പിറവി

 

സൈക്കിളളിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോഴേക്കും പിൻവശത്തേ വിറകുപുരയിൽ ചരുരുണ്ടുകിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന ജോമി എഴുന്നേറ്റോടിവന്നു അയാളെനോക്കി വാലാട്ടി.

 

പാലക്കൽ തറവാട്ടിലെ പണിയും കഴിഞ്ഞു തോമ തിരികേ വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ മാണി ഒന്നര കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

 

വരാന്തയിലെ ലൈറ്റ് ഓഫായിരുന്നെകിലും ഡിസംബറിലെ നിലാവിൽ എല്ലാം വ്യക്തമായി കാണാം.

 

സൈക്കിൾ ഒരുവശത്തായി ഒതുക്കിവച്ചു വീട്ടിനകത്തേക്കു കയറുന്നതിനിടയിൽ അയാൾ ജോമിയുടെ തലയിലൊന്നു തലോടി.

 

ആകാശത്തു വിരിഞ്ഞുനിന്നിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങൾപോൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

 

വാതിൽ പതിയേ തള്ളിയപ്പോഴേക്കും തുറന്നു.

 

താൻ വരാൻ വൈകുമെന്നതു അറിഞ്ഞുകൊണ്ടാവണം ത്രേസ്യ വാതിലിൻറെ കുറ്റി ഇട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

 

അവളേ ഉണർത്തേണ്ടെന്നു കരുതി കൈയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ടോർച്ചിന്റെ വെട്ടത്തിൽ കട്ടിലിനടുത്തേക്കു നടന്നു.

 

"കഴിച്ചോ ?"

 

അതുവരെ അവിടെ നിലനിന്നിരുന്ന നിശബ്ദതയെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടെത്തിയ അവളുടെ ശബ്ദം അയാളെ ഭയപ്പെടുത്തിയിരിക്കാം.

 

"ഞാൻ പാലാക്കലേ വീട്ടിൽ നിന്നും കഴിച്ചു"

 

പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിലായിരുന്നു അയാളുടെ മറുപടി.

 

കമ്പിളിപ്പുതപ്പുകൊണ്ടു കഴുത്തുവരെ മൂടിപ്പുതച്ചു കിടന്നപ്പോൾ ആശ്വാസം തോന്നി.

 

പുറത്തുള്ള മഞ്ഞിന്റെ കനം ജനാലയിലൂടെ കാണാം.

 

നക്ഷത്രങ്ങൾ മഞ്ഞുപുതപ്പിനടിയിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ ആകാശം കോടമഞ്ഞിനാൽ മൂടപ്പെട്ടു.

 

ധനുമാസത്തിൽ കോടയിറങ്ങുന്നതു പതിവാണു .

 

രാവിലേ നോക്കുമ്പോൾ മുറ്റവും വൈക്കോൽകൂനയുമൊക്കെ മഴ പെയ്തു നനഞ്ഞതുപോലെ തോന്നും.

 

"പാലക്കലെ പശു പ്രസവിച്ചോ ?"

 

ത്രേസ്യ ഇനിയും ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല.

 

"പ്രസവിച്ചു.. കിടവാണു...പന്ത്രണ്ടു മാണി കഴിഞ്ഞായിരുന്നു പ്രസവിക്കുമ്പോൾ ...അതുകഴിഞ്ഞു മേരിച്ചേടത്തിയുടെ പ്രാർത്ഥനുംകൂടി കഞ്ഞിയും കുടിച്ചിറങ്ങിയപ്പോഴേക്കും നേരം വൈകി."

 

അയാൾ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുന്നതിനുമുന്നേ തന്നെ ത്രേസ്യയുടെ അടുത്ത ചോദ്യം.

 

"സിനിമോൾ എന്താ പറയുന്നേ ? എന്നാണു അവളുടെ ഡേറ്റ് ? "

 

"ഡോക്ടര് പറഞ്ഞ തീയതി ഈ ആഴ്‍ച്ച ഏതോ ദിവസമാണു...ജോൺ സാറു മൈസൂരിലെ തോട്ടത്തിലാ ...അവളുടെ കെട്ടിയോയാനാണെങ്കിൽ അങ്ങു ഗൾഫിലും.

 

"ഉം"

 

ത്രേസ്യ ഒന്ന് മൂളുകമാത്രം ചെയ്തു.

 

ക്രമേണ അവളുടെ കൂർക്കംവലിക്കു ശക്തി വന്നുതുടങ്ങി.

 

പുലർച്ചകളിൽ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നപ്പോഴോക്കെയും ഒരുപാട് ഓർമ്മകൾ കണ്ണിനുമുന്നിൽ കൂടിനിൽക്കുന്നതായി തോന്നാറുണ്ട്.

 

പത്തൻമ്പതു വർഷങ്ങൾക്കു മുന്നേ അപ്പന്റെ കൂടെ പാലക്കൽ തറവാട്ടുവീട്ടിലേക്കു പോയതും അവരുടെ തോട്ടത്തിൽ റബ്ബർ വെട്ടിപ്പടിച്ചതും,ജോൺസറിന്റെ അപ്പച്ചൻ പാലക്കൽ പൈലിയും തോമയുടെ അപ്പനും കൂടെ അങ്ങു നീലഗിരിയിൽ ഏലകൃഷിക്കുപ്പോയതും,വിളവെടുപ്പുക്കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ ലോറിയിൽ നീലഗിരി പശുക്കളെക്കൊണ്ടു വന്നതും.

 

അന്ന് കൊണ്ടുവന്ന പശുക്കളിലേതോ ഒന്നിന്റെ തലമുറയിൽപ്പെട്ടവളാണു ഇപ്പോൾ പ്രസവിച്ചത്.

 

ഓരോ പശു പ്രസവിക്കുമ്പോഴും മേരിച്ചേടത്തി അവയ്‌ക്കുവേണ്ടി മെഴുകുതിരി കത്തിച്ചുവച്ചു പ്രാർത്ഥിക്കും.

 

ഇന്നു നടന്ന പ്രാർത്ഥനയിൽ നിറവയറുമായി സീനാമോളും പങ്കെടുത്തു.

 

ഓർമകളുടെ ഘോഷയാത്ര അവസാനിച്ചപ്പോഴേക്കും അയാൾ നിദ്രയിലേക്കാഴ്ന്നിറങ്ങി.

 

ജോമി കുരക്കുന്നതു കേട്ടാണ് തോമ ഉണർന്നത്‌.

 

നേരം പുലരാൻ ഒരുങ്ങുന്നു.

 

അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

 

ഒന്നു രണ്ടു മഞ്ഞു തുള്ളികൾ ദേഹത്തു വീണപ്പോൾ നല്ല തണുപ്പുതോന്നി.

 

ജോമി പിന്നാമ്പുറത്തുന്നുനിന്നുമാണു കുരക്കുന്നതെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾ പിൻവശത്തെ വിറകുപുരയിൽ എത്തി.

 

തോമയെക്കണ്ടയുടൻ ജോമി കുര നിർത്തിയെങ്കിലും വീണ്ടും വിറകുപുര നോക്കി കുരക്കുവാൻ തുടങ്ങി.

 

വിറകുപുരക്കുള്ളിൽ വച്ചിരുന്ന കോട്ടയിലേക്കു നോക്കിയപ്പോഴാണു തോമക്കു ജോമിയുടെ ദേഷ്യത്തിന്റെ പിന്നിലുള്ള കാര്യം പിടികിട്ടിയതു.

 

ത്രേസ്യ ചോറുകൊടുക്കുന്ന അടുത്ത വീട്ടിലെ പൂച്ച കുട്ടക്കുള്ളിൽ പ്രസവിച്ചു കിടക്കുന്നു.

 

രണ്ടു കുട്ടികൾക്കും മുലയൂട്ടുന്നതിനിടയിൽ തോമയുടെ കാൽ പെരുമാറ്റം കേട്ട തള്ള പൂച്ച കുട്ടക്കുള്ളിൽനിന്നും തലപൊക്കി നോക്കി.

 

അവളുടെ മുഖത്തേ രൂക്ഷ ഭാവത്തിൽ പകച്ചുപോയെങ്കിലും പൊടുന്നനേ അയാൾ കൊട്ട തൂക്കിയെടുത്തു അക്കരെ കുന്നിലെ റബ്ബർ തോട്ടത്തിലേക്കോടി.

 

തോമയുടെ അപ്രതീക്ഷിത നീക്കത്തിൽ ഭയപ്പെട്ട തള്ള പൂച്ച പോകുന്ന വഴിയിലെവിടെവച്ചോ ചാടി രക്ഷപ്പെട്ടു .

 

പൂച്ചക്കുട്ടികൾ രണ്ടും അവറ്റകൾക്കു ആവുന്നത്രയും ശബ്ദത്തിൽ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

 

ആവുന്നത്രയും വേഗത്തിൽ തോമയും ഓടി .

 

കുന്നിലെ റബ്ബെർതോട്ടത്തിലെ വടക്കേമൂലയിലുള്ള മഴക്കുഴിക്കരികിലായി തോമ നിന്നു .

 

കുട്ട കുഴിയിൽ ഇറക്കിവച്ചശേഷം തിരികേ നടക്കുമ്പോൾ പൂച്ചക്കുട്ടികളുടെ ശബ്ദം പതിയെ ഇല്ലാതാവുന്നതുപോലെ തോന്നി .

 

"ശല്യം ഒഴിഞ്ഞു പോയല്ലോ എന്നാശ്വസിച്ചു".

 

തിരിച്ചു വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും ദേഹം മുഴുവൻ നനഞ്ഞിരുന്നു.

 

അഴയിൽ വിരിച്ചിട്ട തോർത്തുമുണ്ടെടുത്തു മുഖം തുടയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ തള്ളപൂച്ച ഓടിവന്നു തോമയുടെ കാലുകളിൽ ഉരസ്സിനിന്നുകൊണ്ടു പതിയെ കരഞ്ഞു .

 

എൻ്റെ കുട്ടികളെ താൻ എന്തു ചെയ്തെനുള്ള ചോദ്യമാണോ ? അതോ ആ ജന്തുവിലെ നിസ്സഹായതയുടെ നിശബ്ദ ഭാവമോ ?

 

മൊബൈൽ ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നതു കേട്ടപ്പോൾ വീട്ടിനകത്തേക്കു കയറി.

 

കുളിമുറിക്കകത്തേ വെട്ടം കണ്ടപ്പോൾ ത്രേസ്യ അതിനുള്ളിലുണ്ടെന്നു മനസ്സിലായി .

 

പാലക്കൽ വീട്ടിലേ ജോൺ സാറിന്റെ ഭാര്യ റീത്തച്ചേച്ചിയായിരുന്നു ഫോണിൽ.

 

ഫോൺ വച്ചയുടൻ പെട്ടന്നുതന്നെ അവിടെക്കണ്ട ഒരു ഷിർട്ടുമിട്ടു കുളിമുറിയുടെ വാതിലിനടുത്തെത്തി.

 

"ത്രേസി ... ഞാൻ പാലക്കലേക്കു പോവ്യ് ...സിനിമോൾക്കു വൈയ്യാന്നാ പറഞ്ഞേ.... റീത്തചേച്ചി വിളിച്ചിരുന്നു ... സാറ് എത്തിയിട്ടില്ല "

 

ഷിർട്ടിന്റെ രണ്ടു കൈയും മടക്കിവെക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.

 

"ഞാനും വരണോ ?"

 

ത്രേസ്യയുടെ മറുപടി വന്നപ്പോഴേക്കും തോമയും സൈക്കിളും ദൂരെയെത്തി.

 

തോമ പാലക്കൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും റീത്തചേച്ചി സീനമോളേയും താങ്ങിപ്പിടിച്ചു മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.

 

"ജീപ്പെടുക്കു തോമ ...ഇവൾക്ക് തീരേ വൈയ്യാ ".

 

ജീപ്പ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുന്നത്തിനുമുന്നേ തന്നെ സീനാമോൾ പ്രയാസപ്പെട്ടു മുൻ ഭാഗത്തെ സീറ്റിരുന്നു.

 

പിന്നിലെ സീറ്റിൽ റീത്തച്ചേച്ചിയും.

 

പ്രസവ വേദനകൊണ്ടു സീനാമോളും തോമയുടെ നിരന്തരമായ അക്രമത്തിൽ പ്രായംചെന്ന മഹിന്ദ്ര ജീപ്പിന്റെ ഗിയർ ബോക്സും കരഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

 

നിമിഷങ്ങൾക്കുളിൽ വാഹനം അടിവാരം ടൗണും കഴിഞ്ഞു മുന്നോട്ടു കുതിച്ചു .

 

താലൂക്ക് ഹോസ്പിറ്റൽ റോഡിലേക്കു തിരിഞ്ഞപ്പോഴാണ്‌ സീന മോളുടെ നിർദ്ദേശം .

 

"അങ്കിളേ ഗവർമെന്റ് ഹോസ്പിറ്റൽ വേണ്ട ... ഏതെങ്കിലും പ്രൈവറ്റ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം ".

 

തോമ സർവ സക്തിയുമെടുത്തു ഗിയർ ലിവറിൽ ആഞ്ഞൊരു തട്ടു കൊടുത്തു ,കുതിര പായുംപോലെ മുന്നോട്ടോടിയ ജീപ്പിൻറെ സ്റ്റീയറിങ് നിയന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടു തോമ പറഞ്ഞു.

 

"മോളേ .. നീയും, നിന്റെ അപ്പൻ ജോൺ സാറും,പിന്നേ നിന്റെ ചേച്ചി ലൂസിയും പിറന്നു വീണതു ഈ ഗവർമെന്റ് ഹോസ്പിറ്റലിലാ ."

 

അയാളുടെ പൊടുന്നനെയുള്ള മറുപടിയിൽ സീനാമോള് മാത്രമല്ല റീത്തച്ചേച്ചിപോലും തകർന്നിരുന്നുപോയി.

 

സീനമോളുടെ മാലഖാ ഭൂമിയിലേക്കിറങ്ങി അൽപ സമയം കഴിഞ്ഞെപ്പോഴേക്കും ജോൺ സാർ താലൂക് ഹോസ്പിറ്റലിലെത്തി.

 

ഹോസ്പിറ്റൽ കവളവിലെ ഒരു കടയിൽനിന്നും പുൽക്കൂടിൽ ചാർത്താനുള്ള ക്രിസ്മസ് സ്റ്റാറും വാങ്ങി തോമ ഹൈറേൻജ് ബസ് കയറി .

 

പള്ളിമുറ്റത്തുവന്നു ബസ് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ക്രിസ്മസ് കരോൾ സംഘത്തിലെ ബാൻഡ് മേളക്കാരുടെ ബഹളം.

 

പള്ളിക്കു പിന്നിലേ കാപ്പിത്തോട്ടത്തിലൂടെ നടന്നു നേരെ കാണുന്ന റബ്ബർ തൊട്ടത്തിലെ കുന്നു കയറി ഇറങ്ങിയാൽ തോമയുടെ വീടെത്തി.

 

വീട്ടിലേക്കു കയറിച്ചെല്ലുമ്പോൾ ത്രേസ്യ പുൽകൂട് ഒരുക്കുകയായിരുന്നു.

 

"സീനാമോൾക്കു പെൺകുഞ്ഞു "

 

ത്രേസ്യ പുൽകൂടിനകത്തു വൈക്കോൽ വിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ താൻ വിശേഷം മുന്നേ അറിഞ്ഞെന്നമട്ടിൽ തലയൊന്നു കുലുക്കി .

 

"നിന്നോട് ഇത് ആരാ പറഞ്ഞേ ?"

 

തോമ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു .

 

"വൈകുന്നേരം പള്ളിയിൽ പോയപ്പോ ആരോ പറയുന്നതു കേട്ടു "

 

ത്രേസ്യയുടെ വാക്കുകൾക്കു വലിയ ഭാരം ഉള്ളത്പോലെയാൾക്കു തോന്നി.

 

"നിന്നെ കൊണ്ടുപോകാത്തതിന്റെ വിഷമമാണോ ? ക്രിസ്മസിന്റെ തലേന്നു ഇങ്ങനെ ദേഷ്യപ്പെടല്ലേ "

 

അയാൾ അവളുടെ ചുമലിൽ തട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു .

 

ത്രേസ്യ അയാളെ തുറിച്ചു നോക്കി

 

"എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊണ്ടുപോയി കളഞ്ഞു അല്ലേ ? ദുഷ്ടന്റെ മനസ്സാ നിങ്ങളൾക്കു"."

 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.

 

അക്കര കുന്നിലെ റബ്ബർ തോട്ടത്തിലേക്കുപോകുന്നതിനിടയിൽ ഒരുപാട് ചിന്തകൾ മനസ്സിലെത്തി.

 

പൂച്ചക്കുട്ടികൾക്കു വല്ലതും പറ്റിക്കാണുമോ ? ഇനി അങ്ങനെ വല്ലതും സംഭവിച്ചാൽ ത്രേസ്യയോട് എന്തു പറയും.

 

പൂച്ചക്കുട്ടികളെ മഴക്കുഴിയിൽ ഉപേക്ഷിക്കാൻ തോന്നിയ നിമിഷത്തേ പഴിച്ചുക്കൊണ്ട് കുഴിക്കരികിലേക്കു നടന്നു.

 

കുട്ടികൾ കരയുന്ന ശബ്ദം ഒന്നും പുറത്തേക്കു കേൾക്കുന്നില്ല.

 

അന്തിവെയിലിന്റെ വെളിച്ചമുണ്ടായിട്ടും കുഴിക്കുളിൽ ഇരുട്ടാണു.

 

മഴക്കുഴിയിലേക്കിറങ്ങിയതും തള്ള പൂച്ച കുട്ടക്കുള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കു ചാടി.

 

പാതിയടഞ്ഞ മിഴികളുമായി പൂച്ചക്കുട്ടികൾ തോമയെ നോക്കി കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

 

രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങളെയും അയാൾ നെഞ്ചോടുചേർത്തു ചുംബിച്ചു.

 

പുൽക്കൂട്ടിനുള്ളിൽ മാലാഖമാർക്കും ആട്ടിടയന്മാർക്കും നടുവിൽ ഉണ്ണിയിശോയുടെ രൂപത്തിനു ഇരുവശത്തുമായി പൂച്ചകുഞ്ഞുങ്ങക്കു ഇടം ലഭിച്ചു.

 

ത്രേസ്യ തന്റെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു തോമയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചപ്പോൾ ആകാശത്തു തിങ്ങിക്കൂടിയ നക്ഷത്രങ്ങളത്രയും അവർക്കുനേരെ കണ്മിഴിച്ചു.

 

അക്കരെ കുന്നു കടന്നു ബാന്റഡി മേളവും സംഗീതവുമായി കരോൾ സംഘം എത്തിക്കഴിഞ്ഞു.

 

പിറവിയുടെ ആഘോഷം .

നരകത്തിൽ സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിക്കപ്പെടട്ടെ!

 

ഇതെൻറെ ആത്മഹത്യാ കുറിപ്പാണ്. ജീവിച്ചു കൊതിതീർന്നുപോയവൻറെ ആത്മഹത്യാ കുറിപ്പ്.

 

ഞാൻ മരിക്കുവാനിടയായ കാരണം ലോകമറിയണം. അല്ലെങ്കിൽ എൻറെ മരണവും നാളെ വളച്ചൊടിക്കപ്പെട്ടേക്കാം. അതനുവദിച്ചു കൂടാ. എവിടെനിന്നു തുടങ്ങണം എന്നെനിക്കറിയില്ല. ആത്യന്തികമായി ഞാനൊരു കലാകാരനാണ്. ഒരെഴുത്തുകാരൻ, സംവിധായകൻ എന്നിങ്ങനെ എന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാം. എന്നിലൂടെ ജനിച്ചു മരിച്ച ഒരുപാട് കഥാപാത്രങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കറിയാമായിരിക്കും. അവ നിങ്ങളോടു സംവദിച്ച കഥകളിൽ പലതും എൻറെ നക്ഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളും കാമനകളുമായിരിന്നു. എന്നിലൂടെ ജനിച്ചു ജീവിച്ചു മരിച്ച അവരൊക്കെ എന്നെ അനുസരിച്ചിരുന്നവരും എന്നെ ബഹുമാനിച്ചിരുന്നവരുമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്നാ കഥാപാത്രങ്ങൾ തന്നെ എൻറെ മരണഹേതു ആകുന്നു എന്നത് എന്നെ തന്നെ അതിശയിപ്പിക്കുന്നു.

 

എല്ലാ നന്മകളുമടങ്ങിയ , തെറ്റുകുറ്റങ്ങളില്ലാത്ത ഒരു ക്ളീഷേ നായകനായിരുന്നില്ല ഞാനും എൻറെ ജീവിതവും. അതിനാൽ തന്നെ അതിൻറെ പ്രതിഫലനമായിരുന്നു എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങളും അവർ പറഞ്ഞിരുന്ന കഥയും. എൻറെ കഥയുടെ വ്യാപ്തിയും വ്യാഖ്യാനവും എൻറെ വായനക്കാരുടെ എണ്ണം കൂട്ടി . എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങളോട് തോന്നിയ ആരാധന അവർ എന്നിലേക്കും തുന്നിച്ചേർത്തു. ആരാധനയുടെ കൊടുമുടിയിൽ എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങളിൽ നന്മയുടെ വേരോട്ടവും വ്യാകരണങ്ങളും തെറ്റും ശരിയുമെന്ന അളവുകോലിനാൽ അളന്നു തുടങ്ങിയ അന്ന് എൻറെ ഉത്തരവാദിത്വ ബോധവും അവർ വീക്ഷിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതെന്നിൽ അനുവദനീയമായതിൽ കൂടുതൽ സമ്മർദ്ദം നൽകിതുടങ്ങി. അവരുടെ വീക്ഷണം ഭക്ഷണമാക്കിയ ശവംതീനി പുഴുപോൽ ഞാൻ പുളഞ്ഞു പുകഞ്ഞു ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി.

 

കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകളില്ലെന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ കാലാന്തരത്തിൽ മാറ്റപ്പെട്ട സത്യ ധർമ്മ ബോധത്തിൽ വീണു പിടഞ്ഞുണ്ടായ മുറിവുകളാണ് എന്നെ ഇന്നിതെഴുതിക്കുന്നതു. എഴുതിയ കഥാപാത്രങ്ങളും എഴുതാനിരിക്കുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളും രണ്ടു ദ്രുവങ്ങളിൽ ഒത്തുചേർന്നു. അന്നത്തെ നീതി ഇന്നനീതിയായി. സത്യം അസത്യമായി. വെറുക്കപ്പെട്ടിരുന്ന പല അസത്യങ്ങളും സത്യങ്ങളുമായി. സ്ത്രീ ശക്തയായി. പുരുഷൻ അശക്തനും. അവൾ മല കയറി. അവൻ കോടതിയും. അധ്യാപകനെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതും, ഭരിക്കുന്നവനെ കല്ലെറിയുന്നതും, മാതാപിതാക്കൾക്കെതിരെ കേസുകൊടുക്കുന്നതും, കല്യാണത്തിന് മുന്നേ കൂടെ കിടക്കുന്നതും, മദ്യപിക്കുന്നതും, വ്യഭിചരിക്കുന്നതും, എല്ലാം ശരിയായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെട്ടു. അവയുടെ കൂടെ ഇഴുകിച്ചേർന്നെഴുതാൻ ഞാൻ നിർബന്ധിതനായി. വ്യഭിചരിച്ചു നടന്ന പെൺകൊടി മല കയറാൻ ഗർഭച്ഛിദ്രത്തെ ആശ്രയിച്ചപ്പോൾ അവൾ കഥയിലെ നായികയായി. കുറ്റം ചെയ്ത തനിക്കെതിരെ കമ്പെടുത്ത അധ്യാപകനെതിരെ ലൈംഗിക പീഡനത്തിന് കേസുകൊടുത്ത മരുമകളെ പേടിയോടെ മാറ്റി നിർത്തിയ അമ്മാവൻ വില്ലനായി. ദൈവമുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാൽ സംഘിസമാണെന്നും ഇല്ലെന്നു പറഞ്ഞാൽ കമ്മ്യൂണിസമായെന്നും ഒന്നും പറയാതിരുന്നാൽ ഞാൻ നിക്ഷ്പക്ഷനായെന്നും ഇതൊക്കെയാണ് രാഷ്ട്രീയമെന്നും കുട്ടികൾ പഠിച്ചു തുടങ്ങി. മതമെന്നത് മറുക് ആണെന്നും, ഒരേ മറുക് ഉള്ള ലിംഗങ്ങളെ കുട്ടികളുണ്ടാക്കുകയുള്ളു എന്നും, മുതിർന്നവർ പറഞ്ഞിരുന്ന ന്യായം പരീക്ഷിച്ചറിയാൻ കുറ്റിക്കാട്ടിലും മരച്ചുവട്ടിലും അവർ ലിംഗങ്ങൾ പരസ്പരം കോർത്ത് നോക്കി. പല പരീക്ഷണങ്ങളും വിജയിച്ചെങ്കിലും അതിലൂടെ ഉൽപാദിക്കപ്പെട്ട ഉൽപന്നങ്ങൾ സർക്കാർ ആശുപത്രിയിലെ ചവറുകൂനയിൽ നിന്നും മുഖം മിനുക്കി ലേപനങ്ങളുടെ മറയ്ക്കപ്പെട്ട രഹസ്യമായി ഒതുങ്ങികൂടാനേ കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ.

 

മാറിയ കഥാ ചുറ്റുപാടുകളും മാറ്റംവന്ന സാംസ്കാരികതയും അതിൽ അവലംബിച്ച കഥാഗതിയും കഥാപാത്രങ്ങളുമെല്ലാം എൻറെ കഥകളിലെ പഴയ നന്മമരങ്ങളെ നോവിച്ചു. അവർക്കു മുറിവേറ്റു. കാര്യക്ഷമമായിരുന്ന കാലഹരണപ്പെട്ട കാഴ്ചപ്പാടുകളെ തിരികെ കൊണ്ടു വന്നു വ്യവസ്ഥ പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ അവരെന്നിൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തി തുടങ്ങി. ഞാൻ വീണ്ടും എഴുതി. അനുസരണ പഠിപ്പിക്കാൻ അമ്മാവനെ കൊണ്ട് മരുമകളുടെ മുലകൾ ഞെരടി പുരുഷമേധാവിത്വം പുനഃസ്ഥാപിച്ചു. മല ചവിട്ടിയ ഭാര്യയുടെ നാഭി ചവുട്ടി കലക്കി ദൈവ കോപം ഇല്ലാതാക്കി. മത പണ്ഡിതരെ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിച്ച സ്വയം അഴിച്ചു മാറ്റാൻ വ്യവസ്‌ഥയില്ലാത്ത അടിവസ്ത്രം ധരിപ്പിച്ചു അവയുടെ താക്കോൽ ഭർത്താക്കന്മാരുടെ മടിശീലയിൽ തുന്നിക്കെട്ടി സ്ത്രീകളുടെ ചാരിത്ര്യവും സംരക്ഷിച്ചു. അതു ധിക്കരിച്ചു ഗർഭിണിയായവളെ പച്ചയ്ക്കു കത്തിച്ചു കുടുംബമഹിമ കാത്തുരക്ഷിച്ചു. രാഷ്ട്രീയ കോമരങ്ങളുടെ അണ്ണാക്കിൽ വായുഗുളിക കുത്തിനിറയ്ച്ചു ശർദ്ധിപ്പിച്ചു അവ ചാനൽ ചർച്ചകളിൽ വിളമ്പി, അവതാരകനെ ചൊടിപ്പിച്ചു, വീണ്ടും വീണ്ടും വിഭിന്ന ദൃശ്യ മാധ്യമങ്ങളിൽ പങ്കുവെച്ചു, അതിൽ അഭിപ്രായങ്ങൾ പറയിച്ചു, അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്രയവും പൂത്തുലഞ്ഞു. ആകമൊത്തം സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിച്ചു.

 

ഇനിയുള്ള പ്രതിഷേധങ്ങൾ സമാധാനപരമായാണ്. പുറത്താക്കപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾ മാസമുറ രക്തം വിളക്കിലൊഴിച്ചു തിരികൊളുത്തി തൻറെ ഭർത്താവിൻറെ ഉദ്ധാരണത്തിനായി പ്രാർഥിച്ചു. പത്തുമാസം വീട്ടിനുള്ളിൽ ഇരിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹമാണുള്ളിലെന്നു അവർ തുറന്നു പറഞ്ഞില്ല. അഭ്യസ്തവിദ്യർ ഖദറിട്ടു വടിവാളുമായി നാട്ടിലേക്കിറങ്ങി. വീട്ടിലിരുന്നാൽ പട്ടിണിയാണെന്നും അവർ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഉച്ചകഞ്ഞിയിൽ പാമ്പിൻ വിഷം ചേർത്ത് നൽകിയത് നാളത്തേക്കുള്ള അരിയില്ലാത്തോണ്ടാണെന്നും ആ ആയ ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. എവിടെയും സമാധാനം മാത്രം. വരണ്ടുണങ്ങിയ കണ്ണുകളിലെ കണ്ണുനീരില്ലായ്മ ഭരണ നേട്ടമായും, സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത വിശപ്പിൻറെ വേദനകാരണമുള്ള അലർച്ച ശാന്തതയുടെ പ്രതിരൂപമായും വിലയിരുത്തി. മോഷ്ടിച്ചത് ഒരുമണി അരിയായാലും കൈകൾ കെട്ടി പൃഷ്ഠത്തിൽ കുന്തം തിരുകിക്കയറ്റി, അറബിയോടുള്ള സ്‌നേഹം വ്യക്തമാക്കാൻ, കറക്കി ചുട്ടെടുത്തു, തീന്മേശയിൽ വിളമ്പി, നീതിനടപ്പാക്കിയ നീതിമാന്മാരെ ആരാധനയോടെ വായിച്ചു തീർത്തു വായനക്കാർ.

 

എന്നെ പിന്നോട്ട് നോക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത് ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നു. "എന്നെ എന്തിനാ കൊന്നത്?" എന്ന ചോദ്യവുമായി, നെറ്റിയിൽ നിന്നും ഒഴുകുന്ന രക്തവുമായി, അൾത്താരയിൽ ആണിയാൽ തളയ്ക്കപ്പെട്ട ആ പിഞ്ചു കുഞ്ഞിൻറെ രൂപം പിന്നെന്നെ ഉറങ്ങാൻ സമ്മതിച്ചില്ല. അതിനെ ഗർഭഛിദ്രം ചെയ്യാൻ കൂട്ടുനിന്നത് ഞാനായിരുന്നു. എൻറെ ചിന്തകളായിരുന്നു. അതിനെയെങ്കിലും എനിക്ക് വെറുതെ വിടാമായിരുന്നു. ആരെയാണ് ഞാൻ ഭയന്നതു. ഞാനെഴുതിയുണ്ടാക്കിയ എൻറെ സ്വന്തം കഥാപാത്രങ്ങളെ...

 

അടുത്ത വരിയെഴുതാൻ നോക്കിയ ഞാൻ ഞെട്ടി പിന്നോട്ടാഞ്ഞു. പേനയിൽ ബാക്കിയുള്ളത് ഞാൻ ചെയ്ത പാപത്തിൻറെ കറ മാത്രം. ആരെയൊക്കെയോ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ ഞാൻ എഴുതിക്കൂട്ടിയ ജീവിതങ്ങൾ എനിക്ക് നക്ഷ്ടപെടുത്തിയത് എൻറെ ആത്മാവിനെയാണ്. തിരുത്തിയെഴുതാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം കൈ ചൂണ്ടി നിൽക്കുകയാണ് ഞാൻ സൃഷ്ടിച്ച എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങൾ. അവർ ഇന്നെന്നെകാൾ ശക്തരായിരിക്കുന്നു. പതിയെ ഞാനിന്നു തിരിച്ചറിയുന്നു ഞാൻ സൃഷ്ടിച്ച കഥാപാത്രങ്ങളാണ് സത്യത്തിൽ ഞാനെന്ന കഥാകാരനെ സൃഷ്ടിച്ചത്. അവരുടെ ചിന്തയിലെ ചോദ്യങ്ങൾ മാത്രമാണ് ഞാൻ.

 

ഇത്രേയുംനാൾ എൻറെ നിയന്ത്രണത്തിലാണെന്നു കരുതിയിരുന്നവർ ഇന്നെൻറെ ഉടമയാണെന്നും സൃഷ്ടാവാണെന്നുമുള്ള ബോധം എന്നെ തകർത്തു. അവർക്കു നിലനിൽക്കാൻ എൻറെ ആവശ്യമില്ലെന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു. സ്വന്തമായി ആത്മാവും ചിന്തകളുമില്ലാതെ ഒരു കളിപ്പാവയായി ജീവിക്കാൻ ഞാൻ താല്പര്യപെടുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ എൻറെ പൂർവ്വ കഥാപാത്രങ്ങൾ എന്നിലെ കഥാകാരനെ കണ്ടറിഞ്ഞത് അങ്ങനല്ല.

 

ഒരുപാട് നീട്ടുന്നില്ല. ഒരുപാട് നീട്ടിയാൽ വായിച്ചെടുക്കാൻ താല്പര്യമുള്ളവരല്ല ഇന്നത്തെ പല കഥാപാത്രങ്ങളും. വായിച്ചറിയുന്നതിലും അവർക്കിഷ്ടം കണ്ടും കേട്ടും അനുഭവിച്ചും അറിയുന്നതാണ്. അതങ്ങനെതന്നെ നിൽക്കട്ടെ. ഈ നരകത്തിൽ നിങ്ങളുടെ സൃഷ്ടാവെന്ന മിഥ്യ ഇല്ലാതാവുന്നതോടെ സർവ്വസ്വാതന്ത്രത്തിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിലെത്തുന്ന നിങ്ങളാൽ, നിങ്ങൾ സ്വപ്നം കണ്ട സമാധാനവും സ്വാതന്ത്യ്രവും പുനഃസ്ഥാപിക്കപ്പെടട്ടെ.

 

ഞാൻ പോകുന്നു. ഇനിയൊരു തിരിച്ചുവരവില്ല. എൻറെ കഥയിലെ അവസാന വിശ്വാസിയും ഇന്ന് കൊണ്ടൊടുങ്ങും. ഇനി യുക്തിവാദത്തിൻറെ നാളുകളാണ്. യുക്തിവാദം ആഭിചാരമായി മാറുമ്പോൾ, അതൊരു വിശ്വാസമായി മുളപൊട്ടുമ്പോൾ, സഹിഷ്ണുതയുടെ അതിർവരമ്പുകൾ അത് ഭേദിക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങളിലാരെങ്കിലും എന്നെ തേടിയാൽ, അറിഞ്ഞിരിക്കുക, ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നെന്നു.

 

എന്ന് സ്വന്തം,

 

ദൈവം.

അനർഹ ലോകം

 

"ഞായർ ദിവസങ്ങളിൽ ഈ പാലത്തിലുള്ള ഗേറ്റ് അടച്ചു പൂട്ടി ഇടും, അങ്ങോട്ട് കടത്തി വിടില്ലെന്ന്."

 

ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ തൻ്റെ ഭാര്യയോട് നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു.

 

"അത് അവർക്കു ഇപ്പോളാണോ മനസ്സിലായത്?" സങ്കടത്തെക്കാൾ കൂടുതൽ ദേഷ്യം ആയിരുന്നു ഭാര്യക്ക്.

 

"നമ്മൾ പതിവിലും ഒരു ദിവസത്തോളം കൂടുതൽ സമയമെടുത്തു എന്നാണു അവർ പറയുന്നത്"

 

"സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും ഉള്ളപ്പോൾ ഇതിലും വേഗത്തിൽ എങ്ങനെ സാധിക്കും?"

 

അയാൾ മറ്റുള്ളവരെ ഒന്ന് നിരീക്ഷിച്ചു.എല്ലാവരും തണൽ അന്വേഷിച്ചു പുറകോട്ടു നടക്കാൻ തുടങ്ങി.

 

"നമുക്കും എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒരു ദിവസം കൂടി കഴിച്ചുകൂട്ടണം."

 

"അച്‌ഛാ, വിശക്കുന്നു"

 

ആദ്യമായിട്ടാണ് ഈ ആവശ്യം അവൾ അച്ഛനോട് ചോദിച്ചത്. ഇനിയും അമ്മയോട് ചോദിച്ചാൽ തല്ലുമോ എന്ന് ഭയന്നിട്ടാകണം.

 

"ഒരു കഷ്ണം ബ്രഡ് പോലും ഇനിയില്ല, എത്ര നേരം കൂടെ ഇവളെ പറഞ്ഞു പറ്റിക്കാൻ പറ്റും?" അവളുടെ അമ്മ അയാളോട് ചോദിച്ചു.

 

"അത് നമുക്ക് മറ്റുള്ളവരുടെ കൈയിൽ നിന്നും മേടിക്കാം."

 

"അവർക്കും ഇല്ലേ കുട്ടികൾ. അവർക്കും ആവശ്യം വരില്ലേ?"

 

"അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ..." അയാൾ രണ്ടാം വട്ടം ആലോചിച്ചു.

 

"അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ?"

 

"ഈ പുഴ നീന്തി കടക്കണം"

 

പുഴ ഒന്ന് നിരീക്ഷിച്ചു. ഇപ്പോൾ ശാന്തമായാണ് ഒഴുകുന്നത്.

 

"എനിക്ക് നീന്തി അപ്പുറത്തു എത്താൻ പറ്റില്ല. നിങ്ങൾ അച്ഛനും മോളും പൊയ്ക്കോളൂ. ഞാൻ മറ്റുള്ളവരുടെ കൂടെ നാളെ അവിടെ എത്താം."

 

"കൂട്ടം തെറ്റിയാൽ പിന്നെ കാണാൻ പറ്റുമോ എന്ന് തന്നെ സംശയമാണ്. നീ വെള്ളത്തിൽ പൊങ്ങി കിടന്നാൽ മതി, ഞാൻ വലിച്ചുകൊണ്ടു പൊയ്ക്കോളാം. പക്ഷെ നിങ്ങൾ രണ്ടു പേരെയും ഒരുമിച്ചു കൊണ്ടുപോകാൻ പറ്റില്ല."

 

അമ്മ മോളെ നോക്കി എന്താണൊരു പോംവഴി എന്നാലോചിച്ചു. തന്നോട് അമ്മക്ക് ദേഷ്യം കൂടി വരുകയാണെന്നും മകൾ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി.

 

"എന്നാൽ മോളെ ആദ്യം അക്കരെ ആക്കിയിട്ട് എന്നെ കൊണ്ടുപോകാൻ പറ്റുമോ?"

 

"അധികം വീതിയും ഒഴുക്കും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് സാധിക്കുമായിരിക്കും, ശ്രമിച്ചു നോക്കാം" എന്നയാൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.

 

പുഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം നോക്കി അവർ മൂന്നു പേരും അരികിലൂടെ നടന്നു. തണൽ തിരഞ്ഞു നടക്കുകയാണെന്ന് മറ്റുള്ളവരും ധരിച്ചു.

 

കുറേ ദൂരം നടന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മറുവശത്തു അള്ളി കയറാൻ പറ്റുന്ന ഒരു സ്ഥലം അയാളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. അയാൾ അവിടെ നിന്നു.

 

തിരിഞ്ഞു മുട്ടേൽ കുത്തി നിന്ന് മോളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

 

"വിശക്കുന്നച്ചാ.." അവൾ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു.

 

"ഇനി നമുക്കുള്ള ഭക്ഷണം അപ്പുറത്താണ്. നമുക്ക് അപ്പുറത്തു പോകണം. നമ്മൾ വീട്ടിനടുത്തുള്ള കുളത്തിൽ കളിക്കാറുള്ളത് പോലെ അച്ഛന്റെ പുറത്തു മുറുകെ പിടിച്ചിരിക്കാമോ? എങ്കിലേ നമുക്ക് അപ്പുറത്തു പോകാൻ പറ്റുവുള്ളു."

 

അവൾ തല കുലുക്കി സമ്മതിച്ചു.

 

"അച്ഛന്റെ ഉടുപ്പിനകത്ത് കയറണം. അച്ഛന്റെ കഴുത്തു ചുറ്റി കൈ മുറുകെ പിടിക്കണം. അപ്പുറത്തു എത്തുന്നത് വരെ ഒരിക്കലും പിടി വിടരുത്."

 

അവൾ അതും സമ്മതിച്ചു.

 

ഉടുപ്പിന്റെ കഴുത്തിലൂടെ അവളുടെ തല പുറത്തെടുക്കാൻ അവളുടെ അമ്മയും സഹായിച്ചു. അയാൾ എണീറ്റു നിന്നു. അവൾ അച്ഛന്റെ കഴുത്തിന് ചുറ്റി കൈകൾ മുറുക്കി പിടിച്ചു.

 

അയാൾ ചെരിഞ്ഞു ഊർന്നു പുഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ഒരു ദീർഘ ശ്വാസമെടുത്തു മുൻപോട്ടു നീന്തി നീങ്ങി. അവളുടെ തല വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങാതിരിക്കാൻ അയാൾ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു.

 

ഒഴുക്കിനെതിരെ നീന്തി അയാളുടെ പരിശ്രമം പകുതി വിജയിച്ചു. കുറച്ചു ക്ഷീണിച്ചെങ്കിലും അപ്പുറത്ത് അള്ളി പിടിച്ചു കര കയറി. മോളെ താഴെ ഇറക്കി നിർത്തി.

 

വീണ്ടും മുട്ടേൽ കുത്തി നിന്ന് മോളോട് പറഞ്ഞു."മോള് മിടുക്കിയാണ് കേട്ടോ. ഇത് പോലെ അച്ഛൻ പറയുന്നത് എപ്പോഴും അനുസരിക്കണം."

 

അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ അഭിമാനത്തിന്റെ തിളക്കം.

 

"ഇനി മോള് ഇവിടെ തന്നെ നിൽക്കണം. എങ്ങോട്ടും പോകരുത്. അച്ഛൻ പോയി അമ്മയെ വിളിച്ചുകൊണ്ടു ഇവിടെ വരുന്നത് വരെ ഇവിടെ നിന്ന് അനങ്ങരുത്."

 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ പിന്നെയും വാടി.

 

"അയ്യോ, അച്ഛൻ പോകല്ലേ."

 

"അമ്മയെ വിളിച്ചുകൊണ്ടു വരണ്ടേ?"

 

"ഞാൻ അച്ഛന്റെ പുറത്തു കെട്ടിപിടിച്ചു കിടന്നോളാം."

 

"അച്ഛന്റെ പുറത്തു മോൾക്കും അമ്മയ്ക്കും ഒരുമിച്ചു കിടക്കാൻ സ്ഥലമില്ല മോളെ."

 

"സ്ഥലമുണ്ട്. എനിക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് പേടിയാണച്ഛ."

 

"മോള് പേടിക്കണ്ട, ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ വരും" എന്ന് പറഞ്ഞു അയാൾ പുഴയിലേക്ക് എടുത്തു ചാടി.

 

"അച്‌ഛാ..." അവൾ ഉറക്കെ വിളിച്ചു.

 

അയാൾ മുങ്ങി പൊങ്ങാൻ സമയമെടുക്കുന്നു.

 

"അച്‌ഛാ....." അവൾ പിന്നെയും ഉറക്കെ വിളിച്ചു. ഓളങ്ങളുടെ ശക്തി കുറയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ ഭയം കൂടി. അവളും കണ്ണടച്ച് എടുത്തു ചാടി.

 

അവൾക്കു വെള്ളത്തെ ഭയമില്ലായിരുന്നു.

 

അയാൾ പൊങ്ങി നിവർന്നതും കണ്ടത് മോള് പുഴയുടെ അടിയിലേക്ക് പോകുന്നതാണ്. അയാൾ പിന്നെയും മുങ്ങി അടിയിലേക്ക് പോയി. തെളിഞ്ഞ വെള്ളമല്ലെങ്കിലും അയാൾ തന്റെ മകൾ മരണ വെപ്രാളത്തിൽ പിടയുന്നത് കണ്ടു. അവളുടെ പുറകിലെത്തി അവളെ വെള്ളത്തിന് മുകളിൽ കൊണ്ടുവന്നു. ശ്വാസം കിട്ടിയതും അവൾ അയാളുടെ കഴുത്തിൽ മുറുകെ കെട്ടി പിടിച്ചു. ഇനി ആ പിടി വിടില്ലെന്ന് അയാൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. അയാൾ വീണ്ടും അവളെ ഉടുപ്പിനുള്ളിലാക്കി. എന്നിട്ടു അവളുടെ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് നീന്തി നീങ്ങി.

 

എപ്പോഴോ അയാളുടെ പേശികൾ തളർന്നു. ബോധം ചോർന്നു. ഒഴുക്കിനെ അയാൾക്ക് തോൽപ്പിക്കാനാകുന്നില്ല.

 

ഒഴുക്കിനു ശക്തി കൂടി. ഇക്കരെ നിന്ന അവളുടെ അമ്മ ഒഴുക്കിനൊപ്പം നടക്കാൻ തുടങ്ങി. അവർ കൺവെട്ടത്തു നിന്ന് മറയാതിരിക്കാൻ ഒഴുക്കിനൊപ്പം ഓടി ആവുന്നതും ശ്രമിച്ചു. ഒടുവിൽ ഒഴുക്കും ആ അമ്മയെ തോൽപ്പിച്ചു.

 

 

*****

 

കുറച്ചകലെ, മറുകരയിൽ, ഒരു കൂട്ടം ഭ്രാന്തന്മാരിലൊരാൾ മദ്യ ലഹരിയിൽ തന്റെ തോക്കു തുടച്ചു മിനുക്കി പറയുകയായിരുന്നു. "ഇന്ന് അവധി ദിനമായതു കൊണ്ട് ആകെ മടുപ്പാണ്. ബലാത്സംഗം ചെയ്യാൻ ഇരകളെ കിട്ടില്ലല്ലോ. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ ബലാത്സംഗം ചെയ്തിട്ട് എത്ര നാളായി..."

 

 

*****

 

"മകളേ, നിനക്ക് ജീവിക്കാൻ ഈ ലോകം നല്ലതല്ല. ഈ ലോകത്തിനു അർഹത ഇല്ല. നിന്റെ അച്ഛന് അത് താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമാണ്."

ഹോം നഴ്സ്

ആശുപത്രിയുടെ നിയന്ത്രിതമായ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്ന് നിറവെയിലിലേക്ക് അരവിന്ദ് മെല്ലെയിറങ്ങി . ഒന്നൊന്നര മാസമായി ഇതിനകത്തു തന്നെയാണ് . അതിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞ രണ്ടാഴ്ചയായി കൂടുതൽ സമയവും തീവ്ര പരിചരണ  വിഭാഗത്തിന് മുൻപിൽ . അരവിന്ദ് മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി . പുരാണത്തിലൊക്കെ വായിച്ചറിഞ്ഞ ഒരു വലിയ രാക്ഷസനെ പോലെ പതിനാറു നിലകളിലായി ആശുപത്രി കെട്ടിടം അയാൾക്ക് പുറകിൽ ഉയർന്നു നിന്നു . അഞ്ച് ആംബുലൻസുകളെ ഒരേ സമയം സ്വീകരിക്കാൻ കഴിവുള്ള വലിയ അത്യാഹിത വിഭാഗവും , അതിനടുത്തു തന്നെ പതിനഞ്ചോളം കൗണ്ടറുകളുള്ള ഓ പി വിഭാഗവും ആ രാക്ഷസന്റെ തുറന്നു പിടിച്ച വലിയ വായ പോലെ അരവിന്ദിന് തോന്നി . ഈയിടെയായി താൻ കുറച്ചൊക്കെ ഭാവനാത്മകമായി ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നയാൾ  മനസ്സിലോർത്തു .

 

പൊള്ളുന്ന വെയിലിൽ ദൂരെക്കാണുന്ന ഗേറ്റ് ലക്ഷ്യമാക്കി അയാൾ നടന്നു . തന്റെ അടുത്തെത്തുമ്പോൾ വേഗത കുറച്ച് പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കുന്ന ഓട്ടോറിക്ഷകളെ അവഗണിച്ച് മുന്നോട്ടു നീങ്ങുന്നതിനിടയിൽ അയാളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം എങ്ങുനിന്നെന്നറിയാതെ ഉയർന്നു വന്നു . ഏതുവഴിയാകും രവി സാർ പുറത്ത് വരിക ? . അരവിന്ദ് ഒന്നുകൂടി   തിരിഞ്ഞുനോക്കി .. ഏതായാലും ഈ വഴിയിലൂടെ ഒന്നും ആവില്ല . അതിഥികൾക്ക് അരോചകമാകുന്നതൊന്നും പാടില്ലല്ലോ .. ഗസ്റ്റ് എന്നാണു ഇവിടെ രോഗികളെ പറയുക , കൂട്ടിരുപ്പുകാരെയും .. ഒരിക്കൽ രവിസാറിനൊപ്പം കൗണ്ടറിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ അവിടെ കൂട്ടം കൂടി നിന്ന് കരയുന്ന ഒരു സംഘത്തോട്  ഒരു ഗസ്റ്റ് സർവീസ് എക്സിക്യൂട്ടീവ് പറയുന്നത് കേട്ടിരുന്നു . " ബോഡി കൊണ്ടുവരിക പുറകിലെ വാതിലിലൂടെയാണ് . അവിടെ നിങ്ങൾക്കിരിക്കാൻ സൗകര്യമുണ്ട് . ഇവിടെ ഗസ്റ്റ് ഒക്കെ വരുന്ന സ്ഥലമാ …" അന്ന് രവി സാർ തന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി ചിരിച്ചതിന്റെ അർത്ഥം അരവിന്ദിന് ഇപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത് .

 

രവി സാറിനെ എപ്പോഴാകും പുറത്തുകൊണ്ടുവരിക , അയാളോർത്തു. മനസ്സിന്റെ ആഴത്തിലെവിടെയോ ഇപ്പോഴും നോവിന്റെ ചെറിയ മുളപൊട്ടലുകൾ നടക്കുന്നുണ്ട് . മുന്നോട്ടു നടക്കാനായുമ്പോൾ ശക്തമായ ഒരു ചിന്ത അയാളെ പുറകോട്ടു വലിച്ചു .എത്രയോ നാളായി തന്നോടൊപ്പവുമെ രവി സാർ എവിടെയും പോയിട്ടുള്ളൂ . പുറകിലെ വാതിലിനരികിൽ രവി സാറിനെ കൊണ്ടുവരുമ്പോൾ കരയാനല്ലെങ്കിലും കാത്തുനിൽക്കാനെങ്കിലും ആരാണുണ്ടാവുക ? അരവിന്ദ് അയാളറിയാതെ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു . അത്യാഹിത വിഭാഗത്തിന് മുൻപിൽ നിൽക്കുന്ന ആശുപത്രി ജീവനക്കാരനോട് ചോദിച്ചു. " മോർച്ചറിയിലാണോ ?" ഉറച്ചതെങ്കിലും നിർവികാരമായ ശബ്ദത്തിലാണയാൾ മറുചോദ്യമുന്നയിച്ചത് .   ഒന്നു രണ്ടു നിമിഷം അരവിന്ദിന്റെ മറുപടിക്കായി കാത്തുനിന്നശേഷം അയാൾ തുടർന്നു. " മോർച്ചറിയിലാണെങ്കിൽ മാലിന്യ പ്ലാന്റിന്റെ അടുത്തുള്ള വഴിയിലൂടെയാകും കൊണ്ടുവരിക , മോർച്ചറിയിൽ വെക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ laundry പ്ലാന്റിന്റെ അടുത്തു കൂടി … നിങ്ങൾ DHP ക്കടുത്തുള്ള മുറിയിൽ കാത്തിരുന്നാൽ മതി , വിളിക്കും "

 

അരവിന്ദ് ഫോൺ എടുത്ത് ആശുപത്രിയുടെ ആപ്ലികേഷൻ തുറന്നു . DHP എന്ന് തിരഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ " Dead body Handover Point " കണ്ടെത്താനായി. അങ്ങോട്ടേക്കുള്ള വഴി ഫോണിൽ തെളിഞ്ഞു . അരവിന്ദ് സ്വൽപ്പം വേഗത്തിൽ നടന്നു .

എയർകണ്ടീഷൻ ചെയ്ത വിശാലമായ മുറിയിൽ നല്ല തിരക്ക് . ചിലരൊക്കെ വിഷമിച്ചിരിക്കുന്നെങ്കിലും ആരും കരയുന്നൊന്നുമില്ല . എത്ര വേഗമാണ് ആളുകൾ യാഥാർഥ്യങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നത് ? മിക്കവരും   മൊബൈലിൽ നോക്കിയിരിക്കുന്നു . മറ്റു ചിലർ ആരുടെയൊക്കെയോ മരണ വിവരങ്ങൾ ആരെയൊക്കെയോ വിളിച്ച് അറിയിക്കുന്നു. അരവിന്ദ് വാതിലിനരികിൽ തന്നെ ഒരു കസേരയിലിരുന്നു . കയ്യിലിരുന്ന ഫോണിലേക്ക് അയാളും നോക്കി. ആശുപതിയുടെ ആപ്ലിക്കേഷൻ അപ്പോഴും അതിൽ തുറന്നു തന്നെയിരിക്കുന്നു . " you have reached your destination " എന്നൊരു മെസ്സേജ് അതിൽ തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. രവിസാറിന്റെ ചിത്രവും വിവരങ്ങളും എല്ലാം അതിലുണ്ട് . നാലഞ്ചു മാസം മുൻപ് ഒരു സാധാരണ പരിശോധനയ്ക്ക് വന്നപ്പോളാണ് സാറിന്റെ "Guest Relationship Manager " ഈ പുതിയ സംവിധാനത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞത് . ആശുപത്രിക്കകത്ത് എവിടെയും പോകാനുള്ള വഴി പോലും ഈ ആപ്ലിക്കേഷൻ കാണിച്ച് തരുമെന്നായാൾ പറഞ്ഞത് അരവിന്ദ് ഓർത്തു " ഇയാളുടെ ഫോണിൽ ചെയ്തു കൊടുത്താൽ മതി . ഇയാളില്ലാതെ ഞാൻ എവിടെയും പോകാറില്ല ", അരവിന്ദിനെ  ചൂണ്ടി അന്ന് രവി സാർ പറഞ്ഞു . കസേരയുടെ പുറകിലെ ഭിത്തിയിലേക്ക് തല ചായ്‌ച് അരവിന്ദ് മെല്ലെ കണ്ണുകളടച്ചു. കഴിഞ്ഞ ദിവസം നന്നായി ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല . വൈകുന്നേരം പതിവ് പോലെ അത്യാഹിത വിഭാഗത്തിനുള്ളിൽ കയറി സാറിനെ കാണുമ്പോൾ പതിവിലുമേറെ സംസാരിച്ചു . ക്ഷീണം കുറവായി തോന്നി.  " ഇന്ന് വേദന നല്ല കുറവുണ്ട് " തന്റെ കൈപിടിച്ച് വെച്ച് മൃദുവെങ്കിലും വ്യക്തമായ ശബ്ദത്തിൽ രവിസാർ പറഞ്ഞത് അരവിന്ദ് ഓർത്തു. പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ പാർവതി സിസ്റ്ററും പറഞ്ഞു " സാറിനിന്നു നല്ല മാറ്റമുണ്ട് ".

 

മുറിയിൽ തിരിച്ചെത്തുമ്പോഴേക്കും പതിവ് ഫോൺ വിളി വന്നു . വീഡിയോ കാൾ ആണ് , എന്നും ഏതാണ്ട് അതെ സമയത്ത് തന്നെയാണ് രവിസാറിന്റെ മകനും മകളും വിളിക്കാറ് . " ഇന്ന് അച്ഛനെ കണ്ടിട്ട് നല്ല മാറ്റം തോന്നുന്നു . അരവിന്ദിന് തോന്നിയില്ലേ ? " മറുപടി കാക്കാതെ സാറിന്റെ മകൾ തുടർന്നു " ഡോക്ടറും പറഞ്ഞു .. seems progressing , അല്ലെ സജീവ് ? ശരി അരവിന്ദ് നാളെ വിളിക്കാം " സാറിന്റെ മകൻ കുറച്ച് സമയം കൂടി ഫോണിൽ തുടർന്നു . ".. അച്ഛനു വേദനയുണ്ടോ അരവിന്ദ് " വളരെ മൃദുവായ ശബ്ദം . " കുറവുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു " അരവിന്ദിന്റെ മറുപടിക്കു ശേഷം കുറച്ചു  നേരം കൂടി കഴിഞ്ഞാണ് അയാൾ ഫോൺ വെച്ചത് . ഇന്റർനെറ്റ് വഴി ദൂരെയുള്ള ബന്ധുക്കൾക്ക് രോഗികളെ കാണാനുള്ള സംവിധാനമൊക്കെ ആശുപതിയിലുണ്ടെന്ന് ആരോ പറഞ്ഞത് അരവിന്ദ് ഓർത്തു .

 

വീട്ടിലായിരുന്നപ്പോഴും ഇങ്ങിനെതന്നെയായിരുന്നു  . എല്ലാ ദിവസവും അവർ വിളിക്കും. ഒരിക്കൽ രവിസാർ പറഞ്ഞത് അരവിന്ദോർത്തു " സൗമ്യ നമ്മളെ ഒന്നും പറയാൻ വിടില്ല , സജീവ് ഒന്നും പറയുകയുമില്ല " അരവിന്ദിന് നിർത്താതെ നിർദേശങ്ങൾ കൊടുക്കും " ശരി മാഡം " എന്ന് അരവിന്ദ് ആവർത്തിക്കുന്നത് കേട്ട് രവിസാർ ചിരിക്കുകയും ചെയ്യും .

 

കഴിഞ്ഞ ദിവസം രാവേറെ ചെന്നപ്പോൾ സാറിന്റെ മകൻ വിളിച്ചത് അരവിന്ദോർത്തു . പതിവില്ലാത്തതാണ് .. " ഒരു ഇന്ത്യൻ നമ്പറിൽ നിന്ന് കോൾ വന്നു , ആശുപത്രിയിൽ നിന്നാണോ എന്ന് സംശയം . അതാണ് വിളിച്ചത് . everything alright ? " " ഒന്നുമില്ല സർ " അരവിന്ദ് മറുപടി പറഞ്ഞു . ഏറെ നേരത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം സജീവ് തുടർന്നു " he is a fighter , അങ്ങനെ തോറ്റു കൊടുക്കില്ല " ശൂന്യതയുടെ വലിയ ഇടവേളകൾ നൽകിയാണ് അയാളോരോ വാചകവും പറഞ്ഞത്. " വലിയ വേദനയാണ് ഈ അസുഖം വന്നാൽ …"  "  ഒന്നും പക്ഷെ പുറത്തുകാണിക്കുകയില്ല " ഫോൺ വെച്ച ശേഷം അരവിന്ദ് ലൈറ്റ് അണച്ചു കിടന്നു .

 

ഉറക്കം ഇടയ്ക്കിടെ മുറിഞ്ഞു . മെല്ലെ മെല്ലെ അകാരണമായ ഒരു ഭയം അയാളിലേക്ക് ആവേശിച്ചു തുടങ്ങി . രണ്ടു മാസം മുൻപ് തന്റെ അച്ഛൻ മരിച്ച രാത്രി അരവിന്ദിന്റെ മനസ്സിലേക്കെത്തി. അന്ന് രവിസാറിനോടൊപ്പം തന്നെയായിരുന്നു . സാറിന്റെ വീട്ടിൽ . അന്നും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഉറക്കം മുറിഞ്ഞിരുന്നു .. ഇത് പോലെ ഒരു ഭയം .. രാവിലെ ആ വാർത്തയുമെത്തി .

 

അരവിന്ദ് എഴുനേറ്റു ലൈറ്റിട്ടു . കതകു തുറന്നു പുറത്തിറങ്ങി . അടുത്തമുറികളിലൊന്നിൽ നിന്ന് ആരോ കൂർക്കം വലിച്ചുറങ്ങുന്ന ശബ്ദം . നഴ്സിംഗ് സ്റ്റേഷനിൽ ഡ്യൂട്ടിയിലുള്ള നഴ്സ് മേശയിൽ തലവെച്ചുറങ്ങുന്നു . മറ്റേതോ മുറിയിൽ നിന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു ചുമയുടെ മുഴക്കം  . ഒരു കുട്ടിയുടെ കരച്ചിൽ .. റോഡിലൂടെ പോകുന്ന വാഹനങ്ങളുടെ ഇരമ്പം .ഇതിനിടയിലും അരവിന്ദന് അസാധാരണമായ ഒരു ശൂന്യത അനുഭവപ്പെട്ടു . വലിയൊരു മണൽക്കൂനയുടെ മുകളിൽ നിന്നു താഴേയ്ക്ക് വീഴുന്നത് പോലെ . തിരികെ മുറിയിൽ കയറി എല്ലാ ലൈറ്റുകളും ഇട്ടു . ജനാലകൾ തുറന്നിട്ടു . ടി വി ഓൺ ചെയ്തു .. സാധാരണ ഏകാന്തതയുടെ അപൂർവ യാമങ്ങളിൽ അരവിന്ദ്  ഇങ്ങനെയാണ് ചെയ്യുക . കിടക്കും മുൻപ് ബാത്റൂമിൽ പോയതാണെങ്കിലും അയാൾ വീണ്ടും ബാത്റൂമിൽ പോയി .ഏതോ ഒരു ഉൾവിളിയാലെന്നവണ്ണം ഷവർ തുറന്ന് കുളിച്ചു .. ചെറിയൊരു ആശ്വാസം .. പുറത്തിറങ്ങി മേശപ്പുറത്തുകിടന്ന ബുക്ക് നോക്കി . സി വി രാമൻപിള്ളയുടെ "ധർമ്മരാജാ ". തീവ്രപരിചരണത്തിലേക്കു മാറ്റും വരെ രവിസാർ അരവിന്ദനെ കൊണ്ട് പുസ്തകങ്ങൾ വായിപ്പിച്ചിരുന്നു . വീട്ടിലായിരുന്നപ്പോഴും അങ്ങിനെ തന്നെ .. കച്ചേരികൾക്കും കഥകളിക്കുമൊക്കെ ഒപ്പം കൂട്ടിയിരുന്നു . തീരെ താല്പര്യമില്ലാതിരുന്നിട്ടും അരവിന്ദൻ ജോലിയുടെ ഭാഗമായി അതൊക്കെ ചെയ്തു പോന്നിരുന്നു . "നമുക്ക് സി വിയുടെ മൂന്നു നോവലും വായിക്കാം , അരവിന്ദൻ എന്ത് പറയുന്നു "രവിസാറിന്റെ ചോദ്യത്തിന് "വായിക്കാം "എന്ന പ്രതീക്ഷിത ഉത്തരം തന്നെ അരവിന്ദ് നൽകുകയും ചെയ്തു . രണ്ടുപേരും കൂടിപ്പോയാണ് പുസ്തകങ്ങൾ വാങ്ങിയത്  .

 

"മാർത്താണ്ഡവർമ്മ "വായിച്ച് തുടങ്ങിയ അന്ന് തന്നെയാണ് രവി സാർ വീണതും . എന്തോ ആവശ്യത്തിന് പുറത്തു പോയി വന്ന അരവിന്ദ് കണ്ടത് എഴുനേൽക്കാനാവാതെ നിലത്ത് കിടന്നു കൊണ്ട് ചിരിക്കുന്ന രവി സാറിനെയാണ് . "അറം  പറ്റിയല്ലോ അരവിന്ദാ .. വീണിതല്ലോ കിടക്കുന്നു ധരണിയിൽ  എന്ന് നീ വായിച്ചതല്ലേയുള്ളു . ദാ  കിടക്കുന്നു ക്ഷോണിതവുമണിഞ്ഞു ശിവ ശിവ "മൂക്കിൽ നിന്ന് വന്ന ചോര തുടച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു . ഒന്നും മിണ്ടാതെ പകച്ചു നിന്ന അരവിന്ദനെ നോക്കി അദ്ദേഹം തുടർന്നു .."ഉടൻ തന്നെ ആ സാരഥിയെ വിളിച്ച് ഈ വൃദ്ധനെ ചുമലിലേറ്റി ആശുപത്രിയിലെത്തിക്കൂ " അപ്പോഴും ചിരിയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന് .

 

അന്ന് അഡ്മിറ്റ് ആയതാണ് .. അരവിന്ദന്റെ മനസ്സ് പെട്ടെന്ന് ഭൂതകാലത്തിൽ നിന്ന് മടങ്ങിയോടി  .. ഈ അസുഖത്തിന് വലിയ വേദന കാണും എന്ന് രവിസാറിന്റെ മകൻ   പറഞ്ഞത്  അരവിന്ദനെ ഒരു വലിയ ചോദ്യത്തിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ചു .. രവിസാറിന്റെ അസുഖമെന്താണ് ? ഒന്നര മാസമായി അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം നിഴലായി നിന്നിട്ടും താനിതുവരെ അതന്വേഷിച്ചില്ല എന്ന യാഥാർഥ്യം അയാളെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിച്ചു . അതറിയാതെ തന്നെ ഇത്രനാൾ നോക്കിയില്ലേ എന്ന ചിന്ത ഉടൻതന്നെ അയാളെ മടക്കികൊണ്ടുവരികയും ചെയ്തു .  അറിയാതിരിക്കുകയാണ് ഒരുതരത്തിൽ നല്ലത്  എന്ന ചിന്ത മനസ്സും കടന്നു ഒരൽപം ഉറക്കെ പുറത്തേക്കു വരികയും ചെയ്തു ..

അരവിന്ദ് ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കി .. ആശുപത്രിയുടെ പാർക്കിങ് സ്ഥലമാണ് പുറത്ത് .. വാഹനങ്ങളിൽ തണുപ്പുറഞ്ഞു ജലകണങ്ങളായി പറ്റികിടക്കുന്നു  .. ജനലഴിയിൽ പിടിച്ച് നിൽക്കുന്ന അരവിന്ദിന്റെ കണ്ണുകളിലും ഒന്നുരണ്ടു തുള്ളികൾ ഉറഞ്ഞുകൂടി . മനസ്സിലെവിടെയോ ഊറിയിറങ്ങുന്ന ഈർപ്പം കണ്ണുകളിലേക്കു കിനിഞ്ഞിറങ്ങുന്നു .. ഹൃദയമിടിപ്പിന് ഭാരം വലിച്ച് തളർന്ന വണ്ടിക്കാളയുടെ കിതപ്പും നിസ്സംഗതയും .. ഒരു വേള അതങ്ങു നിന്നുപോകുമോ എന്നുപോലും അരവിന്ദിന്  തോന്നി . ശ്വാസമെടുക്കുമ്പോൾ  പെട്ടെന്ന് തന്നെ ശ്വാസകോശം നിറഞ്ഞു പോകുന്നത് പോലെ .അയാൾ മനപ്പൂർവ്വം ഉറക്കെ ചുമച്ചു .. ഒരു തരം  മനംപുരട്ടൽ .. വൈകിട്ട് കഴിച്ചതെല്ലാം അണ പൊട്ടിവരും പോലെ പുറത്തേക്ക് .. വാഷ് ബേസിനിലെ ടാപ്പ് തുറന്ന് അരവിന്ദ് കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു . വീഴാതിരിക്കാനെന്നവണ്ണം ഒരു കൈ മുന്നിലെ ഭിത്തിയിലൂന്നി . ചോരയിരച്ചു കയറി ചുവന്ന കണ്ണുകളിലേക്ക് മറുകൈ കൊണ്ടുവെള്ളം കോരിയൊഴിക്കുമ്പോൾ  അയാൾ സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

"ദീർഘമായ ശ്വാസമെടുത്ത് ശ്വാസകോശം നിറയ്ക്കണം , പിന്നീട് കഴിയുന്നത്ര നേരം ആ ശ്വാസം അങ്ങനെ നിർത്തണം . എന്നിട്ട് വളരെ പതുക്കെ , ഏറെ നേരമെടുത്ത് ശ്വാസം വിടണം . ശ്വാസകോശം മുഴുവൻ ഒഴിയണം . ഇങ്ങനെ അഞ്ചു തവണ ചെയ്തു നോക്കൂ " മുൻപൊരിക്കൽ രവിസാർ തന്നെ പഠിപ്പിച്ച  റിലാക്സേഷൻ രീതി അരവിന്ദ് ചെയ്തു നോക്കി .  കയറി കയറി ദ്രുതകാലത്തിലെത്തി കൊട്ടി കലാശിക്കുന്ന ഒരു മേളത്തിന് ശേഷമുള്ള ഒരു കനത്ത നിശ്ശബ്ദത അയാളെ  പൊതിഞ്ഞു തുടങ്ങി . മെല്ലെ മെല്ലെ അതൊരു ശൂന്യതയായി  പരിണമിച്ചു . ഒരു മഞ്ഞു മലയുടെ മുകളിൽ നിന്ന് തെന്നിയിറങ്ങി അടിവാരത്തിലെത്തിയ ആശ്വാസം ..കണ്ണുകൾ അടച്ച് അരവിന്ദ് അങ്ങനെ നിന്നു ....

കോളിംഗ്   ബെല്ലിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ അയാൾ ചെന്ന് വാതിൽ തുറന്നു . "എത്ര ഫോൺ വിളിച്ചു , പെട്ടെന്ന് താഴെ ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു "നേരത്തെ മേശമേൽ തലവെച്ചുറങ്ങിയിരുന്ന നഴ്‌സാണ് . ഒന്നും  പറയാതെ അരവിന്ദൻ  പുറത്തിറങ്ങി . പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർമ്മ വന്നതുപോലെ അകത്തേക്ക് തിരിച്ചു കയറി മേശപ്പുറത്തിരുന്ന പുസ്തകം കൂടി കയ്യിലെടുത്തു .

രണ്ടാം നിലയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ അയാൾ രവി സാറിന്റെ മകനെ വിളിച്ചു . ഏതാനും നിമിഷത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം മറുതലയ്ക്കൽ നിന്ന് സൗമ്യമായ ചോദ്യം "കഴിഞ്ഞോ ". അതെ വികാരത്തോടെ അരവിന്ദിന്റെ മറുപടി "അറിയില്ല ".  രണ്ടാം നിലയിലെത്തുമ്പോൾ ഡോക്ടർ രാജീവ് തന്നെയും കടന്ന് ഓടിപ്പോകുന്നത് അയാൾ കണ്ടു . കൂട്ടിരുപ്പുകാർക്കുള്ള കസേരയിലിരിക്കുമ്പോൾ വാതിലിനു മുന്നിലിരിക്കുന്ന സെക്യൂരിറ്റിയെ നോക്കി അരവിന്ദൻ വെറുതെ പറഞ്ഞു "വരാൻ പറഞ്ഞു ". ഒരു തരം നിർവികാരതയോടെ "വിളിക്കും "എന്ന് മറുപടി .

പുറത്തേക്കു വന്ന രാജീവ് ഡോക്ടർ ആരോടോ ഫോണിൽ സംസാരിക്കുന്നു "ofcourse നിങ്ങളുടെ തീരുമാനമാണ് final , afterall നിങ്ങളുടെ അച്ഛനാണല്ലോ . ഞാൻ എന്റെ അഭിപ്രായം പറഞ്ഞുവെന്നേ ഉള്ളു . നിങ്ങൾക്കൊന്നു വന്നു കാണണമെങ്കിൽ അത് വരെ നമുക്കിങ്ങനെ manage ചെയ്യാമെന്നു കരുതി .." അകത്തേക്ക് തിരിച്ചുപോയ ഡോക്ടറുടെ മുഖത്ത് നേരിയ നിരാശ അരവിന്ദൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു .

സാധാരണ ഇങ്ങനെ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ ഫോൺ എടുത്ത് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുകയാണ് പതിവ് . ഇത്തവണ അരവിന്ദ് പുസ്തകം മെല്ലെ തുറന്നു .  "ആളുകൾ മരിച്ചു കിടക്കുമ്പോൾ എന്തിനാണാവോ ഈ പുരാണങ്ങളൊക്കെ വായിക്കുന്നത് . അവർക്കു ഇഷ്ടമുള്ള പുസ്തകങ്ങളാണ് വായിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടത് . സിനിമ ഇഷ്ടമുള്ളവർക്ക് സിനിമ വെച്ചു കൊടുക്കണം . ക്രിക്കറ്റ് ഇഷ്ടമുള്ളവർക്ക് അത് .. " പരിമിത ലഹരിയുടെ സുഖമാസ്വദിക്കുന്ന ഞായറാഴ്ചകളിലൊന്നിൽ കയ്യിലിരിക്കുന്ന ഗ്ളാസ്സിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് രവിസാർ പറഞ്ഞത് അരവിന്ദ് ഓർത്തു .

 

സാറിനെ ഇങ്ങോട്ടു മാറ്റും മുൻപ് വായിച്ചു നിർത്തിയിടത്ത് ഒരു അടയാളം വെച്ചിരുന്നു .  അരവിന്ദൻ അവിടെനിന്ന് വായിച്ചു തുടങ്ങി  " എടാ ഇരുളാ!  വിഴുങ്ങ് , വാ തുറന്ന് , ഈ  മൊണ്ണയനെ . നീയല്ലാണ്ട്, കാലമേത്, ഖലിയേത് ? ഉശിരുടയാൻ കാലനും നീ തന്നെടാ പടച്ചപൊരുളേ! " . അന്നിത് വായിച്ചു കൊടുക്കുമ്പോൾ പെട്ടെന്ന് കയ്യുയർത്തി നിർത്താൻ പറഞ്ഞത് അരവിന്ദോർത്തു . വന്യമായ ശൂന്യത കണ്ണിൽ നിറച്ച് രവിസാർ അന്ന് പറഞ്ഞതും .. "തായെന്നു ചൊല്ലിയവടെ കൊടലിരുട്ടിൽ തോറ്റി , മനുക്ഷ്യവരെ പെരട്ടിരുട്ടിൽ ഇരുട്ടവെടിയ പെലെന്ന് , തിരുമ്പാപാംകുഴിയിരുട്ടിൽ ഥൊലയണ ഇക്കൊണംകെട്ട, ഈ ഈരിരുളന്, കരിംകൂരിരുളെ,  നീയേ നെടുഘെതി " അരവിന്ദൻ പുസ്തകത്തിലേക്ക് നോക്കി , ഒരക്ഷരം പോലും തെറ്റിയിട്ടില്ല. 

 

അയാളുടെ ചിന്തകളെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് വാതിൽതുറന്ന്  നഴ്സ് വിളിച്ചു "അരവിന്ദാ , ഡോക്ടർക്കു കാണണമെന്ന് " അകത്തേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ഡോക്ടർ രവിസാറിന്റെ കിടക്കയിലേക്ക് വിരൽചൂണ്ടി . അരവിന്ദൻ മെല്ലെയടുത്തു ചെന്ന് രവിസാറിന്റെ കയ്യിൽ തൊട്ടു . കണ്ണു തുറന്ന സാർ അരവിന്ദന്റെ കയ്യിലിരുന്ന പുസ്തകത്തിലേക്ക് നോക്കി . അരവിന്ദൻ വായിച്ചു തുടങ്ങി .. മുൻപ് നിർത്തിയേടത്ത് നിന്ന് ..

"കദംബവന വാസിനി , മതികദംബ കാദംബിനി

ത്രിലോചന കുടുംബിനി ത്രിപുരസുന്ദരിമാശ്രയേ " . രവി സാർ അരവിന്ദന്റെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു . വായന നിർത്തി മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയ അരവിന്ദനെ നോക്കി ചിരിച്ചു ..

പെട്ടെന്ന് തന്നെ കട്ടിലിന്റെ തലയ്ക്കൽ ഘടിപ്പിച്ചിരുന്ന യന്ത്രങ്ങൾ ആർത്തു വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി .. ഡോക്ടറും മറ്റും ഓടിയെത്തി . ചുറ്റുമുള്ള കർട്ടൻ വലിച്ചിടുമ്പോൾ ഡോക്ടർ അരവിന്ദിനോട് പുറത്തുപോകാൻ പറഞ്ഞു . ഇരുണ്ട ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്ന് കൂട്ടിരുപ്പുകാർക്കുള്ള കസേരയിൽ അയാളിരുന്നു .

എത്രനേരം അങ്ങിനെയിരുന്നു എന്നറിയില്ല . രാജീവ് ഡോക്ടർ പുറത്തേക്കു പോകുമ്പോൾ എതിരെ വന്ന ഡ്യുട്ടി ഡോക്ടറോട് പറയുന്നത് കേട്ടു "ആ വർഗീസ് വരും , അവരെയാണ് relatives ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ".

അരവിന്ദൻ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി . പുലർച്ചെ നാലുമണിയോടടുക്കുന്നു .. അയാളെഴുനേറ്റ്  ഡോർ ബെല്ലടിച്ചു . പുറത്തേക്ക് വന്ന നഴ്സ് അയാളോട് മെല്ലെ പറഞ്ഞു "കഴിഞ്ഞു .. ഒരു പാട് കഷ്ടപ്പെടുത്തിയില്ല .. "ഒരു അടുത്ത ബന്ധുവിനോട് പറയും പോലെ .."നീ റൂമിൽ പോയിരുന്നോ , എന്തെകിലും ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ വിളിക്കാം , അവര് വന്നിട്ട് നിനക്ക് വീട്ടിൽ പോകാം " അരവിന്ദിന്റെ മനസ്സിലെ ചോദ്യം വായിച്ചിട്ടെന്നവണ്ണം അവർ തുടർന്നു "ബാക്കി ചടങ്ങെല്ലാം ഏതോ ഏജൻസിയെ ഏല്പിച്ചിരിക്കുകയാണ് , അവർ വന്നിട്ട് നീ പൊയ്‌ക്കോ .."

അരവിന്ദ് തിരികെ  മുറിയിലേക്ക് നടന്നു . അതെ നിലയിലുള്ള ലേബർ റൂമിന്റെ മുന്നിൽ ഒരാൾ മധുരം വിതരണം ചെയ്യുന്നു . "ആൺകുട്ടിയാണ് " വലിയ സന്തോഷത്തിൽ അയാൾ അരവിന്ദനും ഒരു ലഡ്ഡു കയ്യിൽവെച്ചു കൊടുത്തു .  അതൊന്നു കടിച്ചുകൊണ്ട് അരവിന്ദ് മുന്നോട്ട് നടന്നു .. സ്വന്തം  മനസ്സിന്റെ നിർവികാരത അയാളെ തന്നെ അമ്പരപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  ആശുപത്രി മെല്ലെ ഉണരുന്നു . നഴ്‌സിംഗ് സ്റ്റേഷനിൽ പുലർച്ചയുള്ള പരിശോധനകൾക്കായി നഴ്‌സുമാർ ഒരുങ്ങുന്നു . ക്യാന്റീനിലെ വലിയ പ്രഷർ കുക്കറിന്റെ ചൂളം വിളി നേർത്തരീതിയിൽ കേൾക്കാം .

മുറി തുറന്ന് , അരവിന്ദ് തന്റെ വസ്ത്രങ്ങളും മറ്റും ബാഗിൽ അടുക്കിവെച്ചു . തലേ ദിവസത്തെ ശർദ്ദിയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ എല്ലാം തുടച്ചു . രവിസാറിന്റെ സാധനങ്ങൾ ഒരു ബാഗിലാക്കി . നന്നായൊന്നു കുളിച്ച് അരവിന്ദ് കട്ടിലിലേക്ക് കിടന്നു ..

ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നതു കേട്ടാണ് ഉണർന്നത് . നേരം നല്ലവണ്ണം പുലർന്നിരുന്നു. രവി സാറിന്റെ മകനാണ് "സൗമ്യയെ കൂടി വിളിക്കാം " പതിവിനു വിപരീതമായി സാറിന്റെ മകൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല "അരവിന്ദന്റെ ഏജൻസിയിൽ വിളിച്ച് എല്ലാം settle ചെയ്തിട്ടുണ്ട് . ബാക്കി funeral ഒക്കെ ഏർപ്പാടാക്കിയിട്ടുണ്ട് . വർഗീസ് എന്നൊരാൾ ഇപ്പോൾ വരും , അച്ഛന്റെ സാധനങ്ങളൊക്കെ അയാളെ ഏൽപ്പിച്ചാൽ മതി . ഫീസ് അല്ലാതെ കുറച്ച് രൂപ കൂടി അരവിന്ദിനു തരാൻ ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾക്ക് വരാനാകില്ല . ഇനി വരുമ്പോൾ ഞാൻ അരവിന്ദനെ വിളിക്കാം "സാറിന്റെ മകനാണ് സംസാരിച്ചത് . മകളുടെ നേർത്ത ഏങ്ങലടി ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലിൽ അവസാനിച്ചപ്പോൾ അരവിന്ദ് ഫോൺ വെച്ചു . തന്റെ ബാഗുമെടുത്ത് പുറത്തിറങ്ങി .

ആരോ തട്ടി വിളിച്ചപ്പോളാണ് അരവിന്ദൻ കണ്ണുതുറന്നത് . അയാളപ്പോഴും DHP യിലെ കസേരയിൽ ഇരിക്കുകയാണ് . അരവിന്ദ് ചുറ്റും നോക്കി , താൻ മാത്രമേ അവിടെയുള്ളു . "ആരുടെ ബോഡിയാണ് "അവിടുത്തെ സെക്യൂരിറ്റി ചോദിച്ചു . "രവി സാർ , രവികുമാർ .."അരവിന്ദിന്റെ ശബ്‌ദത്തിൽ നേരിയ വിറയൽ ഉണ്ടായിരുന്നു .. രജിസ്റ്ററിൽ നോക്കിയ ശേഷം അയാൾ അരവിന്ദിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി "ആ ബോഡി റിലീസ് ആയി പോയല്ലോ  .. ബന്ധുവാണോ  " ഒന്നും പറയാതെ അരവിന്ദ് എഴുന്നേറ്റു . അരവിന്ദില്ലാതെ രവിസാറും രവിസാറില്ലാതെ അരവിന്ദും ആശുപത്രിക്കു പുറത്തിറങ്ങി ..

ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നു . "ബഷീറിക്കാ , ഞാനിറങ്ങി .. ഇപ്പോളങ്ങെത്തും .." ഫോണിന്റെ അങ്ങേത്തലയ്ക്കൽ നിന്നുള്ള മറുപടി കേട്ട് അരവിന്ദ് നിന്നു . "ഇവിടെ തന്നെയോ , റൂം 516 , ശരി ബഷീറിക്കാ ". അരവിന്ദ് ഫോൺ വെച്ച് തിരികെ ആ രാക്ഷസന്റെ വായിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു . വൈകിട്ട് രണ്ടാം നിലയിലെ തീവ്രപരിചരണ വിഭാഗത്തിന് മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ പരിചയമുള്ള മുഖങ്ങൾ .. ഡ്യൂട്ടി ഡോക്ടർമാർ മുതൽ എല്ലാവരും പരിചയക്കാർ .. സന്ദർശക സമയത്ത് ഉള്ളിൽ കയറുമ്പോൾ പാർവതി സിസ്റ്റർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു "എടാ നമ്മൾക്കൊന്നും ഒരു മാറ്റവുമില്ലെടാ , ഇന്നൊരാളെങ്കിൽ നാളെ മറ്റൊരാൾ . ആ വ്യത്യാസമേയുള്ളൂ ". ബോധമില്ലാതെ കിടക്കുന്ന ജോർജ് വർഗീസിനെ നോക്കി നിർവികാരനായി അരവിന്ദ് പുറത്തിറങ്ങി ..  ലിഫ്റ്റിൽ കയറി അഞ്ച് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഓപ്പറേറ്റർ ഒന്ന് നോക്കി ." പുതിയ പേഷ്യന്റാ , മറ്റെയാൾ മരിച്ചു " അരവിന്ദ് ഫോണിലേക്കു നോക്കി  ..

നിറം പൂശിയ നിഴലുകള്‍

1

   ഉറപ്പുവരുത്താന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ വീണ്ടും ഒന്നുകൂടി നോക്കി. എന്‍റെ നോട്ടം കണ്ടിട്ടാവണം ആ പെണ്‍കുട്ടി പെട്ടെന്ന് തല വെട്ടിച്ചു. അതെ, ആ പെണ്‍കുട്ടി ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്.

 

    കാന്റീനിൽ വളരെ കുറച്ചു ആളുകളെ ഇപ്പോഴുള്ളൂ. അല്ലെങ്കിലും മൂന്ന് മണി കഴിഞ്ഞു ഉച്ചയൂണ് കഴിക്കുന്നവര്‍ കുറവായിരിക്കുമല്ലോ. പരമാവധി ആളുകള്‍ കുറഞ്ഞിരിക്കാന്‍ വേണ്ടിത്തന്നെയാണ് ഈ സമയം തിരഞ്ഞെടുത്തത്. പക്ഷെ എന്നിട്ടും ഞാന്‍ ഭയന്നതു തന്നെ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു! റാമിനോടൊപ്പം പൊതുസ്ഥലത്തേക്ക് വരാന്‍ എനിക്കിപ്പോഴും ഭയമാണ്. ഞാന്‍ ജീവിതത്തില്‍ കണ്ടിട്ടുള്ളതില്‍ വച്ച് ഏറ്റവും വിചിത്രനായ മനുഷ്യനാണ് റാം. പരിഷ്കൃത ജീവിതത്തെ വെറുക്കുന്നവര്‍ ഉണ്ടാകാം ശരി തന്നെ. യുക്തിവാദവും, പ്രകൃതി പ്രാര്‍ത്ഥനയുമെല്ലാം അംഗീകരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നത് തന്നെ. പക്ഷെ അത് ഒരു മനുഷ്യനെ ഇത്രയധികം സ്വാധീനിക്കുമോ? റാം എന്നും എനിക്കൊരു അത്ഭുതമായിരുന്നു.

    ഞാന്‍ വീണ്ടും എന്‍റെ സുഹൃത്തിന്‍റെ പ്രവൃത്തിയെ അറപ്പോടെ നോക്കി. തന്‍റെ ഊണ്പാത്രത്തില്‍ നിന്ന് മേശയിലേക്ക്‌ വീണുപോയ ചോറിന്‍റെ വറ്റുകള്‍ പെറുക്കിയെടുത്തു സ്വന്തം വായിലേക്ക് നിക്ഷേപിക്കുകയാണ് കക്ഷി. മ്ലേച്ചമായ കാഴ്ച! ആദ്യമായിട്ടല്ല റാമിന്‍റെ ഈ വൃത്തിഹീനമായ പ്രവൃത്തി ഞാന്‍ കാണുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും ഉള്ളിലെവിടെനിന്നോ ഒരു ഓക്കാനം തികട്ടിവന്നു. ഞാനത് കടിച്ചമര്‍ത്തി, പിന്നെ വന്ന വഴിയെ പറഞ്ഞയച്ചു. റാമിന്‍റെ ഈ വിചിത്ര പ്രവൃത്തിയാണ് നേരത്തെ കണ്ട പെണ്‍കുട്ടിയുടെ കണ്ണുകളില്‍ ജിജ്ഞാസ കുത്തിനിറച്ചു ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വിട്ടത്.

    ഓഫീസ് ക്യാന്റീനിലെ ഒരു ആളൊഴിഞ്ഞ മൂലയിലാണ് ഞങ്ങള്‍, അതായത് ഞാനും റാമും ഇരിക്കുന്നത്. ഞങ്ങള്‍ ഇരുന്ന ടേബിളില്‍ നിന്ന് കുറച്ചു മാറി, തൊട്ടടുത്ത നിരയില്‍ ഏകദേശം മധ്യഭാഗത്തായാണ് ആ പെണ്‍കുട്ടി ഇരിക്കുന്ന ടേബിള്‍. അവളോടൊപ്പം അവള്‍ക്കഭിമുഖമായി ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനും ഇരിക്കുന്നുണ്ട്, അവളുടെ കാമുകനാകണം. ആ യുഗ്മമിഥുനങ്ങളെ കണ്ടിട്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു, ക്ഷണത്തിന്‍റെ  ഔപചാരിതകകള്‍ പോലുമോര്‍ക്കാതെ ഗീതയുടെ മുഖം മനസ്സില്‍ തെളിഞ്ഞു. ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസമെടുത്തു കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ച് ഞാന്‍ ഓര്‍മകളെ ചവിട്ടിപ്പുറത്താക്കി. കണ്ണ് തുറന്നത് വീണ്ടും റാമിലേക്ക്. പെട്ടെന്ന് അവന്‍ തലയുയര്‍ത്തി എന്നെ നോക്കി. ഒരു ചോദ്യത്തിന്‍റെ മുഖഭാവം. മുഖഭാവത്തില്‍ നിന്ന് വാക്കുകളുടെ ഏണിപ്പടികള്‍ ചവിട്ടിയിറങ്ങി ചോദ്യം പുറത്തേക്കു വന്നു.

“എന്താ കഴിക്കുന്നില്ലേ?”

ഞാന്‍ അവനില്‍ നിന്നും കണ്ണുകള്‍ പറിച്ചു എന്‍റെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന പിഞ്ഞാണത്തിലേക്ക് നട്ടു. ഒരു കരസ്പര്‍ശം പോലുമനുഭവിക്കാതെ കന്യകയായി നിലകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഊണിന്‍പാത്രം.

“നിന്‍റെ മനസ്സിനെ എന്തോ അലട്ടുന്നുണ്ടല്ലോ വിഷ്ണു? എന്തായാലും പറഞ്ഞോളൂ”

ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച ചോദ്യം. എന്നിട്ടും വായില്‍ നിന്ന് പുറത്തുവരാന്‍ കഴിയാതെ വാക്കുകള്‍ നാണിച്ചു നിന്നു. മനസ്സിലുള്ളത് തുറന്നു പറയാന്‍ തന്നെയാണ്, കുറച്ചു ആപല്‍ക്കരമായിരുന്നിട്ടു കൂടി റാമിനോടൊപ്പം ഊണ് കഴിക്കാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചത്. ഈ വൈചിത്ര്യത്തിനും മ്ലേച്ചതയ്ക്കും അപ്പുറത്ത് ആരും മനസ്സിലാക്കാത്ത മൂര്‍ച്ചയേറിയ ഒരു മസ്തിഷ്കം റാമിനുണ്ട്. ഈ അവസ്ഥയില്‍ എന്നെ സഹായിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കെങ്കിലും കഴിവുണ്ടെങ്കില്‍ അത് റാമിന് മാത്രമാണ്.

എന്‍റെ മനസ്സ് അവന്‍ വായിച്ചെടുത്തെന്നു തോന്നുന്നു. പ്ലേറ്റില്‍ നിന്ന്‍ കുറച്ചകലെയായി കിടന്ന ഒരു വറ്റ്, അത് അവന്‍റെ പാത്രത്തില്‍ നിന്നുള്ളതല്ലെന്നു എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു. നേരത്തെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചവര്‍ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടുപോയ അവശിഷ്ടമാകാം. അവനത് സാവധാനം കൈ നീട്ടി, സൂക്ഷ്മതയോടെ വിരലുകള്‍ക്കുള്ളിലാക്കി. തന്‍റെ മുഖത്തിനു നേരെ അതുയര്‍ത്തി പിടിച്ചു അവന്‍ എന്നോടായി പറഞ്ഞു.

“എന്നില്‍ നിന്ന് ഒന്നും ഒളിച്ചുവെക്കാന്‍ നിനക്കാവില്ല വിഷ്ണു. ഞാനല്ലേ നിന്‍റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്”

ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്? അല്ല, നീ ഒരിക്കലും എന്‍റെ ഉത്തമ സുഹൃത്തല്ല? പക്ഷെ നീ എന്‍റെ സുഹൃത്താണ്. എന്‍റെ ഒരേ ഒരു സുഹൃത്ത്. അതുകൊണ്ട് മാത്രം നീ ഒരു ഉത്തമ സുഹൃത്താകുമോ? ഒരിക്കലുമില്ല, അവസാന നാളുകളില്‍ പലപ്പോഴും റാമിന്‍റെ പേരില്‍ ഗീതയുമായി തര്‍ക്കിക്കാറുള്ളത് ഞാനോര്‍ത്തു.

റാം നേരത്തെ കയ്യിലെടുത്ത ഉച്ഛിഷ്ടം വായിലേക്കെറിഞ്ഞു.

ഗീത, അവള്‍ എന്‍റെ കാമുകിയാണ്, അല്ല ആയിരുന്നു എന്നതാണ് വ്യാകരണപരമായി ശരിയായ വാക്ക്. എന്നില്‍ നിന്ന് ഈശ്വരന്‍ അവളെ തട്ടിയെടുക്കും വരെ! ഗീതയെ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടതിനു ശേഷം ഇന്നാദ്യമായാണ് റാമിനെ കാണുന്നത്. പരമാവധി കൂടികാഴ്ചകള്‍ ഒഴിവാക്കി എല്ലാവരില്‍ നിന്നും അകന്നു കഴിയുകയായിരുന്നു. പക്ഷെ എത്ര നാള്‍ ഇങ്ങനെ ഒളിച്ചുനടക്കാനാകും? ആരോടെങ്കിലും മനസ്സ് തുറന്നു സംസാരിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഹൃദയം വിങ്ങിപ്പൊട്ടുമെന്നു തോന്നി.

“നീ എന്താണ് ഒന്നും കഴിക്കാത്തത്?”

റാമിന്‍റെ ശബ്ദം എന്നെ ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തി.

“ഭക്ഷണം പാഴാക്കാന്‍ പാടില്ല എന്നറിയില്ലേ? വിശപ്പില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെന്തിനാണ് ഭക്ഷണം വാങ്ങിയത്. വാങ്ങിയാല്‍ ഒരു വറ്റ് പോലും കളയാതെ ഭക്ഷിക്കണം. ഞാന്‍ എത്ര വട്ടം നിന്നോടിത് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഈ കോട്ടും സൂട്ടുമണിഞ്ഞ പരിഷ്കൃത മടയന്മാരെ പോലെയാകരുത് നീ. നോക്കൂ, അവര്‍ എന്താണ് കഴിക്കുന്നതെന്ന്‍ നോക്കൂ. വിലകൂടിയ ഫാസ്റ്റ് ഫുഡ്‌ വാങ്ങിക്കുക, എന്നിട്ട് പകുതിയും അതുപോലെ തന്നെ പാഴാക്കുക. ഇങ്ങനെയുള്ളവര്‍ എത്രകാലം ജീവിക്കും? തനിക്ക് ഭാരമായവരെ പ്രകൃതി എന്തിന് തീറ്റിപോറ്റണം? വെറുതെയാണോ ആരും കേട്ടിട്ടില്ലാത്ത മാരകരോഗങ്ങള്‍ ഇന്ന് പൊട്ടിമുളച്ചുണ്ടാകുന്നത്? ഞാന്‍ പറയുന്നത് നീ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടോ വിഷ്ണു? കഴിക്കൂ ഭക്ഷണം കഴിക്കൂ”

കര്‍ക്കശ സ്വഭാവമുള്ള അച്ഛനെ അനുസരിക്കുന്ന കുട്ടിയെപോലെ, അവന്‍റെ ആജ്ഞാശക്തിയുള്ള വാക്കുകള്‍ ഞാന്‍ അനുസരിച്ചു. ഒരു പിടി ചോറ് വാരി വായിലേക്കിട്ടു, ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തെത്താതെ കുറച്ചു വറ്റുകള്‍ കയ്യില്‍ നിന്ന് തെറിച്ചു പ്ലേറ്റിനു പുറത്ത് പലഭാഗത്തായി സ്ഥാനം പിടിച്ചു. ആ പാവം വറ്റുകള്‍ ഭക്ഷണത്തില്‍ നിന്ന്  ഉച്ചിഷ്ടം എന്ന പദവിയിലേക്ക് തരംതാഴ്ത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു! വായില്‍ വച്ച ഭക്ഷണം ഇറക്കാന്‍ ഞാന്‍ നന്നേ പാട് പെട്ടു. നെഞ്ചിലാകെ എന്തോ ഒരുണ്ട് കൂടിയിരിക്കുന്ന പോലെ. ഗീത തന്നെയാകണം!

“പറയൂ വിഷ്ണു എന്താണ് നിന്‍റെ പ്രശ്നം?”

വീണ്ടും ആജ്ഞാശക്തിയുള്ള റാമിന്‍റെ സ്വരം. പുറത്തേക്ക് വരാന്‍ മടിച്ച വാക്കുകളെ അവന്‍ ബലമായി വലിച്ചു പുറത്തേക്കിടുന്ന പോലെ തോന്നി.

“എനിക്ക് വയ്യ റാം, എന്നെക്കൊണ്ട് കഴിയുന്നില്ല. അവളില്ലാതെ എനിക്ക് ജീവിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. ആകെ ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നത് പോലെ. എല്ലായിടത്തും ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്കാണെന്നൊരു തോന്നല്‍. അതിന്‍റെ കൂടെ എല്ലാവരുടെയും സഹതാപം കലര്‍ന്ന നോട്ടവും, മടുത്തു. എന്താ ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല റാം.”

കണ്ണില്‍ ഉരുണ്ടുകൂടിയ ജലകണികകളെ ഞാന്‍ ഇടംകൈ കൊണ്ട് തുടച്ചു മാറ്റി.

“നീയെന്താണ് വിഷ്ണു ഇങ്ങനെ കുട്ടികളെപ്പോലെ. എത്ര നാളായി ഗീത നിന്‍റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നു വന്നിട്ട്. രണ്ടു വര്‍ഷം? മൂന്ന് വര്‍ഷം? അതിനു മുന്‍പ് നീ എങ്ങനെയായിരുന്നു. നീ എന്നും ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു വിഷ്ണു. നീ നേരിടുന്ന സഹതാപവും പുച്ഛവും വെറുപ്പുമൊന്നും നിനക്ക് പുതുമയല്ല, പിന്നെന്താണ് നീ ഇങ്ങനെ? കുറച്ചുകാലത്തേക്ക് ഒരു അതിഥിയെപ്പോലെ അവള്‍ നിന്‍റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ കരുതിയാല്‍ മതി”

റാം പറയുന്നത് ശരിയല്ലേ? അതെ ശരിയാണ്. പക്ഷെ ശരികളെ ദഹിപ്പിക്കാനാകുന്ന അവസ്ഥയിലല്ല എന്‍റെ മനസ്സിപ്പോള്‍. റാമിന്‍റെ വാക്കുകള്‍ എന്‍റെ ഓര്‍മകളുമായി ഒരു മല്‍പ്പിടുത്തത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നപോലെ തോന്നി. അനുനിമിഷം ശക്തിയാജിക്കുന്ന ബാലിയുടെ കരങ്ങള്‍ പോലെ അവന്‍റെ വാക്കുകള്‍ തീക്ഷ്ണമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

“നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരുപാടുപേര്‍ ഇപ്പോഴും നിന്‍റെ  ജീവിതത്തിലുണ്ട്. നിന്‍റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ടായ ഞാന്‍, ഇപ്പോഴും നിന്നെ വിട്ടുപോകാതെ നിന്‍റെ കൂടെ കഴിയുന്ന നിന്‍റെ സ്വന്തം ചേച്ചി. ഞങ്ങളെ കുറിച്ചൊന്നും ഒരു ചിന്തയും നിനക്കില്ലാത്തതെന്താണ്? ഇനി ഞാനൊരു സത്യം പറയട്ടെ വിഷ്ണു”

അവന്‍ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് നിശബ്ദനായി, മുന്നോട്ടേക്ക് ആഞ്ഞിരുന്നു. ഇനി പറയാന്‍ പോകുന്നത് അതിപ്രാധാന്യമുള്ളതാണെന്ന മുന്നറിയിപ്പായിരുന്നു അത്.

“എനിക്ക് അവളെ...ഗീതയെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അവള്‍ വന്ന ശേഷം നീയാകെ മാറി. നമ്മള്‍ തമ്മില്‍ ഒരുപാട് അകന്നു. അവള്‍ നിന്നെ മനുഷ്യനല്ല, മറ്റൊരു യന്ത്രമാക്കിയെന്നു വേണം പറയാന്‍. ഇരുകാലില്‍ നടക്കുന്ന കോട്ടും സൂട്ടുമിട്ട മറ്റൊരു യന്ത്രം...ഒരു തരത്തില്‍..അവള്‍... പോയത് നന്നായി..”

‘ ”റാം..” ഞാന്‍ അലറിക്കൊണ്ട്‌ കസേരയില്‍ നിന്ന് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു, അവന്‍റെ കരണത്ത് കൈ വീശിയടിച്ചു’ ഇല്ല, ഞാനത് ചെയ്തില്ല.

മസതിഷ്കത്തിലെവിടെയോ ഭൂതകാലത്തില്‍ ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്ന പ്രവൃത്തികളുടെ ലിസ്റ്റിലേക്ക് അത് എഴുതിചേര്‍ക്കപ്പെട്ടു, അത്രമാത്രം. അവനെ അടിക്കാന്‍ എന്‍റെ കൈ അനങ്ങിയില്ല, ക്രൂരമായ അവന്‍റെ വാക്കുകളാല്‍ മരവിക്കപ്പെട്ടു, നിസ്സഹായനായി, നിശ്ചലനായി എന്‍റെ സകല അംഗങ്ങളും നിലകൊണ്ടു. പുറത്തു വരാന്‍ കൊതിച്ച ആ അലര്‍ച്ച പോലും തൊണ്ടയിലെവിടെയോ യാഥാര്‍ത്യത്തിന്‍റെ കുരുക്കുകളില്‍ അകപ്പെട്ട് അലിഞ്ഞില്ലാതായി.

ലവലേശം പോലും കൂസലില്ലാതെ റാം തുടര്‍ന്നു

“എന്താ നിനക്ക് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടോ? ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ് വിഷ്ണു. നിങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും തമ്മില്‍ ചേരുന്നവരല്ലായിരുന്നു. നീ തന്നെ ആലോചിച്ചു നോക്ക് എന്ത് ചേര്‍ച്ചയാണ് നിങ്ങള്‍ തമ്മിലുണ്ടായിരുന്നത്?  കൂട്ടുകാരായ നമ്മുടെ ഇടയിലുള്ള ഒരുമ പോലും നിനക്ക് അവളുമായില്ല. നമ്മള്‍ ഒരേ ചിന്താഗതിക്കാരാണ്, ഒരേ സ്വഭാവവും ആശയവുമുള്ളവരാണ്”

എനിക്ക് അവനെ തടുക്കണമെന്നു തോന്നി. എന്ത് സാമ്യതയാണ് എനിക്ക് ഈ വിചിത്ര മനുഷ്യനുമായുള്ളത്. ശബ്ദമുയര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ച എന്നെ ഒരിക്കല്‍ കൂടി പരാജയപ്പെടുത്തികൊണ്ട് അവന്‍ തുടര്‍ന്നു

“നോക്ക് നമ്മള്‍ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന വസ്ത്രത്തിനു പോലും ഒരേ നിറം..ഹ..ഹ..” ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ അവന്‍ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.

ഞാന്‍ അവനെ അടിമുടി നോക്കി പിന്നെ എന്നേയും. ശരിയാണ്, കറുപ്പ്. നിറമല്ല, നിറമില്ലായ്മ. ഒരു പക്ഷെ എന്‍റെ ജീവിതം പോലെ.

നേരത്തെ കണ്ട പെണ്‍കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത് അന്ധാളിപ്പ് പരക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. അത് സാവധാനം ഭീതിയിലേക്ക് വഴിമാറുന്നു. റാമിന്‍റെ അട്ടഹാസം അവളെ പേടിപ്പിച്ചിരിക്കണം. സംഗതി വഷളാകുന്നതിനു മുന്‍പ് സംഭാഷണം അവസാനിപ്പിച്ചു ഇവിടെ നിന്ന് പുറത്ത് കടക്കണം.

എന്‍റെ പ്ലേറ്റിന് ചുറ്റും കിടന്നിരുന്ന ഉച്ഛിഷ്ടം ചൂണ്ടി കാട്ടി അവന്‍ പ്രസംഗം തുടര്‍ന്നു

“എന്താണിത് വിഷ്ണു? ഇനി ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തരണോ” അവന്‍ ദേഷ്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി. ജ്വലിക്കുന്ന കണ്ണുകള്‍, അവന്‍റെ വാക്കുകളുടെ അതേ ആജ്ഞാശക്തി ആ കണ്ണുകള്‍ക്കും ഉണ്ട്.

എന്‍റെ കൈ പതിയെ നീണ്ടു. എന്താണ് ചെയ്യുന്നതെന്ന് എന്‍റെ ബോധമണ്ഡലത്തില്‍ തെളിയുന്നതിനു മുന്നേ, ആ ഉച്ചിഷ്ടം ഞാന്‍ വായിലാക്കി. അവന്‍ എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു, വിജയിയുടെ ചിരി. പെണ്‍കുട്ടിയുടെ മുഖത്തെ ഭീതി ബീഭല്‍സതയ്ക്ക് വഴിമാറിയിരിക്കുന്നു. അവള്‍ തന്‍റെ കാമുകനോട് എന്തോ പറയുന്നു. ദാ ഇപ്പോള്‍ അയാളും തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നു. ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു, ശരവേഗത്തില്‍ തിരിഞ്ഞ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

“വിഷ്ണു..” പുറകില്‍ അവന്‍റെ വിളി ഞാന്‍ കേട്ടു. ആജ്ഞാശക്തിയുള്ള വിളി. കാലുകള്‍ തളരുന്നു, ഇല്ല.. നില്‍ക്കരുത്.

“വിഷ്ണൂ..” അവന്‍ വീണ്ടും വിളിച്ചു. ഇരുകൈകള്‍ കൊണ്ടും ചെവി പൊത്തി ഞാന്‍ പുറത്തേക്ക് ഓടി.

 

2

    ജോലി കഴിഞ്ഞു വീട്ടില്‍ എത്തിയപ്പോഴേക്കും സമയം ഏഴു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അകത്തു  കടന്നു വാതില്‍ അടച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സമാധാനം തോന്നി. മൗനം തിങ്ങിനിറഞ്ഞ അന്തരീക്ഷം. മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ഒരു പക്ഷെ അതൊരു ശ്വാസംമുട്ടലായി തോന്നാമെങ്കിലും എനിക്ക് അതൊരു ആശ്വാസം തന്നെയാണ്. ചോദ്യങ്ങളില്‍ നിന്നും അതിനെക്കാളും ഭയങ്കരമായ തുറിച്ചുനോക്കുന്ന നേത്രഗോളങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒരു രക്ഷപ്പെടല്‍. സ്വീകരണമുറിയിലെ കസേരയില്‍ എപ്പോഴോ വലിച്ചെറിയപ്പെട്ട വസ്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് മീതെ കയ്യിലിരുന്ന ബാഗും ഞാന്‍ ചുഴറ്റിയെറിഞ്ഞു. എന്നിട്ട് പ്ലാസ്റ്റിക്‌ നിര്‍മിതമായ ആധുനികയുഗത്തിന്‍റെ ചാരുകസേരയില്‍ സാവധാനം കിടന്നു, കണ്ണുകളടച്ചു. ദിവസത്തില്‍ സ്വസ്ഥത അനുഭവിക്കുന്ന ഏതാനും നിമിഷങ്ങള്‍ ഒരു പക്ഷെ ഇതായിരിക്കും. മറ്റുള്ളവന്‍റെ സ്വകാര്യതയിലേക്ക് എന്തിനെന്നറിയാതെ എത്തിനോക്കുന്ന വിറളിപിടിച്ച സമൂഹത്തില്‍ നിന്നും, ഡെഡ്-ലൈന്‍ മീറ്റ് ചെയ്യാന്‍ തൊഴിലാളികളെ യന്ത്രങ്ങളാക്കുന്ന കോട്ടണിഞ്ഞ മുതലാളിമാരില്‍ നിന്നും, പിന്നെ സ്വയം നീറിപുകയാന്‍ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച സ്വന്തം മസ്തിഷ്കത്തില്‍ നിന്നും ഒരു ഒളിച്ചോട്ടം. നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രമേ ഈ ഒരു ഒളിച്ചോട്ടത്തിന് ദൈര്‍ഘ്യമുള്ളൂ, അത് നന്നായറിയാം. അടുക്കളയില്‍ നിന്ന് ശബ്ദം കേട്ട് ചേച്ചി സ്വീകരണ മുറിയില്‍ എത്തുന്നത് വരെയുള്ള ചുരുക്കം ചില നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രം. പിന്നെ ആ പാവത്തിന്‍റെ ആവലാതികളായി.

“എന്താടാ മിണ്ടാതെ ഒളിച്ചിരിക്കുകയാണോ?”

അതേ ആ നിമിഷങ്ങള്‍ അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. കണ്ണ് തുറന്നു ചേച്ചിയെ നോക്കി ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി. തൊട്ടടുത്തുള്ള കസേരയില്‍ ചേച്ചി വന്നിരുന്നു. വിശേഷങ്ങള്‍ അറിയാനാണ്. എന്ത് വിശേഷം പറയാനാണ്? ആവര്‍ത്തനവിരസമായ മറ്റൊരു ദിനം. സഹതാപം വാരിപൂശിയ മുഖങ്ങള്‍, ചൂഴ്ന്നുനോക്കുന്ന ഒളികണ്ണുകള്‍, പരിഹാസച്ചുവയുള്ള അടക്കം പറച്ചിലുകള്‍!!

ചോദ്യചിഹ്നമേന്തിയ കണ്ണുകളുമായി ചേച്ചി ഇപ്പോഴും എന്തിനോ കാത്തിരിക്കുന്നു

“ഇന്ന് റാമിനെ കണ്ടിരുന്നു”

എന്തിനാണ് ഞാനത് പറഞ്ഞതെന്നറിയില്ല. ഒരു പക്ഷെ വിശേഷം പറച്ചിലില്‍ നിന്നുള്ള ഒരു രക്ഷപ്പെടലിനു വേണ്ടിയായിരിക്കാം. ചേച്ചിയുടെ മുഖഭാവം മാറി.

“നിന്നോട് ഞാന്‍ എത്ര വട്ടം പറയണം? എന്താ വിഷ്ണു നീ മനസ്സിലാക്കാത്തത്”

മൗനമാണ് ഉത്തമമെന്നു എനിക്ക് തോന്നി. തല വീണ്ടും മെല്ലെ കസേരയിലേക്ക് ചായ്ച്ചു

“അവനെ പറ്റി നിനക്കറിയാവുന്നതല്ലേ? എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്‍പില്‍ അപഹാസ്യനാവുന്നത്. നിന്‍റെ അസുഖത്തെ കുറിച്ചെങ്കിലും നീ ചിന്തിക്കണ്ടേ മോനേ..”

“അസുഖം!! ഭ്രാന്ത് എന്ന് പറയൂ ചേച്ചി എന്തിനാണ് ഈ മാന്യത”

മനസ്സിന്‍റെ വീര്‍പ്പുമുട്ടലിനെ ഭാരമേറിയ വാക്കുകളാല്‍ സ്വതന്ത്രമാക്കിയ സന്തോഷത്തില്‍ ഞാന്‍ തലയുയര്‍ത്തി ആ സ്ത്രീയെ നോക്കി. കണ്ണുകള്‍ കലങ്ങിയിരിക്കുന്നു, പരാജയം അംഗീകരിച്ച മുഖഭാവം.

“എന്തിനാണ് ചേച്ചി കരയുന്നത്? ആര്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണ്? ഈ ഭ്രാന്തന് വേണ്ടിയാണോ? ഈ ഭൂമി കറങ്ങുന്നത് പോലും എന്നെ തോല്‍പ്പിക്കാനാണ്. ഓരോ നിമിഷവും ഇഞ്ചിഞ്ചായി അത് എന്നെ കൊല്ലുന്നു. രോഗമായി, പ്രണയമായി, വിരഹമായി,... ചില മനുഷ്യര്‍ ഇങ്ങനെയാണ് ചേച്ചി, പരാജിതരാവാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ജനിച്ചവര്‍. ഈ ലോകത്തിന്‍റെ ഓരോ ചലനവും നമ്മളെ തോല്‍പ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണ്”

“മോനേ, ദയവു ചെയ്ത് നീ ഞാന്‍ പറയുന്നത് ഒന്ന്‍ കേള്‍ക്കു..” ഇനിയും എന്നെ വേദനിപ്പിക്കരുതേ എന്ന അപേക്ഷയായിരുന്നു ആ സ്ത്രീയുടെ വാക്കുകളില്‍, എന്നാല്‍ ആ അപേക്ഷക്ക് കടിഞ്ഞാണിടാന്‍ കഴിയുന്നതായിരുന്നില്ല എന്നിലെ രോഷം.

“റാമിനെ കാണരുത് എന്നാണോ? എനിക്കാവില്ല ചേച്ചി, എന്നെ കൊണ്ടാവില്ല. ഈ വീടിനു പുറത്ത് എന്നെ മനുഷ്യനായി കണക്കാക്കുന്ന ഒരേ ഒരു വ്യക്തി അവനാണ്. ഒരു പക്ഷെ ഒരു ആത്മഹത്യയെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ചിന്തിക്കാതിരിക്കുന്നത് പോലും അവന്‍ കാരണമായിരിക്കും”

“പക്ഷേ, മോനേ അവന്‍ നിന്‍റെ..”

ഞാന്‍ കയ്യുയര്‍ത്തി ചേച്ചിയെ തടഞ്ഞു. ആ വാചകം പൂര്‍ത്തിയായാല്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ഭവിഷ്യത്തുകള്‍ എനിക്കറിയാം. എന്‍റെ തലച്ചോറില്‍ കുടിയേറാന്‍ തക്കം പാര്‍ത്ത്, ആ വാചകത്തിന് പിന്നില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന പിശാചുക്കളെ ഞാന്‍ കണ്ടു.

ചേച്ചി സാരിതലപ്പ് കൊണ്ട് മുഖം പൊത്തി അമര്‍ത്തികരഞ്ഞു. പരാജിതയായി അവര്‍ സാവധാനം പിന്‍വാങ്ങി. ഞാന്‍ വീണ്ടും കസേരയിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു. നിസ്സഹായയായ ആ സ്ത്രീയുടെ മേലില്‍ നേടിയ ജയം എന്‍റെ ചുണ്ടിന്‍റെ കോണിലെവിടെയോ ഒരു ചെറുചിരി കോറിയിട്ടു.

 

3

    കണ്ണ് തുറന്നയുടനെ കൈ നീട്ടിയത് അലാറം ക്ലോക്കിന് നേരെയാണ്, പുലര്‍ച്ചെ 10.30. സമയത്തിനു എന്‍റെ ജീവിതത്തിന്‍ മേലുള്ള മേധാവിത്വം എന്നേ അവസാനിച്ചതാണ്, എന്നിരുന്നാലും ശീലങ്ങള്‍ മാറുന്നില്ല തന്നെ! രാവിലെ എപ്പോഴോ ആണ് ശരിക്കുറങ്ങിയത്. നിദ്ര പോലും ദുഃസ്വപ്നങ്ങളെ  പേടിച്ച് അകന്നു നില്‍ക്കുന്ന അതിഭയാനകമായ അവസ്ഥ.

കുറച്ചു നാള്‍ ഓഫീസില്‍ നിന്ന് ലീവെടുത്തു. ചേച്ചിയുടെ ഉപദേശമാണ്. ലീവ് എഴുതികൊടുത്തപ്പോള്‍ എന്തോ ഉപകാരം ചെയ്തത് പോലുള്ള സന്തോഷമായിരുന്നു മാനേജരുടെ മുഖത്ത്. പലപ്പോഴും അര്‍ദ്ധരാത്രിവരെ ഇരുന്നു പണിയെടുത്ത് പ്രൊജക്റ്റ്‌ കംപ്ലീറ്റ്‌ ചെയ്തപ്പോള്‍ പോലും അയാളുടെ മുഖത്ത് ഇങ്ങനെയൊരു സന്തോഷം കണ്ടിട്ടില്ല. റാമിനോട് ഇന്ന് കോഫീ ഷോപ്പില്‍ വരാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അവനോടു ചില കാര്യങ്ങള്‍ അത്യാവശ്യമായി സംസാരിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഉടനെ തന്നെ ചില തീരുമാനങ്ങളെടുത്തില്ലെങ്കില്‍ കാര്യങ്ങള്‍ കൈ വിട്ടു പോകുന്ന അവസ്ഥയിലാണ്. ചേച്ചിയോട് മറ്റെന്തെങ്കിലും കള്ളം പറഞ്ഞു വേണം പുറത്തുകടക്കാന്‍, സിനിമയ്ക്കെന്നോ മറ്റോ പറഞ്ഞേക്കാം. അതാകുമ്പോള്‍ ചേച്ചിക്കും സന്തോഷമാകും. ഓഫീസിലും വീട്ടിലും മാത്രമായി എന്‍റെ ജീവിതം ഒതുങ്ങിപോകുന്നതിനെ പറ്റി പലപ്പോഴും അവര്‍ സങ്കടം പറയാറുണ്ട്. എന്നാണു അവസാനമായി സിനിമ കണ്ടത്? ഓര്‍മയില്ല, ഗീതയോടൊപ്പമാണെന്നത് തീര്‍ച്ച. എന്തോ വല്ലാത്തൊരു താത്പര്യമായിരുന്നു അവള്‍ക്ക് സ്ക്രീനിലെ ജീവിതങ്ങളോട്. രണ്ടു മണിക്കൂര്‍ മാത്രം ആയുസ്സുള്ള വെള്ളിത്തിരയില്‍ ജീവിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം നിറം പൂശിയ നിഴലുകള്‍. എന്താണ് മനുഷ്യര്‍ക്ക് ഇതിനോട് ഇത്ര കമ്പം? ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ ഗതി ഒരിക്കലും എന്നെ കൊണ്ട് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

ചേച്ചിയോട് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. വിചാരിച്ചതുപോലെ തന്നെ സിനിമയ്ക്കാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ആദ്യമൊന്നു അവിശ്വസിച്ചെങ്കിലും പിന്നെ സന്തോഷിച്ചു. ഞാന്‍ ഒരുപാട് പറ്റിക്കുന്നുണ്ട് ആ പാവത്തിനെ. എന്തായാലും ഇന്ന് ചില കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിക്കണം.

റോഡിന്‍റെ തിരക്കില്‍ നിന്നും കുറച്ചു ഉള്‍വലിഞ്ഞാണ് കോഫീ ഷോപ്പിന്‍റെ സ്ഥാനം. ബിസിനസ് മാഗ്നറ്റുകള്‍ ആശയസംവാദത്തിനും, ബുദ്ധിജീവികള്‍ ഏകാന്ത ചിന്തയ്ക്കും, യുവസാഹിത്യകാരന്മാര്‍ എഴുത്തിനും വേണ്ടി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന പാശ്ചാത്യസംസ്കാരം അപ്പടി പകര്‍ത്തിയ ഒരു മുന്തിയയിനം കോഫീഷോപ്പ്. ഒരു സാധാരണക്കാരന്‍റെ മൂന്നു നേരത്തെ ഭക്ഷണത്തിന്‍റെ തുകയാകും ഇവിടുത്തെ ഒരു നല്ല കോഫിക്ക്. ഈ നഗരത്തില്‍ റാം ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ വെറുക്കുന്ന സ്ഥലങ്ങളില്‍ ഒന്നാണിത്. അതുതന്നെയാണ് കൂടികാഴ്ചയ്ക്ക് ഈ സ്ഥലം തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ച ഘടകവും. എന്‍റെ തീരുമാനങ്ങള്‍ക്ക് തന്നെയാണ് എന്നും പ്രാധാന്യം എന്ന് അവന്‍ മനസ്സിലാക്കട്ടെ.

ഇവിടെ നിന്നും റാം യാതൊന്നും പാനിക്കില്ല എന്നുമാത്രമല്ല ഞാന്‍ എന്തെങ്കിലും കഴിക്കുന്നതും ഇഷ്ട്ടപെടില്ല എന്നെനിക്കുറപ്പായിരുന്നു. ഒരു ‘കോള്‍ഡ് കൊക്കോ ലാറ്റെ’ ഞാന്‍ ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്തു. തണുത്ത ലഹരിയെ ഒരിറക്ക് നുകര്‍ന്ന് കണ്ണുകളടച്ചു റാമിനോട് പറയേണ്ടുന്ന കാര്യങ്ങളെ പറ്റി ഞാന്‍ ഒന്ന് അവലോകനം ചെയ്തു. സാവധാനം കണ്ണുതുറന്നപ്പോള്‍ തൊട്ടുമുന്നിലിരിക്കുന്ന റാമിനെയാണ് കണ്ടത്. എനിക്കഭിമുഖമായി ടേബിളിനു എതിര്‍വശമുള്ള സ്റ്റൂളിൽ കയറി ചമ്രം പടിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ് കക്ഷി. നരച്ചു തുടങ്ങിയ ഒരു പഴഞ്ചന്‍ ഷര്‍ട്ടും മുഷിഞ്ഞ ഒരു പാന്റ്സുമാണ് അവന്‍റെ വേഷം. നരച്ചുതുടങ്ങിയ ആ പച്ച ഷര്‍ട്ടില്‍ ആര്‍ത്തിയോടെ വന്നിരിക്കുന്ന ഈച്ചകളെ ഞാന്‍ കണ്ടു. പെട്ടെന്ന്‍ സംശയം മാറ്റാനായി സ്വന്തം ദേഹത്ത് കിടന്നിരുന്ന നനുത്ത പ്രീമിയം കോട്ടൻ ഷര്‍ട്ടിലേക്ക് ഞാനൊന്ന് നോക്കി, അതെ കടും പച്ച നിറമുള്ള നനുത്ത പ്രീമിയം കോട്ടന്‍ ഷര്‍ട്ട്!!

“എന്തിനാ വിഷ്ണു നീ എന്നെ ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വിളിപ്പിച്ചത്? ഈ മന്ദബുദ്ധികള്‍ക്കൊപ്പം!!”

ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു കൊണ്ട് അവന്‍ പറഞ്ഞു. അവന്‍ ഉദേശിച്ചത് ചുറ്റും ചിതറിയിരിക്കുന്ന ബിസിനസ് മാഗ്നറ്റുകളെയും, ബുദ്ധിജീവികളെയും, യുവസാഹിത്യകാരന്മാരെയുമാണ്.

“എനിക്ക് പ്രധാനപ്പെട്ട ചില കാര്യങ്ങള്‍ നിന്നോട് സംസാരിക്കാനുണ്ട്”

“എന്ത് തന്നെയായാലും പെട്ടെന്ന് പറയൂ. ഇവിടെയിരിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ അറപ്പ് തോന്നുന്നു” അസ്വസ്ഥനായി കൈകള്‍ കൂട്ടിത്തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് അവന്‍ പറഞ്ഞു.

“എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് നീ കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഗീതയെ പറ്റി പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളാണ്. അത് എനിക്ക് ഒട്ടും തന്നെ അംഗീകരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നവയല്ല”

“ഹ ഹ ഹ...”

അവനുറക്കെ ചിരിച്ചു, അല്ല അട്ടഹസിച്ചു. പരിഹാസത്തിന്‍റെ തുപ്പല്‍ ചീറ്റിക്കൊണ്ടുള്ള അട്ടഹാസം.

“നോക്ക് വിഷ്ണു, നിന്‍റെ ഓരോ പ്രവൃത്തികളും ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് അക്ഷരംപ്രതി ശരിയാണെന്ന് തെളിയിക്കുകയാണ്. ഇതിനു മുന്‍പ് ഒരിക്കലെങ്കിലും നീ എന്നെ എതിര്‍ത്തു സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ടോ? നോക്കൂ, അവള്‍ നിന്നെ എത്രമാത്രം മാറ്റിക്കളഞ്ഞെന്ന്! നീ നിന്‍റെ ചുറ്റും ഒന്ന് നോക്കൂ, ആര്‍ക്കൊപ്പമാണ് നീ ഇരിക്കുന്നതെന്ന്?”

ഞാന്‍ നോക്കി, തല വലത്തേക്ക് തിരിച്ചു വലതുഭാഗം മുഴുവന്‍ നോക്കി പിന്നെ ഇടത്തേക്ക് തിരിച്ചു ഇടതുഭാഗം മുഴുവന്‍ നോക്കി. ബിസ്സിനസ്സ് മാഗ്നറ്റുകള്‍, ബുദ്ധിജീവികള്‍, യുവസാഹിത്യകാരന്മാര്‍..

“കാണുന്നില്ലേ വിഷ്ണു, ഇതാണോ നിന്‍റെ ലോകം? നമ്മുടെ ലോകം? ഗീത നിന്നെ എത്രമാത്രം മാറ്റിയെന്നു നോക്കു. ഇനി ഒരു തിരിച്ചുപോക്ക്...അതിനു നീ തന്നെ വിചാരിക്കണം വിഷ്ണു. ഞാന്‍ പറയുന്നത് കേള്‍ക്കൂ, ശ്രദ്ധിച്ചു കേള്‍ക്കൂ....”

വീണ്ടും ആ ആജ്ഞാശക്തിയുള്ള വാക്കുക്കള്‍. ഞാന്‍ ഇരുകൈകള്‍കൊണ്ടും ചെവിപൊത്തി അവന്‍റെ ശബ്ദത്തിന് മേലെ അലറി. ബിസ്സിനസ്സ് മാഗ്നറ്റുകളില്‍ ചിലര്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി, ബുദ്ധിജീവി കണ്ണടയ്ക്കു മുകളിലൂടെ ചൂഴ്ന്നു നോക്കി, യുവസാഹിത്യകാരിലൊരുവന്‍ പുസ്തകത്തില്‍ നിന്ന് തല പൊന്തിച്ചു നോക്കി. നിശ്ചലമായ അഞ്ചു നിമിഷങ്ങള്‍. ബിസ്സിനസ്സ് മാഗ്നറ്റുകള്‍ വീണ്ടും ചര്‍ച്ചയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. ബുദ്ധിജീവി കണ്ണട വീണ്ടും മൂക്കിലേക്ക് കുത്തികയറ്റി, യുവസാഹിത്യകാരന്‍റെ തല വീണ്ടും പുസ്തകത്തിലേക്ക് കുമ്പിട്ടു. ലോകം വീണ്ടും ചലിച്ചു തുടങ്ങി.

“ഇല്ല റാം. നിനക്കിനിയും മനസ്സിലായിട്ടില്ല. ഇനി എന്നില്‍ തീരുമാനങ്ങള്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കാന്‍ നിനക്കാവില്ല. എന്‍റെ ജീവിതത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരേ ഒരു സന്തോഷം, അത് നീ കാരണം അസ്തമിച്ചു. എന്നിട്ടും ഞാന്‍ നിന്നോട് ക്ഷമിച്ചു”

“ഞാന്‍ കാരണമോ? നീയെന്തൊക്കെയാണ് വിഷ്ണു ഈ പുലമ്പുന്നത്”

“അതേ റാം. നീ തന്നെ, നീയാണ് ഗീതയെ എന്നില്‍ നിന്നും അകറ്റിയത്”

“നീയെന്താ പിച്ചും പേയും പറയുകയാണോ വിഷ്ണു?”

“റാം, നീ ‘സ്കിസോഫ്രീനിയ’ എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? ചുറ്റുമുള്ള നിഴലുകള്‍ക്ക് പോലും സ്വന്തം മസ്തിഷ്കം ജീവന്‍ നല്‍കുന്ന അപൂര്‍വമായ രോഗാവസ്ഥ. മറ്റുള്ളവര്‍ കാണാത്തത് കാണേണ്ടിയും കേള്‍ക്കാത്തത് കേള്‍ക്കേണ്ടിയും വരുന്ന ജനിതകശാപം”

അവന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ ഭീതി പടരുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. അവന്‍റെ ചുണ്ടുകള്‍ വിറയ്ക്കുന്നു. എന്‍റെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന രൂപത്തെ അസ്വസ്ഥത കാര്‍ന്നു തിന്നുന്നത് എനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണാം. പെട്ടെന്ന്‍ അവന്‍ കസേരയില്‍ നിന്നെഴുന്നേറ്റു, തിടുക്കത്തില്‍ കോഫീ ഷോപ്പിനു പുറത്തേക് നടന്നു. വാതിലിനു സമീപമെത്തി ഒരു നിമിഷം അവന്‍ നിശ്ചലനായി നിന്നു,  പിന്നെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി എന്നോടായി പറഞ്ഞു.

“ഇന്ന് അര്‍ദ്ധരാത്രി ഞാന്‍ പറയുന്നിടത്ത് നീ വരണം വിഷ്ണു. പഴയ വിഷ്ണുവിനെ നമുക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ടു വരണം. മറക്കണ്ട അര്‍ദ്ധരാതി...”

 

4

    മണിക്കൂറുകള്‍ വേണ്ടി വന്നു ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാന്‍. എന്നിട്ട് ഒടുവില്‍ ഞാനിവിടെ, അര്‍ദ്ധരാത്രിയുടെ അന്ധകാരത്തില്‍ കുളിച്ചു അവനെയും കാത്ത്!! തൊട്ടുമുന്നില്‍ നീണ്ടുനിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന ആ റയില്‍വേ പാളത്തിനു മുന്നില്‍ ഞാന്‍ നിന്നു. എന്തിനായിരിക്കും അവന്‍ ഇവിടേയ്ക്ക് വരാന്‍ പറഞ്ഞത്? ചേച്ചി അറിയാതെയാണ് പുറത്തുകടന്നത്. പാവം നല്ല ഉറക്കത്തിലായിരുന്നു, കുത്തിനോവിക്കുന്ന ചിന്തകളില്‍ നിന്ന്‍ താത്കാലികമായ ഒരു രക്ഷപ്പെടല്‍. വിളിച്ചുണര്‍ത്തി വീണ്ടും ഭൗതികജീവിതത്തിൻ്റെ വേദനകളിലേക്ക് പറഞ്ഞയക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല.

ചുറ്റും ഒളിച്ചിരുന്ന് കണ്ണിലേക്ക് തുറിച്ചുനോക്കുകയാണ് അന്ധകാരം. എന്തിനെന്നറിയാതെ ഞാനും തിരികെ തുറിച്ചുനോക്കി. ഇരുട്ടിനെ ഞാന്‍ എന്തുമാത്രം സ്നേഹിച്ചുവോ അത്ര മാത്രം ഗീത അതിനെ വെറുത്തിരുന്നു. റാം പറഞ്ഞ ആ ‘ചേര്‍ച്ചയില്ലായ്മ’ പെട്ടെന്ന് എന്‍റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നു. അവന്‍ പറഞ്ഞത് ശരിയാണോ? എനിക്ക് ചേരുന്നവളായിരുന്നില്ലേ ഗീത? ഈശ്വരാ! ഞാന്‍ എന്തൊക്കെയാണ് ഈ ചിന്തിക്കുന്നത്. ഒരിക്കലും ഗീതയെ പറ്റി ഞാന്‍ ഇത്തരത്തില്‍ ചിന്തിക്കാന്‍ പാടില്ല. എന്തുകൊണ്ടാണ് റാമിന് അവളോട് ഇത്ര വെറുപ്പ്? സ്നേഹിക്കാന്‍ മാത്രമറിയാവുന്ന ആ പെണ്‍കുട്ടിയെ ആര്‍ക്കാണ് വെറുക്കാന്‍ കഴിയുക? ശരിയാണ് ഗീത എന്‍റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്നതില്‍ പിന്നെ ഞാന്‍ റാമുമായി അകന്നു. പക്ഷെ അത് സ്വാഭാവികമല്ലേ? ഒരുവന്‍ സ്വന്തം ജീവിതപങ്കാളിയോട് തന്നെയല്ലേ കൂടുതല്‍ സമയം ചിലവഴിക്കേണ്ടത്. എന്തുകൊണ്ടാണ് അവനത് മനസ്സിലാക്കാത്തത്.

റാമിന്‍റെ ഈ വെറുപ്പിനെ പറ്റി ഗീതയ്ക്കും അറിവുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. ഒരു വര്‍ഷം! അതായിരുന്നു ഡോക്ടര്‍മാര്‍ എന്‍റെ ഗീതയ്ക്കു വിധിച്ച കാലാവധി. ഈശ്വരന്‍റെ കണക്കുപുസ്തകത്തില്‍ ഭിഷഗ്വരന് എന്തവകാശം! അതിനുശേഷം കഷ്ടിച്ച് മൂന്ന് മാസം കൂടി അവള്‍ ജീവിച്ചു. തീവ്രദുഖത്തിന്‍റെ മൂന്ന് മാസം. ആ സമയങ്ങളില്‍ റാം വീണ്ടും എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ നിത്യസന്ദര്‍ശകനായി. അതിനെ ഗീത കൂടുതല്‍ വെറുത്തു. പ്രണയം കൊണ്ട് ചേര്‍ത്തു പിടിക്കേണ്ടേ അവസാന നാളുകളില്‍ റാമിന്‍റെ പേരില്‍ ഞാന്‍ അവളുമായി കലഹിച്ചു. കണ്ണീരില്‍ കുതിര്‍ന്നതായിരുന്നു ആ ദിനങ്ങളില്‍ അവളുടെ രാത്രികള്‍. എത്രയോ തവണ ചേച്ചി എന്നെ ഉപദേശിച്ചിരിക്കുന്നു അവനുമായുള്ള ചങ്ങാത്തം ഒഴിവാക്കാന്‍. ഞാനത് വകവച്ചില്ല. ഒരു പക്ഷെ ഗീതയുടെ ആയുസ്സ് കുറച്ചതില്‍ ആ കലഹങ്ങള്‍ക്കും ഒരു പങ്കില്ലേ? അങ്ങനെയെങ്കില്‍ റാം... അവന്‍ തന്നെയല്ലേ  ഗീതയുടെ മരണത്തിനു കാരണം? കൊലപാതകി!! ഞാന്‍ വീണ്ടും ഒരിക്കല്‍ കൂടി ആ വാക്ക് ഉരുവിട്ടു ‘കൊലപാതകി’

എന്‍റെ മുന്നില്‍ നീണ്ടു കിടന്ന റെയില്‍വേ പാളത്തിലേക്ക് ഞാന്‍ വീണ്ടും നോക്കി. ഒരു പക്ഷെ ഇത് ദൈവം എനിക്ക് തന്ന അവസരമായിരിക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ട് അവന് ഇന്നത്തെ കൂടികാഴ്ചയ്ക്ക് ഈ സ്ഥലം തന്നെ തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ തോന്നി. ചേച്ചി പറഞ്ഞതു പോലെ അവനെ ഒഴിവാക്കാന്‍ സമയമായിരിക്കുന്നു, എന്നെന്നേക്കുമായി! പുറകില്‍ നിന്ന്‍ ഒരു തള്ള്. നീതിയുടെ ചക്രത്തിനടിയില്‍ പെട്ട് ആ കൊലപാതകി, വിചിത്രമനുഷ്യന്‍ അവസാനിക്കും! ഒരു പക്ഷെ ഇത് നേരത്തെ ചെയ്തിരുന്നെങ്കില്‍ എന്‍റെ ഗീതയെ രക്ഷിക്കാന്‍ എനിക്കായേനെ..

 “ആണോ വിഷ്ണു, അത് നിനക്കുറപ്പുണ്ടോ?”

പെട്ടെന്ന് പിന്നിലെ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളുമായി അന്ധകാരത്തില്‍ നിന്ന് അവന്‍ മുന്നോട്ടേക്ക് വന്നു, റാം!!

“നിനക്കുറപ്പുണ്ടോ വിഷ്ണു? എന്നെ ഒഴിവാക്കിയിരുന്നെങ്കില്‍ നിന്‍റെ ഗീതയെ നിനക്ക് രക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന് നിനക്കുറപ്പുണ്ടോ? മരണത്തില്‍ നിന്ന്‍ നിനക്കവളെ രക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നോ? അവളെ കാര്‍ന്നുതിന്നിരുന്ന അര്‍ബുദത്തില്‍ നിന്ന് നിനക്കവളെ രക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നോ? പറയൂ വിഷ്ണു...”

ഇവന്‍...ഇവന്‍ എങ്ങനെ എന്‍റെ മനസ്സ് വായിച്ചു? ഈ വിചിത്രമനുഷ്യന്‍ എങ്ങനെയോ എന്‍റെ മനസ്സിനുള്ളില്‍ കയറിപ്പറ്റിയിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ അവനു നേരെ അലറി

“കൊലപാതകി..വായടയ്ക്ക്. ഇനിയും നിന്‍റെ മന്ത്രവിദ്യയില്‍ ഞാന്‍ വീഴില്ല. നീയാണ്, നീ കാരണമാണ് എനിക്ക് ഗീതയെ നഷ്ടപെട്ടത്. എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരേ ഒരു വെളിച്ചം അത് നീ ഊതിക്കെടുത്തി. അതാണ്‌ സത്യം”

“അല്ല വിഷ്ണു അതല്ല സത്യം. അത് നീ ചമഞ്ഞുണ്ടാക്കിയ, നീ വിശ്വസിക്കാനിഷ്ടപ്പെടുന്ന സത്യം. അര്‍ബുദം..അതാണ്‌ ഗീതയുടെ ജീവന്‍ കവര്‍ന്നത്”

ഗീതയുടെ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖം എന്‍റെ മനസ്സില്‍ തെളിഞ്ഞു. എന്നെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്ന മുഖം. അതാ അവളുടെ പുഞ്ചിരി മായുന്നു, കണ്ണുകള്‍ നിറയുന്നു, നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു..

“റാം നീയാണ്...നിന്നെ പറ്റിയുള്ള തര്‍ക്കങ്ങളാണ് അവളുടെ ആയുസ്സ് കുറച്ചത്. മെച്ചപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന അവളുടെ ആരോഗ്യം അതോടെ നശിച്ചു. കരഞ്ഞ മുഖത്തോടെയല്ലാതെ അവസാനനാളുകളില്‍ ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടിട്ടില്ല....എല്ലാം നീ കാരണം..”

“അങ്ങനെയാണോ വിഷ്ണു. ഞാനാണോ ഗീതയുടെ മരണത്തിനു കാരണം. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ആരാണ് എന്‍റെ നിലനില്പിന് കാരണം?”

ക്രൂരമായ ഒരു പുഞ്ചിരി അവനില്‍ ജനിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു

“വിഷ്ണു....ഞാന്‍ നിന്‍റെ വെറും മായാസൃഷ്ടിയാണ്..”

ഞാന്‍ അവനെ തുറിച്ചു നോക്കി. ആ വിചിത്രമനുഷ്യന്‍റെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം മങ്ങുന്നു. ഒരു ഗ്ലാസ്സുപോലെ അവന്‍റെ ശരീരം അതാ സുതാര്യമാകുന്നു. അവനെ ചുറ്റിയ അന്ധകാരത്തിലേക്ക് അവന്‍ സാവധാനം അലിഞ്ഞുചേരുന്നു.

“വിഷ്ണു...ഞാനല്ല, നീ തന്നെയാണ് ഗീതയുടെ മരണത്തിനു കാരണം. അവള്‍ അര്‍ഹിച്ച മരണം. അവള്‍ നിന്നെ മാറ്റി, എന്നില്‍ നിന്നകറ്റി. ഇനി നിനക്ക് തിരിച്ചുപോകാന്‍ സാധിക്കില്ല, പഴയ വിഷ്ണുവാകാന്‍ നിനക്ക് കഴിയില്ല. ഇന്ന് എന്നോടൊപ്പം നീയും ഒടുങ്ങണം. നീ തോല്‍ക്കണം വിഷ്ണു, ഒരു ഭ്രാന്തനെന്നു മുദ്ര കുത്തി നിന്നെ തിരസ്കരിച്ച ഈ സമൂഹത്തിനു മുന്നില്‍, അതില്‍ നിന്ന് നിന്നെ രക്ഷിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു പരാജയമടഞ്ഞ ആ പെണ്‍കൊടിക്ക് മുന്നില്‍... നിന്‍റെ യുദ്ധം അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ സമയമായിരിക്കുന്നു”

സുതാര്യമായ അവന്‍റെ ശരീരത്തെ വിഴുങ്ങുന്ന അന്ധകാരത്തെ ഞാന്‍ കണ്ടു. അതാ അവന്‍ ഇല്ലാതാകുന്നു!! എന്നെന്നേക്കുമായി.. അന്ധകാരത്തെ കീറിമുറിച്ചുകൊണ്ട് ആ ചൂളം വിളി എന്‍റെ കാതില്‍ മുഴങ്ങി. മരണമണി! തലകുനിച്ച്, എനിക്ക് മുന്നില്‍ നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടന്ന ആ പാളത്തിലേക്ക് ഞാന്‍ സാവധാനം നടന്നു. ചൂളംവിളി അടുക്കുന്നു. പാളത്തിനു നടുവില്‍ മരണത്തെയും കാത്തു ഞാന്‍ നിന്നു. ആരുടെയെക്കെയോ അലര്‍ച്ച എന്‍റെ കാതുകളില്‍ മുഴങ്ങി. ആരൊക്കെയോ അതാ എനിക്ക് നേരെ ഓടിയടുക്കുന്നു. അവരില്‍ മുന്നിലായി..ആ മുഖം ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു....ചേച്ചി...

“ഇല്ല...ദയവായി എന്നെ മരിക്കാനനുവദിക്കൂ..” ചൂളം വിളിച്ചു പാഞ്ഞടുക്കുന്ന മരണത്തിനു നേരെ സര്‍വ്വശക്തിയുമെടുത്തു ഞാന്‍ ഓടി. കഴിയുന്നില്ല..കാലുകള്‍ തളരുന്നു..ചുറ്റുമുള്ള അന്ധകാരം എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ കുത്തിത്തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി. ബോധമറ്റ്‌ പാളത്തിലേക്ക് വീഴുമ്പോഴും ചേച്ചിയുടെ അലര്‍ച്ച എന്‍റെ  കാതുകളില്‍ വ്യക്തമായി മുഴങ്ങി.

 

5

    ഒരിക്കലും പാദമൂന്നാന്‍ ആഗ്രഹിക്കാത്ത ഓര്‍മ്മയുടെ ആ പടവുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഞാന്‍ മടിച്ചു നിന്നു. ചാടാന്‍ ശ്രമിച്ചു, വഴി മാറി നടക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു, കഴിയുന്നില്ല. ഭൂതകാലമെന്ന പിശാച് പിടികൂടിയിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചു, ഇനി മിഴികള്‍ തുറക്കുന്നത് ഒരു പുതുലോകത്തിലെക്കായിരിക്കണമേ എന്ന് മനമുരുകി പ്രാര്‍ഥിച്ചു. സാവധാനം കണ്ണ് തുറന്നു, ഈശ്വരന്‍ ചതിച്ചിരിക്കുന്നു. ഡോക്ടര്‍ വിനോദ് ഇപ്പോഴും അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്. ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ, മനം മടുപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധത്തോടെ ഡോക്ടറുടെ മുറിയും. ചുറ്റുമൊന്നു ഗഹനമായി നോക്കി, ഒരു മാറ്റവുമില്ല. കൃത്രിമത്വം ഛർദിക്കുന്ന അടുക്കും ചിട്ടയുമുള്ള മുറി. ഓരോ വസ്തുവിനും ആ മുറിയില്‍ അതിന്റേതായ സ്ഥാനം കല്‍പിച്ചു നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. ദശാബ്ദം എത്ര കഴിഞ്ഞാലും അണുവിട മാറ്റമില്ലാതെ അതെന്നും അവിടെ തന്നെ തുടരും. ഒരു പക്ഷെ അവയോരോന്നും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടാകും ഒരു മില്ലിമീറ്ററെങ്കിലും ഇടത്തോട്ടോ വലത്തോട്ടോ ഒന്ന് മാറിയിരുന്നെങ്കിലെന്ന്‍! മുറിയുടെ വലതുഭാഗത്തായി ചുവരില്‍ ആ മുറിയിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ വസ്തു, ആ പെയിന്റിംഗ് നിലകൊണ്ടു. നട്ടുച്ച നേരത്ത് തിരക്കുള്ള ഒരു സിറ്റിയുടെ ചിത്രീകരണമാണ് പെയിന്റിംഗില്‍. തിരക്കേറിയ ജോലിക്കിടയില്‍ കിട്ടിയ ഉച്ച ഭക്ഷണത്തിന്‍റെ ഇടവേളയില്‍, ധൃതിപ്പെട്ടു ആഹാരത്തിനായി ഹോട്ടലിലേക്കും മറ്റും ചിതറി നീങ്ങുന്ന ജീവനക്കാര്‍. അവരോടൊപ്പം അവരെ പിന്തുടരുന്ന അവരുടെ നിഴലുകളും. ചിത്രത്തില്‍ ഒരു സ്ത്രീ മറ്റൊരു യുവാവിനോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്, അവരുടെ നിഴലുകളും പരസ്പരം സംസാരിക്കുന്നു. എന്തായിരിക്കും അവ സംസാരിക്കുന്നത്? തങ്ങളുടെ യജമാനന്‍മാരെ കുറ്റം പറയുകയായിരിക്കുമോ?

“വിഷ്ണു..” ഡോക്ടറുടെ ശബ്ദം. മനസ്സിന്‍റെ താത്പര്യം അവഗണിച്ചു എന്‍റെ ഉടല്‍ ഡോക്ടറിനു നേരെ തിരിഞ്ഞു. ഡോക്ടറുടെ അടുത്തു തന്നെ കസേരയില്‍ കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി ചേച്ചി!!

“വിഷ്ണു? വിഷ്ണു ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടോ?”

ഇല്ല, ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല എന്താണദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്?

“വിഷ്ണു, യു നീഡ്‌ ടു ഗോ ബാക്ക് ടു യുവര്‍ മെഡിക്കേഷന്‍സ്. ഭേദമായിത്തുടങ്ങിയ രോഗത്തെ എന്തിനാണ് വിഷ്ണു വീണ്ടും വിളിച്ചു വരുത്തുന്നത്?”

ഓര്‍മയിലെ ഭൂതങ്ങളോട് പൊരുതാന്‍ താത്പര്യമില്ലാത്തതിനാല്‍ ഞാന്‍ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

“എനിക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല ഡോക്ടര്‍. അവന്‍....റാം എവിടെ?”

കുറച്ചുനേരത്തേക്ക് ഡോക്ടറിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്‍റെ മുഖത്ത് തന്നെ തറച്ചു നിന്നു. എന്തോ അന്വേഷിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം.

“വിഷ്ണു സത്യത്തെ നിങ്ങള്‍ അഭിമുഖീകരിച്ചേ മതിയാകൂ. സ്കിസ്നോഫ്രീനിയ എന്ന മാനസികരോഗത്തിന് അടിമയാണ് നിങ്ങള്‍. മുന്നിലില്ലാത്ത ശബ്ദങ്ങളും രൂപങ്ങളും മസ്തിഷ്കം തന്നെ സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കുന്ന അവസ്ഥ. അങ്ങനെ നിങ്ങളുടെ തലച്ചോറ് സൃഷ്ടിച്ചെടുത്ത ഒരു സാങ്കല്‍പ്പിക കഥാപാത്രം മാത്രമാണ് റാം. ഹി ഡസിന്റ് റിയലി എക്സിസ്റ്റ്! ദയവായി മനസ്സിലാക്കൂ വിഷ്ണു. ഒരു കളിക്കൂട്ടുകാരനില്‍ തുടങ്ങി വര്‍ഷങ്ങളായി ഒരു നിഴല്‍ പോലെ റാം എന്ന സങ്കല്‍പസൃഷ്ടി നിങ്ങളുടെ കൂടെയുണ്ട്. വര്‍ഷങ്ങള്‍ നീണ്ടു നിന്ന മരുന്നുകള്‍ക്ക് പോലും മാറ്റാന്‍ കഴിയാത്ത നിങ്ങളുടെ രോഗത്തിന് കുറച്ചൊരു ആശ്വാസമുണ്ടായത് ഗീത എന്ന പെണ്‍കുട്ടി നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്നതിനു ശേഷമാണ്..പക്ഷെ..”

ഒരു നിമിഷം നിര്‍ത്തി ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസമെടുത്തു ഡോക്ടര്‍ തുടര്‍ന്നു

“ഗീതയുടെ മരണ ശേഷം നിങ്ങളിലെ രോഗം വീണ്ടും ശക്തിപ്രാപിക്കുകയാണ്...”

പെട്ടെന്ന് പെയിന്റിംഗിനു സമീപമായി ഒരു ആളനക്കം. അതെ..അതാ ആ പെയിന്റിംഗിലൂടെ വിരലുകള്‍ ഓടിച്ച്, അതിന്‍റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട്‌ അവന്‍...റാം! പെട്ടെന്ന് അവന്‍ തിരിഞ്ഞ് എന്നെ നോക്കി, പുഞ്ചിരിച്ചു.

“വിഷ്ണൂ...വിഷ്ണു ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടോ?”

ഡോക്ടറുടെ ശബ്ദം. ഞാന്‍ വീണ്ടും കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചു. മുന്നില്‍ ഓര്‍മയുടെ പടവുകള്‍! ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ഞാനാ പടവുകള്‍ കയറി. ഗീതയുടെ മുഖം, പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ഗീതയുടെ മുഖം. പുഞ്ചിരിയിലും ആ കണ്ണില്‍ നിറയുന്ന വിഷാദം എനിക്ക് കാണാം. പുസ്തകങ്ങളിലും മോണിറ്ററിലും മാത്രമായി ഒതുങ്ങിയിരുന്ന എന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ജീവിതത്തിന്‍റെ വെളിച്ചം നിറച്ച പെണ്‍കുട്ടി. ചുറ്റുമുള്ളവര്‍ ഭ്രാന്തനെന്ന മുദ്ര പതിപ്പിച്ച് തന്നെ അകറ്റിയപ്പോഴും എന്നിലേക്ക് സ്വയം നടന്നടുത്തവള്‍. ഏകാന്തമായ ഇരുള്‍ നിറഞ്ഞ എന്‍റെ സായാഹ്നങ്ങളെ അസ്തമന സൂര്യന് മുന്നില്‍ ബലി കഴിച്ച്, തിരമാലകളുടെ അസൂയാവഹമായ ആക്രോശങ്ങളെ അവഗണിച്ച് എത്രയെത്ര നാളുകള്‍ അവളോടൊപ്പം കൈകോര്‍ത്ത് മണല്‍ത്തരികളെ ചവിട്ടിമെതിച്ച് ഞാന്‍ നടന്നിരിക്കുന്നു. എന്നോട് തോള്‍ ചേര്‍ന്നു, എന്നില്‍ തല ചായ്ച്ച് എന്‍റെ ഗീത! ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ച എന്‍റെ നിഴലുകള്‍ പോലും,  വെട്ടിത്തിളങ്ങിയ ആ പെണ്‍കൊടിയുടെ തേജസ്സില്‍ അലിഞ്ഞില്ലാതായി...പക്ഷെ ഇന്ന്...

ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നു. എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് റാം അവിടെ, ആ പെയിന്റിംഗിന് സമീപം തന്നെയുണ്ട്. അവന്‍ എന്നെ നോക്കുന്നു, പിന്നെ തിരിഞ്ഞു ആ പെയിന്റിംഗിലേക്ക്, ആ നിഴലുകളിലേക്ക് നോക്കുന്നു. മുന്നില്‍ ഡോക്ടര്‍ ഇപ്പോഴും വാചാലനാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വാക്കുകളൊക്കെയും എന്‍റെ കാതുകളെ അവഗണിച്ച് എനിക്ക് ചുറ്റുമായി ഒഴുകി നടന്നു. സഹതാപത്തോടെ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.

“ഡോക്ടര്‍”

നിശ്ചലനായി ഉദ്വേഗത്തോടെ അയാള്‍ എനിക്ക് വേണ്ടി കാതോര്‍ത്തു.

“ഡോക്ടര്‍, താങ്കള്‍ക്ക് എന്‍റെ രോഗം ഭേദമാക്കാന്‍ കഴിയില്ല. എന്‍റെ രോഗം ഭേദമാകാന്‍ ഈശ്വരന് പോലും താത്പര്യമില്ല. അല്ലെങ്കില്‍ അതിന് കഴിവുണ്ടായിരുന്ന ഒരേ ഒരാളെ, എന്‍റെ ഗീതയെ ഈശ്വരന്‍ തിരിച്ചു വിളിക്കില്ലായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിനു കാരണം തന്നെ എന്‍റെ രോഗമാണ് ഡോക്ടര്‍. എന്‍റെ മസ്തിഷ്കം മാത്രമാണ് എന്‍റെ കൂട്ടുകാരന്‍. ഡോക്ടറിന് അറിയാമോ, ഏകാന്തത ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവരെ, അന്തര്‍മുഖരെ ഈ സമൂഹത്തിനു വെറുപ്പാണ്. അവര്‍ അവനെ അകറ്റും, ഒറ്റപ്പെടുത്തും. മറ്റു കുട്ടികള്‍ അവനെ കളിയാക്കും, അവനോടൊപ്പം കളിക്കാനും കൂട്ടുകൂടാനും മടിക്കും. അതായിരുന്നു ഡോക്ടര്‍ എന്‍റെ ബാല്യം. അച്ഛനമ്മമാരില്ലാതെ കൂട്ടുകാരില്ലാതെ ഒരു കുട്ടിക്ക് എങ്ങനെ കഴിയാനാകും? അങ്ങനെ എന്‍റെ മസ്തിഷ്കം എനിക്ക് വേണ്ടി ഒരു കൂട്ടുകാരനെ സൃഷ്ടിച്ചു. എന്‍റെ ചേച്ചിയെപോലെ എന്നെ സ്നേഹിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രമായി ഒരാള്‍!”

“വിഷ്ണു,..”

എന്തോ പറയാന്‍ മുതിര്‍ന്ന ഡോക്ടറെ ഞാന്‍ തടഞ്ഞു.

“എന്നെ ഞാനായിത്തന്നെ റാം സ്വീകരിച്ചു. വിചിത്രസ്വഭാവി ആയിരുന്നിട്ട് കൂടി ഞാന്‍ അവനെയും സ്വീകരിച്ചു. മറ്റുള്ളവര്‍ എന്നെ ഒറ്റപ്പെടുത്തിയപ്പോള്‍ അവന്‍ എന്നോടൊപ്പം നിന്നു. എന്നോട് സംസാരിച്ചു, എന്നോടൊപ്പം കളിച്ചു, ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. അവനെ കണ്ടു പേടിച്ചരണ്ട മറ്റു കുട്ടികളുടെ മുഖം ഞാനോര്‍ക്കുന്നു. അവര്‍ എന്നെ ഭ്രാന്തന്‍ എന്ന് വിളിച്ചു, ടീച്ചര്‍മാര്‍ എന്നെ ഭ്രാന്തന്‍ എന്ന് വിളിച്ചു. ഭ്രാന്തന്‍ ജീവിക്കാന്‍ പാടില്ല, അവന്‍ അപകടകാരിയാണത്രേ! എന്നിട്ടും ഞാന്‍ ജീവിച്ചു എല്ലാവരെയും വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജീവിച്ചു. എന്തിനെന്നറിയാതെ ജീവിതത്തോട് പൊരുതി. ആ യുദ്ധം അവസാനിച്ചത് ഞാനാ പെണ്‍കുട്ടിയെ ആദ്യമായി കണ്ടപ്പോഴാണ്. അവള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഞാനെന്‍റെ ആയുധങ്ങള്‍ അടിയറ വച്ചു. ഗീത, ദൈവത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളായിരുന്നു ആ പെണ്‍കുട്ടിക്ക്. അവള്‍ ഭ്രാന്തനിലെ മനുഷ്യനെ കണ്ടു, സ്നേഹിച്ചു, പരിചരിച്ചു. എന്നെ ഭ്രാന്തന്‍ എന്ന് വിളിച്ച സമൂഹം അവളുടെ പ്രവൃത്തി കണ്ട് നെറ്റി ചുളിച്ചു, അവര്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടു, അസൂയപ്പെട്ടു. ഒരു പക്ഷെ ദൈവം പോലും അസൂയപ്പെട്ടു കാണും. അതല്ലേ അദ്ദേഹം..”

കാഴ്ച മറച്ച് മുന്നില്‍ നിന്ന ജലകണികകളെ ഞാന്‍ തുടച്ചു നീക്കി.

”ഡോക്ടര്‍ ദയവായി എന്‍റെ മസ്തിഷ്കത്തെ വെറുതെ വിടൂ. എന്‍റെ ചേച്ചിയെ കൂടാതെ എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരേ ഒരു വ്യക്തി റാം മാത്രമാണ്.”

പെട്ടെന്ന് എന്നെ തടസ്സപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു

“വിഷ്ണു..” വാക്കുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി അദ്ദേഹം ബദ്ധപ്പെടുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.

“യു ഡോണ്ട് ഹാവ് എ സിസ്റ്റര്‍....നിങ്ങള്‍ അനാഥനാണ്”

എന്തുകൊണ്ടോ ആ വാക്കുകള്‍ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചില്ല, മസ്തിഷ്കം മരവിപ്പിക്കപ്പെട്ടതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി. ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞ് ചേച്ചിയെ നോക്കി, അതാ അവരുടെ മുഖം, ആ കരയുന്ന മുഖം.....അത് വികൃതമാകുന്നു, അല്ല അത് രൂപം മാറുന്നു...റാമിലേക്ക്...വീണ്ടും തിരികെ ചേച്ചിയിലേക്ക്...

“ചേ....ചേച്ചി..” ഞാനുറക്കെ വിളിച്ചു, ശബ്ദം വിങ്ങുന്നു. ശ്വാസമെടുക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല

“ഞാന്‍ പറയുന്നത് മനസ്സിലാക്കൂ വിഷ്ണു. നിങ്ങള്‍ അനാഥനാണ്...അല്ലെങ്കില്‍ പറയൂ എന്താണ് താങ്കളുടെ ചേച്ചിയുടെ പേര്?”

“മോ...മോഹിനി..” ബദ്ധപ്പെട്ടു വാക്കുകളെ ഞാന്‍ ഉന്തി പുറത്തേക്കിട്ടു

“ഹ ഹ. ‘മോഹിനി’, ‘റാം’ എല്ലാം വിഷ്ണുവിന്‍റെ അവതാരങ്ങള്‍ തന്നെ അല്ലെ??”

ശ്വാസമെടുക്കാന്‍ കഷ്ടപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഞാന്‍ ഡോക്ടറുടെ മുഖത്തേക് നോക്കി. എന്തോ തമാശ പറഞ്ഞ സന്തോഷത്തിലാണ് അദ്ദേഹം. ചിരി, പരിഹാസച്ചുവയുള്ള ചിരി. റാമിന്‍റെ വാക്കുകള്‍ ഞാനോര്‍ത്തു. ഞാന്‍ വീണ്ടും ചേച്ചിയെ നോക്കി. അവര്‍ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു, സാവധാനം കസേരയില്‍ നിന്നെഴുന്നേറ്റ്‌ പെയിന്റിംഗിനു നേരെ നടന്നു. പെയിന്റിംഗിന് മറുവശത്തായി ചേച്ചി നിന്നു. ഞാന്‍ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി റാമും, ചേച്ചിയും, അവരുടെ നടുക്ക് നിഴലുകളുടെ ആ പെയിന്റിംഗും.. ഞാന്‍ അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ‘ഇനി നീ എന്തിനാണ് കാത്തിരിക്കുന്നത്?’ അവരുടെ മുഖഭാവം ഞാന്‍ വായിച്ചെടുത്തു.

ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റു. പെയിന്റിംഗിന് നേരെ നടന്നു. തലക്കുള്ളില്‍ എവിടെയോ ഒരു മുഴക്കം. ഞാന്‍ പതിയെ ആ ചിത്രത്തില്‍ തലോടി. തലക്കുള്ളിലെ മുഴക്കം ശക്തമാകുന്നു

“എന്താ വിഷ്ണു പെയിന്റിംഗ് ഇഷ്ടമായോ?”

“ഡോക്ടര്‍ നിങ്ങള്‍ എന്നെ ജീവിക്കാനനുവദിക്കില്ല. ഈ സമൂഹം എന്നെ ജീവിക്കാനനുവദിക്കില്ല. എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ എന്നില്‍ നിന്നകറ്റി, എന്‍റെ വേദന കണ്ടു ചിരിക്കാനാണ് നിങ്ങള്‍ക്ക് താത്പര്യം. ഭ്രാന്തനെ ഭ്രാന്തനായി തന്നെ കാണാനാണ് ഈ സമൂഹത്തിനു താത്പര്യം. എന്‍റെ ലോകത്ത് നിന്ന്‍ എന്‍റെ നിഴലുകളെ നിങ്ങള്‍ അകറ്റും..അതുകൊണ്ട് ഡോക്ടര്‍.....ഞാന്‍ പോകുകയാണ് അവരുടെ ലോകത്തേക്ക്, നിഴലുകളുടെ ലോകത്തേക്ക്, ഗീതയുടെ ലോകത്തേക്ക്..”

തലയിലെ മുഴക്കം ഉച്ചസ്ഥായിയിലെത്തിയിരിക്കുന്നു, സഹിക്കാനാകുന്നില്ല. മനോഹരമായ ആ പെയിന്റിംഗിലേക്ക് ഞാന്‍ എന്‍റെ തല പതിപ്പിച്ചു. ചുവന്ന ചായം അതിനെ ഒന്നുകൂടി മനോഹരമാക്കിയിരിക്കുന്നു. തലയില്‍ വീണ്ടും മുഴക്കം... വീണ്ടും ശക്തിയായി ഞാന്‍ തല ഭിത്തിയിലിടിച്ചു. പെയിന്റിംഗ് ഭിത്തിയില്‍ നിന്നിളകി താഴെക്ക് പതിച്ചു. ഡോക്ടറുടെ അലര്‍ച്ച ഞാന്‍ കേട്ടു. ആരൊക്കെയോ എന്നെ പിടിക്കുന്നു, വലിക്കുന്നു. ഇല്ല, എനിക്ക് പോകണം, അവര്‍ എന്നെ വിളിക്കുന്നു...ചേച്ചി, റാം, ഗീത. ചുറ്റുമുള്ളവരെ ഞാന്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു. തലയില്‍ വീണ്ടും മുഴക്കം. ഞാന്‍ തല വീണ്ടും ഭിത്തിയിലിടിച്ചു, വീണ്ടും, വീണ്ടും..വീണ്ടും..ആ മുഴക്കം അവസാനിക്കുന്നത് വരെ. അതെ ജീവന്‍റെ ആ മുഴക്കം അവസാനിക്കുന്നത് വരെ..