മറ്റാരും കേൾക്കാനില്ല എന്ന് അറിയാമായിരുന്നിട്ടും വളരെ മനോഹരമായിട്ടാണ് ആഗ്നസ് ടീച്ചർ  പ്രാർത്ഥനാഗീതം പാടിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. അതു ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്കാനെന്ന പോലെ മെഴുകുതിരി നാളങ്ങൾ നിശ്ചലമായി നിൽക്കും. കാറ്റു പോലും അവയെ ശല്യപ്പെടുത്താതെ ജനാലയ്ക്കരികിൽ വന്ന് കാത്തു നിൽക്കുകയേയുള്ളൂ. ഒരു പാട് റബ്ബർ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ തികച്ചും ഒറ്റപ്പെട്ടതു പോലെയുള്ള ഒരു ഒറ്റനില വീട്.ആഗ്നസ് ടീച്ചർ പഴയ എൽ.പി. സ്ക്കൂളിലെ ടീച്ചറായിരുന്നു. ഒരേയൊരു മകൾ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു വിദേശത്താണ്. ടീച്ചർ വീട്ടിൽ തനിച്ചേയുള്ളൂ. റിട്ടയർ ചെയ്തിട്ട് ഇരുപതു വർഷമായെങ്കിലും തികച്ചും ആരോഗ്യവതിയാണ്. കുറച്ചു കോഴികളും ചെറിയ അടുക്കളത്തോട്ടവും കാര്യങ്ങളുമൊക്കെയുണ്ട്. പകൽ നേരങ്ങളിൽ മെഴുകുതിരി നിർമ്മാണമാണ് ഇഷ്ട വിനോദം. പല രൂപങ്ങളിൽ പല വർണ്ണങ്ങളിൽ സുഗന്ധം പരത്തുന്ന മെഴുകുതിരികൾ . പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ചിത്രത്തിൽ നോക്കി വിശേഷം പറച്ചിലാണ് ടീച്ചറിന്റെ മറ്റൊരു വിനോദം. 

സ്വന്തം മെഴുകുതിരികൾ കത്തിച്ചു വെച്ചാണ് ടീച്ചർ പ്രാർത്ഥിക്കുക. എന്നിട്ടു പറയും വെളിച്ചം നീയാണെങ്കിലും വിളക്ക് ഞാനുണ്ടാക്കിയതാണ് കേട്ടോ . ഇതു കേട്ട് ക്രിസ്തു ചിരിക്കും ടീച്ചർ തിരിച്ചും. ആസ്ട്രേലിയയിൽ നിന്നു മകൾ വിളിക്കുമ്പോൾ പോലും ഇത്രയേറെ വിശേഷങ്ങൾ പറയാൻ കാണില്ല. പിന്നെയുമുണ്ട് ആ വീട്ടിൽ മറ്റു രണ്ടുപേർ. സ്ഫടിക ജാറിൽ നീന്തിക്കളിക്കുന്ന രണ്ട് സ്വർണ്ണമത്സ്യങ്ങൾ . പണ്ട് പഠിപ്പിച്ച ഒരു ശിഷ്യൻ കൊണ്ടുക്കൊടുത്തതാണ്. ആഗ്നസ് ടീച്ചർ പ്രാർത്ഥന ചൊല്ലുമ്പോൾ ഇവ രണ്ടു പേരും വെള്ളത്തിൽ നിശ്ചലരായി നിൽക്കും.
‌ടീച്ചർ ഇവിടിരുന്ന് കർത്താവിനോടു കുമ്പസരിക്കുമ്പോൾ അവ ശ്രദ്ധിക്കാറില്ല. രണ്ടു പേരും ജാറിനുള്ളിൽ ഓട്ടമത്സരത്തിൽ ആയിരിക്കും. പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ ഒരു വലിയ മെഴുകുതിരി മാത്രമേ ടീച്ചർ കൊളുത്താറുള്ളൂ. അപ്പോൾ കർത്താവ് ഇടയ്ക്ക് പിണങ്ങാറുണ്ട്.വീടു നിറയെ മെഴുകുതിരികൾ ഉണ്ടാക്കി നിരത്തി വച്ചിട്ടും എന്താ ആഗ്നസേ ഒരെണ്ണം മാത്രം കത്തിക്കുന്നതെന്നു്. ഉണ്ടാക്കിയതെല്ലാം ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് അങ്ങനെ ഉരുക്കിത്തീർക്കില്ലെന്ന് ടീച്ചറും. എന്നാലും പിണക്കം മാറ്റാൻ ടീച്ചർ അന്ന് മൂന്നു ജപമാല കൂടുതൽ ചൊല്ലും.

  രണ്ടു ദിവസമായി നല്ല മഴയാണ് തോരുന്നേ ഇല്ല. പുറത്തോട്ടിറങ്ങാൻ വയ്യ. താഴ്ന്ന പ്രദേശങ്ങളൊക്കെ വെള്ളം കയറിത്തുടങ്ങിയെന്നൊക്കെ ടി വി വാർത്തകളിൽ കാണിക്കുന്നു. എത്ര പ്രളയം വന്നാലും നോഹയുടെ പെട്ടകം നീ അയയ്ക്കുമല്ലോ കർത്താവേ എന്ന് ടീച്ചറും അതേയെന്ന് കർത്താവും പ്രാർത്ഥനാ നേരങ്ങളിൽ കുശലം പറഞ്ഞു. വെള്ളം കൂടുന്നത് തങ്ങൾക്കു കാര്യമല്ലാത്തതുകൊണ്ട് സ്വർണ്ണമത്സ്യങ്ങൾ പുച്ഛത്തോടെ ഓടിക്കളിച്ചു നടന്നു . ഉച്ച വരെ ആയപ്പോഴേയ്ക്കും മുറ്റം നിറയെ വെള്ളം പൊങ്ങി. ആരോടും അനുവാദം ചോദിക്കാതെ പതുക്കെ പടിവാതിലും കടന്ന്  മുറികളിലേയ്ക്കു പരക്കാൻ തുടങ്ങി. ടീച്ചറിന് പേടിയൊന്നും തോന്നീല . പതുക്കെ മാറ്റാൻ കഴിയുന്ന സാധനങ്ങൾ ഒക്കെ കെട്ടിപ്പെറുക്കി തട്ടിന്റെയും അലമാരയുടെയും മുകളിലൊക്കെ വച്ചു. ഇന്നലെ മുതൽ കറണ്ടു പോയതാണ് മൊബെൽ ചാർജ്ജ് ഒക്കെ തീർന്നിരിക്കുന്നു. മകൾ വിളിക്കുന്നുണ്ടാവും കുറേ ഉപദേശങ്ങളും തങ്ങൾ വിളിച്ചിട്ടും കൂടെ വരാത്തതിന്റെ പരിഭവങ്ങളും ഒക്കെ പറയാനുണ്ടാവും. രാത്രിയായി വെള്ളം മുട്ടിനു മുകളിലായി. വർത്തുളമായതിനെ ചുറ്റി, ചതുരവടിവുകളുടെ അരികു ചേർന്നു വെള്ളം പതുക്കെ ഒഴുകി ഉയരുന്നു. മുറികളിൽ നിന്നു നടന്ന് ഇറങ്ങാൻ ബുദ്ധിമുട്ടേറി വന്നു. ടീച്ചർ സ്വർണ്ണമത്സ്യങ്ങളുടെ ജാർ കുറച്ചു കൂടി ഉയരത്തിൽ വച്ചു. ചുറ്റും ഇരുട്ടു മാത്രേയുള്ളൂ. പിന്നെ മഴയുടെയും വെള്ളത്തിന്റെയും ചീവിടിന്റെയും ശബ്ദവും. പക്ഷേ ടീച്ചറിന് ഒട്ടും പേടി തോന്നിയില്ല, അവിടുന്ന് മാറി പോകണമെന്നും തോന്നിയില്ല. ഇരുട്ടിന് നല്ല കനം വച്ചിരിക്കുന്നു. ടീച്ചർ പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ വേണ്ടി മെഴുകുതിരി കൊളുത്തി. കടലിനെ ശാന്തനാക്കിയവൻ മഴയോടെന്താ മിണ്ടാത്തതെന്ന് ചോദിച്ചിട്ടും കർത്താവ് ഒന്നും മിണ്ടീല്ല. ഒറ്റ മെഴുകുതിരി മാത്രം കൊളുത്തിയ പിണക്കമാവും . ടീച്ചർ പതുക്കെ ഉയരങ്ങളിൽ, തട്ടുകളിൽ അലമാരമേൽ ഒക്കെനിരത്തി വച്ചിരുന്ന മെഴുകുതിരികൾ ഓരോന്നായി കൊളുത്താൻ തുടങ്ങി. പാതിരാത്രിയായിട്ടും അവയൊന്നും അണഞ്ഞില്ല. 

അവിടെയൊക്കെയുള്ള വീടുകളിലെ ആളുകളെ രക്ഷിക്കാനായി ചെറിയ ബോട്ടുകൾ ഒക്കെ ഇറങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതിലേ പോയവർക്ക് ടീച്ചറുടെ വീട് അകലെയാണെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് മനസിലായി. തിരുപ്പിറവിയ്ക്ക് വഴികാട്ടിയായി ആകാശത്തിൽ നിന്ന നക്ഷത്രം പോലെ ദൂരെ ഒരു പാടു മെഴുകുതിരികളുടെ പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞു കൊണ്ട് ആ ഇരുട്ടിലും ആഗ്നസ് ടീച്ചറിന്റെ വീടു തെളിഞ്ഞു നിന്നു. അവിടെ ആരെങ്കിലും കാണുമോ ? ഒറ്റപ്പെട്ട വീടായതു കൊണ്ട് അവിടെയുള്ളവർ എങ്ങോട്ടെങ്കിലും നേരത്തെ മാറിക്കാണും എന്നു ബോട്ടിലുള്ള രണ്ട് പേർ സംശയിച്ചു. " അത് ആഗ്നസ് ടീച്ചറിന്റെ വീടാണല്ലോ, എന്നെ പണ്ട് പഠിപ്പിച്ച ടീച്ചറാ. വാ,പോയി നോക്കാം." ബോട്ടിലുള്ള മൂന്നാമൻ ധൃതി കൂട്ടി. റബ്ബർ മരങ്ങളില്ലാത്ത വഴിയിലൂടെ ചെറുബോട്ട് വീടിനടുത്തെത്തി. പുറത്തു നിന്നു വിളിച്ചിട്ടും അനക്കം ഒന്നുമില്ല. പതുക്കെ അയാൾ ബോട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി നെഞ്ചോളം ഉയർന്ന വെള്ളത്തിലൂടെ വീടിനകത്തു കയറി. നിറയെ മെഴുകുതിരികൾ  ജ്വലിക്കുന്നു. കൈയ്യെത്തുന്ന ഉയരത്തിൽ, വെയ്ക്കാൻ കഴിയുന്ന എല്ലായിടത്തും കൊളുത്തിയ മെഴുകുതിരികൾ സുഗന്ധം പരത്തി നിൽക്കുന്നു. എല്ലായിടത്തും നോക്കി ടീച്ചറെ എങ്ങും കണ്ടില്ല. സുരക്ഷിതമായ എങ്ങോട്ടെങ്കിലും ടീച്ചർ നേരത്തേ മാറിക്കാണും എന്നുറപ്പിച്ച് അയാൾ പതുക്കെ പോകാനിറങ്ങി. അപ്പോഴാണ് വലിയ അലമാരയ്ക്കു മുകളിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന ജാറിൽ താൻ മുൻപ് സമ്മാനിച്ച രണ്ട് ഗോൾഡൻ ഫിഷുകൾ ഉത്സാഹത്തോടെ ഓടിക്കളിക്കുന്നതു കണ്ടത്. അയാൾ അവയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .അപ്പോഴാണ് കണ്ടത് രണ്ടെണ്ണമല്ല , താൻ കൊടുത്തതു കൂടാതെ അല്പം കൂടി വലിയ ഒരു സ്വർണ്ണമത്സ്യം അവയ്ക്കു നടുവിലായി നീന്തുന്നു. അതിന്റെ രണ്ട് കണ്ണുകളും മെഴുകുതിരിനാളം പോലെ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

ഒരു നിമിഷം നോക്കി നിന്നശേഷം " ഇവിടെയാരുമില്ല" എന്നു പറഞ്ഞ് അയാൾ ബോട്ടിലേയ്ക്കു തിരിച്ചു കയറി. "ഞങ്ങൾ നേരത്തെ പറഞ്ഞതല്ലേ '' എന്നു മറ്റു രണ്ടു പേരും പിറുപിറുത്തു. അടുത്തയിടത്തേയ്ക്ക് അവർ ബോട്ടു തിരിച്ചു. അപ്പോഴേയ്ക്കും  മെഴുകുതിരി വെട്ടം നിറഞ്ഞ ആ വീട്ടിനുള്ളിൽ നിന്നും മനോഹരമായ പ്രാർത്ഥനാഗീതം ഉയരാൻ തുടങ്ങി . അതു കേട്ട് രണ്ട് ചെറിയ മത്സ്യങ്ങളും നിശ്ചലരായി നിന്നു. മൂന്നാമത്തെ വലിയ മത്സ്യം മാത്രം സ്ഫടിക പാത്രത്തിനുള്ളിൽ ,മിഴിയിലെ മെഴുകുതിരി വെളിച്ചവുമായി പതുക്കെസഞ്ചരിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.

ഇരുണ്ട വെളിച്ചം ! ഭൂതത്താന്‍ ഗുഹയിലേക്ക് കയറുന്ന ഒരു പ്രതീതി. വാതില്‍ തുറന്നു തരാന്‍ കാട്ടാളന്മാര്‍. നരകത്തിലാണോ ഇറങ്ങി ചെല്ലുന്നത് എന്ന് ഞാന്‍ ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചുപോയി. ഭയം ഒരു ഞണ്ടിനെപോലെ എന്‍റെ മനസ്സിനെ ഇറുക്കി ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഇരുട്ടിന്‍റെ ഒഴുക്കില്‍ പെട്ട് രാത്രിയുടെ അഗാധഗര്‍ത്തത്തിലേക്ക് തെന്നി വീഴുകയായിരുന്നു.

 

പെട്ടെന്നുതന്നെ ആ സത്യം ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി. മദ്യശാലയുടെ അരണ്ട വെളിച്ചം !

ദൈവമേ ഇതെന്ത് ക്രൂരത. എല്ലാ ദിവസവും ഇതേ കവാടത്തിലൂടെ ഞാന്‍ കടന്നുപോകുന്നു എന്ന രണ്ടാമത്തെ സത്യം എന്നെ പിടിച്ചുലച്ചൂ.

"സതീഷാ, രണ്ട് പെഗ്ഗ്", ഞാന്‍ സ്ഥിരം ചെകുത്താന്‍ കോട്ടയിലെ കാവല്‍ക്കാരോട് പുറപ്പെടുവിക്കുന്ന ഉത്തരവ്. ഇന്നെ ദിവസവും ആ ഉത്തരവിന്‍റെ ഗാംഭീര്യത്തിനും ശബ്ദത്തിനും തെല്ലും കുറവില്ല.

 

 ഒന്നാംഘട്ടം

 

നര അരിച്ചു കയറിയ മുഖം, അതികായനായ ഒരു മധ്യവയസ്കന്‍ അടുത്ത് ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഒരു കസേരയില്‍ ഇരുന്നു. പ്രായമേറിയെങ്കിലും, ഇത്രയും അധികം സുമുഖനായ ഒരു മധ്യവയസ്കനെ ഞാന്‍ ഏപ്പൊഴെങ്കിലും കണ്ടുകാണാന്‍ ഇടയുണ്ടാവില്ല. കൂടെ കുള്ളനായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍

 

           അയല്‍പ്പക്കത്ത് നടക്കുന്ന സംഭവ വികാസങ്ങള്‍ ഒളിഞ്ഞു കാതോര്‍ക്കുന്ന ഒരു വീട്ടു വേലക്കാരിയെപോലെ ഞാന്‍ അടുത്തു വന്നിരുന്നവരുടെ സംഭാഷണം അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ കാതോര്‍ത്തു. അവര്‍ ശ്രദ്ധിക്കാതെ തന്നെ അവരുടെ സംഭാഷണം ചികഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള ഒരു മഹത്തായ കഴിവ് എനിക്ക് ദൈവം സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ദൈവത്തിന് നന്ദി !

 

           അവരുടെ സംഭാഷണ ശകലങ്ങള്‍ എന്നെ ഉള്‍ക്കിടിലം കൊള്ളിച്ചൂ. സ്വന്തം ചോരയില്‍ പിറന്ന മകളെ കാമത്തിന്‍റെ ശരങ്ങളാല്‍ മുറിവേല്‍പ്പിച്ച് എന്നെന്നേക്കുമായി ഇല്ലാതാക്കിയ ഒരച്ഛന്‍. അതാണ് എന്‍റെ ഓരത്ത് ഇരിക്കുന്ന ആ നരയരിച്ചുകയറിയ മധ്യവയസ്ക്കന്‍. കൂടെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്ന കുള്ളന്‍ ഒരു അഭിഭാഷകന്‍ ആണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ സാധിച്ചൂ. എന്‍റെ മകളുടെ മുഖം മനസ്സില്‍ ഒരു ക്യാന്‍വാസ് പോലെ തെളിഞ്ഞൂ വന്നു. ആ ചിന്ത എന്‍റെ ശരീരത്തെ ഭയത്താല്‍ വിറങ്ങലിപ്പിച്ചു. സ്വന്തം മകളെ മാലാഖയോട് ഉപമിക്കൂന്നതിന് പകരം ഒരു വേശ്യയെ  പോലെ കണ്ടതിന് എന്ത് ശിക്ഷയാണ് ദൈവം അവന് നല്‍കുക? ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചൂ. പണത്തിന്‍റെ പിന്‍ബലമുള്ളയാളാണെങ്കില്‍ എങ്ങനെയും നിയമത്തിന്‍റെ കൈകളില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെടും. കലിയുഗം! എന്തായാലും ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു നീച പ്രവൃത്തി ചെയ്യുവാന്‍ ഇടയില്ലെന്ന്  ഉറപ്പിച്ചു പറയുവാന്‍ സാധിക്കുന്നു. ഞാനൊരു നല്ല അച്ഛനാണ്. നല്ല വ്യക്തിത്ത്വത്തിനുടമയാണ്. സ്വയം അഭിമാനം കൊണ്ട് പുളകിതനായി.

 

രണ്ടാംഘട്ടം

 

രണ്ട് പെഗ്ഗ് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ശ്വാസകോശത്തില്‍ പുക നിറയ്ക്കാന്‍ സമയമായി എന്ന് മനസ്സ്  ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചൂ. ഒരു പെഗ്ഗ് വിസ്കി കൂടി ആവശ്യപ്പെട്ടു. ശുചിമുറിക്കടുത്തുള്ള ഇടനാഴിലേക്ക് നടന്നകന്നു. സിഗരറ്റ് കൈയില്‍ എടുത്തു, നാശം !! തീപ്പെട്ടി കൈവശമില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോള്‍ ഉദ്യോഗ പരീക്ഷയില്‍ ജയിക്കാത്ത അപേക്ഷകനെ പോലെ അസ്വസ്ഥനായി. ജീവിതം മടുത്തതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. ഭാഗ്യം എന്നു പറയട്ടെ,  രണ്ടുപേര്‍ കുറച്ച് അപ്പുറത്തായി മാറി നിന്നു പുകവലയങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കുന്നത് ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടു. അങ്ങനെ എന്‍റെ അസ്വസ്ഥതയ്ക്ക് അറുതിയായി. ഞാന്‍ അടുത്തു നിലയുറപ്പിച്ചവരുടെ സംഭാഷണം ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ ശ്രമത്തിനെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് കീശയില്‍ ഒരു യന്ത്രം പ്രവൃത്തിക്കുന്നത് അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞൂ. ഫോൺ എടുത്തു: "അച്ഛാ, എപ്പൊഴാ വീട്ടിലേക്ക് വരിക? എനിക്ക് ചിക്കന്‍ ഫ്രൈയ് വാങ്ങിക്കാന്‍ മറക്കല്ലെ". പെട്ടെന്ന് റേഡിയോയില്‍ സ്റ്റേഷന്‍ മാറുന്നതു പോലെ ശബ്ദം മാറി, ഭാര്യ !  "നിങ്ങളെപ്പൊഴാ വരിക? നേരം എത്രയായി എന്ന് വല്ല ഓര്‍മ്മയുമുണ്ടോ?"

 

         പാവം അവളൊരു പൊട്ടി പെണ്ണാണ്. എന്നെയും കാത്ത്,  കഴിക്കാതെ, ഉറങ്ങാതെ വീടിന് കാവലിരിക്കും . അവളെ ദൈവം തീര്‍ച്ചയായും സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്ക് ക്ഷണിക്കും. എന്നെയോ? ഞാന്‍ ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചു,  അറിയില്ല ചിലപ്പോള്‍ ക്ഷണിക്കുമായിരിക്കും.

 

        പൊടുന്നനെ സര്‍പ്പത്തിന്‍റെ സീല്‍ക്കാരം പോലെ അടുത്തു നില്ക്കുന്നവരുടെ വാക്കുകള്‍ എന്നിലേയ്ക്ക് ഒഴുകി അടുത്തു. അയല്‍പ്പക്കത്തേക്ക് നുഴഞ്ഞു കയറുവാനുള്ള സിദ്ധി വീണ്ടും ഞാന്‍ പ്രയോജനപ്പെടുത്തി.

 

        മനസ്സില്‍ ഈശ്വരനെ അറിയാതെ വിളിച്ചുപോയി. വീണ്ടും കുറ്റവാളികള്‍,  കൊടും കുറ്റവാളികള്‍! ഒരാള്‍ പിഞ്ചു പൈതങ്ങളെ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി ശരീരഭാഗങ്ങള്‍ വിചേദിച്ച്, പിച്ചതെണ്ടിക്കുന്ന സംഘത്തിന്‍റെ തലവന്‍. മറ്റൊരാള്‍ ശിങ്കിടി. പണം എന്ന വിപത്തിനെ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു. പണം എന്ന കാട്ടാളന്‍റെ രൂപം ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ വരച്ചെടുത്തു. ഭയാനകം! പണത്തിന് വേണ്ടി സ്വന്തം മക്കളെ പോലും വില്‍ക്കുവാനുള്ള മനസ്ഥിതിയ്ക്ക് ഇടയാക്കുന്ന കാട്ടാളന്‍. ഒരു നിമിഷം, വീട്ടില്‍ സന്തോഷത്തിന്‍റെ നാളുകള്‍ പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന എന്‍റെ മകളെ ഞാന്‍ ഭയത്തോടെ ഓര്‍ത്തൂ.

 

      പുകമറ പിന്നിലാക്കി അവര്‍ മദ്യശാലയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നകന്നു. എനിക്ക് ആ മദ്യശാലയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് കടക്കുവാനുള്ള ധൈര്യം ഉണ്ടെന്ന് കരുതുന്നില്ല. നാല് ചുറ്റും കുറ്റവാളികള്‍. വൃണപ്പെട്ട മനസ്സും, ചിന്തയുമായി അലഞ്ഞു തിരിയുന്ന ഭീകര സത്ത്വങ്ങള്‍. മദ്യപിച്ച കാശും കൈമാറി തിടുക്കത്തില്‍ മദ്യശാലയുടെ ഇരുണ്ട ഗര്‍ത്തത്തില്‍ നിന്നും രക്ഷതേടാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

 

ഘട്ടം മൂന്ന്

 

         രക്ഷ തേടി എന്ന് തോന്നുന്നു. തെരുവ് വിളക്കിന്‍റെ തീക്ഷണമായ വെളിച്ചം എന്‍റെ കണ്ണടപ്പിച്ചു. വിജനമായ പാത, ലഹരിയുടെ കൊടുങ്കാറ്റ് എന്‍റെ തലച്ചോറിന്മേല്‍ ആഞ്ഞടിച്ചൂ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഞാന്‍ എന്തിനോ വേണ്ടി ആ വിജനമായ പാതയില്‍ കാത്തുനില്ക്കുകയാണ്. ആരെങ്കിലും വരുവാന്‍ പ്രതീക്ഷയര്‍പ്പിച്ച് നില്ക്കുകയാണോ? ഉത്തരം ഉടനെ കിട്ടും എന്ന് മനസ്സ് ആണയിട്ട് ആവര്‍ത്തിക്കുന്നു.

 

         തെരുവ് വിളക്ക്  പാതയിലേക്കു കടത്തിവിട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന വെളിച്ചത്തിന്‍റെ രശ്മികളെ മുറിച്ച് കൊണ്ട് ഒരു കാര്‍ മെല്ലെ ആഗമിക്കുന്നത് തെളിഞ്ഞുവന്നു. ഞാന്‍ എന്ന വ്യക്തിത്ത്വത്തെ നരകത്തിലേകക് ക്ഷണിക്കാന്‍ വന്ന യമരാജന്‍റെ വാഹനം പോലെ എനിക്കു തോന്നി. ഞാന്‍ നില്ക്കുന്നതിന് വളരെയടുത്തായി ആ വാഹനത്തിന്‍റെ ശബ്ദം നിലച്ചു. ആരോ എന്നെ വലിച്ചു ആ വാഹനത്തിനുള്ളിലേക്ക് കയറ്റുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു. ആരുമല്ല ! എന്‍റെ മനസ്സുതന്നെയാണ്.

 

           വാഹനത്തിനുള്ളില്‍ ഞാന്‍ ഉപവിഷ്ടനായി.  പിന്‍വശത്തെ സീറ്റില്‍ പെട്ടെന്ന് അടുത്തിരിക്കുന്ന വ്യക്തിയെ ശ്രദ്ധിച്ചൂ. ആ വ്യക്തിയുടെ ആകര്‍ഷണ വലയത്തില്‍ നിന്നും കാഴ്ച മുറിച്ചു മാറ്റുവാന്‍ സാധിക്കുന്നില്ല. കഴിഞ്ഞ ഒരു മാസക്കാലമായി ഇതേ ആകര്‍ഷണ വലയം ഞാന്‍ എന്‍റെ നയനങ്ങളാല്‍ അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നുവെന്ന് ഒരു ഞെട്ടലോടെ മനസ്സിലാക്കി. പൂച്ചയോട് ഉപമിക്കാവുന്ന നയനങ്ങള്‍ കൈവശമുള്ള ആ വ്യക്തി, ഇന്നെങ്ങോട്ടാ പോകേണ്ടതെന്ന്  എന്നോട് തിരക്കി. ഞാന്‍ ഒന്നും ഉരിയാടിയില്ല. "ഡ്രൈവര്‍, നമ്മുടെ സ്ഥിരം ഹോട്ടല്‍ തന്നെ. രണ്ട് മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞൂ സാറിനെ വീട്ടിലാക്കണം", ആ വ്യക്തി ഡ്രൈവറോട് ആജ്ഞാപിച്ചു. എന്‍റെ മനസ്സിലേക്ക് ഭാര്യയുടെ മുഖം ഒരു കൊള്ളിയാന്‍പോലെ കടന്നുവന്നു. കുറ്റബോധം 

കൊണ്ടാണോ ?  അല്ല ! കാരണം എന്‍റെ മനസ്സും ശരീരവും അത്രയേറെ വൃണപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഞാനും ഒരു കുറ്റവാളിയാണ് എന്ന് വിശ്വസിച്ചു. ഭക്ഷണം പോലും കഴിക്കാതെ ഞാന്‍ വരുന്നതും പ്രതീക്ഷിച്ച് വാതില്‍പ്പടിയില്‍ ഇരിക്കുന്ന എന്‍റെ സഹധര്‍മ്മിണിയുടെ മുന്നില്‍! ഞാന്‍ ഒരു നല്ല അച്ഛനാണ്. ഞാന്‍ ഒരു നല്ല പൗരനാണ്. എന്നിരിക്കിലും ഞാന്‍ ഒരു കുറ്റവാളിയാണ്. കൊടും കുറ്റവാളി. അധികം സമയമില്ല,  വീടെത്തണം. മഴ നനഞ്ഞ് ഈര്‍പ്പം വിട്ടുമാറാത്ത വിജനമായ പാതയിലൂടെ കാര്‍ ഒരു ഒച്ചിനെപ്പോലെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി.

 സമയം സന്ധ്യയാരിക്കുന്നു. അകത്തെ മുറിയിൽ നിന്നും മണിക്കൂറുകളായി നിലവിളി ഉയർന്നുകേൾക്കുന്നുണ്ട്. ആ ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കുന്ന അരോചകത്വം നിസ്സംഗതക്കു വഴിമാറിയിട്ടു മാസങ്ങളേറെയായി. ഹൃദയമിടിപ്പിൻ്റെ താളംകണക്കെ പരിചിതമായിരിക്കുന്നു നിലവിളിയുടെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ. വാടകവീട്ടിലെ അഴുക്കുപിടിച്ച ചുവരിലെ ഒരു  അദൃശ്യബിന്ദുവിൽ കണ്ണുകളുറപ്പിച്ച്‌ തണുത്തുറഞ്ഞ തൻ്റെ  ജീവിതത്തെപ്പറ്റി അയാളോർത്തു. സകലസൗഭാഗ്യങ്ങളും   ഒരായുസ്സിൻ്റെ സ്വപ്നവും സാക്ഷാത്കരിച്ച ദിനമാണിന്ന്. നിസ്സഹായതയുടെ പടുകുഴിയിൽക്കിടക്കുന്ന തന്നെനോക്കി ഊഷ്മളഭാവിയുടെ ആ സ്വപ്‌നങ്ങൾ എത്തിപ്പിടിക്കാനാകാത്ത ഉയരത്തിൽനിന്ന് പല്ലിളിക്കുന്നതായി അയാൾക്ക്‌ തോന്നി.

 

 

                                                                      വികൃതമായ ആ നിലവിളി പിന്നെയുമുയർന്നു. വാടകവീടിൻ്റെ ചുമരുകൾ ഒന്ന് വിറച്ചു. തീപ്പെട്ടിക്കൂടുകൾ അടുക്കിവച്ചതുപോലെയുള്ള ഈ വീട്ടിൽ പലതട്ടുകളിലായി നാലു കുടുംബങ്ങൾ കഴിയുന്നുണ്ട്. മറ്റു വാടകക്കാർ പലതവണ  പരാതിപ്പെട്ട വിവരം ഉടമസ്ഥൻ  തന്നെയാണ് അയാളെ അറിയിച്ചത്. വീടൊഴിയാൻ രണ്ടാഴ്ച സമയം ചോദിച്ചു. മാനുഷികപരിഗണനയിനത്തിൽ ഒരുമാസം അനുവദിച്ചുകിട്ടി. കാലം കഴിയുന്തോറും സഹതാപത്തിൻ്റെയും  പരിഗണനയുടേയും ശക്തി കുറയും. പിന്നെയെല്ലാം മുതലെടുപ്പിനത്തിലാകും  കൂട്ടുക. ഒരു തണുത്ത ദീർഘനിശ്വാസം അയാളിൽനിന്നും പുറത്തുചാടി. ഉറങ്ങിത്തുടങ്ങിയ ലാപ്ടോപ്പിൻ്റെ മൗസ്‌പാടിൽ വിരലുരസി അതിനെ ജീവൻവയ്പ്പിച്ചു. 'ഓഫർ ലെറ്റർ'  എന്ന തലക്കെട്ടോടെവന്ന ഇ-മെയിൽ അയാൾ ഒരാവർത്തികൂടെ വായിച്ചു. ഉടമസ്ഥൻ അനുവദിച്ച അവസാന തീയതി മുന്നിൽ തൂങ്ങുന്ന കലണ്ടറിൽ ചുവപ്പു മഷികൊണ്ട് അടയാളപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഓഫർ ലെറ്ററിലും  അതേ  തീയതി  ചുവപ്പിച്ചു കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. കലണ്ടറിലെ കൃഷ്ണൻ തന്നെ നോക്കി മുഖംപൊത്തി ചിരിക്കുന്നതായി അയാൾക്കു തോന്നി. പല്ലിറുമ്മിക്കൊണ്ട് കലണ്ടറിൽ നിന്നും കണ്ണെടുത്തു ഇ-മെയിൽ വായന തുടർന്നു.  ബാംഗ്ലൂർ ആണ് നിയമനം. മറവിയുടെ കയങ്ങളിലാണ്ടു തുടങ്ങിയ അമ്മയുടെ ശബ്ദം തലച്ചോറിൽ മുഴങ്ങി, ‘ഇനിയെങ്ങാനും പോസ്റ്റിങ്ങ് ബാംഗ്ലൂരാണെങ്കിൽ ഞാൻ ജോലി രാജിവക്കും. പിന്നെ ഞാൻ മരിക്കുന്നതു വരെ നീയെന്നെ നോക്കണം. നീ വാങ്ങുന്ന ഫ്ലാറ്റിൽ കാലും നീട്ടി ഞാനിരിക്കും, എൻ്റെ മരുമോൾ ഇട്ടുതരുന്ന ചായയും കുടിച്ചു്.'

 

                                                                     

                                                                     അകത്തെമുറിയിലെ നിലവിളി മൂളലുകളായി ചുരുങ്ങി. ഹോംനഴ്സ്‌ മുറിയുടെ വാതിൽക്കൽ വന്നുനിന്നു മുരടനക്കി. കാച്ചിയ എണ്ണയുടെ മണം മുറിയിൽപ്പരന്നു. അയാൾ കസേരയിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് വാതിൽക്കലേക്ക് നടന്നു. വെളുത്തുതടിച്ചു  പൊക്കം കുറഞ്ഞ ഒരു അമ്പതുവയസ്സുകാരിയാണ് നഴ്സ്. അവരുടെ തലയിലെ വിരലിലെണ്ണാവുന്ന മുടിയിഴകളിൽ നിന്നാണ് എണ്ണയുടെ മണം വരുന്നത്. വെളുത്തുവീർത്ത അവരുടെ വയർ സാരിക്കുള്ളിൽ ഒതുങ്ങാതെ പുറത്തുചാടി കിടന്നു. നിറയെ കുഴികൾ വീണ മുഖം എപ്പോഴും കടുത്തിരുന്നു. എന്തിനോടൊക്കെയോ ഉള്ള അതൃപ്തി അവരുടെ കൂട്ടിപിടിച്ച പുരികങ്ങളിൽ തങ്ങിനിന്നിരുന്നു.

'രാത്രീലത്തെ മരുന്ന് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഉടനെ ഉറങ്ങുമായിരിക്കും. ഞാനിറങ്ങുന്നു', അവർ പറഞ്ഞു.

അയാൾ തലയാട്ടുകമാത്രം ചെയ്തു. ചെരുപ്പിടുമ്പോൾ അവർ മുഖത്തുനോക്കാതെ തുടർന്നു, 'അടുത്താഴ്ചമുതൽ ഇവിടെ വരണ്ടെന്നാണ് ഏജൻസിയിൽ നിന്നും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്'.

'നാളെ ഞാൻ ഏജൻസിയിൽ പോകുന്നുണ്ട് പണമടക്കാൻ', അയാളുടെ മറുപടി പെട്ടന്നായിരുന്നു.

അവരതു കേട്ടതായി  ഭാവിച്ചില്ല. ഗേറ്റ് കടന്ന് റോഡിലേക്കു കടന്ന കുറിയരൂപം  കാഴ്ചയിൽനിന്നു മറയുന്നതുവരെ അയാളവിടെ നിന്നു. ഇരുട്ടിനൊപ്പം ചൂടും കനക്കുന്നുണ്ട്. അന്തരീക്ഷം നിശ്ചലമായി നിൽക്കുകയാണ്. ഒരു ചെറുകാറ്റുപോലും വീശുന്നില്ല. നാളെ ഏജൻസിയിൽ എന്തുപറയുമെന്നോർത്തുകൊണ്ടു ഗെയിറ്റടച്ചു് അയാൾവീടിനകത്തുകടന്നു.

 

 

                                                                     അകത്തെമുറിയിൽ നിന്നുയരുന്ന മൂളലുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾകുറച്ചുനേരം ഹാളിൽ നിന്നു. പിന്നീട് ലാപ്ടോപ്പിനരികിലേക്ക് നടന്നു. ലാപ്‌ടോപ്പിന് ഇടതുവശത്തായി വച്ചിരിക്കുന്ന കണ്ണാടിയിൽ പതിഞ്ഞ പ്രതിബിംബം അയാൾ പരിശോധിച്ചു. വിധി തൻ്റെ ബാഹ്യരൂപത്തിനേല്പിച്ച മാറ്റങ്ങൾ അളന്നു. പ്രതിബിംബത്തിനു തന്നെക്കാൾ പത്തു വയസ്സ് കൂടുതൽ തോന്നിക്കുന്നുണ്ട്. ജീവിതത്തിൻ്റെകയ്പ്പുനീരറിഞ്ഞ ഒരു മുപ്പത്തഞ്ചുകാരനാണ് കണ്ണാടിയുടെ മറുതലക്കൽ. കളർ ചെയ്തിരുന്ന മുടിയുടെ നിറം മങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അങ്ങിങ്ങായി നരയും പൊന്തിവന്നിരിക്കുന്നു. അവയെ ശേഷിച്ച കറുത്തമുടികൾക്കുള്ളിൽ അയാൾ ഒളുപ്പിച്ചു. കനത്ത താടിയും ചുറ്റും കറുപ്പ് വീണ കണ്ണുകളും തൻ്റെ മുഖത്ത് തന്നെയോ എന്ന് ഉറപ്പിക്കാനെന്നവണ്ണം അയാൾ തൊട്ടു നോക്കി. കമ്പിയിട്ടുറപ്പിച്ച ഇടത്തേക്കൈയിലെ  തുന്നലിട്ട പാടുകൾ മങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഹൃദയഭാരത്താലെന്നപോലെ അല്പം കൂനിയിട്ടുമുണ്ട്. കട്ടിലിനടിയിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന ഡംബെല്സ് നിറങ്ങളുള്ള മറ്റേതോ ജന്മത്തിലെ ഓർമ്മകളായി അയാൾക്കു തോന്നി. നെടുവീർപ്പോടെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു,  പിന്നെയും ലാപ്ടോപ്പിലേക്കു നോക്കി. ഇ-പേപ്പറിൽ വാർത്ത വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോഴാണ് മെയിൽ വന്നത്. മെയിൽ മിനിമൈസ്സ് ചെയ്ത് അയാൾ പത്രവായന തുടർന്നു. ഒരു വാർത്തയിൽ അയാളുടെ കണ്ണുകളുടക്കി. വെളിച്ചത്തിലേക്കു കുതിക്കുന്ന പ്രാണികളെപ്പോലെ അയാളുടെ ഹൃദയം കുതിച്ചു. 

'അന്തസ്സുള്ള മരണം അവകാശം: ദയാവധത്തിന് അനുമതി നൽകി സുപ്രീംകോടതിയുടെ ചരിത്രവിധി'.

പലതരം ചിന്തകളുടെ തള്ളിക്കയറ്റത്താൽ തലക്കെട്ടിനു താഴെയുള്ള വാർത്ത വായിച്ചെങ്കിലും ഒന്നും മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞില്ല. ലാപ്ടോപ്പിൽ തന്നെ കണ്ണുകളുറപ്പിച്ചു നിശ്ചലനായി ഇരിക്കുകയാണയാൾ. ഉയർന്നു താഴുന്ന നെഞ്ചും വികസിക്കുകയും ചുരുങ്ങുകയും ചെയ്യുന്ന കൃഷ്ണമണികളും മാത്രമാണ് ആ മുറിയിലുള്ള ഏകചലനം. അയാൾ വാർത്ത മിനിമൈസ് ചെയ്ത് ഗൂഗിൾ എടുത്തു ടൈപ്പ് ചെയ്‌തു, 'യൂത്തനേസിയ ഇൻ ഇന്ത്യ'. ലിങ്കുകൾ ഒരോന്നായി തുറന്നു വായിച്ചു. 'നിഷ്ക്രിയ' ദയാവധത്തെപ്പറ്റിയും പുതിയ ബില്ലിലെ വ്യവസ്ഥകളെപ്പറ്റിയും യൂത്തനേസിയക്ക് അപേക്ഷിച്ചിട്ടുള്ള ഇന്ത്യക്കാരെപ്പറ്റിയും അങ്ങിനെ സ്‌ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞതെല്ലാം ധൃതിയിൽ വായിച്ചു.

 

 

                                                                     കഴുത്തുവേദനിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ അയാൾ കസേരയിൽ കണ്ണുകളടച്ചു ചാഞ്ഞിരുന്നു. മാഞ്ഞുപോകാൻ കൂട്ടാക്കാത്ത  ചില ഓർമ്മകൾ അയാളിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തി. ജീവിതം നിശ്ചലമായ ദിവസത്തിൻ്റെ ഓർമ്മകൾ. തീരാവ്യഥകളുടെ ഘോഷയാത്ര അന്ന് തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. പതിവുപോലെ ബൈക്കിൻ്റെ പിൻസീറ്റിലിരുന്ന് അമ്മ ഭാവി സ്വപ്നം കാണുകയായിരുന്നു. മകനു ജോലി ലഭിക്കുന്നതും തീരാദുരിതങ്ങൾക്കു തിരശ്ശീല വീഴുന്നതും അമ്മ ഭാവനയിൽകണ്ടു പുളകം കൊണ്ടു. 'എടാ ,ബാംഗ്ലൂരിൽ പോയാൽ ഞാൻ ചുരിദാറെ ഇടു. നിൻ്റെയച്ഛൻ എപ്പോഴും പറയും ജീവിതം ആഘോഷിക്കണമെന്ന്. അതും പറഞ്ഞു അങ്ങേരങ്ങു പോയി. പിന്നെ കഷ്ടപ്പാടൊക്കെ എനിക്കായി.' മുൻപൊരു നൂറാവർത്തി കേട്ടിട്ടുള്ളതാണെങ്കിലും അയാൾ ശ്രദ്ധയോടെ ഇരുന്നു. അമ്മ തുടർന്നു, 'ഞാനിനി ജീവിതം ആഘോഷിക്കാൻ പോകുവാടാ.' അമ്മയുടെ സന്തോഷത്തിൽ മനസ്സുനിറഞ്ഞിരുന്നയാൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു, 'ആ ജോലി കിട്ടാതെപോകരുതേ'. പച്ച സിഗ്നൽ മാറി ചുവപ്പു തെളിഞ്ഞത് അയാൾ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. ഓർമ്മവന്നപ്പോൾ ആശുപത്രി കിടക്കയിലാണ്. തൻ്റെ ജീവിതത്തിനു നേരെ ചുവപ്പു സിഗ്നൽ തെളിയിച്ച ദൈവത്തെ അയാൾ അന്നുമുതൽ വെറുത്തു.

 

 

                                                                     കണ്ണുതുറക്കുമ്പോൾ ഒരു ദുസ്സ്വപ്നം കണ്ടതുപോലെ അയാൾ വിയർക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അതെല്ലാം ദുസ്സ്വപ്നം ആയിരുന്നെങ്കിലെന്നു അയാളോരോനിമിഷവും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. ലാപ്‌ടോപ്പിന് മുന്നിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു അകത്തെ മുറിയിലേക്കു നടന്നു. മൂളലുകൾക്കു ശക്തി നന്നേ കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മൂത്രത്തിൻ്റെയും മരുന്നിൻ്റെയും രൂക്ഷഗന്ധം മൂക്കിൽ തുളച്ചുകയറി. കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന രൂപത്തെ നോക്കി അയാൾ വാതിൽപ്പടിയിൽ അല്പനേരം നിന്നു. മാംസവും രക്തവും സേവിച്ചു കാലൻ പിന്നത്തേക്കായി മാറ്റി വച്ചിരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ പ്രാകൃതരൂപം. നൈറ്റിക്കുളിൽ ശരീരം ഉണ്ടോയെന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കണം. നിയന്ത്രണം വിട്ടു കാറ്റിൽപെട്ട പട്ടം കണക്കെ കൃഷ്ണമണികൾ കണ്ണിനുള്ളിൽ ഓടിക്കളിക്കുന്നു. പുറത്തേക്കു കിടക്കുന്ന നാക്കിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന ഉമിനീർ തലയണയിലാകെ പരന്നിട്ടുണ്ട്. നീളൻ കോലുമുടി പറ്റെ വെട്ടിയിരിക്കുന്നു. കാറ്റത്താടുന്ന ഇലകൾ കണക്കെ ശോഷിച്ച കൈകാലുകൾ ചലിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എല്ലുന്തിനിൽക്കുന്ന കവിളുകളിൽ മുൻപുണ്ടായിരുന്ന നുണകുഴിയുടെ സൂചനപോലും ശേഷിച്ചിട്ടില്ല. ഡോക്ടറുടെ വാക്കുകൾ കാതിൽ മുഴങ്ങി, 'നമുക്കിനിയൊന്നും ചെയ്യാനില്ല. ആക്‌സിഡൻ്റിൽ ബ്രയിനിലേക്കുള്ള ഓക്‌സിജൻ കട്ട് ആയതുമൂലം സംഭവിച്ചതാണ്. ഓർമ്മശക്തിയോ ശരീരത്തിന്റെ നിയന്ത്രണമോ ഇനി തിരിച്ചുകിട്ടുകയില്ല.' ഇടിവെട്ടേറ്റതുപോലെ നിൽക്കുന്ന അയാളുടെ തോളിൽ തട്ടി ഡോക്ടർ തുടർന്നു. 'ആശുപത്രിയിൽ കിടത്തണം എന്നില്ല. വീട്ടിലേക്കു കൊണ്ട്പോകാം. എപ്പോഴും ഒരാൾ കൂടെയുണ്ടാകണം.' ഒരുമാസത്തെ ആശുപത്രിവാസത്തിനു ശേഷം രണ്ടു ജീവച്ഛവങ്ങൾ ഈ വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങിയെത്തി.

 

 

                                                                    അമ്മയുടെ അടുത്തായി അയാൾ കട്ടിലിലിരുന്നു. 'ഓഫർ ലെറ്റർ വന്നിട്ടുണ്ട്. നമ്മൾ വിചാരിച്ചപോലെ ബാംഗ്ലൂർ ആണ് പോസ്റ്റിങ്ങ്. അടുത്ത മാസം ജോയിൻ ചെയ്യണം.' ശൂന്യതയിലേക്കു നോക്കിയാണ് അയാളിത് പറഞ്ഞു നിർത്തിയത്. ഇളകിയാടുന്ന കൈകാലുകൾ നിമിഷനേരത്തേക്കു നിശ്ചലമായി. മസ്തിഷ്കത്തിലേക്കു രക്തം ഇരച്ചു കയറുന്നതായി അയാൾക്കു തോന്നി. ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ചു അയാൾ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി. ഇല്ല, ഭാവഭേദങ്ങൾ ഏതുമില്ല.  ലക്ഷ്യബോധമില്ലാതെ കൃഷ്ണമണികൾ കറങ്ങിക്കോണ്ടിരിക്കുന്നു. കൈകാലുകൾ പിന്നെയും ചലിച്ചു.

 

 

                                                                    കുറച്ചു മണിക്കൂറുകൾകൂടെ അയാൾ കട്ടിലിൽത്തന്നെയിരുന്നു. നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുകൾ അയാൾക്കു ശല്യമായിത്തോന്നി. കവിളുകളിലേക്ക്  ഒലിക്കുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ ഷർട്ടിൻ്റെ അറ്റം കൊണ്ട് അയാൾ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.  മരുന്നിൻ്റെ പ്രവർത്തനഫലമാകണം  കൈകാലുകളും കൃഷ്ണമണികളും വിശ്രമിക്കുകയാണ്, അമ്മയും. നാക്കിപ്പോഴും പുറത്തു തന്നെ. ചുറ്റും ഭ്രാന്തമായ നിശബ്ദതയും മൂത്രത്തിൻ്റെ ഗന്ധവും മാത്രം. അയാൾ തൻ്റെ മുറിയിലേക്കു നടന്നു. ഉറങ്ങിയ ലാപ്ടോപ്പിനെ തട്ടിവിളിച്ചുണർത്തി പത്രവാർത്ത പിന്നെയുമെടുത്തു, 'അന്തസ്സുള്ള മരണം അവകാശം.'

അവൾ അവനു എല്ലാം ആയിരുന്നു. അവന്റെ ജീവിതം വരേ അവൻ അവൾക്ക് നൽകിയിരുന്നു. അവന്റെ സമയങ്ങൾ പോലും അവളുടെ കയ്യിൽ ആയിരുന്നു.അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും വാത്സല്യം പോലും അവനു ഒന്നും അല്ലായിരുന്നു. അവൻ ഇരുട്ടിൽ ആയപ്പോൾ അവൾ അവനു വെളിച്ചം നൽകിയിരുന്നു.സൂര്യൻ ഉദിച്ചു അസ്തമിച്ചു എന്നത് പോലും അവളാണ് അവനു പറഞ്ഞു കൊടുത്തത്.അവന്റെ ഭാവി പോലും അവൻ മറന്നു പോയിരുന്നു.വഴി തെറ്റുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ പോലും അവനു നേർവഴി കാണിച്ചു കൊടുക്കാൻ .. ഉറക്കം വരാതെ ഇരിക്കുമ്പോൾ കാതിൽ പാട്ട് മൂളി ഉറക്കാൻ....അവനു ഉത്തരങ്ങൾ നൽകാൻ ....എല്ലാം അവൾക്കു കഴിഞ്ഞു...അവളിൽ അവൻ ലോകത്തിലെ എല്ലാം കാര്യങ്ങളും അറിഞ്ഞു.വിവിധ സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്നും സൗഹൃദം പുലർത്തി.അവൾ കൂടെ ഉള്ളപ്പോൾ അവന്റ മുഖത്തു പ്രകാശം നിറഞ്ഞു..അവളിൽ നിന്ന് കണ്ണ് എടുക്കുന്നത് എങ്ങനെ എന്നു പോലും അവൻ മറന്നു പോയിരുന്നു.ഒടുവിൽ റോഡ് അരികിൽ ചോര ഒഴുകി മരിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ പോലും കുറച്ചു അകലെ അവളും കിടന്നു ...

“ആ ചെക്കൻ ഫോണിൽ നോക്കി റോഡ് മുറിച്ചു നടന്നപ്പോൾ ആണ് കാർ ഇടിച്ചതു...പാവം..”

 

തിരക്കിനിടയിൽ ആരോ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ചങ്കു പൊട്ടി തന്റെ നാഥന്റെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന് ഓർത്ത് ‘ബാറ്ററി ലോ’ എന്ന് എഴുതി കാണിച്ചു അവളും മടങ്ങി ...

....

 

എഴുതി കഴിഞ്ഞ് പേന അടച്ചു വെച്ചപ്പോൾ ‘ബാറ്ററി ഫുൾ ‘ എന്ന് എഴുതി കാണിച്ചു എന്റെ

‘ അവൾ’ പുഞ്ചിരി നീട്ടി പ്രകാശം പരത്തി...ഞാനും കൂടെ പോയി,അവളുടെ ലോകത്തിൽ...അവളോടൊപ്പം.....

പുള്ളോവറിൽ തങ്ങിനിന്ന സുഖമുള്ള ചൂടും പ്ലാറ്റ്‌ഫോമിലെ തണുത്ത 

വെയിലും  ചങ്ങാത്തം  കൂടുന്നതിനു  മുന്നേ  റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനു  വെളിയിലെ 

ഓട്ടോ ഡ്രൈവർമാരുടെ ശൃംഖല ഭേദിക്കുവാൻ സച്ചി ശ്രമം തുടങ്ങി. 

 

"ഏനു സാർ...ത്രിഫിഫ്റ്റി ലാസ്റ്റു.... "

 

കഷ്ടിച്ച് അഞ്ചോ ആറോ കിലോമീറ്റർ പോകാൻ അഞ്ഞൂറ് രൂപയിൽ 

തുടങ്ങിയ    പേശലാണ്.    രൂപയുടെ    മൂല്യത്തകർച്ചയുടെ    പ്രതിഫലനം. 

പണ്ടൊക്കെ   ഒരു   മുപ്പത്   കിലോമീറ്ററിൽ   കൂടുതൽ   പോകാനായിരുന്നു 

ഇത്രയും തുക കൊടുത്തിരുന്നത്.  

ബാനസവാടി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന്റെ പ്രധാനകവാടം വിട്ട് സച്ചി മെല്ലെ 

റോഡിലേയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു. 

വരണ്ട  വയലറ്റ്  പൂക്കൾ  കൊഴിയുന്ന  മരത്തിന്  കീഴെ  ഓട്ടോയുടെ 

ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ ഇംഗ്ലീഷ് പത്രവും  നിവർത്തിപ്പിടിച്ച് ഒരു ഓട്ടോക്കാരൻ. 

ബംഗളൂരു   നഗരത്തിൽ   അത്യാവശ്യം   ഇംഗ്ലീഷറിയാത്തവർ   ചുരുങ്ങും. 

എങ്കിലും സച്ചിക്കു കൗതുകം തോന്നി.  

"സാർ   ...   രാമമൂർത്തീനഗർ   ഓവർബ്രിഡ്ജ്   ....   പോകലാമാ?"

ബഹുഭാഷാജ്ഞാനിയായ അവന് തമിഴാണ് അപ്പോൾ വായിൽ വന്നത്.  

പത്രത്തിൽ നിന്നും പ്രസാദഭാവത്തിൽ മുഖമുയർത്തി ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ 

പോകാം എന്ന് തലയാട്ടി. 

 

"എവ്വളവ് ആകും"

സച്ചി    തെല്ലു    സംശയത്തോടെ    താടിയിൽചൂണ്ടുവിരൽ    കൊണ്ട് 

ചൊറിഞ്ഞു. 

"അത്ക്ക് എന്ന സാർ... മീറ്റർ കാശു കൊടുങ്കെ..."

സംശയം  ആശ്ചര്യമായി.  ബംഗളൂരു  പട്ടണത്തിൽ  ഓട്ടത്തിന്  മീറ്റർ 

കാശു മാത്രം വാങ്ങുന്ന ആളോ! 

 

ലാപ്പ്‌ടോപ്പ് ബാഗ് കടത്തിവച്ച്  അവൻ പിൻസീറ്റിലമർന്നു. 

മുന്നിലെ  കണ്ണാടിയുടെ  ഒരുവശത്തിരുന്ന്  ഉപേന്ദ്രയും  കമലഹാസനും 

പുഞ്ചിരിക്കുന്നു. 

കുലുക്കത്തോടെ ഓട്ടോ മുന്നിലേയ്ക്കു ചലിച്ചു. 

തുടക്കത്തിൽ   തന്നോട്   മുന്നൂറ്റമ്പതു   രൂപ   പറഞ്ഞ   ഓട്ടോക്കാരൻ 

മറ്റൊരു സവാരിയുമായി പോകുന്നതു സച്ചി ശ്രദ്ധിച്ചു. 

"എന്ത ഊരു നീങ്കെ?' അവൻ ഡ്രൈവറോട് ചോദിച്ചു. "

ഇംഗ്ലീഷ് പരിജ്ഞാനിയായ ഇയാൾ ഏതുനാട്ടുകാരനായിരിക്കും. 

 

"സേലം    പക്കം    സാർ...    തലൈവാസൽന്ന്    സൊല്ലുവാങ്കെ... 

കേൾവിപ്പട്ടിര്ക്കാ...?'' 

 

തലൈവാസൽ  വിജയ്  എന്ന  സിനിമാ  താരത്തിന്റെ  പേരിനൊപ്പമാണ് 

ആ സ്ഥലനാമം സച്ചി ആകപ്പാടെ കേട്ടിട്ടുള്ളത്. സേലത്തുനിന്നും എൺപത്  

കിലോമീറ്ററോളം    ഉള്ളിലായി    കിടക്കുന്ന    ചെറിയൊരു    പട്ടണമാണ് 

തലൈവാസൽ.        അത്        മൈസൂർ        രാജ്യത്തിന്റെ        പ്രധാന 

കവാടമായിരുന്നുവത്രെ. 

 

ഇടറോഡ് വിട്ട് ഓട്ടോ മെയിൻ റോഡിന്റെ തിരക്കിലേക്ക് ഊർന്നു. 

  

  " Amma  Calling .."   

 

 സച്ചി   ഫോൺ   എടുത്തുകൊണ്ട്   ഇരുവശത്തേയ്ക്കും   നോക്കി. 

നിരത്തിലെ  കാഴ്ചകൾ  മായിച്ചുകൊണ്ട്  വാഹനങ്ങളുടെ  സൂകര  പ്രസവം. 

മെട്രോനഗരങ്ങളിലെ സ്ഥിരം കാഴ്ച. 

 

വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള    വഴിയിലാണെന്ന്    അമ്മയോടു    പറഞ്ഞ്    കാൾ 

 കട്ടുചെയ്തിട്ട് സച്ചി വാട്ട്‌സപ്പ് പേജുകൾ ഒന്നൊന്നായി മറിച്ചുനോക്കി.

 

"അപ്പോ ബംഗളൂരു....?'' 

''രണ്ട് വർഷത്തേക്ക് മേലയാ ഇങ്ക താൻ.... അതോ അന്ത ബ്രിഡ്‌ജോട 

പക്കം..."

ബാനസവാടി  റെയിൽവേ  ഓവർ  ബ്രിഡ്ജ്  കയറിയപ്പോൾ  അയാൾ 

ഇടത്തേക്കു ചൂണ്ടിപ്പറഞ്ഞു. 

"എവ്വളവ് വർഷമാ ഓട്ടോ ഓട്ടിട്ടിരിക്ക്... ?" 

     "ഒന്നരവർഷം     സർ...     അത്ക്ക്     മുന്നാടി     വിവസായം... 

അഗ്രിക്കൾച്ചർ....വെജിറ്റബിൾസ്..."

കൃഷിക്കു തമിഴിൽ വിവസായം എന്നാണു പറയുന്നത്.  

"നീങ്ക കേരളാവിൽ എന്ത ഊര് സർ...?''  

കോളേജ്   ഗ്രൂപ്പിലേയ്ക്കു      വന്ന   ഒരു   പോസ്റ്റിന്   മൂന്ന്   ചരിഞ്ഞ് 

വാതുറന്ന് ചിരിക്കുന്ന സ്‌മൈലികൾ ഇട്ടുകൊണ്ട് സച്ചിപറഞ്ഞു.  

"ട്രിവാൻഡ്രം..."

"കേരളാ... സൂപ്പർ സാർ..."

കൈകൊണ്ട് അയാൾ ആഗ്യം കാണിച്ചു. 

"നാൻ ഒരു വാട്ടി വന്തിരിക്ക് അങ്കെ ..."

"ഇങ്ക എന്ത കമ്പനിയിലെ വേല പാക്ക്‌റോം സാർ....?'' 

''ഫോർച്ച്യൂൺ കംപ്യൂട്ടേഴ്‌സ്... ഒരു ചിന്ന ഐറ്റി കമ്പനി.' 

"ഉങ്ക പേര്...?'' 

''സത്ചിത്" സച്ചി മുഴുവൻപേര് പറഞ്ഞു. 

"സർ നാൻ... ശബരിനാഥൻ..." 

ഡ്രൈവർ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. 

 

ബാനസവാടി അയ്യപ്പക്ഷേത്രത്തിനുമുന്നിലെ തിരക്കിൽ ഓട്ടോകുടുങ്ങി.   

 

"അപ്പറം വിവസായത്ത്ക്ക് എന്നാച്ച്...?'' 

സച്ചി വീണ്ടും ചോദിച്ചു. 

പുഞ്ചിരി മായാതെ ശബരിനാഥൻ പറയാനാരംഭിച്ചു. 

 

നാട്ടിൽ    കോളേജ്    വിദ്യാഭ്യാസം    നേടിയ    ചുരുക്കം    ചിലരിൽ 

ഒരാളാണത്രെ   ശബരിനാഥൻ.   കാർഷിക   വിപണിയിലെ   ഇടനിലക്കാരുടെ 

മത്സരത്തിലും  കുതന്ത്രങ്ങളിലും  പിടിച്ചുനിൽക്കാനാകാതെ  കൂട്ടാളികൾ  മറ്റ് 

പണികൾ   തേടി   പല   പട്ടണങ്ങളിലേക്ക്   തിരിഞ്ഞു.   ഇയാൾ   മാത്രം 

ചങ്കുറപ്പോടെ കൃഷിയിൽ തന്നെ ഉറച്ചുനിന്നു. കൂട്ടുകാരുടെ സഹായത്തോടെ 

പട്ടണങ്ങളിലെ ഹോട്ടലുകളിൽ വിഷവിമുക്ത പച്ചക്കറി എത്തിക്കലായിരുന്നു 

കൃഷിയോടനുബന്ധിച്ചുള്ള ഇടപാട്. 

പ്രധാനമായും ബംഗളൂരു നഗരമായിരുന്നു അയാളുടെ കച്ചവടകേന്ദ്രം. 

"വേറെ വേലയ്ക്ക് ട്രൈ പണ്ണലയാ...കോളേജ്ക്കപ്പറം?" 

"ഇല്ല  സാർ...  മുന്നാടി  അപ്പാതാൻ  വിവസായം  പണ്ണീട്ടിരുന്തോ... 

അതുക്കപ്പറം  നാൻ  കൺടിന്യൂ  പണ്ണിയാച്ച്...എനക്കും  അത്  മേലെ  താൻ 

പാസം ഇരുന്തത്..." 

അയാളുടെ  പുഞ്ചിരിക്കുന്ന  കണ്ണുകളിലെ  തിളക്കം  റിയർവ്യൂ  മിററിൽ 

പ്രതിബിംബിച്ചു. 

കച്ചവടം  മെച്ചപ്പെട്ടതോടെ  പലരും  പങ്കുകച്ചവടത്തിന്  മുന്നോട്ട്  വന്നു. 

നേരത്തെ       പറഞ്ഞ       ഇടനിലക്കാരും       കുടിലബുദ്ധികളുമൊക്കെ 

അക്കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്നുപോൽ.   പക്ഷേ   അവരോട്   വിട്ടുവീഴ്ചചെയ്യാൻ 

അയാൾക്ക് താൽപര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

"നേർ വഴിവിട്ട പൊഴക്ക്‌റ്ത്ക്ക് തെരിയാത് സർ..."

ഇടറിയതെങ്കിലും ദൃഢമായ ശബ്ദത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി. 

ക്ഷേത്രത്തിനു മുന്നിലെ തിരക്ക് ഒട്ടൊന്നു കുറഞ്ഞു. 

"ട്രാഫിക് ഇങ്കെ കൊഞ്ചം അധികമായിരിക്കാ ഇന്നയ്ക്ക്...?'' 

സച്ചി        സമയം        നോക്കി.        പത്തുമണിക്ക്        മുന്നേ 

ഓഫീസിലെത്തേണ്ടതാണ്. 

സൈഡിലൂടെ     വെട്ടിച്ചുകടന്ന     ഇരുചക്രവാഹനത്തെ     മുട്ടാതെ 

തികഞ്ഞൊരഭ്യാസിയെപ്പോലെ     ശബരിനാഥൻ     ഓട്ടോറിക്ഷ     വീണ്ടും 

മുന്നോട്ടെടുത്തു.      ഇപ്പോഴുള്ള      ഈ      തിരക്കൊന്നും      അയാൾക്ക് 

പുത്തരിയായിരിക്കില്ല.  

ക്ഷേത്രത്തിലെ     മണിമുഴക്കത്തോടെയുള്ള     ശരണം     വിളിയും 

ശബരിനാഥന്റെ  പുഞ്ചിരിതെളിയുന്ന  കണ്ണുകളും  സച്ചിയിൽ  ഒട്ടൊരാവേശം 

പകർന്നു. 

ചിക്കബാനസവാടി സിഗ്നൽ കടന്ന് ഓട്ടോവീണ്ടും മുന്നോട്ട് കുതിച്ചു. 

ഇടതുവശത്തെ   കല്യാൺ   നഗറിലേയ്ക്കുള്ള  സെവൻത്   മെയിൻ  റോഡ് 

ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച് ശബരിനാഥൻ പറഞ്ഞു.  

 

"അങ്ക ഒരു ഹോട്ടൽ ഇരിക്ക് സർ... ശ്രീനിധി വെജ്‌കോർട്ട്. നാന്താൻ 

അങ്ക    വെജിറ്റബിൾ    സപ്ലൈ    പണ്ണീട്ടിരുന്തത്...    അങ്കതാൻ    എനക്കും 

കലാവുക്കും ഫസ്റ്റ് മീറ്റ്..."

അത്     പറഞ്ഞപ്പോൾ     അയാളുടെ     കണ്ണുകൾ     പുഞ്ചിരിയാൽ 

കൂമ്പിയതുപോലെ സച്ചിക്കു തോന്നി. 

"അത്ക്കപ്പറം വണ്ണിയറുക്കുള്ളെ കല്യാണം...കൊളന്തെ..."

"ഓ... എത്തന കൊളന്തയിരിക്ക്?"

വാട്‌സാപ്പ് ഫോർവേഡുകൾ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് സച്ചി ചോദിച്ചു. 

"ഒന്തേതാൻ സർ...പൊണ്ണ്...ഫാർത്ത് സ്റ്റാൻഡേർഡിലെ പഠിക്കറോം..." 

"  കലവെ  മാരേജ്  പണ്ണുമ്പോത്  ബിസിനസ്സ്  നല്ല  താൻ  നടന്തത്.... 

ആനാ...   യാര്   പണ്ണ്‌റ്ത്ന്ന്   തെരിയാത്   സർ...   ഷൂലഗിരിയിലെ   അന്ത 

ആക്‌സിഡന്റ്..."

' അയാളുടെ ശബ്ദം ഇടറിത്തുടങ്ങി. 

അത്ക്കപ്പറം തലൈവാസൽ പോകറ്ത്ക്ക് ആർവം വരലെ...' 

അയാളുടെ കണ്ണ് കലങ്ങിയത് തോന്നലാകുമോ. 

ഓട്ടോറിക്ഷ  രാമമൂർത്തിനഗർ  ഓവർ  ബ്രിഡ്ജ്  എത്തുന്നതിനുമുന്നെ 

വലതുവശത്തെ പെട്രോൾ പമ്പ് കണ്ടു. ഇറങ്ങേണ്ടയിടം ആയല്ലോ... 

'എന്നാ സർ... ഔട്ടർ റിംഗ് റോഡ്  പക്കത്ത്ക്ക് പോണമാ?' 

 

ഷൂലഗിരി  ആക്‌സിഡന്റിൽ  നിന്ന്  സച്ചി  മടങ്ങിവരുന്നതിനു  മുന്നേ 

ഡ്രൈവർ കർത്തവ്യബോധത്തോടെ പുറകിലേക്ക് നോക്കി. 

'വേണ്ട... ഇങ്ക ഓരമാ നിർത്ത്ട്‌ങ്കേ...' 

മീറ്ററിൽ എഴുപത്തൊമ്പത് രൂപ..

 

പേഴസിൽ   നൂറിന്റെയോ   ഇരുന്നൂറിന്റെയോ   ഒറ്റ   നോട്ട്   പോലുമില്ല. 

ചില്ലറകൾ   ഇരുപതോ   മുപ്പതോ   വരും.   കയ്യിൽ   തടഞ്ഞ   അഞ്ഞൂറ് 

രൂപയെടുത്ത് ഓട്ടോക്കാരന് നീട്ടി. 

'അയ്യോ... ചേഞ്ച് ഇല്ലിയാ  സർ...' 

അവൻ നിഷേധഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി. 

'സരി ...ഉക്കാറ്ങ്ക....ഓപ്പസിറ്റ് സൈഡിലെ ഓട്ടോസ്റ്റാന്റ് ഇരിക്ക് നാൻ 

അങ്കപോയി കേട്ട് വാങ്കിയിട്ട് വരലാം...' 

സച്ചിയെ  ഭൂതകാലത്തിലെവിടെയോ  അലയാൻ  വിട്ടിട്ട്  ശബരീനാഥൻ 

വീണ്ടും പുഞ്ചിരിച്ചു. 

ഷൂലഗിരിയിൽ വച്ചെന്തുണ്ടായി... 

കഥ പൂർത്തിയായില്ലല്ലോ...  

 

ഷൂലഗിരിയിൽ എന്താണുണ്ടായത്...? 

ചോദ്യം അവന്റെ തൊണ്ടയിൽത്തന്നെ ഇരുന്ന് കുറുകി. 

പെട്ടെന്ന്   ഡ്രൈവർ   കുനിഞ്ഞ്   കാൽക്കൽ   വച്ചിരുന്ന   സ്‌ട്രെക്ച്ചർ 

വലിച്ചെടുത്ത്    ഒറ്റക്കാലിൽ    ഊന്നി    വണ്ടിക്കു    വെളിയിലിറങ്ങി. 

റോഡിനിരുവശവും നോക്കി സച്ചി കൊടുത്ത അഞ്ഞൂറിന്റെ നോട്ടും പിടിച്ച് 

മറുവശത്തേക്ക് കുന്തിച്ചു കുന്തിച്ചു പോയി... 

 

അന്ധാളിപ്പ്   നിറഞ്ഞ   വേദനയോടെ   സച്ചി   അത്   നോക്കിയിരുന്നു. 

പെട്ടെന്ന് ബോധോദയം വന്നകണക്കെ ലാപ്‌ടോപ് ബാഗും തൂക്കി ധൃതിയിൽ 

നിരത്തു   വക്കിലൂടെ   നടന്നു   പോയി.   മാറിയ   ചില്ലറയുമായി   പുറകിൽ 

ശബരീനാഥന്റെ  "സർ...  സർ..."  വിളി  മുഴങ്ങവെ  സ്റ്റോപ്പിൽ  വന്നു  നിന്ന 

അഞ്ഞൂറാം    നമ്പർ    ബസ്സിൽ    കയറി    അവൻ    ആളുകൾക്കിടയിൽ 

അപ്രത്യക്ഷനായി.

നസീമ കണ്ട ലോകം

എന്തൊരു ചൂടാനേ ഇതേ, ഒരു ചെറിയ ഞരക്കത്തോടെ മജീദ് നിലത്തു വിരിച്ച കീറപുതപ്പിൽ നിന്നെ പതുക്കെഎഴുനേൽക്കാൻ നോക്കി. ശരീരം മൊത്തം വല്ലാത്ത ഒരു നീറ്റൽ,   തല കറങ്ങുന്നതു പോലെ , ഉമ്മാ, മജീദ്വീണ്ടും നീട്ടി വിളിച്ചു. വല്ലാത്ത ദാഹം തൻറ്റെ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചു ഒരിത്തിരി വെള്ളമെങ്കിലുംകിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എൻ്റെ  പടച്ചോനെ. ചുണ്ടൊക്കെ വല്ലാതെ വരളുന്നു തൻ്റെ പ്രാണൻ ദേഹത്തിൽ നിന്നെവിട്ടുപോകുന്നത് അവനറിയാൻ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു, ഒരു  വിധം വേച് വേച് തകര ഷീറ്റ് കൊണ്ടേ മറച്ച ചുട്ടുപഴുത്ത ആ മുറിക്കു വെളിയിലേക് അവൻ പതുക്കെ എത്തി.

ജൂൺ മാസത്തിലെ ദില്ലിയിലെ സൂര്യന് മജീദ് എന്ന  റോഹിൻഗ്യ ബാലനോട് ഒരു കരുണയും കാണിക്കേണ്ട ആവശ്യമുള്ളതായി തോന്നിയില്ല. എത്രെയോ പേര് ഈ മഹാനഗരത്തിൽ പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് മരിച്ചുവീണിരിക്കുന്നു ഇന്ന് ഇപ്പൊ ഒരാൾ കൂടി അതിലേക്കായി വരുന്നു അത്ര മാത്രം,  കുറച്ചു വിഷമത്തോടെആണെങ്കിലും സൂര്യന്റെ പൂർവാധികം ശക്‌തിയോടെ റെഫ്യൂജി കോളനിക്  മേൽ തന്റെ ശക്തി കാണിച്ചുതുടങ്ങി. തീച്ചൂളയിൽ നിന്നു ഉരുകിയൊലിച് വരുന്ന ലോഹത്തിനേക്കാളും കഷ്ടപെട്ടാണ്  മജീദ് വെളിയിൽഎത്തിയത്. തന്റെ ചുറ്റുപാടും ഒന്ന് നോക്കിയത് മാത്രമേ അവനെ ഓര്മയുള്ളു, ബോധം മറയുന്നതുംപരിചയമില്ലാത്ത രണ്ടു മൂന്ന്   പേര് അടുത്തേക് ഓടി വരുന്നതുമായിരുന്നു ഈ  മനോഹര  ഭൂമിയില് ഒരു ജന്മoകൂടി തരുമോ എന്നെ  കവി വിശേഷിപ്പിച്ച ഈ ഭൂമിയിലെ മജീദിറ്റെ അവസാനത്തെ കാഴ്ച്ച.

 

"മജീദെ എണീക്കെ മജീദെ", മജീദിക്കാ നസീമയുടെയും അവന്റെ കൊച്ചനുജത്തി റഹ്മത്തിന്റെയും കരച്ചിൽഅവിടെ കൂടിയ ആരിലും ഒരു വികാരവിക്ഷോഭവും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. വിശപ്പും ദൈനതയും കൈമുതലായുള്ളറെഫ്യൂജി കോളണിയിൽ ഉള്ളവർ മരണത്തെ അവരുടെ ഒരു ബന്ധുവിനെ പോലെ കാണാൻ ശീലിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ  വിശപ്പിനെ പറ്റി ഓർക്കണ്ടല്ലോ എന്നതാണ് അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയആശ്വാസം . തന്റെ അവശേഷിക്കുന്ന ഒരേ ഒരു മകനാണ് ഈ കിടക്കുന്നത, നസീമയുടെ മാതൃഹൃദയം വല്ലാതെനൊന്തു പിടച്ചു. കഴിഞ്ഞ  ഒരു മാസമായിട് അവൻ ഒരേ കിടപ്പായിരുന്നു ആ  അപകടത്തിന് ശേഷം, ആ നാളുകളെ പറ്റി ഓർകുമ്പോഴേ നസീമക് ഈ ഭൂമിയിൽ തങ്ങളെ മനുഷ്യരായി ജനിപ്പിച്ച പടച്ചോനോട് ദേഷ്യം തോന്നും എങ്കിലും മക്കളുടെ മുഖമാണ്  കാലം അവളെ മുൻപൊട്ടെ  നയിച്ചിരുന്നത്, പ്രതീക്ഷകൾ ഓരോന്നായി നഷ്ട്ടപെടുകയാണല്ലോ, എങ്കിലും തന്റെ മകനെ കൂടുതൽ കാലം കഷ്ടപെടുത്താതെ അവന്റെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ച പടച്ചോനോടെ അവൾ നിറഞ്ഞ മനസോടെ തന്നെ ദു :ആ ചെയ്തു. നിറമില്ലെങ്കിലും നസീമയുടെ ഓർമകൾ നാഫ് നോട്ടി നദിക്കരയിലെ മനോഹരമാ അവരുടെ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോയി. വിശപ്പ് എന്ന മഹാ സമസ്യകെ അവിടെയും ഉത്തരമില്ലെഗിലും സമാധാനം ഉണ്ടായിരുന്നു.  വല്ലപ്പോഴും നോട്ടി നദിയിൽ നിന്നും മജീതിന്റെ ബാപ്പ ഒളിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് വരുന്ന മീന ചുട്ടത്തിന്റെ നല്ല ഓര്മകളുണ്ടായിരുനു . നസീമയുടെ ഓർമയിൽ അവൾ ജനിച്ചതും കളിച്ചു വളർന്നതും പിന്നെ മജീദിന്റെ ബാപ്പാനെ നികാഹ് കഴിച്ചതും  അഞ്ച് പൈതങ്ങളുടെ ഉമ്മയായതും എല്ലാം ആ ആര്കാന് താഴ്വാഴത്തിലായിരുന്നു. സ്വന്തം  ജനിച്ചിട്ടും അവരെ ആ നാട്ടിലുള്ളവർ എല്ലാം  ശത്രു രാജ്യത്തിലുള്ളവരെ പോലെ ആയിരുന്നു കണ്ടിരുന്നതെ. റോഹിൻഗ്യ എന്ന അവരുടെ വിളിപ്പേരിനെ നസീമ വല്ലാതെ ഭയപ്പെട്ടിരുന്ന  നാളുകൾ കൂടി ആയിരുന്നു കഴിഞ്ഞ കലാപ കാലം. പട്ടാളക്കാർ കൂട്ടത്തോടെ അവരുടെ തന്നെ നാട്ടുകാർ കൂടി ആയ തങ്ങളെ എന്തിനാണ് ആക്രമിച്ചതെന്ന് ഇപ്പോഴും അവൾക്കറിയില്ല .യുദ്ധം എപ്പോഴും ആണുങ്ങൾക്ക് അവരുടെ മേല്കോയിമ കാണിക്കാനുള്ള ഒരവസരമായിട്ടാണ് അവൾക് എപ്പോഴും  തോന്നിയിട്ടുള്ളതാണ് , പക്ഷേ കഷ്ടപ്പെടുന്നത് മൊത്തം ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും മാത്രം ലോകത്തിലെ എല്ലാ ആണുങ്ങളെയും അവൾ വെറുത്തു.  വെറുപ്പിനിടയിലും അവൾക് ഒരിക്കലും മജീദിന്റെ ബാപ്പാനെ മാത്രം വെറുക്കാൻ പറ്റാറില്ല. ആ കലാപത്തിൽ പെട്ടു എല്ലാവരും മരിച്ചു പോകും എന്നെ വിചാരിച്ചതാണ്, തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ ധൈര്യവും ചങ്കുറപ്പും ഒന്നു കൊണ്ടാണ് ജീവനോടെ അവശേഷിച്ച രണ്ടു കുട്ടികളെ എങ്കിലും രെക്ഷികാൻ കഴിഞ്ഞത് . ഇപ്പൊ ഒരാൾ കൂടി പടച്ചോന്റെ അടുത്തേക് പോയി ഇനി ഞങ്ങൾക്ക് റഹ്മത് മാത്രം, നസീമക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത  ഭയം തോന്നി,ഈ  ഇന്ത്യ മഹാരാജ്യത്തിലും രക്ഷ ഇല്ല എന്നാണോ. അവരുടെ പേരിൽ എന്തോ കേസ് നടക്കുന്നുണ്ടന് കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച അവിടെ വന്ന റഹിം സർ പറഞ്ഞതായി അവൾ ഓർമിച്ചു.റഹിം സർ മാത്രമാണ് നഗരത്തിൽ നിന്നെ കോളനിയിൽ വന്ന്  അവരുടെ കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചിരുന്ന ഒരേ  വ്യക്തി.

റഹിം കണ്ട ലോകം

മറ്റുള്ളവർ  ചെയ്ത  തെറ്റിന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ബാക്കി ഉള്ളവരെ മൊത്തം വേട്ടയാടുന്നത്  എന്ത് നീതിയാണ്. വിവരമുള്ള മനുഷ്യരുടെ നീതി വ്യവസ്ഥ കുറച്ചു മൃഗീയം തന്നെ അന്ന് റഹിമിന് തോന്നി. സഹകജീവികളോട് സ്നേഹം വേണം എന്നാണ് എല്ലാ മതങ്ങളും ആചാര്യന്മാരും പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതാണ് പക്ഷേ യഥാര്തത്തില് ഇവിടെ നടക്കുന്നത് ചില മനുഷ്യരുടെ സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങളും അവരുടെ ആവശ്യത്തിനനുസരിച്ചു് മഹത് വചനങ്ങൾ വളച്ചൊടിച്ചു പാവം മനുഷ്യരുടെ മേൽ അവർ പോലും അറിയാതെ അടിച്ചേല്പിക്കപ്പെടുകയുമാണ്. ഇതിനെല്ലാം ഒരവസാനമില്ലേ എന്റെ ദൈവമേ, റഹിം അറിയാതെ ദൈവത്തിനെ വിളിച്ചു പോയി. റഹീമിന്റെ തത്വശാസ്ത്രപ്രകാരം ദൈവത്തിനേക്കാളും കൂടുതൽ ഈ ഭൂമിയിൽ  മാറ്റം കൊന്ടു വരാൻ സാധിക്കുന്നതു മനുഷ്യന് തന്നെ ആണ്. രാഷ്ട്രപിതാവിന്റെ ആശയത്തിൽ  ആകൃഷ്ടനായാണ് താൻ ഈ സാമൂഹിക പ്രവർത്തനം എന്നെ   ബാക്കിഉള്ളവർ  കാണുന്ന  ഈ പണിക്കു ഇറങ്ങിയത്. സ്വന്തം ഉപ്പാന്റെ വാക്കുകൾ കടമെടുക്കുകയാണെങ്കിൽ " ഓന്റെ തല തിരിഞ്ഞു പോയി റുഖിയ , നീ എങ്ങനെ ഒരു ശൈത്താന് ജന്മം കൊടുത്തിട്ടില്ല എന്ന് വിചാരിച്ചാൽ മതി".  ജെ.ണ് യൂ വിൽ നിന്ന് പഠിച്ചിറങ്ങിയ  തനിക്കു നല്ലൊരു ജോലി കിട്ടാൻ പ്രയാസമൊന്നും തന്നെ ഇല്ല, പക്ഷേ പടച്ചോൻ  കാണിച്ചു തന്ന വഴി ഇതാണ്, ഇനി ഒരു തിരിച്ചു നോട്ടം ഇല്ല. ഉമ്മാനെ പറ്റി  ഓർക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ വിഷമമുള്ളൂ .

 തനിക് കുറേ ഏറെ കാര്യങ്ങൾ പുലരുന്നതിനു മുൻപേ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്.  ബർമയിൽ നിന്ന് വന്ന ആ ഏഴു കുടുംബങ്ങളെ കുറച്ചോർത്തപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്നതു  തോന്നി. കീറ പുതപ്പിനു മുകളിൽ ദേഹം മൊത്തം നീര് വെച് വേദന കൊണ്ട് തളര്ന്നെ ഉറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞു മജീദിന്റെ മുഖം  നേർത്ത വിങ്ങലായി അയാളുടെ മനസ്സിൽ ഉരുകാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നാളേറെയായി. അവസാന ശ്രെമം എന്ന നിലയിൽ ആണ് കോടതിയെ  സമീപിച്ചത് ,പക്ഷേ എല്ലാ പ്രദീക്ഷയും അസ്ഥാനത്തായി . അവരെ  തിരിച്ചു അവരുടെ കലാപഭൂമിയിലേക്കു കയറ്റി അയക്കാനാണ് അവസാന കോടതി വിധി.ഇത് അവരെ അറിയിക്കാനുള്ള ശക്തി ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട്  ഞാൻ  ഭീരുവിനെ പോലെ ഓരോന്നാലോചിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു . കുടിയിരിപ്പു ഭീഷണി നേരിടുന്ന അടുത്ത കോളനിയിലെ ആൾക്കാരെ എങ്കിലും രക്ഷിക്കണം തനിക്ക് . മറ്റവരെ പറ്റി ആലോചിച്ചിരുന്നാൽ ഇനി ഒന്നും നടക്കില്ല,ഒളിച്ചോട്ടമാണെന്നറിയാം പക്ഷേ ഇതല്ലാതെ വേറെ ഒരു വഴിയും ഇല്ല. ഒരു തരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ മലയാളിയായ താനും ഈ നാട്ടിൽ ഒരഭയാർത്രീ ആണ് .

 

ബിജേന്ദർ കണ്ട ലോകം

എത്ര ചൂടുണ്ടെങ്കിലും കിടന്നുകഴിഞ്ഞാൽ അടുത്ത് ഒരു പടക്കം  കൊണ്ട് പൊട്ടിച്ചാൽ പോലും അറിയില്ല എന്ന് കുസുമം പറയാറുള്ളത് ബിജേന്ദർ ഓർത്തു . പക്ഷേ ഈ രാത്രി അയാൾക് ഒരു പോള കണ്ണടക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് തനിക് തോന്നുന്നില്ല. ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ തന്റെ ചാർപ്പായയിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് തന്റെ താഴേ കിടക്കുന്ന ഭാര്യയെയും മൂന്ന് മകളെയും നോക്കി. ഈ മഹാനഗരത്തിൽ മൂന്ന് വര്ഷം മുന്പെത്തുമ്പോൾ എല്ലാവരെയും പോലെ തനിക്കും കുറെ സ്വപ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. എത്ര സുന്ദരമായിരുന്നു  തങ്ങൾ ജനിച്ചു വളർന്ന ഗ്രാമം. ഗോതമ്പ് വയലുകളും നിറഞ്ഞൊരുകുന്ന മാ ഗംഗയുടെ കൈവഴിയും കന്നുകാലികളും എല്ലാം കൊണ്ടും ഒരു സ്വർഗം ആയിരുന്നു . എത്ര പെട്ടന്നാണ് കാര്യങ്ങൾ മാറിയത് . നീണ്ട നാല് വർഷത്തെ വരൾച്ച എല്ലാ സൗഭാഗ്യവും ഒറ്റയടിക്ക് കൊണ്ട് പോയി. ഗ്രാമവാസികൾ ഓരോരുത്തരായി ഓരോ സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് മാറി പോയി തുടങ്ങി. തങ്ങളെ പോലെ ഉള്ള കുറച്ചു പേർ മാത്രം അവിടെ ആയി. അപ്പോഴാണ്‌ പുതുതായി വന്ന ഗവണ്മെന്റ് വലിയ ഒരു റോഡ് അത് വഴി നിർമിക്കാൻ തുടങ്ങിയതു . കൃഷിയിടങ്ങളുടെ നടുവിലൂടെ ആണത്രേ പുതിയ റോഡ് , കേട്ടപ്പോൾ മനസൊന്നു ഞെട്ടി . റോഡ് വന്നാൽ കൃഷി എങ്ങനെ ചെയ്യും എങ്ങനെ തന്റെ കുട്ടികൾ ഭക്ഷണം കഴിക്കും, എന്ത് ജോലി ചെയ്യും. എല്ലാം ശെരിയാകും അന്ന് തന്നെ വിചാരിച്ചു , പക്ഷേ ഭൂമിദേവിയും എല്ലാവരെയും ചതിച്ചു , ആ വർഷവും കൊടും വരൾച്ച തന്നെ.അവസാനത്തെ പ്രതിഷേധവും അങ്ങനെ കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതായി .കിട്ടിയ വിലക്കെ തന്റെ ഇരുപതേക്കർ സ്ഥലം ഗവണ്മന്റ്റ്യന് കൈമാറുമ്പോൾ ബിജേന്ദറിന്റെ

കൈകൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പിതാമഹമാരായിട്ട് തലമുറകളായി കൃഷി ചെയ്ത് കുടുംബം നോക്കി ജീവിച്ചിരുന്ന സ്ഥലമാണ് താൻ ഒറ്റയടിക്ക് കൊടുക്കുന്നത് അവർ ഒരിക്കലും എന്നോട് ക്ഷമിക്കുന്നുണ്ടാകില്ല. പക്ഷേ ഇനി തന്റെ ഒരു തലമുറ ജീവനോടെ ഉണ്ടാവണമെങ്കിൽ ഇതല്ലാതെ വേറെ ഒരു വഴിയും ഇല്ല .

 

ലജ്പത് നഗറിലെ കോളനിയിൽ ഒരു റൂം വാങ്ങിക്കുമ്പോൾ കുറെ ഏറെ പ്രദീക്ഷകൾ അയാൾക്കേ ഉണ്ടായിരുന്നു . എല്ലാം അവസാനിക്കാൻ പക്ഷേ കുറച്ചു നാളുകൾ മാത്രമേ വേണ്ടി വന്നുള്ളൂ. നഗരവത്ക്കരണത്തിന്റെ ഭാഗമായിട്ട് കോളണിയിലുള്ള ആള്ക്കാകെ മുഴുവൻ മാറ്റി പാർപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച ഗവണ്മെന്റ് നടപടിക്കെതിരെ വ്യാപകമായ പ്രതിഷേധം തന്നെ ഉണ്ടായി.എല്ലാം കണ്ട ബിജേന്ദറിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി മാത്രം. അയാൾ എത്ര പ്രതിഷേധം തന്റെ ഗ്രാമത്തിൽ തന്നെ കണ്ടിരിക്കുന്നു . എല്ലാം വെറും പോയ് മുഖങ്ങൾ , പാവങ്ങളുടെ കൂടെ ആരും കാണില്ല .മുൻപ് കൃഷി ചെയ്‌തെങ്കിലും കുടുംബം നോക്കാമായിരുന്നു., ഇപ്പൊ എല്ലാം സാധനവും മേടിക്കണം , കൂടെ കിടപ്പാടം വരെ പോകുമോ എന്നുള്ള സംശയവും. ഈ രാജയത്തിനു പാവപ്പെട്ടവരെ വേണ്ടേ , കർഷകരെ വേണ്ടേ .. എല്ലാവരും തങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കിയതിൽ ഒരു കാലത്തു ദുഖിക്കും അയാൾ മനസ്സിൽ തന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞു..

ആട്ടക്കലാശം

മൂന്ന് അടിയന്തര ഉത്തരവുകൾ ആണ് ലോധി കോളനി പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ ആ രാത്രി എത്തിയത് - അനധികൃതമായി ഇന്ത്യയിലേക്കു കടന്നു കയറിയ റോഹിൻഗ്യൻ കുടുംബങ്ങളെ വെസ്റ്റ് ബംഗാൾ പോലീസിന് കൈമാറുക, മാറാനുള്ള സമയപരിധി കഴിഞ്ഞും വെസ്റ്റ് കോളനി സൈഡിൽ താമസിക്കുന്ന കുടുംബങ്ങളെ ഒരാഴ്ച്ചകകം മാറ്റി പാർപ്പിക്കുക അതിനു വേണ്ടിയുള്ള പോലീസ് സഹായം ഉദ്യോഗസ്ഥർക്കു കൊടുക്കുക, അർബൻ നക്സലിസം  എന്ന പുതിയ ഒരു സംഘടിത പ്രവർത്തനം ഗവണ്മെന്റിന്റെ  ശ്രദ്ധയിൽ  പെട്ടിട്ടുണ്ട്  രാജ്യ ദ്രോഹമാണ് അവർ ചെയ്യുന്നത് റഹിം എന്ന യുവാവ്  ആ സംഘടനയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നതായി തെളിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അവനെ ഇത്രെയും പെട്ടന്ന് കസ്റ്റഡിയിൽ എടുക്കുക ...

 

എവെർത്തിങ് ഹാസ് ബീൻ ഫിഗ്രേഡ് ഔട്ട് ,എസ്സ്സപ്റ്റ് ഹൌ ടു ലിവ് - ജീൻ പോൾ

'അപ്പൂ, എന്താ പറ്റിയത് , കണ്ണ് തുറന്നേ ' രാധമ്മയുടെ ശബ്ദമാണ് . ഞാൻ കണ്ണ് തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു . വെള്ളത്തുള്ളികൾ കൺപീലികളിൽ നിന്നും കണ്ണിലേക്ക് വീണതിലുള്ള അസ്വസ്ഥത കൊണ്ട് പിന്നേം ഇറുക്കിയടച്ചു . എന്നിട്ട്  വീണ്ടും പതുക്കെ തുറന്നു. ഒരു ചെറിയ മൊന്തയുമായി രാധമ്മ, അടുത്തുതന്നെ അമ്മ, വിശ്വാമ്മാവൻ , അമ്മായി, ജാനുകുട്ടി, കുഞ്ഞൻ എല്ലാവരും ഉണ്ട്. 

'ഒന്നുമില്ല, ഉച്ച വെയിലത്ത് കയ്യാലമേൽ പോയി ഇരുന്നിട്ടാ . അവൾ ഒന്ന് റെസ്റ് എടുക്കട്ടെ , അപ്പോഴേക്കും മാറും. ഈ കുട്ടികളൊക്കെ കണക്കാ, മര്യാദക്ക് ഒന്നുമൊട്ട് കഴിക്കത്തില്ല . എച് ബി ഒക്കെ കുറവാകും. പനിയും   വിട്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല '.  ഇത്രേം പറഞ്ഞു വിശ്വാമ്മാവൻ പുറത്തേക്കു പോയി; പിറകിനു അമ്മായിയും. 

'അപ്പൂന് വയ്യായ്ക  വല്ലതും ഉണ്ടോ, പനി തോന്നുന്നുണ്ടോ ?'

'ഇല്ലമ്മേ '

'ജാനു, ആ ജാറും ഗ്ലാസ്സും ഒന്നെടുക്കൂ '

ഞാൻ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. 

'ഈ വെയിലത്ത് പറമ്പിലൊക്കെ കറങ്ങി നടക്കരുതെന്നു നിന്നോടെത്ര പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാ . അനുസരണാശീലം  പണ്ടേ ഇല്ലലോ . കുറച്ചു നേരം കിടന്നോളൂ'. ഗ്ലാസ്സ് തിരികെ വാങ്ങിക്കൊണ്ടു അമ്മ പോയി .

'ജാനു, ഇത് അടുക്കളയിൽ വച്ചേക്കൂ ' രാധമ്മയുടെ കയ്യിലെ മൊന്തയുമായി ജാനുകുട്ടിയും കുഞ്ഞനും മുറി വിട്ടു

'എന്താ അപ്പൂ , എന്താ പറ്റിയത് '

കുറച്ചുനേരം ഞാനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല .

'ഞാൻ അപ്പൂപ്പനെ കണ്ടു'

രാധമ്മ എന്നെത്തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു .

പണ്ട് മുതലേ നാട്ടിൽ വന്നാൽ രാധിക എന്ന രാധമ്മയാണ് എനിക്ക് കൂട്ട്. അപ്പൂപ്പനേം അമ്മൂമ്മയെക്കാളുമൊക്കെ അടുപ്പവും രാധമ്മയോടായിരുന്നു. റയിൽവേയിൽ നിന്നും റിട്ടയർ  ചെയ്ത ശേഷം അമ്പലവും, അതിന്റെ  നടത്തിപ്പും, പിന്നെ പറമ്പും കൃഷിയുമൊക്കെയായി തിരക്കോടു തിരക്കാണ് അപ്പൂപ്പന്. അമ്മൂമ്മക്കാണെങ്കിൽ എപ്പോഴും അകത്തു എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പണികാണും . 

 

എല്ലാ സമ്മർ വെക്കേഷനും രണ്ടാഴ്ച, പിന്നെ ഓണത്തിന് മൂന്നോ, നാലോ ദിവസം. അപ്പോഴൊക്കെയാണ് ഞാൻ രാധമ്മയെ കാണുന്നത്. ഓണത്തിന് വിശ്വമ്മാവനും , ചെറിയമ്മാവനും, അവരുടെ കുടുംബവും കാണും. ഓണത്തിന്റെ  ഒരുക്കങ്ങളും ബഹളവുമൊക്കെയാകും. പക്ഷെ സമ്മർ വെക്കേഷൻ അങ്ങനെയല്ല. ഞാനും അച്ഛനും അമ്മയും കൂടി കല്ലടയിലെ അച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ ഒരു ദിവസം നിന്നിട്ടു നേരെ പരവൂരിലേക്ക് . ഒന്നോ, രണ്ടോ ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ, അച്ഛനും അമ്മയും പോകും.പിന്നെ രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞു അച്ഛൻ വിളിക്കാൻ വരുമ്പോഴേക്കും അടുത്ത ഒരു വർഷത്തേക്കും , എന്നത്തേക്കുമായുള്ള ഓർമ്മകൾ ഉണ്ടാക്കിയിരിക്കും ഞാനും രാധമ്മയും. എനിക്ക് അഞ്ചോ ആറോ വയസുള്ളപ്പോൾ വരെ അമ്മയും നിൽക്കുമായിരുന്നു. 

ഡി ബി കൂപ്പർ , പാബ്ലോ എസ്കോബാർ തുടങ്ങി ഹിസ്റ്ററി ബുക്സിൽ പഠിക്കാൻ ഇല്ലാത്ത  പലരെക്കുറിച്ചും, മൊസാദിന്റെ ഓപ്പറേഷൻസിനെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ ഞാൻ അറിയുന്നതു രാധമ്മയിലൂടെയാണ്. എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന ഒരു ഹിസ്റ്ററി ടീച്ചറും ഇത്ര ഭംഗിയോടെ ചരിത്രം പറഞ്ഞിരുന്നില്ല; ഹിസ്റ്ററി ടീച്ചർ എന്നല്ല, ആരും തന്നെ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. ലോകചരിത്രം മാത്രമല്ല, കുടുംബചരിത്രവും, നാട്ടിലുള്ളവരുടെ ചരിത്രവും എല്ലാം വളരെ രസത്തോടെയാണ് രാധമ്മ പറഞ്ഞിരുന്നത്.

 

എന്റെ നാലാം ക്ലാസ്സുകഴിഞ്ഞുള്ള വെക്കേഷന് , താഴേലെ  കുളത്തിൽ ആമ്പൽപ്പൂക്കൾ വിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നറിഞ്ഞു രാധമ്മയുടെ ആക്ടിവയിൽ ഞാനും  , രാധമ്മയും, വടക്കേലെ നാരായണമ്മാന്റെ ചെറുമകൻ മഹേഷുമായി പുറപ്പെട്ടു. 

ഉടുപ്പൊക്കെ മാറ്റി ഒരു തോർത്തും ചുറ്റി അവനങ്ങനെ  നീന്തിക്കളിക്കുന്നതു കാണാൻ തന്നെ ഒരു ഉഷാറാണ്. അവന്റെ മട്ടും ഭാവവും ഒക്കെ കണ്ടാൽ ഏറ്റവും സന്തോഷം ഇങ്ങനെ വെള്ളത്തിൽ കിടക്കാനാണെന്ന് തന്നെ തോന്നും. 

ആദ്യം അടുത്തുള്ള ഒന്ന് രണ്ടെണ്ണം പറിച്ചു കൊണ്ട് വന്നു.

 'ഇനി ഏതാ ചേച്ചി വേണ്ടത്? ' സ്ഥിരമുള്ള പുഞ്ചിരിയോട് കൂടിത്തന്നെ ആ നീന്തൽ വിദഗ്ധൻ ചോദിക്കും. എന്നിട്ടു ഞാൻ ചൂണ്ടികാണിക്കുന്നതിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി ഒരു പോക്കാണ്. ചിലതൊക്കെ വേരോടുതന്നെ അവൻ പറിച്ചുകൊണ്ടുവരും. അങ്ങനെ കിട്ടുമ്പോൾ അവന്റെ സന്തോഷം ഒന്ന് വേറെ തന്നെയാണ്.'ചേച്ചിക്ക് വല്യേടത്തെ കുട്ടികുളത്തിൽ ഇടാം ഇതിനെ' . ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ സമ്മതിക്കും. രാധമ്മ ഒരാളോട് സംസാരിച്ചു കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങളുടെ ശേഖരം അതിവിപുലമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അത് കാണുമ്പോൾ രാധമ്മ ഞെട്ടുമെന്നാണ് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചത് . 

' മതി അപ്പു . ഉടുപ്പൊക്കെയെടുത്തിട്ടു വാ കുട്ടാ, പോകാം '. അത് കേട്ട് ഞാനാണ് ഞെട്ടിയത്. 

'എന്ത് പറ്റി രാധമ്മ ?'

'ഒന്നൂല്ല, രാധമ്മക്കു ചെറിയ ഒരു തലവേദന. നമുക്ക് ഇപ്പോൾ പോകാം'. വിളറിയ മുഖത്തോടെ രാധമ്മ പറഞ്ഞു.

അന്ന് വൈകിട്ടു  അപ്പൂപ്പന്റെ ഉയർന്ന ശബ്ദം കേട്ടിട്ടാണ് വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പുസ്തകവുമായിത്തന്നെ ഞാൻ താഴേക്കു ചെന്നത്.

'ജാതകം ദോഷം ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു ഒരന്യജാതിക്കാരനെ കൊണ്ട് കെട്ടിക്കണ്ട ഗതികേടൊന്നും ഇവിടില്ല. ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നടത്തോളം അത് നടക്കുമെന്നും ആരും കരുതണ്ട'. 

'അതിനു അവൾ എന്ത് ചെയ്‌തു? ആ പയ്യൻ ഇവിടെ വന്നു ആലോചിച്ചതല്ലേ. പിന്നെ, എന്നും അവളോടൊപ്പം നമ്മളുണ്ടാകുമോ?'

'അവൾ അറിയാതെയൊന്നും അവളുടെ സ്കൂളിലെ ഒരാള് ഇവിടെ വരില്ല. കണ്ട ചോവനും , ക്രിസ്ത്യാനിയുമൊന്നും ഇവിടെ പറ്റില്ല. ഇത് ആദ്യമല്ലലോ '

'നിങ്ങളൊക്കെക്കൂടി നോക്കീട്ടു നല്ല ആലോചനയൊന്നും കിട്ടീലല്ലോ?. അവൾക്കു വയസ്സെത്രയായീന്നാ വിചാരം?'

'എങ്ങനെ കിട്ടാനാ , നല്ല അസ്സൽ  ചൊവ്വയല്ലേ.പിന്നെ ഏതെങ്കിലും ചേർന്നാൽ അത് നിന്റെ മോൾക്കൊട്ടു പിടിക്കത്തതുമില്ല . വെറുതെ പണ്ടത്തെപ്പോലെ ആളുകളെക്കൊണ്ട് ഒന്നും പറയിപ്പിക്കരുത് എന്ന് പറഞ്ഞേക്കണം അവളോട് '

ഇത്രേം പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞതും അപ്പൂപ്പൻ എന്നെ കണ്ടു.

'ആഹാ, അപർണ്ണകുട്ടീ, ആ കറവക്കാരന്റെ അവിടുത്തെ ചെക്കന്റെ കൂടെ താഴേത്തെ  കുളത്തിൽ പോയി അല്ലെ. ആമ്പൽപ്പൂ വേണമെങ്കിൽ അപ്പൂപ്പനോട് പറഞ്ഞാൽപ്പോരേ . ആരെലേം വിട്ടു വരുത്തിക്കാമായിരുന്നല്ലോ . ആഴമുള്ള കുളമാണ്. ഇനി അവിടെ പോകരുത് കേട്ടോ. വിളക്കിൽ ഒരുക്കിയോ?'

എന്റെ മറുപടിക്കു കാത്തുനിൽക്കാതെ അപ്പൂപ്പൻ ഇറയത്തേക്കു  പോയി. അമ്മൂമ്മ കണ്ണും തുടച്ചുകൊണ്ട് പൂജാമുറിയിലേക്കും.

ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ രാധമ്മ കിടക്കുകയാണ്. എന്റെ കൈ ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ടു രാധമ്മ കുറെയേറെ കരഞ്ഞു. ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അങ്ങനെ തന്നെ അവിടെ ഇരുന്നു. 

'അപ്പു , പേടിച്ചുപോയോ ?'

'ഇല്ല, അപ്പൂപ്പൻ എന്തിനാ രാധമ്മയെ വഴക്കു പറഞ്ഞത്?'

'രാധമ്മക്കു മിടുക്കു പോരാഞ്ഞിട്ട് ' .

അന്ന് ആരും ഒന്നും മിണ്ടാതെയാണ് അത്താഴം കഴിച്ചത്.

'അപ്പുക്കുട്ടി നല്ല മിടുക്കിയായി വളരണം കേട്ടോ. നമുക്ക് ഉറപ്പും , ഇഷ്ടവും, ആവശ്യവുമുള്ളതൊക്കെ ചെയ്യാനുള്ള ധൈര്യവും ഉണ്ടാകണം '

ഞാൻ ഒന്ന് മൂളിയിട്ടു രാധമ്മയോടു ചേർന്ന് കിടന്നു.

തിരിച്ചു ഇൻഡോറിൽ എത്തിയിട്ട് ഞാൻ വാശിപിടിച്ചു സ്വിമ്മിങ് ക്ലാസിനു ചേർന്നു !

ആ വർഷം ഓണത്തിന് മുൻപ് തന്നെ വീണ്ടും നാട്ടിൽ വരേണ്ടി വന്നു . അമ്മൂമ്മ മരിച്ചു. ഹാർട്ട് അറ്റാക്ക് ആയിരുന്നു.

ഫ്ലോറിഡയിൽനിന്നും  വിശ്വമ്മാവൻ എത്താൻ വേണ്ടി രണ്ടു ദിവസം പിന്നേം എടുത്തു. അത് കഴിഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു അടക്കം. സഞ്ചയനം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു പോകാൻ നേരം വരേയും രാധമ്മ ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടിയിരുന്നില്ല, എന്നോടും. പോകാൻ നേരം ചേർത്ത് പിടിച്ചു നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ, അത്രമാത്രം. 

 

അത്തവണ ഞങ്ങൾക്ക് ഓണമില്ലായിരുന്നു. പിന്നീട് പലതവണ ഫോണിൽ സംസാരിച്ചപ്പോഴും രാധമ്മക്കു പഴയ ഉത്സാഹമില്ലാത്തതുപോലെ തോന്നി. രാധമ്മ ഇനി ഇങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കുമോ എന്ന് ഞാൻ പേടിച്ചു. 

അടുത്ത വെക്കേഷന് ചെന്നപ്പോഴേയ്ക്കും ആ പേടിയൊക്കെ മാറി. രാധമ്മ പഴേപോലെ തന്നെ. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ പിടിപ്പതു പണിയാണ് . വീടിനകത്തും പുറത്തുമായി ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ നോക്കാനുണ്ട് . പറമ്പിൽ പണിക്കു വരുന്നവർക്ക് ചോറ് കൊടുക്കണം, മൂപ്പര് വരുമ്പോൾ കൂടെ നിന്ന് തേങ്ങയും, അടക്കയും, അടത്തിക്കണം , വീട്ടിലേക്കാവശ്യമുള്ള തേങ്ങ പൊതിപ്പിച്ചു ചായ്പ്പിൽ വയ്ക്കണം, അകമൊക്കെ അടിച്ചു തുടക്കണം അങ്ങനെ പലതും. ഇതിനൊക്കെ രാധമ്മയുടെ വാലായി ഞാനും കൂടി . ആ തിരക്കുകൾക്കും ഒരു രസമുണ്ടായിരുന്നു. 

അമ്മൂമ്മയുടെ ആണ്ടിന് അമ്മ മാത്രമേ പോയുള്ളു. എനിക്ക് എക്സാം ഉണ്ടായിരുന്നു. 

അടുത്ത ഓണത്തിന് പ്രധാനമായും ചർച്ചയായതു രാധമ്മയുടെ കല്യാണക്കാര്യമാണ്.

 

'ജാതകപ്പൊരുത്തം തരക്കേടില്ല. ഇത്തിരി പടിപ്പുകുറവായാൽ എന്താ, നല്ല കുടുംബമാ. കുറുപ്പിന്റെ കാലശേഷം ആ കടയൊക്കെ നോക്കിനടത്തേണ്ടതു അവനല്ലേ. എന്ത് പറയുന്നു ?'

മുകളിലത്തെ കോണിപ്പടിയുടെ മറവിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ തളത്തിലേക്ക്  ചെവി കൂർപ്പിച്ചു .

'അവൾക്കു കുറേക്കൂടി പഠിപ്പും , സ്വന്തമായി നല്ലൊരു ജോലിയുമുള്ള ആളെ വേണമെന്ന് പറയുമ്പോൾ..'

അമ്മയാണ് ആദ്യം മറുപടി പറഞ്ഞത് 

'നീയും ലക്ഷ്മിയെപ്പോലെ തുടങ്ങുകയാണോ? എങ്ങനെയെങ്കിലുമാണ് ഒരെണ്ണം ഒത്തുകിട്ടുന്നത്. അല്ല, ഇങ്ങനെ  പഠിക്കാൻ വിട്ട എന്നെ പറഞ്ഞാൽ മതി. കൊടിയും പിടിച്ചു കണ്ട സമരക്കാരന്റെ കൂടെ കറങ്ങി നടന്ന മാനക്കേട് ഇപ്പോഴും മാറിയിട്ടില്ല . ഇത് തന്നെ ഭാഗ്യമാണെന്ന് കരുതുമ്പോഴാണ് ഓരോ മുടക്കും കൊണ്ട് വരുന്നത്.തലയിലെ വര മാറ്റാൻ പറ്റില്ല  '  

ശബ്ദം ഉയർത്തിയാണ് അപ്പൂപ്പൻ സംസാരിച്ചത് .

'അച്ഛൻ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ട്. നമുക്കുകാരിയാവുന്ന കുടുംബവുമല്ലേ ? കല്യാണശേഷം അവർക്കു ഇവിടെത്തന്നെ നിൽക്കാമല്ലോ. അവൾക്കു സ്കൂളിൽ പോകാനും എളുപ്പമുണ്ട്. അച്ഛനും ഒരു കൂട്ടാകും .'

ചെറിയമ്മാവൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി. 

'രാധ എന്ത് പറയുന്നു?' വിശ്വാമ്മാവൻ ചോദിച്ചു.

'എനിക്ക് പറയാനുള്ളത്പത്മേച്ചി പറഞ്ഞു '

'രാധ ഒന്നുകൂടി ആലോചിക്കൂ . സമയം പോകുകയല്ലേ? എന്റെ പ്രായമല്ലേ രാധക്ക് . നല്ല ആൾക്കാരാണെന്നാണല്ലോ കണ്ണേട്ടൻ പറയുന്നത്. ' ഇളയമകനെ  ലാളിച്ചുകൊണ്ടു ചെറിയമ്മായി ഭർത്താവിനെ പിൻതാങ്ങി .

'എനിക്കിനി ഒന്നും ആലോചിക്കാനില്ല. എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് പത്മേച്ചി പറഞ്ഞു.' അങ്ങനെ തീർത്തു പറഞ്ഞിട്ട് രാധമ്മ അകത്തേക്ക് പോയി. 

'പത്മ കുറേക്കൂടി ആലോചിച്ചിട്ട് സംസാരിക്കണമെന്ന് ഞാൻ എപ്പോഴും പറയാറുള്ളതാണ് . ഇങ്ങനെ എല്ലാ വാശികൾക്കും കൂട്ടുനിൽക്കേണ്ടതുണ്ടോ?' അച്ഛൻ എന്നത്തെയും പോലെ എന്തിലും അമ്മയെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ മറന്നില്ല.

'നമുക്ക് നിർബന്ധിച്ചു കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാൻ പറ്റുകയില്ലലോ , നോക്കാം ' വിശ്വാമ്മാവൻ പറഞ്ഞു. 

'എന്ത് നോക്കാം? അവൾക്കു ജാതീം മതവുമൊന്നും വേണ്ടെന്നു കരുതി നമുക്കെങ്ങനെ കല്യാണം നടത്തിക്കാൻ പറ്റുമോ? അവൾക്കങ്ങനെയൊന്നില്ലെങ്കിലും കുടുംബത്തിന് ഒരന്തസ്സില്ലേ ?'  അപ്പൂപ്പൻ ദേഷ്യത്തിൽ പുറത്തേക്കു പോയി. 

കുറെ നേരത്തേക്ക്‌ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. കളിപ്പാട്ടങ്ങളുമായി അകത്തേക്ക് കയറിവന്ന ജാനുകുട്ടിയും, കുഞ്ഞനും, പ്രണവുമാണ് പിന്നെ ആ അന്തരീക്ഷം ഒന്ന് മയപ്പെടുത്തിയത്.

 

വർഷങ്ങൾ  കടന്നുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഇതിനിടയിൽ രാധമ്മ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഞാൻ വളരും തോറും രാധമ്മയുമായി കൂടുതൽ അടുക്കുകയായിരുന്നു. എന്തൊക്കെ ട്യൂഷനും , ക്ലാസ്സുമൊക്കെ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാലും സമ്മർ വെക്കേഷന്റെ രണ്ടാഴ്ച രാധമ്മയുടെ കൂടെ വേണമെന്ന് ഞാൻ ശഠിച്ചു . അത് നടക്കുകയും ചെയ്‌തു.

 

സ്കൂളിലെ പ്രണയങ്ങൾ, പ്രണയ തകർച്ചകൾ , ഫിസിക്സ് പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന ചാറ്റർജി സാറിന് ക്ലാസ്സിലെ മഞ്ജുവിനോടുണ്ടായിരുന്ന പ്രത്യേക മമത , എന്റെ പിറകെ നടക്കുന്ന പ്രവീൺ, പാട്ടുകാരൻ നവ്‌നീതിനോടുള്ള എന്റെ ക്രഷ് , അച്ഛനും അമ്മയും ഓഫീസിലായിരുന്ന ഒരു ദിവസം ഫ്രണ്ട്സിനോടൊപ്പം വീട്ടിൽ നടത്തിയ കോള പാർട്ടി , അങ്ങനെ ഫോണിലൂടെ പറയാൻ പറ്റാത്തതൊക്കെ വിശദമായിത്തന്നെ ഞാൻ രാധമ്മയോടു പറഞ്ഞിരുന്നു.

 

ടെൻത് കഴിഞ്ഞു ഒരു മാസം രാധമ്മയുടെ കൂടെ നിൽക്കണമെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛൻ ആദ്യം എതിർത്തു . പിന്നെ അമ്മ എങ്ങനെയൊക്കെയോ പറഞ്ഞു സമ്മതിപ്പിച്ചു . കുറെയേറെ പുസ്തകങ്ങൾ വായിക്കണം, രാധമ്മയുടെ സാൻഡ്രോയിൽ നാട് മുഴുവൻ ചുറ്റിക്കാണണം, മുകളിൽ എനിക്കിഷ്ടമുള്ള മുറി എന്റെ താത്പര്യത്തിന് ഒന്നൊരുക്കിയെടുക്കണം, താഴേത്ത കുളത്തിൽ മഹേഷിനോപ്പം നീന്തണം, രാധമ്മയെ നീന്തൽ പഠിപ്പിക്കണം , അങ്ങനെ വിവിധ പദ്ധതികളുമായിട്ടാണ് ഞാൻ നാട്ടിൽ എത്തിയത്.

എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ രാധമ്മയുടെ സന്തോഷത്തിനു അതിരുകളുണ്ടായിരുന്നില്ല. 

 

'അപ്പു വല്യ കുട്ടിയായി ' . കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് രാധമ്മ പറഞ്ഞു. ചെന്ന് രണ്ടു ദിവസത്തിനകം തന്നെ ഞാൻ എന്റെ മുറിയെ റെഡിയാക്കി. എന്നിരുന്നാലും എല്ലാ ദിവസവും ഉറങ്ങുന്നതു രാധമ്മയുടെ കൂടെയാണ്. എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും പുതിയ കഥയും, വാർത്തയുമൊക്കെ ഉണ്ടാവും രാധമ്മയുടെ അടുത്ത്. രാധമ്മക്കു ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അപ്പൂപ്പനെ നോക്കാൻ എഴുന്നേൽക്കണം. ആസ്ത്മയുടെ അസുഖമുണ്ട് അപ്പൂപ്പന്. ചിലരാത്രികളിൽ കൂടുതലാകും. ഒരിക്കൽ അപ്പൂപ്പന് ആസ്തമ കൂടിയിട്ട്  ഞങ്ങൾക്ക് രാത്രി ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകേണ്ടി വന്നു. പിറ്റേന്ന് തന്നെ തിരിച്ചു പോരാൻ പറ്റി . കാര്യങ്ങളൊക്കെ നോക്കാൻ അപ്പൂപ്പന്റെ അനിയന്റെ മകനായ ശ്രീനിയമ്മാവനും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

 

ഒരു ദിവസം രാധമ്മയുടെ കൂടെ ഒരു കലാ സാംസ്‌കാരിക സമിതിയുടെ അവാർഡ് വാങ്ങാൻ ഞാനും പോയി. രാധമ്മക്കു കിട്ടുന്ന മൂന്നാമത്തെ അവാർഡായിരുന്നു അത്. അപ്പൂപ്പന് ഇതിൽ ഒന്നും ഒട്ടും താത്പര്യം ഇല്ല എന്ന് മാത്രമല്ല, രാധമ്മ എന്തോ തെറ്റ് ചെയ്യുകയാണെന്നപോലത്തെ കടുത്ത എതിർപ്പും പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. 

'കുടുംബത്തിന്റെ മാനം കളയാൻ ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടാൽ എന്താ ചെയ്ക ?' അപ്പൂപ്പൻ പലപ്പോഴായി ഇത് പറയുന്നതു ഞാൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. 

 

എന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു നിർത്തിക്കൊണ്ടാണ് രാധമ്മ എല്ലാവർക്കും പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുത്തത്. എന്നോടുള്ള സ്നേഹവും വാത്സല്യവുമൊക്കെ ആ വാക്കുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു. 

'ദേ കണ്ടോളു , ഇതാണ് എന്റെ അപ്പുക്കുട്ടി '. അധികം മുഖവുര കൂടാതെതന്നെ ഒരു സുഹൃത്തിനു എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിയതങ്ങനെയാണ് . 

‘രാധക്ക് എപ്പോഴും അപ്പൂനെ കുറിച്ച് പറയാനേ നേരമുള്ളൂ. ഇനിയിപ്പോൾ കുറച്ചു ദിവസം കൂടി ഇവിടെ ഉണ്ടാകുമല്ലോ അല്ലെ ?' എനിക്ക് അധികം പരിചയം ഇല്ലാത്ത ഒരാൾ എന്നെ 'അപ്പു ' എന്നും രാധമ്മയെ 'രാധ ' എന്നും വിളിച്ചതു തീരെ ഇഷ്ട്ടമായില്ലെങ്കിലും ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണെന്ന് സംസാരത്തിൽ നിന്നും തോന്നി. അയാളുടെ കയ്യിൽ തൂങ്ങി നടന്നിരുന്ന രണ്ടാം ക്ലാസ്സുകാരി കുഞ്ഞാറ്റയും പെട്ടെന്നുതന്നെ എന്നോടൊപ്പം കൂടി. 

 

രാധമ്മയുടെ കഥകളിലെ പ്രണയവും, വിരഹവും, ജീവിതത്തോടുള്ള അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹത്തെയുമൊക്കെക്കുറിച്ചു വേദിയിൽ അയാൾ വാചാലനായി . രാധമ്മയുടെ കഥകളെല്ലാം  തന്നെ ഞാനും വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. സംഗതിയൊക്കെ ശരിയുമാണ് . എന്നാലും അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ എന്തോ ഒരു പ്രത്യേകത തോന്നി. ഒരേ സമയം തന്നെ എനിക്ക് സന്തോഷവും , എന്നാൽ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു ദേഷ്യവും അനുഭവപ്പെട്ടു. 

 

അന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാനും രാധമ്മയും കൊഴിഞ്ഞുവീണ ചെമ്പകപ്പൂക്കൾ പറക്കുകയായിരുന്നു. 

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു ,' രാധമ്മക്കു ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടം ആരെയാണ്?'

'അതിനെന്താ സംശയം, എന്റെ അപ്പൂനെത്തന്നെ .' 

'എന്നും ?' 

'എന്നും . അപ്പൂനോളം വരില്ല ഒരിക്കലും  ആരും . അതിപ്പോൾ ഇനി ആരൊക്കെ തന്നെ വന്നാലും . മതിയോ ?' എന്റെ  കവിളിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടു രാധമ്മ പറഞ്ഞു .ഞാൻ ചിരിച്ചു. എനിക്ക് സമാധാനമായി . 

അന്ന് രാത്രി രാധമ്മയോടു ചേർന്ന് കിടക്കുമ്പോൾ എന്റെ ചോദ്യം അതിക്രൂരമായ ഒന്നായിരുന്നുവെന്നു എനിക്ക് തോന്നി. 

 

പിറ്റേന്നാണ്‌ എന്റെ എക്സാം റിസൾട്ട് വന്നതു. ഉയർന്ന മാർക്കോടുകൂടി തന്നെ ഡിസ്റ്റിംഷനും ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ ചേർത്ത് നിർത്തി അപ്പൂപ്പൻ പറഞ്ഞു ' മിടുക്കി , വിശ്വാമ്മാവനെ പോലെ ഒരു ഡോക്ടർ ആകണം അപർണ്ണ കുട്ടി'. 

 

രാധമ്മയെപ്പോലെ ഒരു ടീച്ചറും എഴുത്തുകാരിയുമൊക്കെ ആയാൽ കൊള്ളാം എന്നതൊഴികെ , എന്താകണം എന്ന് എനിക്ക് വല്യ ധാരണയൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. കുറെ കഥകളും കവിതകളുമൊക്കെ സ്കൂൾ മാഗസിനിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്. മത്സരങ്ങൾക്കൊക്കെ കുറെ സമ്മാനങ്ങളും കിട്ടീട്ടുണ്ട് എന്നതൊഴികെ അതിലും എനിക്ക് വല്യ ഉറപ്പൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.  എന്തോ, ഞാൻ വല്ല ഡോക്ടറോ എൻജിനീയറോ ഒക്കെയാണ് ആകാൻ പോകുന്നതെന്ന് തോന്നിയിരുന്നു. 

 

രാധമ്മ പറയും ' എഴുതാനായി  എന്റെ കുട്ടി ടീച്ചർ  ആകേണ്ടതില്ല. എന്ത് തന്നെ ആയാലും നിനക്കെഴുതണം എന്നുണ്ടെങ്കിൽ എഴുതാമല്ലോ. പിന്നെ ഇപ്പോഴേ അതൊന്നും ആലോചിച്ചു വിഷമിക്കുകയും വേണ്ട . അപ്പു ആരായാലും മിടുക്കിയായിരിക്കും. പിന്നെന്തുവേണം ?' എനിക്ക് ആശ്വാസം തോന്നി.

 

രാധമ്മയെ നീന്തൽ പഠിപ്പിക്കുന്നതൊഴിച്ചു ബാക്കി പദ്ധതികളെല്ലാം നടപ്പാക്കിയിട്ടാണ് ഞാൻ തിരിച്ചു പോന്നത്. എല്ലായ്‌പ്പോഴും വെക്കേഷൻ കഴിഞ്ഞു പോരുന്നത് വളരെ വിഷമമുള്ള കാര്യമാണെങ്കിലും , ഇപ്രാവശ്യം അതിന്റെ കാഠിന്യം കുറച്ചധികം തന്നെയായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങാനായി നിൽക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ശെരിക്കും കരഞ്ഞുപോയി. 

'എന്താ അപ്പൂ ഇത്, ഇനി ഓണത്തിന് വരാമല്ലോ . അയ്യയ്യേ , രാധമ്മയുടെ അപ്പുക്കുട്ടി കരയുന്നോ ?' എന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു കരഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ രാധമ്മ ചോദിച്ചു .

'വല്യകുട്ടികൾ ഇങ്ങനെ കരയുമോ ? അപർണ്ണകുട്ടി ഇങ്ങനെ തൊട്ടാവാടി ആയാലോ ?' അപ്പൂപ്പൻ എന്റെ തോളിൽ തട്ടി. 

' പഠിക്കാനൊക്കെ ഒരുപാടുണ്ട് . ഇപ്പോൾ തന്നെ ട്യൂഷന് ചേരാൻ താമസിച്ചു '. അച്ഛൻ ടാക്സിയുടെ ഡോർ തുറന്നുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു. എയർപോർട്ട് വരെയും ഞാൻ കരയുക തന്നെയായിരുന്നു. 

 

അങ്ങനെ ഓണത്തിന് വേണ്ടി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു. ഇതിനിടക്ക് എൻട്രൻസ് കോച്ചിങ്ങും , ട്യൂഷനും ഒക്കെയായി നല്ല തിരക്കുമായി. പക്ഷെ ഈ തിരക്കുകൾ ഒക്കെ കൊണ്ട് ഒരു ഗുണമുണ്ടായി. ഒരു മൊബൈൽ വേണമെന്ന ആവശ്യം ഞാൻ അച്ഛനോട് അവതരിപ്പിച്ചു. 

'പഠിക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ ശ്രദ്ധ പഠിത്തത്തിൽ മാത്രം മതി. വെറുതെ സമയം കളയാൻ ഇല്ല ' . ഇതായിരുന്നു അച്ഛന്റെ പ്രതികരണം .

'എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം ഉള്ളപ്പോൾ അവൾക്കു പെട്ടെന്ന് വിളിക്കാമല്ലോ. ഇപ്പോഴത്തെ കാലമല്ലേ. കുട്ടികൾ എവിടെയാ , എന്താ എന്നൊക്കെ അറിഞ്ഞിരിക്കണം'.  അമ്മയുടെ  സമ്മർദ്ദത്തിനൊടുവിൽ എനിക്കൊരു മൊബൈൽ കിട്ടി. 

രാധമ്മ ഒരു മൊബൈൽ വാങ്ങിയിട്ട് ഏതാനം മാസങ്ങളായിരുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും ഉറങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു രണ്ടു മിനുട്ടെങ്കിലും ഞാൻ രാധമ്മയുമായി സംസാരിച്ചിരുന്നു .

 

ഒരു ശനിയാഴ്ച ഉച്ചക്ക് കോച്ചിങ് ക്ലാസ്സു കഴിഞ്ഞു ഫോൺ എടുത്തു നോക്കിയപ്പോൾ രാധമ്മയുടെ ഒരു മെസ്സേജ്, ' അപ്പുക്കുട്ടി  ഫ്രീ ആകുമ്പോൾ എന്നെ ഒന്ന് വിളിക്കണം. സംസാരിക്കാനുണ്ട് '.

ഞാൻ ധൃതിയിൽ പിയാ മൗസിയുടെ അവിടുന്ന് ഫ്ലാറ്റിന്റെ താക്കോൽ വാങ്ങി അകത്തു കയറി കഥകടച്ചിട്ടു രാധമ്മയെ വിളിച്ചു.

'എന്താ രാധമ്മ? '

കുറച്ചുനേരം രാധമ്മ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല .

'ഞാൻ ഒരു കല്യാണം കഴിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് അപ്പൂനെന്താ അഭിപ്രായം '

ഞാൻ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതിരുന്ന ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നെങ്കിലും തിരിച്ചു ഒരു മറുചോദ്യമാണ് ഞാൻ ചോദിച്ചതു .

'വിനയൻ സാറാണോ ?'

'അതെ '

'സാറ് നല്ല ആളാണ്. രാധമ്മക്കു ഇഷ്ട്ടമാണെങ്കിൽ പിന്നെന്താ കുഴപ്പം ?'

'അപ്പൂന് ഉറപ്പാണോ ?'

'അതെന്നെ , ശെരിക്കും ഉറപ്പാണ് . അപ്പൂപ്പൻ ?'

'സാറ് വന്നു പറഞ്ഞോളും '

പിന്നെ എന്ത് പറയണമെന്ന് എനിക്കും രാധമ്മക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു. വേറെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ ഫോൺ വച്ചു .

ഞാൻ ഉടനെത്തന്നെ വിനയൻ സാറിന്റെ ഫേസ്ബുക് പ്രൊഫൈലിൽ കയറി നോക്കി. അതിൽ വിശേഷിച്ചൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും , കുറെ നേരം അത് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. പഠനത്തിനെക്കുറിച്ചും , കഥയെഴുത്തിനെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ ചോദിച്ചുകൊണ്ടുള്ള മെസ്സേജുകൾ ഞാൻ പല ആവർത്തി വായിച്ചു. 

 

എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ പ്രവീണിന്റെ മെസ്സേജ് . വൈകിട്ട് ഫ്രണ്ട്‌സ് എല്ലാവരും കൂടെ ഒരു സിനിമയ്ക്കു പോകാൻ പ്ലാൻ ഇടുന്നുണ്ട്. വീട്ടിൽ ഗസ്റ്റ് കാണുമെന്നു ഞാൻ കള്ളം പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടു ലോഗൗട്ട് ചെയ്തു സോഫയിൽ അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ടു ഇരുന്നു. എപ്പോഴോ എഴുന്നേറ്റുപോയി ചോറ് കഴിച്ചു. എന്നിട്ടു കിടന്നുറങ്ങി.

 

'അവൾക്കിഷ്ട്ടമാ. ഒരു കുട്ടിയുണ്ടെങ്കിൽ എന്താ , കേട്ടിടത്തോളം നല്ല മനുഷ്യനാണ് . കണ്ണന്റെ വേവലാതി മുഴുവൻ അവൾ അങ്ങ് പാലക്കാടു പോയാൽ പിന്നെ അച്ഛനേം , പറമ്പും ഒക്കെ ആര് നോക്കും എന്നുള്ളതാണ്. ആൾക്കാർ ഓരോന്ന് പറയുമത്രെ. അച്ഛന് വേണമെങ്കിൽ ഇവിടെയോ , ബാഗ്ലൂരോ നിൽക്കാമല്ലോ. അതല്ല, അവിടെ തന്നെ നിൽക്കണം എന്നുണ്ടെങ്കിൽ സഹായത്തിനു ആരെയെങ്കിലും ഏർപ്പാട് ചെയ്യാമല്ലോ. അച്ഛൻ ഇനിയും ഈ ജാതകവും, ജാതിയുമൊക്കെ പറഞ്ഞു അവളുടെ ജീവിതം നശിപ്പിക്കുന്നതെന്തിനാ '

' കണ്ണന് വിവരമുണ്ട്‌ '. ഇത്രേം മാത്രം പറഞ്ഞു അച്ഛൻ കൈ കഴുകാൻ എഴുന്നേറ്റു. 

 

അക്കൊല്ലത്തെ ഓണത്തിനും രാധമ്മയുടെ കല്യാണക്കാര്യമായിരുന്നു ചർച്ചാ വിഷയം. നല്ല പ്രായത്തിൽ പറഞ്ഞപ്പോൾ കേട്ടില്ല, ആൾക്കാരോടെന്തു സമാധാനം പറയും, ജാതി, അന്തസ്സ്, കുടുംബം, ഭാര്യ മരിച്ചു ഒരു കുട്ടിയുമുള്ള മനുഷ്യൻ, അങ്ങനെപോയി ചർച്ചകൾ. അപ്പൂപ്പനെ ഇത്രേം ദേഷ്യപ്പെട്ടു ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ഞാനും രാധമ്മയും മുകളിലിരുന്ന് കുഞ്ഞാറ്റക്ക് പിറന്നാളിന് കൊടുക്കാൻ ഒരു കാർഡ് ഉണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു. പൊതുവെ ഒട്ടും തന്നെ സമാധാനപരമല്ലാത്ത ഓണം ആയിരുന്നെങ്കിലും എനിക്ക് സന്തോഷം തോന്നി, കാരണം രാധമ്മ വളരെ സന്തോഷവതിയായി തന്നെ കാണപ്പെട്ടു. അത് മതി.

ഞാൻ പഠനവുമായി തിരക്കിലായിരുന്നെങ്കിലും , രാധമ്മയുടെ കല്യാണകാര്യത്തിലുള്ള എതിർപ്പുകളും, അഭിപ്രായ ഭിന്നതകളുമൊക്കെ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പൂപ്പനും രാധമ്മയും മിണ്ടാറില്ല. പാവം രാധമ്മ. പാവം വിനയൻ സാറും, കുഞ്ഞാറ്റയും.

 

അടുത്ത വെക്കേഷന് നാട്ടിൽ വിടില്ല എന്ന് അച്ഛൻ തീർത്തു പറഞ്ഞു.

'ഇനി ഇങ്ങനെ നടന്നാൽ പറ്റില്ല. പിന്നെ കണ്ടു പഠിക്കാൻ പറ്റിയ കൂട്ടാണല്ലോ അവിടെ ഉള്ളതും. ഒരു വർഷം  കൂടിയേ ഉള്ളു. മെറിറ്റിൽ തന്നെ കിട്ടണം. പിന്നെ ഇതിനു വേണ്ടി സമയം കളയുന്നതു മണ്ടത്തരമാണ്'.എന്റെ വാശിയും,  കരച്ചിലുമൊന്നും ഇപ്രാവശ്യം വിലപ്പോയില്ല. 

 

വെക്കേഷൻ തുടങ്ങി, കൂടെത്തന്നെ തകൃതിയായി ക്ലാസ്സുകളും. 

 

ഒരു ദിവസം അതിരാവിലെ അച്ഛന് ഒരു ഫോൺ വന്നു.

 

'വല്യച്ഛൻ പോയി ' ശ്രീനിയമ്മാവൻ ആയിരുന്നു വിളിച്ചത്. 

അന്ന് വൈകിട്ട് തന്നെ ഞങ്ങൾ നാട്ടിലേക്ക് പോയി. 

 

'ആ പെങ്കൊച്ചിനു ഒരു ജീവിതം വേണമെന്ന് എത്ര ആശിച്ചതാ പിള്ള സാറ്  . ഓരോന്നിനും  ഓരോ യോഗം വേണം, അല്ലാതെന്താ '

' പ്രായം കുറെ ആയില്ലേ , പിന്നെ ഈയിടെയായി അസ്തമ കുറച്ചു കൂടുതലായിരുന്നു '. അങ്ങനെയൊക്കെ പോയി ഓരോ സംസാരങ്ങൾ.

 

തിരിച്ചു വെക്കേഷൻ തീരുന്നതു വരെയെങ്കിലും ഞങ്ങളോടൊപ്പം നില്ക്കാൻ അമ്മ ആവുന്നതു നിർബന്ധിച്ചു . പക്ഷെ രാധമ്മ കൂട്ടാക്കിയില്ല. കുറെ നാൾ രാത്രി കൂട്ടിനു മഹേഷും അവന്റെ അമ്മയും വന്നു കിടന്നു. പിന്നെ രാധമ്മ ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെയായി. 

ആ ഓണത്തിന് നാട്ടിൽ പോയില്ല. രാധാമയെക്കുറിച്ചോർത്തായിരുന്നു എന്റെ വിഷമം. തിരുവോണത്തിന് ഞങ്ങൾ ഒരുപാട് നേരം സംസാരിച്ചു. രണ്ടു ദിവസം കുഞ്ഞാറ്റ രാധമ്മയുടെ കൂടെ വന്നു നിന്നിരുന്നു. വിനയൻ സാറിനു തിരുവനന്തപുരത്തെന്തോ പരിപാടിക്ക് പോകണമായിരുന്നു. നാട്ടുകാരുടെ ചോദ്യവും പറച്ചിലുമൊന്നും രാധമ്മ വകവച്ചില്ല. 

 

'ഇനിയിപ്പോൾ അതങ്ങു നടത്താം. കണ്ണനും അത് തന്നെയാ പറയുന്നത്. ആളുകളെകൊണ്ട് വെറുതെ ഓരോന്നും പറയിപ്പിക്കുന്നതെന്തിനാ. എന്തെകിലുമൊക്കെ ആകട്ടെ ' അച്ഛൻ ആയിരുന്നു അത് പറഞ്ഞതു. 

' അച്ഛന്റെ ആണ്ട് കഴിഞ്ഞയുടൻ നടത്താൻ നോക്കാം. വല്യ ഒരുക്കങ്ങളൊന്നും വേണ്ടതില്ലലോ ' .

 

അങ്ങനെ അവസാനത്തെ എൻട്രൻസ് പരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞതിന്റെ പിറ്റേന്ന് തന്നെ ഞാൻ രാധമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി. ആദ്യമായിട്ടാണ് ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് യാത്ര ചെയ്യുന്നത്. എന്തോ, അച്ഛൻ സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തു. പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും ചൂടായിരുന്നു നാട്ടിൽ. അതിനടുത്ത ദിവസം തന്നെ എനിക്ക് പനിയായി . ഡോക്ടറെ കണ്ടു, കുറെ മരുന്നുമൊക്കെ വാങ്ങി. എഴുന്നേറ്റു നടക്കാനും വയ്യ, ഉറങ്ങാനും വയ്യാത്ത ഒരവസ്ഥ. രാധമ്മ അടുത്ത് തന്നെ ഇരുന്നു കഥകളും വിശേഷങ്ങളുമൊക്കെ പറഞ്ഞു. ആ പനിക്കിടയിലും ഒരു ചെറു ചിരിയോടുകൂടി തന്നെ പ്രവീൺ നൽകിയ ആദ്യ ചുംബനത്തെ കുറിച്ചും ഞാൻ പറഞ്ഞു. രാധമ്മ ചിരിച്ചു . 

' എന്റെ അപ്പുക്കുട്ടിക്കു  ആശിക്കുന്നതൊക്കെ കിട്ടട്ടെ '.

 

ചിലപ്പോൾ രാധമ്മ എന്തെകിലുമൊക്കെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ മയക്കത്തിലേക്ക് വീഴും. ആ പനിയൊന്നു കുറയാൻ നാല് ദിവസം കഴിഞ്ഞു.

 

അടുത്ത ഞായറാഴ്ച അപ്പൂപ്പന്റെ ആണ്ടാണ് . വിശ്വമ്മാവൻ നാട്ടിലുണ്ട് . ബുധനാഴ്ച വരും. അമ്മ ചൊവ്വാഴ്ച എത്തും. അച്ഛന് ഓഫീസിൽ തിരക്കാണ്. ചെറിയമ്മാവന്‌ അമ്മായീടെ വീട്ടിൽ ഒരു ഫങ്ഷൻ ഉണ്ടായതുകൊണ്ടു അന്നേക്കെ എത്താൻ പറ്റുള്ളു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. 

 

രാധമ്മയുടെ തിരക്കിനൊരു കുറവുമില്ല. ആണ്ടിന്റെ ഒരുക്കങ്ങൾ വേറെയും. സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോൾ ഇതൊക്കെ എങ്ങനെ കൊണ്ട് പോകുന്നു എന്ന് ഞാൻ ആലോചിക്കാറുണ്ട്. എന്റെ രാധമ്മ ഒര്തഭുതമാണ് . 

 

ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു.എല്ലാവരും ഓരോ ജോലിക്കിടയിലാണ്. ഞാൻ പതുക്കെ ഇറങ്ങി പറമ്പിലേക്ക് നടന്നു. വെയിലുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ ഞാൻ അത് കാര്യമാക്കിയില്ല. അപ്പൂപ്പന്റെ അസ്ഥിത്തറക്കടുത്തുള്ള കയ്യാലയിൽ ചാരി കുറച്ചുനേരം അങ്ങനെ ഇരുന്നു. എപ്പോഴോ മയങ്ങിപ്പോയി. 

 

പിന്നെ ഉണരുമ്പോൾ ഞാൻ കട്ടിലിൽ കിടക്കുകയാണ്. രാധമ്മ അടുത്തിരുന്നു എനിക്ക് കഥ പറഞ്ഞു തരികയാണ്. 

'അങ്ങനെ ആ ദുഷ്ടനായ രാജാവ് കാൽവഴുതി പൊട്ടക്കിണറ്റിലേക്കു. അതിന്റെ ഓരത്തു തൂങ്ങിക്കിടന്നുകൊണ്ടു ജീവനുവേണ്ടി അയാൾ യാചിച്ചു . ഒരു മുനി പറഞ്ഞതനുസരിച്ചു ദീർഘായുസ്സിനും , അഭിവൃദ്ധിക്കും വേണ്ടി തന്റെ ഒരു ഭൃത്യന്റെ ജീവൻ ബലികൊടുത്തവനാണയാൾ. അങ്ങനെയുള്ളയൊരാൾ ഇനി ജീവിക്കണമോ? വിധിക്കു കീഴടങ്ങുന്നതാവില്ലേ എല്ലാവർക്കും നല്ലത്. കിണറ്റിലേക്ക് വീഴും മുൻപ് അയാൾ താൻ ബാലീ കൊടുത്ത ഭൃ ത്യനെ വീണ്ടും കണ്ടു. തന്നെ പിടിച്ചു കയറ്റാൻ കേണപേക്ഷിച്ചു. ആ ഭൃത്യൻ ഒന്നും ചെയ്യാതെ നിർവികാരനായി നോക്കി നിന്നതേയുള്ളൂ. അങ്ങനെ അയാൾ ആ വെള്ളത്തിൽ വീണു ശ്വാസം മുട്ടി മരിച്ചു. '

 

ആരോ തോളിൽ തട്ടുന്നതുപോലെ തോന്നി. രാധമ്മയുടെ ഗന്ധം, ഞാൻ തിരഞ്ഞു നോക്കി, കണ്ണിൽ തുളച്ചുകയറുന്ന പ്രകാശം. ആ പ്രകാശത്തിനൊടുവിൽ ഞാൻ കണ്ടു, അപ്പൂപ്പനെ