങൾ അടുത്ത സുഹൃത്തൂക്കളായി മാറി.

വഴക്കുകളും പിണക്കങ്ങളും തമാശക്കളുമായി ആ സൗഹൃദം നീണ്ടു പോയി .

ഒരു നാൾ പതിവു സംസാരിത്തിന്നടയിൽ അവൾ പറഞ്ഞു .

''എനിക്കു  ഒരാളോടു പ്രണയമാണു.പക്ഷേ ....''

ഞാൻ  ചോദിച്ചു ''എന്താ ഒരു പക്ഷേ ?''

''ആ ഇഷ്ടം  നടക്കില്ല നന്ദൻ''

എല്ലാരും എന്നെ ദേവൻ എന്നു വിളിക്കും പക്ഷേ നന്ദൻ എന്നായിരുന്നു

രേവതി  വിളിച്ചിരുന്നത്.

അവൾ  തുടർന്നു ''ആ വ്യക്തി നിങ്ങാളു നന്ദൻ....''

ഒന്നും മീണ്ടാൻ കഴിയാതെ പകച്ചു പോയി  ഞാൻ പറഞ്ഞു .

''അതൊന്നും ശരിയാവില്ല രേവതി, നീ എന്റെ നല്ല കൂട്ടുക്കാരിയാണു. അതു  മതി.അതാ നമ്മുടെ ഭാവിക്കു നല്ലത്.'' ഇതു  പറഞ്ഞു  ഞാൻ  വലിഞ്ഞു.

പിന്നെയും ആ സൗഹൃദം തുടർന്നു.

പക്ഷേ രേവതി  അവളുടെ  ഇഷ്ടം  തുറന്നു പറഞ്ഞു  പിന്നെയും...

എന്തു  ചെയ്യും ഞാൻ ?

ആദ്യപ്രണയം വീട്ടിൽ അറിഞ്ഞു തകർന്നത്തോടെ അച്ഛനു നൽകിയ വാക്കായിരിന്നു 

വീട്ടുക്കാർ കണ്ടെത്തുന്ന കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിച്ചോളാമെന്നു.

അമ്മയുടെ തലയിൽ കൈവെപ്പിച്ചെടുപ്പിച്ച സത്യം.

രേവതിയോടു ഞാൻ  എന്റെ  നിലപാടു വ്യക്തമാക്കി.

ആദ്യം ഞാൻ  കരുതിയതു പ്രായത്തിന്റെ പക്വതയില്ലയ്മയ്യിൽ അവളുക്കു തോന്നിയ ചാപല്യമായിരിക്കും ഈ പ്രണയമെന്നാണു.

പക്ഷേ  എന്തേ നീ എന്നെ  ഇഷ്ടപ്പെടാൻ കാരണമെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ  മറുപടി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

''നന്ദന്റെ പ്രശ്നങ്ങളിൽ ഒരു  കൂട്ടായി നിൽക്കാൻ ഞാൻ  ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

നിങ്ങളുടെ കിച്ചു ഒരു  നല്ല ചേച്ചിയാകാൻ ഞാൻ  ആഗ്രഹിക്കുന്നു.''

അതേ  എന്റെ അനിയൻ കിച്ചു...

ദൈവം ഒരു വികൃതി കാട്ടിയപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്കു  കിട്ടിയ വേദന..

Specially abiled child...

രേവതിക്കു  അവനെ ഒരുപാടു കാര്യമായിരുന്നു.

ഞാൻ  അവനോടു വഴക്കുണ്ടാക്കിയാൽ രേവതി  എന്നോടു പിണങ്ങുമായിരുന്നു.

പക്ഷേ ....

എന്റെ  വീട്ടുക്കാരെ വേദനിപ്പിക്കാൻ എനിക്കു  കഴിയില്ലെന്നു ഞാൻ  അവളോടു തീർത്തു പറഞ്ഞു.

''ഒരു  സുഹൃത്തായി ഞാൻ  തുടർന്നോട്ടേ?''

രേവതി  ഒരു  യാചനപോലെ ചോദിച്ചു.

എന്നാൽ എനിക്കു  എന്നെ  തന്നെ ഭയമായിരുന്നു.

മനസ്സ് ഇടറിയാല്ലോ?

ഞാൻ  അവളുടെ മെസ്സേജുക്കൾ മറുപടി  നൽകാതെയായി.

രേവതി  ഒരുപാടു തവണ വിളിച്ചിട്ടും കോൾ  എടുക്കാതെ ഞാൻ  ഒഴിഞ്ഞുമാറി

രേവതിയുടെ അവസാനത്തെ മെസ്സേജ് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

'' ശല്യമാവില്ല. വെറുക്കുകയുമില്ല.''

കാലമായിക്കാത്ത മുറിവുകൾ ഇല്ലല്ലോ എന്ന ഏക പ്രതീക്ഷയിൽ ഞാൻ  അവളെ  ഒാർമ്മക്കളളിൽ നിന്നും പടിയിറക്കി വിട്ടു.

എന്റെ  വിവാഹം  പോലും  അറിയിച്ചില്ല.

വീട്ടുക്കാർ കണ്ടെത്തിയതാണു ആരൃയെ...

അച്ഛന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ ഏകമകൾ.

ആർഭാടമായിരുന്നു വിവാഹം .

പക്ഷേ  ആദ്യരാത്രി തന്നെ ആരൃ പറഞ്ഞു .

'' നിങ്ങളുടെ  അനിയനെ നോക്കാൻ എന്നോടു പറയരുത്.

അവനെ കാണുപ്പോൾ തന്നെ പേടി വരൂം''

ഒരു ഞെട്ടലായിരുന്നു എന്റെ  പ്രതികരണം.

പിന്നെ  ഞാൻ  പതിയെ പറഞ്ഞു .

'' അവൻ നിനക്കു ഒരു  ശല്യമാവില്ല.അതു ഞാൻ  നോക്കിക്കോളളാം. പിന്നെ  നീ അവനെ  ശല്യം ചെയ്യരുത്. അതു മാത്രം  നീ അവനു ചെയ്യിതു കൊടുത്താ മതി. പറ്റുമോ?''

ആര്യ തലകുലുക്കി സമ്മതംഅറിയിച്ചു.

പക്ഷേ  പിന്നീടുളള ദിവസങ്ങളിൽ കിച്ചുനു 

ആര്യയുടെ വകയായി തല്ലുകളായിരുന്നു സമ്മാനം.

അവൾ ഒാരോ ഒാരോ കാരണങ്ങളുണ്ടാക്കി അവനെ ഉപദ്രവിച്ചു.

ഒരു  നാൾ ക്ഷമ നശിച്ചപ്പോൾ കൊടുത്തു ഞാൻ  അവൾക്കു ഒരടി.

പിന്നെ  വീട്ടിൽ ഒരു  പൊട്ടിത്തെറിയായിരുന്നു.

ആര്യ അവളുടെ  സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കു പോയി.

പിരിയാനാണു തീരുമാനമെന്നു അവൾ അറയിച്ചു.

അതാണു നല്ലതെന്നു എനിക്കു  തോന്നി.

പക്ഷേ  രേവതി ......

പിന്നിൽ നിന്നുമാരോ തോളിൽ കൈ വെച്ചപ്പോളാണു ദേവനന്ദൻ  തന്റെ  ചിന്തകളിൽ നിന്നും  ഉണർന്നതു.

'' മോനു സുഖമാണോ?''

രേവതിയുടെ അമ്മ ....

'' അമ്മയ്ക്കു എന്നെയറിയാമോ?''

''അവൾ എല്ലാം  പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്''

ദേവനന്ദൻ തല താഴ്ത്തി നിന്നു.പിന്നെ  പയ്യെ  ചോദിച്ചു.

''രേവതിയുടെ  വിവാഹം ....''

അമ്മയുടെ  കണ്ണുകൾ നിറയുന്നതു അവൻ കണ്ടു.

''കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.....'''

ഇത്രയും പറഞ്ഞു അമ്മ  നടന്നു നീങ്ങി.ഒരു  പ്രതിമ പോലെ ദേവനന്ദൻ നിന്നു.എന്റെ  അനിയനു ഒരു  ചേച്ചിയായി..

എന്റെ ദുഃഖങ്ങളിൽ ഒരു  കൂട്ടായി വന്നോട്ടെ...എന്നു ചോദിച്ച രേവതി  ഇതാ വീണ്ടും തന്റെ  മുൻപിൽ.

ഇനിയും അവളെ കൈ വിട്ടുകളയാൻ വയ്യ...

വേണം രേവതിയെ അവളുടെ നന്ദന്റെ പെണ്ണായി...

എന്റെ  നെഞ്ചോടു ചേർത്തു പിടിച്ചു ഈ എട്ടു  വർഷക്കാലത്തെ 

കാത്തിരിപ്പ് അവസാനിപ്പിക്കണം.

ഉറച്ച തീരുമാനത്തോടെ അവൻ രേവതിയുടെ ഓഫീസിലേക്കു നടന്നു.

ദേവനന്ദൻ തിരികെ രേവതിയുടെ  ഓഫീസിലെത്തി.

അപ്പോഴും ആര്യയുമായി സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു രേവതി.

ദേവനന്ദനെ കണ്ടപ്പോൾ രേവതി  പറഞ്ഞു .

'' ഇരിക്കു  മിസ്റ്റർ ദേവനന്ദൻ''

ദേവനന്ദൻ ഓർത്തു ആദ്യമായിട്ടാണു അവൾ തന്റെ  പേരു ഇങ്ങനെ വിളിക്കുന്നത്.

രേവതി  തുടർന്നു ..

'' ആര്യയ്ക്കു  നിങ്ങളോടു കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ പറയ്യാനുണ്ട്.

ശേഷം നിങ്ങൾക്കു തീരുമാനിക്കാം.'' 

ഇനി എന്തു തീരുമാനിക്കാൻ എന്നോർത്തു ദേവനന്ദൻ 

മനസ്സിൽ ചിരിച്ചു.

''ദേവാ.....''

ആര്യ വിളിച്ചു.

അവൻ അവളെ നോക്കി .

കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി ആര്യ  തുടർന്നു...

''തെറ്റുപറ്റി പോയി എനിക്കു.

ക്ഷമിക്കണം.

ഒരു കൂടെപ്പിറപ്പിന്റെ വിലയറിയാതെ 

ഞാൻ  സംസാരിച്ചു.ദൈവം തീരുമാനിക്കുന്നപ്പോലെയല്ലേ 

എല്ലാം  നടക്കൂ. ആർക്കും എന്തും എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും സംഭവിക്കാം

ചിലപ്പോൾ ഈ പറയുന്ന എനിക്കു  സുബോധം നഷ്ടപ്പെടാം

ഒന്നും  കണ്ടു അഹങ്കരിക്കാൻ പാടില്ല.

എല്ലാം എപ്പോഴും പെർഫറ്റായി കിട്ടിയിട്ടുളള എനിക്കു  

നമ്മുടെ  കിച്ചുനെ മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിച്ചില്ല.

മാപ്പ്.......

ഈ മാഡമാണു എന്റെ  കണ്ണു തുറപ്പിച്ചത്.

നന്ദി ഒരുപാടു  നന്ദി.....

എന്റെ  ജീവിതം തിരിച്ചു തന്നത്തിന്.''

രേവതി  ആര്യയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം 

ദേവനന്ദനോടായി പറഞ്ഞു .

''എന്താ ദേവനന്ദൻ സന്തോഷമായില്ലേ?''

ആ ചോദ്യം ദേവനന്ദന്റെ കാതുകള്ളിൽ ഒരസ്ത്രം പോലു തുളച്ചു കയറി.

ആര്യ  ദേവനന്ദന്റെ  കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു .

''വരൂ  ദേവാ..... നമ്മുക്കു വീട്ടിൽ  പോക്കാം.''

ഒരു  പാവയെപ്പോലെ ദേവനന്ദൻ ആര്യയുടെ പിന്നാലെ  നടന്നു .

പയ്യെ  ദേവനന്ദൻ തിരിഞ്ഞു രേവതിയെ നോക്കി 

  ഒരു  ഭാവഭേദവുമില്ലാതെ രേവതി  അപ്പോൾേ കേസ് ഫയലുകൾ നോക്കുകയായിരുന്നു.

 പതിവിലും നേരത്തേയായ് അന്നേദിവസം യാസിം ഓഫീസിലേക്ക് പുറപ്പെടാൻ ഇറങ്ങി. തലേദിവസത്തെ ഷിഫ്‌റ്റിന്ടെ ക്ഷീണം ഒട്ടുംതന്നെ അവനെ തളർത്തിയിരുന്നില്ല. ഓഫീസിൽഅന്നെത്തുകയെന്നുള്ളത് അവന് നിർബന്ധമായിരുന്നു. ഒരു പ്രോജെക്ട് റിലീസ് ചെയ്യുവാനുണ്ടെന്നതിൽ ഉപരിയായി, അവന്ടെ ജീവിതത്തിലെ മറ്റെന്തിനോടോ ഒരു താല്കാലികവിടപറയേണ്ട ദിവസമാണന്ന്.

            പ്രണയിക്കാൻ കാരണങ്ങൾ ഏതൊന്നും തന്നെ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും, പ്രണയിക്കുന്നത് അത്രത്തന്നെ എളുപ്പമല്ലായിരിന്നിട്ടും അവളെ അത്ര അധികം അവന് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ആഇഷ്ട്ടം എങ്ങനെ മനസ്സിനുള്ളിൽ കയറിക്കൂടിയെന്ന് ഇന്നും ഉത്തരമില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യം മാത്രമാണ്. മറ്റ് സുഹൃത്തുക്കളിൽ നിന്നും എന്തോ ഒരു വ്യത്യസ്ഥത അവളിൽഉണ്ടായതുകൊണ്ടാവാം, അവളെ വേർപിരിയാൻ അവന് ഒട്ടും തന്നെ ആഗ്രഹമില്ലാത്തതും.

            ഒരു വർഷത്തോളമായി ഒരേ ഓഫീസിൽ ജോലിനോക്കുന്നവരാണവർ. പക്ഷേ, ഒരേ ഷിഫ്റ്റിൽ വളരെ വിളരമായിമാത്രമേ അവർ വർക്ക് ചെയ്തിട്ടുള്ളു. ജെസ്സീക്കയെ ആദ്യമായിയാസിം കാണുന്നതുതന്നെ അവരുടെ ട്രെയിനിങ് ടൈമിലാണ്. അൻപത് ഉദ്യോഗാർത്ഥികളിൽ ഒരുവൾ മാത്രമായിരുന്നു അന്ന് അവൾ. കറുത്ത ടി-ഷർട്ടും ചുവപ്പ് കണ്ണടയും ധരിച്ചെത്തിയ ആപാവക്കുട്ടിയെപ്പോലത്തെ പെണ്കുട്ടിയെ, ഒരു ട്രെയിനിങ് ഡേ ഇടവേളയിലായിരുന്നു ആദ്യമായി അവൻ പരിചയപ്പെടുന്നത്. വളരെ യാതിര്ച്ഛികമായ ഒരുപരിചയപ്പെടൽമാത്രമായിരുന്നു അത്.

            ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോകവേ, ട്രെയിനിങ് ബാച്ചിലെ അൻപത് ഉദ്യോഗാർത്ഥികളെയും പലപല ടീമുകളിലേക്കും പല ഷിഫ്റ്റുകളിലേക്കുമായി തിരിച്ചു. അവരുടെ ആദ്യത്തെപ്രൊജക്റ്റിന്റെ തുടക്കമെന്നോണം ആയിരുന്നു ആ സ്സ്പ്ലിറ്റിങ്. യാസിമും ജെസ്സീക്കയും ഒരേ ടീമിലായിരുന്നുവെങ്കിലും വേറെ ഷിഫ്റ്റുകളിലേക്കായിരുന്നു നിയോഗിച്ചിരുന്നത്. എന്നുംഓഫീസിലെത്തുന്ന യാസിം, ജെസ്സീക്കയുടെ കംപ്യൂട്ടറിനുമുന്നിൽ കാത്തുനിക്കും. സ്‌നേഹംകൊണ്ടല്ല! മറിച്ചൊ, അവൾ ആ സിസ്റ്റത്തിൽനിന്ന് ഇറങ്ങീട്ട് വേണം അവന്റെതായ വർക്ക് അവന്ആരംഭിക്കാൻ.

            ജെസ്സീക്ക വർക്കിൽ മുൻപന്തിയിൽ ആയത്കൊണ്ടാവണം യാസിമിന് എന്നും അവളുടെ സിസ്റ്റത്തിനടുത്തായി കാത്തുനില്പ്പ് തന്നായിരുന്നു ഫലം. അവന്ടെ വർക്ക് നേരത്തെതുടങ്ങുവാനായി അവൻ അവളുടെ വർക്ക്കൂടി ഫിനിഷ് ചെയ്യുവാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അങ്ങനെ ജെസ്സീക്ക യഥാസമയം ഷിഫ്റ്റ് കഴിഞ്ഞിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി. യാസിമിൻടെ ഈസഹായമെന്നും പതിവായിമാറുകയും ചെയ്തു.

            മാസങ്ങൾ പലത് കടന്നുപോകവേ, ഓഫീസിലെ ഓണാഘോഷങ്ങൾക് തുടക്കമായി. ആ മാസത്തെ ഷിഫ്റ്റിൽ ജെസ്സീക്കയ്‌ക് രാവിലത്തെ ഷിഫ്റ്റും യാസിമിന് വൈകുന്നേരത്തെഷിഫ്റ്റും ആയിരുന്നു വർക്ക്. ഓണാഘോഷങ്ങളായതിനാൽ, നൈറ്റ് ഷിഫ്റ്റുകാരെയും വൈകുന്നേരത്തെ ഷിഫ്റ്റുകാരെയും പതിവിലും  നേരത്തെയായി ഓഫീസിലേക്ക് വരുവാൻനിർദ്ദേശിച്ചുള്ള മെയ്‌ൽസ്‌ നേരത്തെതന്നെ എല്ലാവർക്കും ലഭിച്ചിരുന്നു.

            അന്നേദിവസം ഉച്ചകഴിഞ്ഞു ഓഫീസിലെത്തിയ യാസിമിൻടെ കാതുകളിൽ ഒരു ചൂടുള്ളവാർത്ത വന്നെത്തി. പട്ടുസാരി ഉടുത്തെത്തിയ തരുണീമണികളിൽ ജെസ്സീക്കയായിരുന്നുഅതീവ സുന്ദരി. അത് പറയുന്നത് മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിയായുന്നതിനാൽ നിശ്ലേഷം സംശയമില്ലായിരുന്നു അവന്. എന്നാലും അവർ അവനെ, അവളുടെ സാരിയുടുത്ത ഫോട്ടോകാണിച്ചുകൊടുത്തു. ആ ഫോട്ടോ കണ്ടതുമുതൽ അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു നഷ്ട്ടബോധം നിഴലിക്കാൻ തുടങ്ങി. അല്പം കൂടി നേരത്തേയെത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ  അവളെ നേരിട്ട്കാണാൻകഴിയുമായിരുന്നു എന്നുള്ള നിരാശയായിരുന്നു അവന്റെ ഉള്ളിൽ.

            അവന്റെയുള്ളിലേക്ക് ആരോ പറഞ്ഞുവിട്ടതുപോലെ അവളുടെ സാരിയുടുത്ത രൂപം കയറിക്കൂടി. മറ്റുള്ളവർ അവളെപ്പറ്റി വർണിക്കുന്നത് കേട്ടിട്ട് കൂടിയാവാം അവനിത്രയുംആകാംക്ഷയുണ്ടായത്. എന്തായാലും അവളുടെ ഷിഫ്റ്റിൽ വർക്കുചെയ്യണമെന്നായി അവന്റെ ആദ്യത്തെ ആഗ്രഹം. എന്നാൽ, മാസത്തിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രം മാറ്റുന്ന ഷിഫ്റ്റിൽ അത് നടക്കുകഅസാധ്യമായിരുന്നു. അതിനുപുറമെ, ലേഡീസ് സ്റ്റാഫുകൾക്ക് വളരെ ചുരുക്കമായിമാത്രമേ മാനേജ്മെൻറ് നൈറ്റ് ഷിഫ്റ്റ് അനുവദിച്ചിരുന്നുള്ളു.

            ആദ്യത്തെ പദ്ധതി നടക്കില്ലെന്ന് മനസ്സിലായവൻ, എങ്ങനയും അവളുമായി കോണ്ടക്ടസിൽ ഏർപ്പെടുക എന്ന പദ്ധതിയുമായി മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അതിനായ് അവൻ തന്റെ സുഹൃത്ത്ബന്ധങ്ങളെ വലയംവെക്കാൻ തുടങ്ങി, പലതരം മധുര വാഗ്ദാനങ്ങളും അവരുടെ മുന്നിലേക്ക് അവൻ നിരത്തി. അവസാനം, ഒരു ഗ്ലാസ്സ്‌ നാരങ്ങാവെള്ളത്തിന്റെ കോഴയുടെപിൻബലത്തിൽ, ഒരു പെൺസുഹൃത്തിൽനിന്നും അവൻ ആ നമ്പർ കൈക്കലാക്കി. എന്നാൽ കൈയിൽ, കിട്ടിയ നമ്പർവെച്ചുകൊണ്ട് എങ്ങനെ അവളോട് മിണ്ടുമെന്നോ, എവിടെ നിന്ന്സംസാരിച്ചുതുടങ്ങണമെന്നോ അവന് യാതൊരുതര മുന്പരിചയവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആകെ അവനുള്ള ചിന്തതന്നെ മറ്റുള്ളവർക്ക് അവളെ വിട്ട് നൽകുവാൻ താൻ ഒരുക്കമല്ല. അവണ്ടേത്മാത്രമായ്‌, എന്നെന്നും അവൻടോപ്പംതന്നെ അവൾ ഉണ്ടാവണം. അതൊരു സുഹൃത്തായിട്ടായിരുന്നാൽപോലും.

            സുഹൃത്തുക്കളിൽ പലരും അവളോട് അടുപ്പം കാണിക്കുന്നതും, അവളെ വല്ലാണ്ടങ്ങ് കെയർ ചെയ്യുന്നതും അവനത്രയൊന്നും രസിച്ചിരുന്നില്ല. അവൻ അവൾക്കായിചെയ്ത്കൊടുക്കാറുള്ള കോഡിങ്ങിനുപോലും പകരക്കാർ പലതും വന്നിരുന്നു. എന്നാൽ, അവന്റെ ഉള്ളിലെ ഏക ആശ്വാസമെന്നത്, അവൾ ആരോടും അധികമായി സംസാരിക്കാൻനിക്കാറില്ലയെന്നുള്ളതാണ്. യാസിമിനോടുപോലും ചുരുക്കം സന്ദർഭങ്ങളിൽ മാത്രമാണ് ജെസ്സീക്ക അല്പമെങ്കിലും സന്ദോഷത്തോടെ സമയം ചിലവഴിച്ചത്.

            വീട്ടിലേക്ക് പോകുവാൻ ക്യാബ് കാത്തുനിക്കുകയായിരുന്ന യാസിമിൻടെ ഉള്ളിൽ, അവളോട് മിണ്ടുവാനുള്ള ആഗ്രഹം ഉറക്കമുണർന്നെത്തി. രാത്രിയായതിനാൽ അവൾഉറക്കമായ്ക്കാണുമോയെന്നുള്ള ആശങ്ക മനസ്സിലൊതുക്കി, അവൻ അവൾക്കൊരു "ഹലോ" മെസ്സേജ്‌ അയച്ചു. എന്നാൽ, അല്പം സമയങ്ങൾക്കപ്പുറം മറുതലപ്പത് നിന്നും മറുപടി മെസ്സേജുംഎത്തി. അവന്റെ നമ്പർ മുന്പരിചയമുള്ളതുപോലെ "ഹെലോ, യാസിം" എന്നായിരുന്നു ആ മെസ്സേജ്. ആദ്യമൊന്ന് ഞെട്ടിയെങ്കിലും, മെല്ലെ അവളുടെ പ്രീതിപിടിച്ചെടുക്കുവാനുള്ളതത്രപ്പാടിലേക്ക് അവൻ മുഴുകി. ആ രാത്രിയിൽ തുടങ്ങിയ മെസ്സേജിങ്, പല രാത്രികളിലേക്ക് അവർ വ്യാപിപ്പിച്ചു.